Te kolorowe rewolucje (z kolorowych rewolucjach w języku angielskim) lub rewolucje kwiatów wyznaczyć szereg powstań popularnych głównie pokojowych i wspieranych przez Zachód , co spowodowało pewne zmiany rządu w latach 2003 i 2006 w Eurazji i Bliskiego -Orient : The Rose rewolucji w Gruzji w 2003 r. , pomarańczowa rewolucja na Ukrainie w 2004 r. , tulipanowa rewolucja w Kirgistanie , rewolucja dżinsowa na Białorusi i rewolucja cedrowa w Libanie w 2005 r .
Co za tym idzie, termin ten określa również kolejne podobne prozachodnie powstania ludowe.
Wśród pierwszych pokojowych rewolucji możemy wymienić obalenie dyktatora Jorge Ubico Castañeda w Gwatemali w 1944 roku oraz rewolucję goździków w Portugalii , która doprowadziła do upadku dyktatury salazarów w 1974 roku . Od rewolucji irańskiej w 1979 r. wiele krajów doświadczyło pokojowych powstań ludowych, które, takie jak Solidarność w Polsce i Aksamitna Rewolucja w Czechosłowacji , doprowadziły do zmiany rządu.
W przeciwieństwie do poprzednich pokojowych powstań ludowych, kolorowe rewolucje są bardziej częścią logiki geostrategicznej , często podkreśla się zaangażowanie mocarstw zachodnich, zwłaszcza Stanów Zjednoczonych .
Według Rudy Reichstadtu , kolorowych rewolucji mają swoje korzenie w działaniu serbskiego ruchu studenckiego Otpor co przyczyniło się do upadku Slobodana Miloševicia w roku 2000. To był inspirowany technikami non protestu. Przemocy teorię przez amerykański polityczny naukowiec Gene Sharp w swojej książce Od dyktatury do demokracji (1993) i był wspierany przez amerykańskie organizacje pozarządowe.
Rewolucja od 5 października 2000 roku w Republice Federalnej Jugosławii doprowadził do upadku Slobodana Miloševicia . Protesty te są uważane przez wielu za pierwszy przykład pokojowych rewolucji, które nastąpiły po nich. Serbowie przyjęli jednak podejście stosowane już w wyborach parlamentarnych na Słowacji (1998) i Chorwacji (2000), charakteryzujące się znaczną mobilizacją obywatelską do głosowania i zjednoczeniem opozycji politycznej. Protestujący nie przyjęli określonego koloru ani symbolu, ale hasło Gotov je (Готов је, „To koniec!”) stało się później symbolem wykonanego zadania. Demonstracje wspierał ruch młodzieżowy Otpor , którego niektórzy członkowie „eksportują” swoje know-how na rewolucje w innych krajach.
Rewolucji Róż w Gruzji , po spornych wyborach 2003, doprowadziły do upadku Edwarda Szewardnadze i jego zastąpienie przez Micheila Saakaszwilego po nowych wyborach parlamentarnychMarzec 2004. Rewolucję poparł obywatelski ruch oporu Kmara .
Pomarańczowa rewolucja na Ukrainie , a następnie sporną drugą turę wyborów prezydenckich na Ukrainie w 2004 roku i doprowadził do unieważnienia wyniku i drugim głosowaniu. Lider opozycji Wiktor Juszczenko został ogłoszony prezydentem, pokonując Wiktora Janukowycza . Pomarańczową Rewolucję poparła Pora! .
Tulip Revolution był bardziej gwałtowny niż poprzednie, a następnie zakwestionowane kirgiskich wyborach parlamentarnych w 2005 roku został również mniej zjednoczona niż poprzednie rewolucje. Demonstranci z różnych regionów przyjęli na swój protest różne kolory (różowy i żółty). Rewolucję tę poparł ruch oporu młodego Kelkela .
Rewolucja w dżinsy to nieudana próba w pokojowej rewolucji w Białorusi prowadzonej przez Zubr i wspieranej przez Stany Zjednoczone w celu prowadzące do impeachmentu prezydenta Aleksandra Łukaszenki .
Cedar Rewolucja w Libanie , w przeciwieństwie do rewolucji w Europie Wschodniej i Azji Środkowej, nie przestrzegać zaskarżonej wybory, ale zamach na lidera opozycji, Rafika Hariri , w 2005 roku, a zamiast unieważnienia wyborów, to zażądał wycofania syryjskich wojska z kraju. Jednak niektóre elementy i metody stosowane podczas protestów są na tyle podobne, że wydarzenia te zostały potraktowane przez prasę i komentatorów jako jedna z Kolorowych Rewolucji. Tak więc BBC nie wspomniała o ogromnej kontr-demonstracji Hezbollahu , partii prosyryjskiej, podczas gdy stale pokazywała ona antysyryjskiemu tłumowi . Cedr Libanu jest symbolem kraju, a rewolucja został nazwany po nim, z pokojowych demonstrantów, stosując białe i czerwone kolory flagi Libanu .
Poprzez sieć organizacji pozarządowych ( National Endowment for Democracy (NED), National Democratic Institute for International Affairs (NDI), Freedom House , Open Society Institute ) Stany Zjednoczone wykazują poparcie dla „akcji obywatelskich i zapobiegania oszustwom wyborczym” a także [do] wolności prasy, [do] praw człowieka i [do] walki z korupcją na świecie. Rudy Reichstadt podkreśla, że „idea bliskiego związku między gospodarką rynkową , rozwojem i liberalną demokracją jest istotnie w sercu amerykańskiej doktryny bezpieczeństwa. (...) W świecie powstałym po zakończeniu zimnej wojny Stany Zjednoczone łączą swoje długofalowe interesy strategiczne ze wspieraniem przemian demokratycznych. Nic więc dziwnego, że wspierają demokratyczne dążenia wszędzie tam, gdzie się manifestują” .
Przeciwnicy kolorowych rewolucji, ale także osobistości, takie jak były asystent sekretarza skarbu administracji Reagana, Paul Craig Roberts , oskarżają Fundację Sorosa i/lub rząd USA o wspieranie, a nawet „organizowanie rewolucji” w celu „służenia Zachodowi”. zainteresowania” . Po Pomarańczowej Rewolucji kilka krajów Azji Środkowej prowadziło działania przeciwko Open Society Institute of George Soros na różne sposoby – Uzbekistan na przykład zmusił regionalne biura OSI do zamknięcia, kiedy media Tadżykistanu , kontrolująca władzę, oskarżyły OSI Tadżykistanu o korupcja i nepotyzm.
Dowody sugerujące zaangażowanie rządu USA obejmują USAID (i UNDP ) wspierające struktury internetowe (tzw. Freenet ), które są obecnie znane jako główna część struktury internetowej w co najmniej jednym z krajów - Kirgistanie - w którym jedna z kolorowych rewolucji wystąpił.
„Stany Zjednoczone podbijają Wschód”, dokument francuskiej reporterki Manon Loizeau podczas rewolucji tulipanów w Kirgistanie , pokazuje zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w tę rewolucję. Widzimy Mike'a Stone'a z Freedom House uczestniczącego w organizacji. Widzimy także aktorów poprzednich rewolucji, takich jak Guiorgui Bokeria , Rewolucji Róż w Gruzji, którzy przychodzą, by wesprzeć grupę, która przygotowywała Rewolucję Tulipanów.
Brytyjska gazeta The Guardian poinformowała , że bezpośrednio interweniowały USAID , National Endowment for Democracy , International Republican Institute , National Democratic Institute for International Affairs oraz Freedom House . Informacje na stronach internetowych tych organizacji (z których pierwsze cztery są finansowane z budżetu USA) potwierdzają jego twierdzenia. Project for Democracies in Transition również uczestniczy w tego typu operacjach.
Działacze z Otpor w Federalnej Republice Jugosławii i Pora! na Ukrainie powiedział, że publikacje i szkolenia, które otrzymali od pracowników amerykańskiego Instytutu Alberta Einsteina, pomogły ukształtować ich strategie.
Według Rudy’ego Reichstadta kolorowe rewolucje zmieniły znaczenie i konotację poprzez potraktowanie ich przez literaturę spiskową i wrogie reżimy (Rosja, Wenezuela, Syria, Iran): „Z pokojowej rewolucji ludowej odzwierciedlającej szczere aspiracje społeczeństwa obywatelskiego rozdrażnionego oszustwem, korupcji i dławienia swobód publicznych, „kolorowa rewolucja” zaczęła oznaczać próbę ingerencji, której celem jest podżeganie do miękkich zamachów stanu przeciwko reżimom uważanym za zbyt nieustępliwe, by „szanować Stany Zjednoczone” . Rudy Reichstadt uważa, że takie podejście ma kilka ograniczeń: