Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ 39

Rezolucja
Rady Bezpieczeństwa

ONZ 39 Charakterystyka

Przestarzały	20 stycznia 1948
Sesja N O	230
Głosować	Dla: 9 Abs. : 2 Przeciw: 0
Przedmiot	kwestia Indie - Pakistan
Wynik	Przyjęty

Stali członkowie

Rada Bezpieczeństwa 1948

Członkowie niestali

Rozdzielczość 39 jest rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ , która została przekazana20 stycznia 1948dotyczące sytuacji w Kaszmirze i kto:

tworzy komisję do zbadania sprawy;
postanawia, że komisja odwiedzi to miejsce i poinformuje Radę Bezpieczeństwa o swoich działaniach;
zwraca się do tej komisji o weryfikację stosowania rezolucji 38 i zwraca się do niej o podjęcie działań mediacyjnych;
określa dziedzinę badań tej komisji.

Głosami „za” są Argentyna , Belgia , Kanada , Chiny , Kolumbia , Stany Zjednoczone , Francja , Wielka Brytania i Syria .

Głosy wstrzymały się od głosu Ukrainy i ZSRR .

Kontekst historyczny

Demontaż (angielskiego) Imperium Indyjskiego w 1947 r. Przyniósł znaczącą zmianę równowagi w subregionie Kaszmir.

W przeddzień dekolonizacji , stan książęcy ( natywnym stanie , zgodnie z brytyjskim leksykonu czasu) z Kaszmiru jest autonomiczny, prowadzona przez księcia i wodza, który kupił ten teren za 7,5 miliona rupii podczas tego traktatu Amritsar . Na mocy tej umowy jest on de facto mężczyzną na pensji Zjednoczonego Królestwa, które w związku z tym zachowuje swoją opiekę nad Kaszmirem za pośrednictwem pośrednika. Ten książęcy system państwowy jest podobny do wariantu tradycyjnej brytyjskiej strategii kontroli pośredniej poprzez wasalizowane (mikro) państwo, cieszące się względną autonomią. W przypadku Kaszmiru jest ono zintegrowane z terytorium kontrolowanym przez Brytyjczyków i powierzone mahârâji wiary przeciwnej do jego poddanych. Skojarzenie obcego pana hinduskiego z ludnością muzułmańską oznacza początek pierwszych napięć w Kaszmirze.

Proces dekolonizacji rozpoczął się w 1947 roku. Za wytyczenie granic niepodległych państw odpowiedzialna była komisja Radcliffe'a . Przyznaje trzem książętom państwom prawo do samostanowienia w celu przyłączenia się do Pakistanu lub Indii lub zachowania autonomii. Tak jest w przypadku Kaszmiru. W przeciwieństwie do dwóch pozostałych państw książęcych, które wybierają przywiązanie, proces kończy się konfliktem zbrojnym. W czasie rozbioru i podczas gdy w końcu wydaje się zmierzać w kierunku przywiązania do Indii, zgodnie z wyznaniem jej księcia Hari Singha , Kaszmir zostaje najechany. Pakistan organizuje zbrojną ofensywę plemion Pasztunów z północno-zachodniej prowincji granicznej . Mahârâja prosi o pomoc Indie, które następnie toczą wojnę z Pakistanem. Jest to początek 1 st wojny indyjsko-pakistańskiej.

Kończy się tylko interwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych. W 1948 roku w rezolucji ONZ wezwano do wycofania wojsk pakistańskich i zorganizowania przez Indie „wolnego i bezstronnego plebiscytu”. Wraz z porozumieniem z Karaczi ONZ narzucaLipiec 1949Linia Kontroli , linia zawieszenia broni między dwoma obozami, który jest uszczelniony przez siły obserwacji. Jednak Pakistan odmawia zwrotu podbitych terytoriów, które ostatecznie tworzą nową prowincję Azad Kashmir (wolny Kaszmir). Indie używają tego jako argumentu, aby nie organizować referendum, które mają wszelkie szanse, aby zobaczyć przewagę na korzyść Pakistanu, ponieważ dominacja muzułmanów jest przytłaczająca wśród ludności Kaszmiru. W 1950 r. Artykuł konstytucji Indii przyznał Stanowi Dżammu i Kaszmir względną autonomię wobec władzy centralnej. Jednak dopiero w 1956 roku Zgromadzenie Ustawodawcze stanu Dżammu i Kaszmir zagłosowało za przyłączeniem się do Indii . Niemniej jednak Pakistan utrzymuje swoją okupację w pozostałej części Kaszmiru. (Z artykułu: Historia Kaszmiru )

Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ 39

Kontekst historyczny

Tekst

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne