Pierwszy konwencji genewskiej dla poprawy stanu rannych w walkach armii, sporządzony na22 sierpnia 1864, jest pierwszym z serii czterech traktatów zwanych Konwencją Genewską . „Rzuca ” podwaliny pod reguły prawa międzynarodowego dla ochrony ofiar konfliktów zbrojnych . „ Pierwszy traktat, przyjęty w 1864 r., Został dogłębnie zrewidowany i poprawiony w 1906, 1929 i ostatecznie w 1949 r. Jest nierozerwalnie związany z działaniami Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża , który jest inicjatorem, ale który również wzywał do przedłużenia jego zastosowanie.
Konwencja genewska z 1864 r. Pojawia się w krytycznym momencie politycznej i wojskowej historii Europy. Po drugiej stronie Atlantyku wojna domowa szalała od 1861 roku ( bitwa pod Fort Sumter ) i zakończyła się 750 000 do 900 000 ofiar śmiertelnych. Od upadku Napoleona I w bitwie pod Waterloo do sukcesu jego siostrzeńca podczas kampanii włoskiej (1859) mocarstwom udało się utrzymać pokój w Europie Zachodniej; ale wojna krymska (1853–1856), a następnie wojna księstw, na nowo rozpaliły konflikty w Europie i chociaż te niepokoje miały miejsce na odległych obszarach, północne Włochy były „tak centralne w Europie, że” natychmiast przyciągały wszystkich ciekawskich obserwatorów ” ; chociaż konflikt ten nie był szczególnie krwiożerczy, stanowił osobliwy i szokujący spektakl. Pomimo zamiaru naprawienia zniszczeń wojennych, przyjęcie Konwencji Genewskiej z 1864 r. Spowodowało raczej „ odrodzenie działalności wojskowej na dużą skalę, do której ludy Europy Zachodniej… nie były już… stałymi… upadek pierwszego Napoleona . "
Ruch na rzecz międzynarodowego kodeksu przepisów regulujących leczenie i opiekę rannych żołnierzy i jeńców wojennych powstał ze świadectwem działacza Henri Dunant w bitwie pod Solferino (1859), który sprzeciwiał się francusko- Piemontu do austriackich wojsk z Północne Włochy. Agonia 40 000 rannych żołnierzy porzuconych na polu bitwy z powodu braku zasobów i personelu oraz odmowa rozejmu, aby pozwolić im przyjść z pomocą, skłoniły Dunanta do podjęcia działań. Po powrocie do Genewy Dunant opublikował opowiadanie Un Souvenir de Solferino i działając z Genewskim Towarzystwem Pomocy Publicznej wystosował apel o zorganizowanie międzynarodowej konferencji. Niedługo potem, w 1863 roku, udało mu się zebrać fundusze na utworzenie Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża.
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (MKCK), uznając, że „ jest to obowiązek i odpowiedzialność narodu do zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia fizycznego z jego ludzi ” nie był świadomy, że szczególnie w czasach wojny istniałaby „potrzeba, aby agencje wolontariackie zastąpiły… agencje narodowe odpowiedzialne za każdy kraj” . Ale aby jego misja została powszechnie zaakceptowana, musiał istnieć zestaw reguł rządzących jej własną działalnością i działaniami stron wojujących.
Zaledwie rok później rząd Szwajcarii zaprosił rządy wszystkich krajów europejskich, a także Stanów Zjednoczonych, Brazylii i Meksyku do udziału w oficjalnej konferencji dyplomatycznej. Szesnaście krajów wysłało 26 delegatów do Genewy. Plik22 sierpnia 1864Konferencja przyjęła pierwszą konwencję genewską „o polepszeniu stanu rannych w armiach na polu bitwy. Przedstawiciele 12 państw i królestw podpisali tę konwencję:
Zjednoczonego Królestwa Szwecji i Norwegii ratyfikować konwencję w grudniu .
Traktat „ czerpał siłę z dorozumianej zgody państw, które przyjęły klauzule i zastosowały je w prowadzeniu swoich operacji wojskowych . „ Pomimo prostych wymagań, wymienionych poniżej, wystarczy szybko wdrożyć istotne reformy. Pierwszy traktat po prostu pytał:
Poważne niejasności w brzmieniu artykułów, gwałtowne wstrząsy natury konfliktów i postęp techniki wojskowej (materiały wybuchowe, gazy duszące) spowodowały konieczność rewizji i rozwoju konwencji: doprowadziło to do drugiej konferencji genewskiej (1906), na pierwszej i drugiej konferencji haskiej, która rozszerzyła zakres stosowania artykułów na wojnę morską . Korekta z 1926 r. Wprowadziła tylko zmiany w szczegółach. Nowelizacja z 1949 r., Zwana Aktem Końcowym Konferencji Genewskiej (1949), rozwinęła kilka nowych pomysłów, w szczególności dotyczących ochrony ludności cywilnej; jednakże, jak zauważył Jean S. Pictet , dyrektor Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża w 1951 r. , „prawo zawsze pozostaje w tyle za dobroczynnością; powoli utwierdza się w realiach życia i potrzebach ludzkości ” : również „ obowiązkiem Czerwonego Krzyża jest pomoc w poszerzaniu zakresu praw, przy założeniu, że (...) prawo zachowa wszystko jego moc ” , głównie poprzez aktualizację i rozwijanie podstawowych zasad pierwszej konwencji genewskiej.