Wojna morska to walka na morzach i oceanach. Wcześniej ograniczone do dwóch wymiarów, powierzchni morza i odległości od horyzontu , walka na morzu teraz rozszerzyła się na środowiska podwodne, powietrzne i kosmiczne oraz zasięg i zasięg wykrywania. Broń obejmuje teraz kilkaset, a nawet tysiące kilometrów .
Jest to tradycyjne medium siłowania się na morzu, które poza głównymi szlakami morskimi jest pustynią, która zajmuje trzy czwarte powierzchni globu. Z powodu tego ogromu i pomimo radarów , samolotów i satelitów powierzchnia morza pozostaje znacznie trudniejszym środowiskiem do monitorowania niż przestrzeń powietrzna. Horyzont radarowy jest ograniczony przez krzywiznę Ziemi; kaprysy meteorologii komplikują wykrywanie. Satelity obserwacyjne, poruszające się po ustalonej trajektorii narzuconej przez prawa Keplera, nie pozwalają na śledzenie w czasie rzeczywistym.
Jest to ciemny obszar nieprzenikniony przez fale elektromagnetyczne. Światło przenika tylko przez około 30 metrów, a fale radiowe i radarowe tylko przez kilka metrów. Z drugiej strony woda jest doskonałym przewodnikiem drgań akustycznych. Ale prędkość propagacji jest dwieście tysięcy razy mniejsza niż fale elektromagnetyczne w atmosferze. Propagacja ta podlega skutkom niejednorodności środowiska morskiego: wahaniom temperatury i ciśnienia, szumowi biologicznemu, wpływowi dna, dyfrakcjom, załamaniom i odbiciom pasożytniczym, tak że dźwięk nie rozchodzi się w linii prostej i że absorpcje są nierówne i zmienne. Dlatego wykrywanie pod wodą jest złożone i często przypadkowe.
Ze względu na swoją prędkość i długość, fakt powietrzny całkowicie zakłócił działania wojenne na morzu. Przestrzeń powietrzna to środowisko, w którym wykrywanie jest łatwe: na dużych wysokościach samoloty i pociski mogą być wykrywane przez radary statków nawodnych na odległość kilkuset kilometrów. Ale na poziomie fal mogą ukryć się pod horyzontem. Z tego powodu pociski typu morze -morze i powietrze-morze mają tory lotu ślizgające się po morzu , a piloci lotnictwa morskiego stosują taktykę wykonywaną na bardzo małej wysokości, kilka metrów nad poziomem wody.
Dziedzina kosmiczna jest wykorzystywana przez współczesne marynarki wojenne do trzech strategicznie ważnych funkcji:
Pojawienie się samolotu w wojnie morskiej, podczas pierwszej połowy XX -tego wieku, a pocisk w drugiej połowie, stracił do artylerii morskiej swoją tradycyjną rolę główną bronią walki na morzu.
Atak podwodny cieszy znaczne korzyści taktyczne:
Okręty podwodne najczęściej działają samodzielnie, ponieważ współpraca z innymi jednostkami jest trudna do pogodzenia z dyskrecją, która jest ich głównym atutem.
Okręty szturmowe mogą odpowiadać na trzy rodzaje misji:
Walka z okrętami podwodnymi to wszelka taktyka walki i ochrona przed zagrożeniem ze strony okrętów podwodnych .
Wojna przeciw okrętom podwodnym to „polowanie” praktykowane przy użyciu kilku uzupełniających się środków, okrętów nawodnych wyposażonych w sonary , morskich samolotów patrolowych, helikopterów ASM i okrętów podwodnych szturmowych.
Chodzi o użycie sił morskich do ataku na ląd. W przeszłości morze służyło jako trasa inwazji (przykłady Fenicjan, Wikingów, Polinezyjczyków czy ostatnio kolonialnych podbojów). Przybiera dwie formy:
Atak desantowyRzutowanie sił, czyli operacja desantowa, to nowoczesna forma inwazji morskiej
Projekcja mocyJest to atak bez inwazji, nowoczesna forma „dyplomacji kanonierek” z XIX -tego wieku.
Ma cztery możliwości:
Wojna minowa odnosi się do wszystkich operacji i taktyk związanych z minami podwodnymi: kładzenia min, działania minowe (pogłębianie i polowanie na miny) oraz zapobiegawcze środki zaradcze.
Ochrona morska kwalifikuje wszystkie misje, których celem jest zapewnienie ochrony i bezpieczeństwa podejść morskich na terytorium kraju. Ochrona morska pochodzi bardziej z misji policji morskiej (walka z nielegalnym ruchem na morzu) i bezpieczeństwa cywilnego (ratownictwo morskie) niż z działań wojennych.