Plumatella fungosa

Plumatella fungosa Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Ilustracja z 1933 r. Klasyfikacja
Królować Animalia
Podkrólestwo Bilateria
Poddział Lophotrochozoa
Gałąź Ectoprocta
Klasa Phylactolaemata
Zamówienie Plumatellida
Rodzina Plumatellidae
Uprzejmy Plumatella

Gatunki

Plumatella fungosa
Pallas , 1768

Plumatella fungosa jest jednym z 94 gatunków w mszywiołowej na świeżą wodą (74 gatunków phylactolaemates 20 gymnolaemates według oceniane dane JA Massard & G Geimer 2008) w rodzinie Plumatellidae .

Gatunek ten został opisany przez niemiecko-rosyjskiego botanika i zoologa Petera Simona Pallasa (1741-1811).

Możliwe zamieszanie

Gatunek ten przypomina inne mszywioły, których kolonie doświadczają wzrostu typu dendrytycznego ( w szczególności P. repens ). Jest również stosunkowo polimorficzny.

Jednak według G Geimera i JA Massarda (1768) w Belgii, w porównaniu z Plumatella repens (dość wszechobecnym i pospolitym gatunkiem), P fungosa byłby raczej ograniczony do wody stojącej lub quasi-stojącej.

Określenie

Opis

Z daleka te kolonie o zabarwieniu żółtawym do brązowawego wydają się nieożywione i mają galaretowaty wygląd, czego bliższa obserwacja nie potwierdza: galaretowaty aspekt jest tylko pozorny, jest to efekt wywołany przez liczne małe polipy (które cofają się pod wpływem ).

Gatunek ten może kolonizować łodygi i liście roślin pływających ( na przykład lilii wodnych ), a nawet zanurzone gałęzie i / lub korzenie, duże kamienie lub różne twarde elementy podłoża. W zależności od wieku i środowiska kolonia może przybierać różny wygląd (płaski, girlanda, wrzecionowata, bulwiasta, bulwiasta lub wrzecionowata wokół gałęzi lub bardzo rzadko w guzku itp.).

Identyfikacja taksonomiczna

Niektórzy autorzy uważali P. fungosa za prostą odmianę P. repens , ale wykazano istnienie wyraźnych różnic genetycznych między tymi dwoma gatunkami (Mundy i Thorpe, 1979). Według Lacourta w 1968 r. Floatoblasty P. fungosa są średnio większe niż P. repens, a według Wiebacha (1960) istnieją również różnice morfologiczne w zoarium wytwarzanym przez te dwa gatunki.

Gatunku nie można łatwo zidentyfikować. Kryteria identyfikacji to

Te cechy należy ogólnie obserwować pod mikroskopem świetlnym lub mikroskopem elektronowym .

Biologia, ekologia

Ponad 90% wagi kolonii to woda.

Gatunek ceni wody eutroficzne , ale pozbawione biocydów .

W wielu krajach uważany jest za rzadki, ale tam, gdzie występuje, może osiągnąć wysokie zagęszczenia (np. 1,5  kg / m 2 mokrej masy, co odpowiada 128  g / m 2 suchej masy w kwaśnym stawie. Wapnowane i zanieczyszczone badanymi ściekami) w latach 70. XX wieku w Belgii).

P. Job (1976) z Uniwersytetu w Liège był w stanie zbadać bardzo gęstą populację P. fungosa w stawie Boiron, sztucznym zbiorniku wodnym o powierzchni 8,5 ha położonym w Sart-Custinne (w prowincji Namur w Belgii ), a następnie bardzo zanieczyszczone przez kanały ściekowe.

Według niego ten filtr zawiesinożerny (zresztą rzadko wymieniany w Belgii) w znacznym stopniu przyczynia się do samooczyszczania wód powierzchniowych zanieczyszczonych materią organiczną, na przykład ze ścieków  ; Według tego autora „w strefach, w których biomasa rodzin sięga 15,6 t / ha, mogą wchłonąć średnio nieco ponad 112 kg azotu / ha rocznie” .

Autor ten kończy „oczywistą zależnością między ewolucją biologicznej jakości wód klasyfikowanych według systemu Kolkwitz-Marsson a lokalizacją i zagęszczeniem populacji Bryozoa” .

Koło życia

Rozwój kolonii zależy od lokalnych warunków środowiskowych (w szczególności zawartości składników odżywczych i stopnia eutrofizacji środowiska ), ale również podlega bardzo wyraźnemu cyklowi sezonowemu, ponieważ wszystkie osobniki tego gatunku giną zimą, pozostawiając bardzo odporne propagule (tzw. Statoblasty) , jak u prawie wszystkich słodkowodnych mszywiołów ), które dają początek nowym koloniom od następnej wiosny. W satoblastach rozróżnia się sessoblasty (które nie unoszą się na wodzie) i flotoblasty (które unoszą się na wodzie); pierwsza pomaga w regeneracji kolonii na miejscu, a druga w rozprzestrzenianiu gatunku (przez prąd ( hydrochorie ) lub przez zwierzęta ( zoochory ), takie jak ptaki wodne lub niektóre ssaki wodne).

Zimą chitynowe ściany starych pojedynczych przedziałów (zwanych ektocystami) niszczą się i znikają. Kolonia zostanie całkowicie odbudowana od następnej wiosny do lata.

Uwagi i odniesienia

  1. Massard, JA i Geimer, G. (2008). [Globalna różnorodność mszywiołów (Bryozoa lub Ectoprocta) w wodach słodkich: aktualizacja]; Biuletyn Luksemburskiego Towarzystwa Przyrodników, 109, 139-148
  2. (w) Bisby FA, ​​Roskov YR, Orrell TM, Nicolson D., Paglinawan LE, Bailly N., Kirk PM, Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) "  Species 2000 & ITIS Catalog of Life : Roczna lista kontrolna 2011.  » , Species 2000: Reading, UK. , 2011(dostęp 24 września 2012 )
  3. Geimer G i Massard JA (1987) Uwaga dotycząca charakterystycznych cech Plumatella repens (Linné, 1758) i Plumatella fungosa. Pallas, 1981-1984  ; Archiwa Sekcji Nauk Przyrodniczych, Fizycznych i Matematycznych Instytutu Wielkiego Księcia, nowa seria, tom XL (1981-1984), s.  41-46 , Luksemburg 1987
  4. ex struktury guzkowej
  5. a flotoblast to statoblast pływającego pierścienia
  6. Job, P. (1976). Interwencja populacji plumatella fungosa (Pallas) (Bryozoaire phylactoleme) w samooczyszczaniu wód stawowych i strumieniowych. Hydrobiologia, 48 (3), 257-261 ( podsumowanie )
  7. dokładniej: Laboratorium Morfologii Zwierząt, Systematyki i Ekologii, Instytut Ed. Van Benedena Uniwersytetu
  8. PM Jónasson (1963). Rozwój Plumatella repens i P. fungosa (Bryozoa Ectoprocta) w odniesieniu do czynników zewnętrznych w duńskich jeziorach eutroficznych . Oikos, 14 (2), 121-137 ( ekstrakt ( 1 ul  strony) ).
  9. Wöss, E. (1994). Sezonowe wahania populacji mszywiołów w pięciu zbiornikach wodnych, ze szczególnym uwzględnieniem cyklu życiowego Plumatella fungosa (Pallas) . W biologii i paleobiologii Bryozoans: Proc. dziewiątego stażysty. Bryozoology Conf. Univ. of Wales, Swansea (tom 1992, str.  211-214 ).
  10. Pourcher, AM, & d'Hondt, JL (1768). Ultrastrukturalne badanie sessoblastu i flotoblastu u Plumatella fungosa. Pallas, 209–216

Zobacz też

Powiązane artykuły

Klucze przewodnika lub determinacji

Bibliografia