| Narodziny |
14 kwietnia 1844 Limoges |
|---|---|
| Śmierć |
10 sierpnia 1910(w wieku 66 lat) Limoges |
| Imię urodzenia | Pierre Adrien Dalpayrat |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Ceramista , rzeźbiarz , projektant |
| Dziecko | Adolphe Dalpayrat ( d ) |
| Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
|---|
Pierre-Adrien Dalpayrat , urodzony dnia14 kwietnia 1844w Limoges ( Haute-Vienne ), gdzie zmarł10 sierpnia 1910Jest ceramist francuski , jeden z najważniejszych przedstawicieli ożywienie ceramiki europejskiej końca XIX th wieku .
Od 1859 roku Pierre-Adrien Dalpayrat uczęszczał do szkoły rysunku, a następnie do praktycznej szkoły malowania porcelany w Limoges .
Po zdobyciu tego szkolenia wstąpił do fabryki wyrobów ceramicznych Jules Vieillard et C tj. W Bordeaux , mieście, w którym poślubił Marie Tallerie le17 maja 1866. W 1873 roku opuścił tę fabrykę i powrócił do Limoges, gdzie został zatrudniony przez Léona Sazerata ( 1831 - 1891 ). W 1874 r. Ponownie wyruszył w trasę i pracował w glinianych fabrykach Ashwin w Valentine .
Rok później wstąpił do fabryki wyrobów ceramicznych Fouquet w Tuluzie . Jego córka Julie urodziła się w tym mieście w 1878 roku . Opuścił tę fabrykę ceramiki w 1876 lub 1878 roku, aby objąć kierownictwo fabryki François Blanc w Monako . W 1885 r. Towarzyszył Léopoldowi Magnatowi i jego żonie. Opuszczają François Blanc i udają się do Menton .
Po trzęsieniu ziemi w 1887 roku, które zniszczyło ich warsztat, wrócił do Léon Sazerat w Limoges. W 1889 roku otworzył własną fabrykę ceramiki w Bourg-la-Reine . Ruszył pierwszy n kości 5 i 7 High Street (prąd n OS 31 i 33 avenue du General-Leclerc), gdzie również fabryka Julius Edwarda i Ernesta Ludwika Carron , wtedy będzie załączyć n o 9. wydaje się, że również pozostała na n ° 22 od ulicy poruszać się w 1895 do n o 19.
Około 1889 roku , użył piekarniku z Jean-Charles Auboin ( 1731 - 1809 ) i jego synów, innych znanych twórców gliniane z Bourg-la-Reine, również zainstalowany na nr . 31 i 33, i który pracował z Pardoux, innym ceramika z Bourg-la-Reine, słynące z płomienistych marmurkowych piaskowców. Zatrudnia swoją żonę Marie Tallerse i ich dzieci Alberta, Adolphe'a, Hippolyte'a i Paula.
Zdobył mistrzostwo w pracy z piaskowcem i nadał swoje imię „czerwonemu Dalpayratowi”. Ten odcień zdobył międzynarodową sławę. Osiąga się za pomocą tlenku miedzi i kontroli atmosfery, czas gotowania, jak również temperaturę na uzyskanie nowych efektów z wołu krwi czerwonym odcieniu . W 1892 roku podpisał pierwszą umowę o współpracy z rzeźbiarzem Alphonsem Voisin-Delacroix ( 1857 - 1893 ), a drugą na dwanaście lat na zasadzie wzajemnej wyłączności. Odniósł duży sukces podczas wystawy swoich prac w galerii Georges Petit . W 1893 roku poznał szwedzką Agnès de Frumerie ( 1896 - 1937 ), z którą przez jakiś czas współpracował, ale różnice w charakterze szybko położyły kres tej współpracy.
W tym samym roku brał udział w Wystawie Światowej 1893 w Chicago . Współpraca z Voisin-Delacroix zakończy się nagle po śmierci rzeźbiarza,2 kwietnia 1893. Następnie połączył siły z Adèle Lesbros do 1901 roku , która zapewniła mu wsparcie finansowe. Również współpracownik Jeana Coulona od 1894 roku, odniósł wielki sukces dzięki swojej płonącej kamionce ze stemplem „à la Grenade”. Mimo to jego firma doświadcza powtarzających się trudności finansowych, co zmusza go do skierowania produkcji w stronę bardziej klasycznej ceramiki. Plik16 kwietnia 1898, poślubił swoją córkę Julie z Paulem Martialem Dalpayratem, kuzynem lustrzanym, w ratuszu Bourg-la-Reine.
Otrzymał złoty medal na Wystawie Powszechnej w 1900 r. , A także insygnia rycerza Legii Honorowej . Dołączył do współpracy dwóch wielkich złotników, paryskich jubilerów Ernesta Cardeilhaca i Kellera, z którymi tworzył elementy z pozłacanego brązu. Mimo to firma wciąż miała problemy i musiała zostać zamknięta w 1906 roku . Pierre-Adrien Dalpayrat następnie przeszedł na emeryturę do swojego rodzinnego miasta, gdzie zmarł10 sierpnia 1910.
Jego syn Adolphe Dalpayrat (1871-1934), który osiedlił się w Bagneux w 1909 roku pod numerem 44 rue du Progrès i kontynuował dzieło ojca.
Ceramikę przejmuje Volant, a następnie Genty pod nazwą Fabryki Fajansu Bourg la Reine i Arcueil z udziałem Alberta i Adolphe Dalpayrat, dwóch synów Pierre-Adriena. Nadal można zobaczyć duży dom w stylu architektury Norman, ozdobiony ceramiki, mienia i domu rodzinnego Adrian Dalpayrat od 1895 do 1907 roku, w n o 43 avenue du General Leclerc w Bourg-la-Reine. W tym miejscu znajdują się również elementy autorstwa François Laurina , innego wytwórcy ceramiki z Réginaburgien.
Znaczek zaprojektowany przez grawera Pierrette Lamberta został wydany w 1994 roku, przedstawia kamionkowy imbryk wykonany około 1902 roku.
Miasto Paryż dał jej nazwę w ogrodzie 15 -tego okręgu w 1985 roku.