Mechaniczny piano jest fortepian z rodziny mechanicznych instrumentów muzycznych , ogólnie stary, który odtwarza muzykę automatycznie z karty perforowane, zazwyczaj wykonane z płótna lub cylindrycznego walca z kolcami.
Zamiast pianisty, działające samodzielnie klawisze i pedały, stanowiące same w sobie ciekawostkę, są uruchamiane przez układy mechaniczne , pneumatyczne, a nawet elektryczne .
Klawiatura jest opcjonalna, być może pozwalająca grać jednocześnie z mechaniką, ale niektóre pianina mechaniczne jej nie posiadają, funkcjonując jak organy limonary lub inne mechaniczne instrumenty muzyczne w sposób całkowicie autonomiczny. Inne push-up systemy zmieścić na zwykłym fortepianie przez zajmując miejsce pianisty. Wreszcie, najstarsze systemy wymagają ingerencji człowieka zarówno w celu wytworzenia wiatru niezbędnego do obsługi instrumentu za pomocą pedalboardu, jak i, jeśli operator sobie tego życzy, w celu zmiany rytmu i ekspresji. .
Pianino mechaniczne (czasami nazywane pianola , w Stanach Zjednoczonych pianista ) osiągnęło swój techniczny szczyt i szczyt popularności tuż przed kryzysem 1929 roku. możliwe naśladowanie gry właściwej dla konkretnego pianisty ludzkiego oraz nagranie pianisty ludzkiego na perforowanej szpuli . Technologia zanika w krótkim czasie i prawie całkowicie pod wpływem dwóch czynników: ekonomicznego (ubożenie gospodarstw domowych po kryzysie finansowym) i technologicznego (pojawienie się fonografów elektrycznych).
Był on w przeszłości częsty w barach, typowy dla amerykańskich saloonów, a nakazany wprowadzeniem utworu, czego ilustracją jest pieśń Włóż dwie melodie do grzmotu w formie tańca Charleston. Często instrumenty te dawały możliwość wyboru spośród kilku melodii, analogicznych do następnych szaf grających , i wymieniały przeboje dnia. Często urządzenia te dodawały do fortepianu inne instrumenty, takie jak ksylofon, tamburyn, a nawet trąbki czy skrzypce, przyjmując wówczas nazwę orkiestron , a dokładniej w przypadku modeli monet niklodeon , a nawet takie jak limonary w aparacie. piłka, aby ludzie tańczyli.
Jego dźwięk można było nastroić jak fortepian koncertowy, ale czasami smyczki mogły być dobrowolnie lub nie mniej lub bardziej rozstrojone między nimi, nadając rustykalny lub nawet folklorystyczny aspekt, jak fortepian bastrigue , grany przez muzyka. do wykonania bardzo rytmicznej muzyki, typowej dla gatunku tzw. honky tonk .
Nie można przypisać wynalazku tego instrumentu muzycznego jednej osobie. W rzeczywistości, liczne mechanizmy zostały wymyślone w długim okresie, głównie w drugiej połowie XIX -go wieku . Jednym z pierwszych przykładów był Pianista opracowany przez Henri Fourneaux w 1863 roku . Najbardziej znana była Pianola stworzona przez Edwina Scotta Voteya w 1895 roku w jego warsztacie w Detroit dla firmy Æolian: ta amerykańska firma miała wiele filii za granicą i ostatecznie narzuciła swój model, słowo pianola stało się w powszechnym użyciu ( czytaj w szczególności „Czy to jak żyją ludzie”, wiersz Louisa Aragona w Le Roman unachevé ).
Czasami budowano pianina mechaniczne, montując w nich struny i pozytywki dęte. Instrument ten nazywany był „ orkiestrion ” i został zbudowany już około 1840 roku.
Jedną z największych firm w tej dziedzinie była niemiecko-amerykańska firma M. Welte & Sons, producent fortepianu reprodukcyjnego Welte-Mignon oraz firma Wurlitzer, założona przez dwóch niemieckich imigrantów z Bawarii , Welte i Bockisch. Te ogromne maszyny były najbardziej złożonymi instrumentami, jakie kiedykolwiek zbudowano, z wyjątkiem kilku organów .
Inne „ pianiści ” (wyrażenie było w modzie) cieszył pewne sukcesy we Francji przed 1914: the Pleyela , zaprojektowany przez Gustawa Lyon za Pleyel firmy lub Melodia (od Melodia Company), która jest elektromechaniczny reprodukcyjnego urządzenie puszka być dostosowany do każdego pianina. W Épernay w Marnie znajdowała się ważna fabryka zlokalizowana przy rue Marc Seguin, zakłady J. Herrburger, które produkowały model Schwander i zatrudniały setki pracowników, produkując od 50 000 do 60 000 sztuk rocznie. Firma Bord wprowadziła na rynek Autobord , pneumatyczne pianino z ukrytym w środku urządzeniem odtwarzającym. Dom Gaveau wyprodukował Dea , Phonola i Uniolitz .
Monolu został wyprodukowany przez paryskich zakładów Limonaire Frères, które w tym samym czasie były również dobrze znane ze swojej limonary narządów .
Na początku XX p wieku , te etapy produkcji, od rolki, która jest wkładana do urządzenia oraz umożliwia wykonanie przedmiotu obrabianego są następujące:
Najsłynniejszym producentem był dom Imperial-Entoilé.
Na przykład w systemie pneumatycznym typu Pianola , perforowany papier ślizga się po czymś w rodzaju głównego cylindra powietrznego (czasami nazywanego „panelem”), który sam zawiera jeden otwór na nutę. Kiedy otwór w papierze przechodzi przez otwór w cylindrze, powietrze przechodzi przez obwód, który przenosi nacisk na młotek, zewnętrzny (fortepian) lub wewnętrzny (kompaktowa maszyna). Im dłuższa dziura w papierze, tym twardsza notatka.
Najpopularniejszymi pianinami mechanicznymi są te obsługiwane przez system pneumatyczny (za pomocą pedałów uruchamianych nogą lub silnikiem elektrycznym ). Istnieją głównie dwa typy: pierwszy, w pełni automatyczny, wiernie odtwarza interpretację, jaką pianista wykonałby z muzyki; drugi nie ma niuansów występu na żywo.
Od końca XX -go wieku , istnieją pianina wyposażony w urządzenie czujników i silników elektrycznych w ramach każdego klawisza, system kontrolowanego przez elektroniki cyfrowej i pamięci. Umożliwia to odtworzenie utworu nagranego w formacie cyfrowym lub nagranie wykonania pianisty w celu późniejszego odtworzenia.
W Hiszpanii, zwłaszcza w Madrycie , uliczne pianina na korbkę często wożono na wozach do dupy . Dość kwaśne, bardzo oryginalne i charakterystyczne brzmienie, choć obejmujące cały zakres basu, zostały wzmocnione w górze, jak niektóre organy limonary , grające jednocześnie małe mechaniczne ksylofony .
Wśród dysków organillos często grających Paso-dobles , walców lub polki , jeden z nich towarzyszyło wielkiej orkiestry z skrzypiec z Camara Madrytu.
W obliczu sukcesu swojego pierwszego modelu Pianola - pianisty , który dopasowuje się do każdego pianina, firma olian wyprodukowała maszyny z wbudowanym instrumentem. Koncept przejmą inne marki.
Termin pianola stał się rodzajowy. Pianista pozwala kontrolować rzeczywiste fortepiany koncertu pianolist zachowując pewną kontrolę nad interpretacją (szybkość, niuanse, od fortepianu do forte ). por. linki wideo w załącznikach.
Pojawiające się na krótko przed nagraniami na rolkach woskowych , znacznie wierniejsze niż rolki perforowane, ale niezwykle delikatne i przez to często uszkodzone, fortepian mechaniczny może dać wyobrażenie o interpretacji wielkich pianistów klasycznych jak Debussy czy Rachmaninoff . Był to poprzednik – lub alternatywa – dla fonografu. Ale współczesne techniki cyfrowe umożliwiły od tego czasu „przeszczepianie” nagrań z początku XX wieku, np. Debussy'ego, z rolek wosku i uzyskanie dokumentów o dużej wartości. Jednak w tamtych czasach konkurencja ze strony fortepianu mechanicznego była realna ze względu na słabą jakość reprodukcji i dźwięku – bardziej niż nagrania – fonografów , a nawet pierwszych gramofonów . Jest to oczywiście ważne zwłaszcza w przypadku fortepianu.
Wiele ragtime'ów, takich jak te Scotta Joplina , które na początku grał sam, można było w ten sposób przywrócić przed udoskonaleniem fonografu , a potem gramofonu . Zostali również sami następnie ponownie nagrani na płyty LP (przesyłane strumieniowo przez gramofon ) i CD .
Nagrania świadków zostały nawet wykonane przy użyciu procesów AMPICO ( American Piano Company ) (en) i Duo-art. Są to ruchy klawiszy i pedałów, które zostały zarejestrowane podczas gry pianisty. Pozwoliło to rodzaj „zmartwychwstanie gry” prestiżowych pianistów jak Rachmaninowa, Busoniego , Paderewskiego lub Dumesnil , którzy zarejestrowali się w systemie na początku XX th wieku .
W filmie Błękitny anioł , Marlene Dietrich wspomina pianola wg nazwy w jednej z piosenek śpiewanych na początku filmu.
Główna różnica między pianinem mechanicznym a pianinem elektronicznym (lub „pianinem cyfrowym”) polega na wytwarzaniu dźwięku. Pianino mechaniczne to prawie normalne pianino (struny uderzane młotkami z automatycznym działaniem). Pianino elektroniczne wytwarza dźwięk poprzez syntezator i wzmocnienie. Klawisze na klawiaturze obsługują przełączniki, które wyzwalają odtwarzanie sampli lub generowanie elektronicznych nut.
Pierwsze prawdziwe pianina elektroniczne oferowane szerokiej publiczności (1984: słynne Yamaha Clavinovas ) - nadal miały bardzo sztuczne brzmienie, ale umożliwiały już komunikację z komputerem za pomocą protokołu MIDI . Jednak jednym z głównych zainteresowań pianina cyfrowego była przede wszystkim możliwość grania w mieszkaniu na zajmującym niewiele miejsca instrumencie, bez przeszkadzania sąsiadom przez podłączenie słuchawek, przy zachowaniu kontrastowego dźwięku.
Główną funkcją fortepianu mechanicznego było odtwarzanie muzyki; fortepianu elektronicznego ma grać instrumentalista. Chociaż słuchanie wcześniej nagranych utworów jest jedną z podstawowych funkcji pianina cyfrowego, nie jest ono interesujące w naszych czasach, kiedy mamy mnóstwo wspaniałych nagrań świetnych pianistów we wszystkich stylach oraz wysokiej jakości reprodukcję i systemy dźwiękowe. Z drugiej strony, nagrywanie cyfrowe i wszystkie funkcje dopuszczone przez komputery i elektronikę są bardzo przydatne (transpozycja, współdzielenie klawiatury, duży wybór instrumentów i dźwięków, akompaniamenty rytmiczne, połączenie z komputerem PC z sekwencerem programowym i instrumentami. wysokiej jakości zewnętrzny wirtualny urządzenia itp.).
Stopniowa integracja informatyki (wewnętrznej i/lub zewnętrznej) pozwoliła na uzyskanie coraz bardziej realistycznego brzmienia, naśladując najbardziej prestiżowe fortepiany, klawesyny i organy, ale także instrumenty smyczkowe, perkusję oraz pozwalając na odtworzenie np. sali koncertowej atmosfera do perfekcji. Wkroczyliśmy w erę MAO (muzyki wspomaganej komputerowo).
Jednak część mechaniczna pozostaje niezbędna, aby imitować dotyk prawdziwej „ciężkiej” klawiatury fortepianowej, a także dla precyzji wyzwalania i prędkości (coraz bardziej wyrafinowane przełączniki i czujniki). Modele z wyższej półki mają niemal kompletną mechanikę fortepianu. Istnieją nawet pianina mieszane, akustyczne (smyczkowe) i cyfrowe.
Znajdziemy więc w handlu pianina cyfrowe w postaci mebli (jak prawdziwy fortepian, ważący ponad 100 kg), ale także przenośne „klawiatury” poniżej 15 kg, zapakowane w komputery, z bardzo poprawnymi dźwiękami, a nawet „ „master keyboards” bez produkcji dźwięku, przeznaczone wyłącznie do sterowania zewnętrznymi instrumentami wirtualnymi ( VST ).
Na Pianoli:
O ekspresyjnym systemie rejestracji Duo-Art Aeolian. 1917 Fortepian Steinway ze zintegrowanym systemem pneumatycznym: