Przejściowe zjawisko księżycowe
Przejściowy fenomen księżycowy ( PLT ), termin ukuty w 1968 roku przez astronoma Sir Patrick Moore (LTP, Lunar Transient Phenomena ) składa się z pojawieniem się światła lub zmiany w wyglądzie powierzchni Księżyca o krótkim czasie trwania..
Doniesienia o takich zjawiskach pochodzą sprzed ponad tysiąca lat, a niektóre z nich były przedmiotem niezależnych obserwacji wielu świadków lub renomowanych naukowców. Historycznie rzecz biorąc, pierwsze LTP zaobserwowane przez pięciu mnichów w katedrze w Canterbury to błysk światła, który pojawił się 18 czerwca 1178 roku i jest źródłem krateru Giordano Bruno . Jednak większość raportów PLT nie jest powtarzalnych i nie towarzyszą im odpowiednie weryfikowalne świadectwa, które umożliwiają rozróżnienie między różnymi możliwymi hipotezami. Co więcej, niektóre z tych zjawisk zostały opublikowane w czasopismach naukowych z recenzentami , społeczność badawcza zainteresowana Księżycem rzadko wspominała o tych obserwacjach. Zatem tylko 2% raportów z obserwacji (53 z 2806) napisanych między 1700 a 2010 rokiem jest uznawanych za prawdziwe LTP.
Jeśli LTP występują na Księżycu, ich pochodzenie zostało przypisane w 1945 roku przez walijskiego astronoma amatora Hugh Percy'ego Wilkinsa aktywności słonecznej . Obecnie preferowane hipotezy to odgazowanie wzdłuż pęknięć Księżyca, powstawanie wyładowań elektrycznych w tych gazach (w wyniku efektu tryboelektrycznego ) lub uderzenia, które występują w geologicznych skalach czasowych. Większość naukowców badających Księżyc przyznaje, że przejściowe zjawiska odgazowania lub uderzenia występują w geologicznych skalach czasu; niezgoda powstaje z powodu częstotliwości tych wydarzeń.
Opis
Zgłoszone PLT różnią się od plam mgły do trwałych zmian w wyglądzie powierzchni Księżyca. Cameron dzieli je na pięć kategorii, a mianowicie:
- (1) zjawiska gazowe, w tym mgły i inne formy zaciemnienia;
- (2) zjawisko czerwonawego zabarwienia;
- (3) zjawiska zabarwienia zielonego, niebieskiego lub fioletowego;
- (4) wyjaśnianie zjawisk;
- (5) i zjawiska zaciemnienia.
Istnieją dwa obszerne katalogi PLT, najnowsza, wracając do VI th wieku, wyprzedza 2254 zdarzeń. Wśród najbardziej znaczących wydarzeń co najmniej jedna trzecia pochodzi z okolic płaskowyżu Aristarchus .
Ważne wydarzenia historyczne
Poniższa lista przedstawia niektóre z najbardziej znanych historycznych PLT:
- 18 czerwca 1178 r. Co najmniej pięciu mnichów z opactwa Canterbury doniosło o wstrząsie na Księżycu krótko po zachodzie słońca: „Księżyc świecił i jak zwykle w tej fazie jego rogi były skierowane w stronę księżyca.” Jest; a górny róg podzielił się na dwie części. Ze środka tej dywizji wyłoniła się płonąca pochodnia, wydmuchując znaczną odległość ognia, płonący węgiel i iskry. W międzyczasie ciało Księżyca poniżej gniewnego obszaru wydawało się niespokojne i mówiąc słowami tych, którzy opowiedzieli mi, co widzieli na własne oczy, Księżyc wiił się jak zraniony wąż. Następnie wrócił do swojego poprzedniego stanu. Zjawisko to powtórzyło się kilkanaście lub więcej razy, płomienie obracały się na różne nieuporządkowane sposoby, a potem wracały do normy. Następnie, po tych przemianach, księżyc od jednego rogu do drugiego, to znaczy na całej swojej długości, przybrał czarnawą barwę ”. W 1976 roku Jack Hartung zasugerował, że ten tekst faktycznie opisuje powstawanie krateru Giordano Bruno .
- W nocy 19 kwietnia 1787 roku brytyjski astronom Sir William Herschel zauważył trzy świecące plamy na nieoświetlonej części Księżyca. Poinformował o swoich obserwacjach króla Jerzego III i innych astronomów. Herschel przypisał to zjawisko erupcjom wulkanów i zauważył, że jasność najjaśniejszego punktu jest większa niż komety odkrytej 10 kwietnia. Jego obserwacje zbiegły się w czasie z obserwacją zorzy polarnej nad włoskim miastem Padwa . Aktywność zorzy polarnej tak daleko od biegunów magnetycznych Ziemi jest bardzo rzadka. Spektakl w Padwie i obserwacja Herschela miały miejsce na krótko przed szczytem liczby plam słonecznych w maju 1787 roku.
- W 1866 roku doświadczony obserwator Księżyca i twórca map JF Julius Schmidt stwierdził, że wygląd krateru Linneusza (w) uległ zmianie. Opierając się na wcześniejszych planach JH Schrötera , a także obserwacjach i osobistych planach z lat 1841–1843 stwierdził, że krater „ze skośnymi światłami w ogóle nie jest widoczny ” (to on podkreśla), oświetlony z góry postrzegane jako jasny punkt. Na podstawie powtarzających się obserwacji stwierdził później, że „Linneusz nigdy nie jest widoczny w żadnym świetle, jak krater typu normalnego” oraz że „nastąpiła lokalna zmiana”. Uważał, że Linneusz skurczył się w ciągu dwóch dekad, stąd wiele kontrowersji, które miały wyjaśnić czynniki: wulkanizm, chmury, które częściowo zakrywały kratery. W rzeczywistości pierwsze instrumenty astronomiczne nie były wystarczająco mocne, aby obserwować krater i dostrzegły jedynie otaczającą go aureolę wyrzutu . Dziś Linneusz jest widoczny jako młody krater uderzeniowy o średnicy około 2,4 km .
- 2 listopada 1958 r. Rosyjski astronom Nikolai Kozyrev zaobserwował półgodzinną „erupcję” na centralnym wierzchołku krateru Alfonsa za pomocą teleskopu 122 cm (48 cali ) wyposażonego w spektrometr. Widma uzyskane w tym okresie wykazują jasność pasma emisji gazów wywołane przez cząsteczki C 2 i C 3. Po naświetleniu drugiego spektrogramu zauważył „wyraźny wzrost jasności regionu. centrum i niezwykły biały kolor”. Następnie „nagle jasność zaczęła zanikać , ”I wynikowe widmo wróciło do normy.
- W dniu 29 października 1963 roku James A. Greenacre i Edward Barr, dwaj kartografowie z Aeronautical Chart and Information Center w Lowell Observatory , Flagstaff, Arizona ( Stany Zjednoczone ), ręcznie zarejestrowali bardzo jaskrawoczerwone zabarwienie. południowo-zachodnia strona Cobra Head, wzgórze na południowy wschód od Lunar Vallis Schröteri Valley i południowo-zachodnie wnętrze krateru Aristarchus . To wydarzenie spowodowało poważną zmianę w podejściu do raportowania PLT. Według Willy'ego Leya : „Początkowa reakcja w kręgach zawodowych była naturalnie zaskoczeniem, a zaraz potem skruszoną postawą, przeprosinami skierowanymi do wielkiego i dawno zaginionego astronoma, Sir Williama Herschela. ”. Winifred Sawtell Cameron stwierdza: „Fakt ten, wraz z ich obserwacjami w listopadzie, zapoczątkował zmodernizowane zainteresowanie i obserwację Księżyca”. Wiarygodność ich odkrycia wynika z reputacji Greenacre jako nienagannego kartografa. Przyczyna radykalnej zmiany nastawienia wynika z reputacji kartografów, a nie z pozyskania dowodów fotograficznych.
- W nocy z 1 st do 2 listopada 1963 roku, krótko po zdarzeniu Greenacre, z obserwatorium Pic du Midi w Pirenejach francuskim, Zdenek Kopal i Thomas Rackham zajęło pierwsze zdjęcia z „księżycowy luminescencji dużym obszarze”. Artykuł Kopala w Scientific American przekształcił tę obserwację w PLT, przedmiot największego rozgłosu na świecie. Kopal argumentował, podobnie jak inni, że cząstki wyrzucane przez Słońce mogły być przyczyną takich zjawisk.
- Podczas misji Apollo 11 , Houston ostrzega astronautów przez radio: „Jest pewna obserwacja, którą możesz zrobić, jeśli masz tam trochę czasu. W pobliżu Arystarcha odnotowano przejściowe wydarzenia księżycowe ”. Astronomowie w Bochum w Niemczech Zachodnich zaobserwowali olśniewający blask na powierzchni Księżyca, ten sam rodzaj tajemniczej luminescencji, który od wieków intrygował obserwatorów Księżyca. Raport dotarł do Houston, a stamtąd do astronautów. Niemal natychmiast Armstrong oddzwonił, by wskazać: „Hej, Houston, teraz patrzę na północ, w kierunku Aristarchus, aw okolicy jest znacznie jaśniejszy obszar. Wydaje się, że jest lekka fluorescencja ”.
- W 1992 roku Audouin Dollfus z obserwatorium paryskiego poinformował, że zaobserwował za pomocą teleskopu o długości jednego metra nienormalne rysunki na dnie krateru Langrenus. Podczas gdy obserwacje w nocy 29 grudnia 1992 roku były normalne, zauważył on nienormalnie wysokie odczyty albedo i polaryzacji następnej nocy, które nie zmieniły się w ciągu sześciu minut zbierania danych. Obserwacje przez następne trzy dni wykazały podobną, ale mniejszą anomalię w okolicy. Chociaż warunki obserwacji w tym regionie były prawie zwierciadlane, niektórzy twierdzili, że amplituda obserwacji nie była kompatybilna z lustrzanym odbiciem światła słonecznego. Preferowaną hipotezą była hipoteza, że zjawisko to jest wynikiem rozproszenia światła w chmurach zawieszonych cząstek, które same w sobie wynikają z dyfuzji gazu: jako możliwe źródło gazu wymieniono spękaną ziemię tego krateru.
Wyjaśnienia
Wyjaśnienia dla PLT podzielono na cztery klasy: odgazowanie, uderzenia, zjawiska elektrostatyczne i wreszcie niekorzystne warunki obserwacji.
Odgazowanie
Niektóre PLT mogą być spowodowane ucieczką gazu z podziemnych jam. Wiele z tych gazowych wydarzeń miało czerwonawy odcień, podczas gdy inne pojawiały się jako białe chmury lub niewyraźna mgiełka. Wydaje się, że większość PLT jest związanych z kraterami ze spękaną glebą, brzegami mórz księżycowych lub innymi lokalizacjami, które geolodzy wiążą z aktywnością wulkaniczną. Jednak zauważamy, że są to najczęstsze cele obserwatorów Księżyca, a korelacja ta może wynikać z błędu obserwacyjnego.
Zasługą hipotezy odgazowania danych spektrometru alfa cząstek z Lunar Prospector wskazują ostatnie zrzucania radonu powierzchni. W szczególności wyniki pokazują, że gaz radon emanował z okolic kraterów Aristarchus i Kepler w czasie trwania tej dwuletniej misji. Obserwacje te można wyjaśnić powolną i niewidoczną wizualnie dyfuzją gazu w kierunku powierzchni lub dyskretnymi eksplozjami. Aby wesprzeć wybuchowe odgazowanie, sugerowano niedawną zmianę powierzchni Księżyca na około 3 km w wyniku zdarzenia uwolnienia gazu. Uważa się jednak, że to wydarzenie sięga około miliona lat temu, co sugeruje, że tego rodzaju ważne zjawisko występuje rzadko.
Uderzenia
Na powierzchni Księżyca nieustannie dochodzi do zderzeń. Najczęstsze zdarzenia są związane z mikrometeorytami , podobnie jak deszcz meteorytów . Wielokrotne i jednoczesne obserwacje naziemne umożliwiły wykrycie błysków uderzeń takich zdarzeń. Istnieją wykresy zderzeń rejestrowanych przez kamery wideo przez kilka lat od 2005 r., Z których wiele jest związanych z deszczami meteorytów. Ponadto wpływ chmury wykryto po katastrofie z ESA SMART-1 kosmicznych , indyjskiej sondy księżycowej uderzenia i NASA LCROSS . Zderzenia pozostawiają widoczne blizny na powierzchni Księżyca, które można wykryć analizując zdjęcia wykonane przed i po zdarzeniu, pod warunkiem, że mają wystarczającą rozdzielczość. Sondy Clementine (o całkowitej rozdzielczości 100 m ., Wybrane powierzchnie 7–20 m.) I SMART-1 (rozdzielczość 50 m ) nie zidentyfikowały żadnych kraterów powstałych od czasów statków Apollo.
Zjawiska elektrostatyczne
Sugerowano, że przyczyną niektórych PLT mogą być efekty związane z ładunkami lub wyładowaniami elektrostatycznymi . Jest możliwe, że efekty elektrodynamiczne związane z pękaniem materiałów znajdujących się blisko powierzchni mogą naładować obecne gazy, takie jak wiatr słoneczny lub produkty rozpadu pierwiastków promieniotwórczych. Gdyby wystąpiły blisko powierzchni, wyładowanie z tych gazów mogłoby spowodować powstanie zjawisk widocznych z Ziemi. Zaproponowano również, że ładunek tryboelektryczny cząstek pyłu zawieszonych w chmurze gazowej może generować wyładowania widoczne z Ziemi. Wreszcie, prawdopodobnie przyczyną niektórych form zjawisk widocznych z Ziemi może być elektrostatyczna lewitacja pyłu w pobliżu terminatora .
Niekorzystne warunki oglądania
Możliwe, że wiele zjawisk przejściowych nie jest związanych z samym Księżycem, ale mogą wynikać z niekorzystnych warunków obserwacyjnych lub zjawisk związanych z Ziemią. Na przykład niektóre zgłoszone zjawiska przejściowe dotyczą obiektów bliskich maksymalnej rozdzielczości używanych teleskopów. Atmosfera ziemska może powodować znaczne zniekształcenia w czasie, które można pomylić z prawdziwymi zjawiskami księżycowymi (patrz widzenie ). Inne wyjaśnienia, które nie odwołują się do Księżyca, obejmują wizualizację satelitów krążących wokół Ziemi i meteorów lub błędy obserwacyjne.
Rzeczywistość PLT
Najbardziej znaczącym problemem związanym z raportami PLT jest to, że zdecydowana większość z nich została wykonana przez jednego obserwatora lub z jednego punktu obserwacji na Ziemi (lub nawet z obu). Mnogość raportów PLT dotyczących pojedynczej „lokalizacji” na Księżycu można przedstawić jako dowód na poparcie ich istnienia. Jednak w przypadku braku wizualnych dowodów od wielu obserwatorów znajdujących się w wielu punktach na Ziemi na to „to samo” zdarzenie, należy na nie patrzeć z ostrożnością. Jak omówiono powyżej, równie wiarygodną hipotezą co do przyczyny większości tych zdarzeń byłaby atmosfera ziemska. Gdyby zdarzenie można było zaobserwować w dwóch różnych miejscach na planecie w tym samym czasie, mogłoby to zostać potraktowane jako dowód przeciwko hipotezie pochodzenia atmosferycznego.
Próba rozwiązania problemu z powyższymi raportami PLT miała miejsce podczas misji Clementine przez sieć astronomów amatorów. Zgłoszono kilka zdarzeń, z których cztery zostały sfotografowane przed i po wykonaniu przez sondę kosmiczną. Jednak dokładna analiza tych obrazów nie odróżnia ich od tych witryn. Nie musi to koniecznie oznaczać, że raporty te były wynikiem błędów obserwacyjnych, ponieważ możliwe jest, że odgazowanie na powierzchni Księżyca nie pozostawiło żadnego widocznego śladu, ale również nie skłania do hipotezy, że są one autentycznymi zjawiskami księżycowymi.
Obserwacje są obecnie koordynowane przez Association of Lunar and Planetary Observers oraz British Astronomical Association w celu ponownej obserwacji miejsc, w których w przeszłości zgłaszano przejściowe zjawiska księżycowe. Dokumentując wygląd tych miejsc z tymi samymi warunkami oświetlenia i wyzwoleniem , można ocenić, czy niektóre doniesienia wynikały po prostu z błędnej interpretacji tego, co obserwator został uznany za anomalię. Ponadto z cyfrowych obrazów, możliwe jest symulowanie atmosferycznego widmową dyspersję , astronomiczne widząc rozmazania lub rozpraszanie światła przez naszą atmosferę celu ustalenia, czy te zjawiska można wyjaśnić niektóre z oryginalnych raportów PLT.
Uwagi i odniesienia
Uwagi
-
Oryginalny cytat: „Był jasny księżyc w nowiu i jak zwykle w tej fazie jego rogi były pochylone na wschód; i nagle górny róg pękł na dwie części. Ze środka tego podziału wyskoczyła płonąca pochodnia, wypluwając, na znacznej odległości ogień, rozżarzone węgle i iskry. Tymczasem ciało księżyca, które było w dole, wiło się jakby z niepokoju i, mówiąc słowami tych, którzy mi to donosili i widzieli ich własne oczy księżyc pulsował jak zraniony wąż. Potem wrócił do swojego właściwego stanu. Zjawisko to powtarzało się kilkanaście razy lub więcej, płomień przybierał różne, przypadkowe kształty, a następnie wracał do normy. róg w róg, czyli na całej swojej długości, przybrał czarnawawy wygląd. "
Bibliografia
-
Mówimy również, że księżycowe zjawisko przejściowe (PTL)
-
Jean-Baptiste Feldmann, „ Przejściowe zjawiska księżycowe: mały krok w kierunku ich wyjaśnienia? » , On Futura-Sciences ,21 kwietnia 2013
-
(w) Jill Scambler, " Porównanie przejściowych zjawisk księżycowych z cyklem słonecznym " , Okólnik sekcji księżycowej BAA , lot. 50, n o 3,Marzec 2013, s. 14-15
-
W. Cameron , „ Analizy przejściowych zjawisk księżycowych (LTP) Obserwacje od 557–1994 r. Po Chr. (Analiza PLT obserwowanych od 557 do 1994 r.) ” [PDF]
-
Barbara Middlehurst, Jaylee Burley, Patrick Moore i Barbara Welther , „ Chronological Catalog of Reported Lunar Events ”, Nasa Tr , vol. R-277,1968
-
Jack B. Hartung , „ Czy powstanie krateru uderzeniowego o średnicy 20 km na Księżycu zaobserwowano 18 czerwca 1178 r.? ( Czy powstanie krateru uderzeniowego o średnicy 20 km zaobserwowano 18 czerwca 1178?) ”, Meteoritics , t. 11,1976, s. 187–194
-
„ Krater Giordano Bruno ” , BBC
-
Herschel, W. (maj 1956). „Księżycowe wulkany” Herschela. (Księżycowe wulkany Herschela) w Sky and Telescope , str. 302-304 . (Przedruk raportu An Account of Three Volcanos in the Moon , raport Williama Herschela dla Royal Society 26 kwietnia 1787, przedruk z jego zbioru prac (1912))
-
Kopal, Z. (1966, grudzień). Księżycowe rozbłyski. Astronomical Society of the Pacific Leaflets , 9 , 401-408
-
JF Julius Schmidt , „ The Lunar Crater Linne ”, Astronomical Register , Vol. 5,1867, s. 109–110
-
(w) James Muirden, Podręcznik astronomii , Barker,1964, s. 54.
-
Dinsmore Alter , „ The Kozyrev Observations of Alphonsus ”, Publications of the Astronomical Society of the Pacific , vol. 71,1959, s. 46–47
-
Greenacre, JA (1963, grudzień). Niedawna obserwacja zjawisk kolorów Księżyca. (Niedawna obserwacja kolorowego zjawiska księżycowego.) Sky & Telescope , 26 (6), 316–317
-
Zahner, DD (1963–64, grudzień - styczeń). Siły powietrzne donoszą o zmianach na Księżycu. Przegląd popularnej astronomii , 57 (525), 29, 36.
-
Ley, W. (1965). Ranger do księżyca ( str. 71 ). Nowy Jork: The New American Library of World Literature, Inc.
-
(1978, numer seryjny wydarzenia 778)
-
Cameron, WS (1978, lipiec). Katalog przejściowych zjawisk księżycowych (NSSDC / WDC-AR i S 78-03). Greenbelt, MD: Centrum Lotów Kosmicznych NASA Goddard
-
Meaburn, J. (1994, czerwiec). Z. Kopal. Kwartalnik Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego , 35 , 229–230
-
Moore, P. (2001). Thomas Rackham, 1919–2001. Journal of the British Astronomical Association , 111 (5), 291.
-
Kopal, Z. & Rackham, TW (1963). Wzbudzenie luminescencji księżyca przez aktywność słoneczną. Icarus , 2 , 481–500
-
Kopal, Z. (1965, maj). Luminescencja księżyca. Scientific American , 212 (5), 28
-
Kopal, Z. & Rackham, TW (1964, marzec). Księżycowa luminescencja i rozbłyski słoneczne. Sky & Telescope , 27 (3), 140–141
-
W tym czasie i od czasu II wojny światowej obecne Niemcy były nadal podzielone na wspomnianą tutaj Niemiecką Republikę Demokratyczną (lub NRD) i NRF.
-
Time Magazine, piątek 25 lipca 1969 r. „GIANT LEAP FOR LUDZKOŚĆ”
-
Audouin Dollfus , „ Langrenus: Transient Illuminations on the Moon ”, Icarus , vol. 146,2000, s. 430–443 ( DOI 10.1006 / icar.2000.6395 )
-
S. Lawson, W. Feldman, D. Lawrence, K. Moore, R. Elphic i R. Belian , „ Ostatnie odgazowanie z powierzchni Księżyca: spektrometr cząstek alfa Lunar Prospector. Spektrometr cząstek alfa Lunar Prospector ”, J. Geophys. Res. , vol. 110,2005, E09009 ( DOI 10.1029 / 2005JE002433 )
-
G. Jeffrey Taylor , „ Recent Gas Escape from the Moon ” , Planetary Science Research Discoveries,2006
-
PH Schultz, MI Staid i CM Pieters , „ Lunar activity from latest gas release ”, Nature , vol. 444,2006, s. 184-186 ( DOI 10.1038 / nature05303 )
-
Tony Phillips , „ Wybuch na Księżycu , ”30 listopada 2001
-
Brian Cudnik, David W. Palmer, David M. Palmer, Anthony Cook, Roger Venable i Peter Gural , „ http://www.ingentaconnect.com/content/klu/moon/2003/00000093/00000002/05252316;jsessionid = 3hqgti6lb1k1n.henrietta The Observation and Characterisation of Lunar Meteoroid Impact Phenomena ”, Earth, Moon and Planets , vol. 93,2003, s. 97–106 ( DOI 10.1023 / B: MOON.0000034498.32831.3c )
-
" Lunar monitorowanie wpływu " , NASA
-
" 2005-06 Impact Candidates " , Marshall Space Flight Center, (ostatnia aktualizacja 9 maja 2008) (dostęp 25 grudnia 2009 )
-
" Błysk uderzeniowy SMART-1 i chmura pyłu widziana przez Teleskop Kanada-Francja-Hawaje (Błysk i chmura pyłu w wyniku katastrofy Smart-1 widziana przez teleskop Kanada-Francja-Hawaje) " ,2006
-
(w) Richard Zito , „ Nowy mechanizm dla przejściowych zjawisk księżycowych (Nowy mechanizm dla przejściowych zjawisk księżycowych) ” , Icarus , tom. 82,1989, s. 419-422 ( DOI 10.1016 / 0019-1035 (89) 90048-1 )
-
(w) David Hughes , „ przejściowe zjawiska księżycowe (przejściowe zjawiska księżycowe) ” , Nature , vol. 285,1980, s. 438 ( DOI 10.1038 / 285438a0 )
-
(w) Trudy Bell i Tony Phillips , " Nowe badania nad tajemniczymi burzami księżycowymi (Nowe badania nad tajemniczymi burzami księżycowymi) " ,7 grudnia 2005
-
B. Buratti, W. McConnochie, S. Calkins i J. Hillier , „ Lunar przejściowe zjawiska: Co ujawniają obrazy Clementine? (Przemijające zjawiska księżycowe: co ujawniają obrazy Clementine) ”, Icarus , t. 146,2000, s. 98–117 ( DOI 10.1006 / icar.2000.6373 )
Zobacz też
Bibliografia
- William Sheehan i Thomas Dobbins, Epic Moon: A History of Lunar Exploration in the Age of the Telescope , Willmann-Bell,2001, 363 str.
-
Patrick Moore , On the Moon , Cassel & Co., (2001), ( ISBN 0-304-35469-4 ) .
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne