Paul-Émile Janson | |
![]() | |
Funkcje | |
---|---|
Premier Belgii | |
24 listopada 1937 - 15 maja 1938 ( 5 miesięcy i 21 dni ) |
|
Monarcha | Leopold III |
Rząd | Janson |
Koalicja | Katolicki - liberalny - POB |
Poprzednik | Paul Van Zeeland |
Następca | Paul-Henri Spaak |
Biografia | |
Data urodzenia | 30 maja 1872 r. |
Miejsce urodzenia | Bruksela ( Belgia ) |
Data śmierci | 3 marca 1944 |
Miejsce śmierci | Buchenwald ( Niemcy ) |
Narodowość | belgijski |
Partia polityczna | Liberał |
Zawód | Prawnik i profesor w ULB |
Premierzy Belgii | |
Paul-Émile Janson , ur30 maja 1872 r.w Brukseli i zmarł dnia3 marca 1944w Buchenwaldzie jest belgijskim prawnikiem i liberalnym politykiem . Był premierem Belgii odListopad 1937 w maj 1938.
Masonem , był członkiem loży Prawdziwi Przyjaciele Unii i Postępu Zjednoczeni w Brukseli.
Najstarszy syn z sześcioosobowej rodziny i jedyny chłopiec, Paul-Émile Janson dorastał w mieszczańskim i intelektualnym środowisku. Jego ojciec, Paul Janson , jest liberalnym prawnikiem i politykiem. Jej matka, Anna-Augustine Amore, jest nauczycielką, która przed ślubem pracowała w Cours d' Education Isabelle Gatti de Gamond . Jego młodsza siostra Marie Spaak zostanie pierwszą belgijską parlamentarzystką. Jego bratankiem jest Paul-Henri Spaak, który zastępuje go na stanowisku premiera.
Rozpoczęcie jej szkolenia daje jej matka. Następnie kontynuował naukę w szkole średniej w Académie d'Ixelles i ukończył rok retoryki w Athénée de Bruxelles, gdzie poznał Henri Jaspara , z którym utrzymywał przyjaźń przez całe życie. Następnie ukończył studia prawnicze na Université Libre de Bruxelles , które zdał z wyróżnieniem w 1890 r., a następnie uzyskał tytuł magistra, który również uzyskał z wyróżnieniem w 1892 r., mając 20 lat. W latach 1909-1921 był profesorem na Wolnym Uniwersytecie Brukselskim , gdzie prowadzi kurs „Technika prawna i zawodowa”.
Paul-Émile Janson ożenił się w 1893 roku z Léą Féron, córką Émile'a Féron , jednego z głównych towarzyszy jej ojca w walce. Z tego związku urodziło się troje dzieci. Jego żona zmarła bardzo wcześnie, w 1913 roku.
Początkowo prawnik, Paul-Émile Janson zainteresował się polityką dopiero bardzo późno, chociaż był spadkobiercą wielkiego nazwiska politycznego. Został zaprzysiężony w 1892 roku. Staż rozpoczął w Antwerpii u Jana Van Rijswijcka , flamandzkiego prawnika i polityka liberalnego. Ten pobyt we Flandrii pozwoli mu odkryć i lepiej zrozumieć ruch flamandzki .
Następnie wrócił do Brukseli, gdzie dzięki swojej reputacji mówcy bardzo szybko znalazł dla siebie miejsce w barze . Jego przemówienie określane jest jako „eleganckie, czyste i szlachetne”. Bierze udział w wielu procesach, zarówno cywilnych, jak i karnych.
Na szczeblu cywilnym brał udział w procesie o sukcesję po Leopoldzie II, który wywołał poruszenie w Brukseli w 1911 roku. W tym kontekście przewodniczący adwokatury Alexandre Braun powiedział: „Zdecydowanie jesteś najpiękniejszym mówcą Pałacu !”.
W ten sposób poświęca dwadzieścia lat zawodowi prawnika w brukselskiej izbie adwokackiej .
W tych młodych latach na Wolnym Uniwersytecie Brukselskim , od 18 do 20 lat, dołączył do grona socjalistycznych studentów . Mimo to bardzo szybko wstąpił do swojego ojca w Stowarzyszeniu Liberałów i dołączył do radykalnego skrzydła.
Początkowo miał trudności ze znalezieniem okręgu wyborczego, który poparłby jego kandydaturę do parlamentu, a ostatecznie został wezwany do Tournai . Po raz pierwszy został wybrany do Izby Reprezentantów w 1914 r. po porażce w Brukseli w 1912 r. Jego debiut parlamentarny zaznaczył się początkiem I wojny światowej .
W czasie wojny Paul-Émile Janson i jego idee wysunięto na czoło polityki. Razem z Ernestem Solvayem i Léonem Delacroix wchodzi w skład Narodowego Komitetu Pomocy i Żywności i przygotowuje z nimi wewnętrzny opór. Przedstawia swoje poglądy polityczne, w tym wybór unii narodowej, której będzie trzymał się przez całe życie. W 1918 roku został mianowany przez przedstawiciela rządu na wygnaniu w Le Havre , Michel Levie , aby wykonać tę funkcję w Brukseli we współpracy z socjalista Joseph Wauters .
Paul-Émile Janson był ważnym graczem w aferze Lophem w 1918 roku.
Został ponownie wybrany w Listopad 1919, 21, 25, 29, 32 przez okręg Tournai, któremu pozostanie wierny. Wluty 1920zostaje, dzięki dymisji, ministrem wojny, którego nazwisko za jego kadencji zmieniło się na ministra obrony narodowej . Podczas tego mandatu brał czynny udział w negocjacjach francusko-belgijskiej umowy wojskowej i był sygnatariuszem umowy w 1920 r. Jest to największa odpowiedzialność polityczna, jaką Janson wziął na siebie w swojej karierze.
Po zawarciu umowy wojskowej przyjmuje stanowisko Ministra Sprawiedliwości wListopad 1927ze swoim przyjacielem Henri Jasparem na stanowisku premiera do maja 1931, a następnie w latach 1932-1934 pod Charlesem de Broqueville . W 1935 został senatorem dokooptowanym tylko na rok.
W 1937 został mianowany przez króla Leopolda III premierem, po niepowodzeniach innych partii. Udaje mu się stworzyć rząd. Jej program zakłada kontynuację i dokończenie dzieła tych poprzedników, a także przewiduje utworzenie dwóch komitetów kulturalnych. Spory o środki budżetowe i fiskalne mające na celu przeciwdziałanie bezrobociu oraz pogorszenie stanu finansów publicznych spowodowały upadek jego gabinetu w 1938 roku.
Z styczeń 1939Ponownie został ministrem do 1940 r. Następnie piastował cztery różne stanowiska ministerialne: ministra spraw zagranicznych , sprawiedliwości, ministra bez teki i ponownie ministra sprawiedliwości. Gdy wybuchła wojna, złączył się ze zwolennikami polityki neutralności. Jako minister sprawiedliwości opracowuje środki bezpieczeństwa, które należy podjąć w przypadku inwazji na terytorium.
10 maja 1940Janson wygrywa Francję ze swoimi kolegami i najpierw popiera wyjazd rządu do Anglii. Mimo to zdecydował się pozostać we Francji i zrezygnował28 sierpnia 1940w Vichy . Następnie przeniósł się do Nicei ze swoją najmłodszą córką. Znalazł wielu Belgów, którzy schronili się w tym mieście, w tym jego przyjaciela Paula Hymansa . Nie podjęto żadnej inicjatywy, aby pomóc byłym ministrom dotrzeć do Londynu. Odtąd Janson próbował bez powodzenia wraz z Eugene Sudanem opuścić Francję przez Hiszpanię.
Został aresztowany jako belgijski minister przez Niemców w dniu 3 października 1943w Nicei i zostaje przeniesiony do więzienia Fresnes . Wstyczeń 1944został przewieziony do obozu Compiègne, a następnie do Buchenwaldu . Zmarł z głodu, zimna i wycieńczenia w dniu3 marca 1944 r.
Istnieje kilka ulic i placów nazwanych na cześć Paula-Émile'a Jansona we francuskojęzycznej Belgii ( Awans , Bruxelles , Ixelles , Stambruges , Tournai ).
Jego imię nosi największe audytorium na Université Libre de Bruxelles , które może pomieścić 1500 osób.