Komunistyczna Partia Łotwy

Komunistyczna Partia Łotwy ( łotewski : Latvijas Komunistiska partija , w skrócie LKP) jest byłą partią polityczną z Łotwy , który rządził Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka aż do jego rozpuszczenia. Organizacja ta była regionalnym oddziałem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (dalej "KPZR"), jedynej partii i przywódcy ZSRR .

To zostało zakazane w 1991 roku po odzyskaniu niepodległości Łotwy i po wycofaniu wojsk radzieckich podczas wydarzeń ze stycznia na25 stycznia 1991, podczas którego najwyraźniej pracował nad tym, aby nie działał, ale odradza się jako Socjalistyczna Partia Łotwy (PSL).

Sekretarze generalni Komitetu Centralnego

21 grudnia 1940 - Listopad 1959 : Jānis Kalnbērziņš
Listopad 1959 - 15 kwietnia 1966 : Arvīds Pelše
15 kwietnia 1966 - 14 kwietnia 1984 : Augusts Voss
14 kwietnia 1984 - 4 października 1988 : Boris Pougo
4 października 1988 - 7 kwietnia 1990 : Jānis Vagris
7 kwietnia 1990 - 24 sierpnia 1991 : Alfrēds Rubiks

Wydarzenia z sierpnia i września 1991 roku

Plik 19 sierpnia 1991, w Moskwie doszło do zamachu stanu (w którym uczestniczył Alfrēds Rubiks na Łotwie ). Samozwańczy organ, zwany „Państwowym Komitetem Stanu Wyjątkowego”, ogłosił zawieszonego w pełnieniu swoich funkcji Prezydenta ZSRR Michaiła Gorbaczowa , utworzył jeden organ władzy i ogłosił stan wyjątkowy . stan wyjątkowy „w niektórych regionach ZSRR” . Tego samego dnia 19 sierpnia 1991, Komitet Centralny i Komitet Ryski PCL zadeklarowały poparcie dla „Państwowego Komitetu Stanu Wyjątkowego” i utworzyły „grupę operacyjną”, która miała mu pomóc. Według rządu łotewskiego20 sierpnia 1991, PCL, grupa parlamentarna „Lidztiesiba” (Równe prawa) i niektóre inne organizacje podpisały i rozesłały apel „Godjamie Latvijas iedzvotji! „ ( „ Szanowni mieszkańcy Łotwy! ” ), Wzywając ludność, aby zastosowała się do żądań stanu wyjątkowego i nie sprzeciwiała się środkom podjętym w Moskwie przez„ Państwowy Komitet Państwa Łotewskiego ” .

Według Tatjany Ždanoka i jej zwolenników udział PCL we wszystkich tych wydarzeniach nie jest udowodniony; w szczególności deputowani grupy „Lidztiesiba” przez dwa dni z rzędu uczestniczyli w obradach łotewskiej Rady Najwyższej i nawet nie wiedzieli, że takie wezwanie będzie transmitowane (ale ta wersja wydarzeń jest silnie kwestionowana przez łotewską historycy). Ten zamach stanu spotkał się z niepowodzeniem, w wyniku którego21 sierpnia 1991Rada Najwyższa Łotwy przyjęła ustawę konstytucyjną dotyczącą statutu Republiki Łotewskiej i proklamującą całkowitą i natychmiastową niepodległość kraju. Paragraf 5 Deklaracji z dnia4 maja 1990dotycząca okresu przejściowego została uchylona. Decyzją23 sierpnia 1991Rada Najwyższa uznała PCL za niekonstytucyjną.

Następnego dnia działalność partii została zawieszona, a Ministrowi Sprawiedliwości postawiono zarzut „zbadania bezprawnej działalności CPL i przedstawienia (…) wniosku dotyczącego możliwości zezwolenia na jej działanie w przyszłości” . Na podstawie wniosku Ministra Sprawiedliwości w10 września 1991Rada Najwyższa zarządziła rozwiązanie partii. W międzyczasie22 sierpnia 1991Rada Najwyższa powołała komisję sejmową do zbadania udziału posłów grupy „Lidztiesiba” w przewrocie. Na podstawie końcowego sprawozdania tej komisji, w9 lipca 1992Rada Najwyższa unieważniła mandaty piętnastu deputowanych; ale nie było wśród nich Tatjany Ždanoki .