Parlament Australii

Parlament Australii
(w) Parlament Australii

46 th  Parlament

Herb Australii . Prezentacja
Rodzaj Dwuizbowy
Sypialnie Senacka
Izba Reprezentantów
kreacja 1901
Miejsce Canberry , Australijskie Terytorium Stołeczne
Czas trwania mandatu 3 lata
Przewodnictwo
Przewodniczący Senatu Scott Ryan ( Libs )
Wybór 13 listopada 2017 r.
Przewodniczący Izby Reprezentantów Tony Smith  ( Libs )
Wybór 10 sierpnia 2015 r.
Premier Scott Morrison  ( Libs )
Wybór 24 sierpnia 2018 r.
Lider opozycji Anthony Albanese  ( ALP )
Wybór 30 maja 2019 r.
Struktura
Korona Elżbieta II reprezentowana w Australii przez Gubernatora Generalnego
Członkowie 226 członków:
76 senatorów
150 reprezentantów
Aktualny skład. Kluczowe dane
Grupy polityczne
( Senat )

Rząd (36)

Oficjalna opozycja (26)

Ławka poprzeczna (14)

Aktualny skład. Kluczowe dane
Grupy polityczne
( Izba Reprezentantów )

Rząd (76)

Oficjalna opozycja (68)

Ławka poprzeczna (7)

Wybór
System wyborczy
( Senat )		 Pojedynczy głos zbywalny
Ostatnie wybory 18 maja 2019 r.
System wyborczy
( Izba Reprezentantów )		 Głosowanie alternatywne
Ostatnie wybory 18 maja 2019 r.

Parlament

Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Zdjęcie miejsca spotkania. Różny
Stronie internetowej aph.gov.au
Zobacz również Polityka w Australii

Parlament (w języku angielskim  : Parlament ) sprawuje władzę ustawodawczą w systemie politycznym w Australii .

Jest to parlament dwuizbowy , w dużej mierze inspirowany systemem westminsterskim, ale także pod wpływem Kongresu Stanów Zjednoczonych . Zgodnie z pierwszą sekcją konstytucji australijskiej składa się ona z trzech elementów: Królowej Australii ( Królowa ), Senatu ( Senatu ) i Izby Reprezentantów ( Izba Reprezentantów ). Królową reprezentuje Generalny Gubernator .

Izba Reprezentantów, złożona ze 150 członków wybieranych z tylu okręgów wyborczych w głosowaniu alternatywnym na trzy lata, jest izbą niższą . Senat, składający się z 76 członków wybieranych jednym głosem przechodnim , w liczbie 72 na sześć lat (odnawianych o połowę co trzy lata) i czterech na trzy lata, tworzy izbę wyższą .

Oba zgromadzenia zasiadają w budynku Parlamentu w Canberze .

Fabuła

Parlament Federalny jest oficjalnie otwarty w dniu 9 maja 1901w Royal Exhibition Building , jedynym budynku w Melbourne wystarczająco dużym, aby pomieścić 14 000 gości. Parlament zasiadał od 1901 do 1927 w budynku parlamentu stanu Wiktorii . ten9 maja 1927, przeniósł się do Canberry w tymczasowym budynku, w którym będzie mieszkał przez ponad 60 lat, obecnie zwanym Starym Parlamentem. Ostatecznie inauguracja nowej siedziby parlamentu nastąpiła w dniu9 maja 1988 r..

Kompozycja

Według sekcji 1 Konstytucji australijskiego The Queen of Australia jest jednym z trzech komponentów parlamentu. Konstytucyjne funkcje Korony są delegowane do Gubernatora Generalnego Australii, którego królowa mianuje na wniosek premiera . Inne różne funkcje powierza Gubernatorowi Generalnemu Konstytucja i ustawa. Jednak zgodnie z konwencją konstytucyjną Generalny Gubernator generalnie nie wykonuje swoich uprawnień bez porady Premiera lub innych ministrów.

Senat liczy 76 członków. Podobnie jak Senat Stanów Zjednoczonych, który służył jako model, Senat Australijski ma taką samą liczbę senatorów niezależnie od stanu, niezależnie od jego populacji. Konstytucja pozwala Parlamentowi na ustawowy wybór takiej liczby senatorów, pod warunkiem, że sześć stanów, z których powstała Konfederacja, jest reprezentowanych przez taką samą liczbę senatorów. Ponadto Konstytucja stanowi, że każdy stan musi być reprezentowany przez co najmniej sześciu senatorów. Żadne z tych postanowień nie ma jednak zastosowania do nowych stanów lub terytoriów. Na mocy ustawy uchwalonej przez parlament w 1973 roku senatorowie zostali wybrani do reprezentowania terytoriów (z wyjątkiem wyspy Norfolk ). Obecnie dwóch senatorów reprezentuje mieszkańców Terytorium Północnego , Wysp Bożego Narodzenia i Kokosowych . Dwóch innych senatorów reprezentuje Australijskie Terytorium Stołeczne i Terytorium Zatoki Jervis

Przed 1949 r. każdy stan wybierał konstytucyjną liczbę sześciu senatorów. Liczba ta została zwiększona do 10 w wyborach w 1949 r., a następnie do 12 (obecna liczba) w 1984 r.

Parlament może wybrać liczbę deputowanych. Konstytucja stanowi jednak, że liczba ta powinna być „jak najbardziej zbliżona, dwukrotnie większa niż liczba senatorów”  ; ten stan jest bardzo często nazywany „warunkiem połączenia” ( Nexus ). Senatorów jest 76, posłów 150; liczba deputowanych na stan jest proporcjonalna do jego populacji, jednak każdy stan, z którego pochodzi Wspólnota Australijska, niezależnie od jego wielkości, gwarantuje co najmniej pięciu deputowanych. Konstytucja nie daje gwarancji reprezentacji na Terytoriach. Parlament przyznał mandat poselski Terytorium Północnemu w1922 i jeden w Australijskim Terytorium Stołecznym w 1948 ; ci przedstawiciele terytorialni mieli jednak ograniczone prawa głosu do czasu…1968.

Z 1901 W celu 1949Izba Reprezentantów liczyła 74 lub 75 członków. Między1949 oraz 1984, było od 121 do 127 członków. W 1977 r. Sąd Najwyższy ( High Court ) nakazał zmniejszenie liczby posłów ze 127 do 124 członków, aby spełnić „warunki powiązania” . w1984Senat i Izba Reprezentantów zwiększyły liczbę członków; od tego czasu liczba deputowanych waha się od 148 do 150 członków.

Cudzoziemcy nie mają prawa zasiadać w jednej z dwóch izb (art. 44 Konstytucji zabrania członkowi parlamentu jakiegokolwiek przynależności do obcego mocarstwa). Sąd Najwyższy potwierdził, że brytyjscy pacjenci mają być uważane za obcokrajowców, chociaż w chwili Konstytucja została uchwalona wszystkie tematy australijskie były brytyjski.

Procedura

Każda z dwóch izb wybiera swojego prezesa. Przewodniczący Senatu nazywany jest Prezydentem, a przedstawiciel – Marszałkiem . Wybory na to stanowisko odbywają się w głosowaniu tajnym. Oba stanowiska zajmują członkowie większości, ale oczekuje się od nich nadzorowania postępowania i bezstronnego egzekwowania porządku.

Konstytucja wymaga, aby parlament miał kworum w każdej izbie, aby mógł on debatować zgodnie z prawem. Kworum Izby Reprezentantów to jedna piąta członków (tj. trzydziestu); Senat to ćwierć (lub dziewiętnaście). Teoretycznie, jeśli nie zostanie osiągnięte kworum, parlamentarzyści nie mogą kontynuować ważnej debaty. W praktyce obecni posłowie zgadzają się nie sprawdzać, czy osiągnięto kworum, co pozwala parlamentarzystom na dalszą debatę. Czasami jednak opozycja może prosić o sprawdzenie kworum jako technikę drażnienia rządu lub opóźniania podejmowania decyzji. To od większości zależy, czy w czasie, gdy opozycja przygotowuje się do tego typu metody, będzie mogła zapewnić sobie wystarczającą liczbę parlamentarzystów w rezerwie, by mogli uczestniczyć w debatach.

W obu salach można głosować nad wnioskami „głosem głosowym” ( głosowanie głosowe ): przewodniczący prosi o głosowanie i po wysłuchaniu okrzyków parlamentarzystów Tak (Tak) i Nie (Nie) oddaje głos. Ogłoszenie wyniku głosowania zamyka debatę, chyba że co najmniej dwóch członków zażąda „podziału” lub weryfikacji głosowania. W tym przypadku dzwony są aktywowane, aby zaprosić parlamentarzystów do wejścia do pokoju głosowania. Tymczasem członkowie opowiadający się za ruchem ustawiają się po prawej stronie sali, a ci przeciwni ustawiają się po lewej stronie. Liczenia dokonują skrutatorzy większości i opozycji iw zależności od wyniku wniosek jest głosowany lub odrzucany. W Izbie Reprezentantów Marszałek nie bierze udziału w głosowaniu, chyba że w przypadku remisu lub jego głos staje się decydujący. W Senacie, aby nie pozbawiać państwa swojego limitu wyborców, Prezydent bierze udział w głosowaniu z pozostałymi senatorami; w przypadku remisu wniosek jest odrzucany.

W przypadku braku porozumienia obu izb co do projektu ustawy, Konstytucja przewiduje rozwiązanie obu izb. Jeśli konflikt będzie się utrzymywał po nowych wyborach, rząd może zgodzić się na zjednoczenie obu izb w celu przedyskutowania kwestionowanego prawa. Ta sytuacja wystąpiła tylko raz w1974.

Role

Główną rolą Parlamentu jest uchwalanie ustaw. Każdy poseł do parlamentu może zaproponować tekst ustawy ( projekt ustawy ) z wyjątkiem ustaw budżetowych (propozycja wydatków lub nowego podatku), które należy najpierw przedstawić Izbie Reprezentantów. W praktyce większość ustaw przedstawia rząd. Wszystkie projekty ustaw, aby mogły zostać przyjęte, muszą zostać zatwierdzone przez obie izby. Senat ma te same uprawnienia ustawodawcze co Izba Reprezentantów, z tym wyjątkiem, że nie może modyfikować projektu budżetu: może go po prostu zatwierdzić lub odrzucić. Oficjalna formuła postępowania parlamentarnego brzmi: „  Parlament Australii uchwala :” ( „Parlament Australii uchwala:” ).

Parlament ma inne funkcje niż uchwalanie ustaw. Może debatować nad propozycjami lub tematami o znaczeniu publicznym, takimi jak kwestie polityczne. Jej członkowie mogą składać wnioski o wotum nieufności wobec rządu lub konkretnego ministra. Najczęściej w jednej lub drugiej izbie odbywają się „sprawy bieżące”, w których parlamentarzyści zadają pytania członkom rządu. Parlamentarzyści mogą również składać petycje podpisane przez ich wyborców. Obie izby posiadają grupy robocze, w których omawiamy projekty ustaw, prowadzimy dochodzenia parlamentarne lub zasięgamy opinii zewnętrznych.

Stosunki z rządem

Minister nie musi być parlamentarzystą, gdy zostaje mianowany, ale zostaje usunięty ze stanowiska, jeśli nie stanie się nim w ciągu 3 miesięcy.

Przepis ten został umieszczony w konstytucji, aby umożliwić mianowanie premierów, w tym premiera Edmunda Bartona , w dniu1 st styczeń +1.901 podczas gdy pierwsze wybory federalne nie zostały zaplanowane przed 29 i 30 marca.

Sytuacja powtórzyła się, gdy liberalny premier Harold Holt zaginął na morzu, prawdopodobnie utonął17 grudnia 1967. Partia Liberalna wybrała senatora Johna Gortona na swojego nowego lidera i został on mianowany premierem dnia10 stycznia 1968. 1 st lutego, Gorton zrezygnował z fotela Senatu do kandydowania na wybory uzupełniające w Riding of Holt. W ciągu 24 dni (od 1 do24 lutego) był premierem, nie będąc posłem.

Odporność

Parlamentarzyści australijscy nie mają immunitetu z tytułu zajmowanego stanowiska; mogą zostać aresztowani i osądzeni za każde przestępstwo. Korzystają jednak z „przywileju parlamentarnego” : nie mogą się martwić tym, co mówią w otoczeniu swoich kolegów, a nawet osób spoza parlamentu. Przywilej ten dotyczy również komentarzy zamieszczanych w tym samym załączniku do komunikacji z mediami (prasa, telewizja, radio itp.). Parlamentarne komisje śledcze są objęte tym samym przywilejem bez względu na miejsce, w którym się odbywają, a przywilej ten dotyczy również osób składających zeznania przed komisją.

Istnieje przestępstwo zwane pogardą dla parlamentu . Osoba, która wypowiada się lub zachowuje się w sposób pogardliwy wobec parlamentu, może zostać postawiona w stan oskarżenia, a jeśli zostanie uznana za winną, może zostać uwięziona. Parlament ma prawo orzekać w takich sprawach i tak właśnie stało się w sprawie Browne – Fitzpatrick w 1955 r. Prawo to zostało teraz przekazane sądom, ale nikt jeszcze nie kontynuował.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Obejmuje 4 przedstawicieli Narodowej Partii Liberalnej Queensland (LNP) zasiadających z Partią Liberalną .
  2. Obejmuje 2 przedstawicieli Narodowej Partii Liberalnej Queensland (LNP) zasiadających z Partią Narodową .
  3. Obejmuje 17 przedstawicieli Narodowej Partii Liberalnej Queensland (LNP) zasiadających z Partią Liberalną .
  4. Obejmuje 6 przedstawicieli Narodowej Partii Liberalnej Queensland (LNP) zasiadających z Partią Narodową .

Bibliografia

  1. Konstytucja Australii sekcja 1
  2. Konstytucja Australii sekcja 2
  3. Konstytucja Australii sekcja 125

Linki zewnętrzne