Pałac Kursaal

Kluczowe dane

Rodzaj	Pałac Kongresowy
Lokalizacja	San Sebastian , Kraj Basków , Hiszpania
Informacje kontaktowe	43 ° 19 ′ 27 ″ północ, 1 ° 58 ′ 41 ″ zachód
Architekt	Rafael Moneo
Inauguracja	23.08.1999
Stronie internetowej	http://www.kursaal.eus/fr/

Geolokalizacja na mapie: Europa

Geolokalizacja na mapie: Hiszpania

Geolokalizacja na mapie: Kraj Basków

Kursaal Pałacu lub Pałac Kongresów i Kursaal Audytorium to kompleks architektoniczny składa się z dużej sali , w dużej sali kameralnej, wielofunkcyjnych pomieszczeń i hal wystawowych zaprojektowany przez Rafaela Moneo i znajduje się w San Sebastian ( Kraj Basków , Hiszpania ). Został zainaugurowany w 1999 roku i od tego czasu jest główną siedzibą Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San Sebastian .

Historia

Nazwa Kursaal

Termin Kursaal pochodzi od niemieckich słów Kur ( leczyć ) i Saal ( pokój , salon) i dlatego etymologicznie oznacza pokój zabiegowy. Kursaal lub Kurhaus był typowym elementem architektonicznym z uzdrowiska w XIX XX wieku w Europie Środkowej. Z racji swojej funkcji był to budynek wielofunkcyjny. W budynku znajdowało się na ogół okazałe lobby, sala balowa, sale teatralne , sale koncertowe , sale gier i restauracje . W uzdrowiskach Kursaal był najważniejszym i najbardziej reprezentacyjnym budynkiem oraz centrum życia społecznego. Nazwa Kursaal zaczęła być używana w odniesieniu do budynków o podobnych funkcjach w miejscach wakacyjnych na całym europejskim wybrzeżu, zwykle połączonych z kasynami hazardowymi . Nazwa Kursaal była używana głównie w Niemczech , Belgii i Holandii, podczas gdy we Francji tego typu budynek nosił nazwę Casino.

Wielki Kursaal z San Sebastian

Gran Kursaal Maritimo de San Sebastián lub po prostu Gran Kursaal był wystawny pałac otwarty w 1921 roku, w tradycji kursaals lub europejskich kasyn. Pałac znajduje się naprzeciwko plaży Gros (plaża Zurriola) i ujścia rzeki (río) Urumea na ziemi odzyskanej z morza. Promotorzy budowy musieli między innymi zbudować most łączący Kursaal z centrum miasta. Ten nowy most, Most Zurriola , ale popularnie znany jako Most Kursaal, oficjalnie zmienił się w jeden z najbardziej typowych obrazów miasta z latarniami ulicznymi o kulistych korpusach i ogromną górną latarnią, również kulistą.

Gran Kursaal obejmował kasyno hazardowe, restaurację, kina i różne sale uzupełniające, a także teatr na 859 widzów. Budynek przeszedł wiele perypetii w swojej 50-letniej historii, w szczególności z powodu wieloletniego zakazu hazardu. Z tego powodu musiał poświęcić się mniej lukratywnym zajęciom niż te pierwotnie planowane, jak teatr, kino itp.

Budynek o charakterze prywatnym, którego właściciele starali się spożytkować uprzywilejowaną działkę, na której został umieszczony iw latach 1960 rozpoczęto prace nad wyburzeniem budynku i wybudowaniem kolejnego budynku o innym przeznaczeniu, chociaż Gran Kursaal jest już jednym z najbardziej charakterystycznych budynków w mieście.

Na ten projekt został ogłoszony przetarg publiczny, a pierwszy projekt został zatwierdzony w 1965 r., Ale biorąc pod uwagę trudność jego budowy, został odrzucony. Nowy projekt został przedstawiony w 1972 roku i został ukończony po zamknięciu i wyburzeniu budynku. To było w 1973 roku.

Sytuacja: słoneczna K

Z rozbiórki Grand Kursaal w 1973 roku, został wydany partię, która została nazwana o nazwie Solar K . Szczególnie uderzający efekt braku jakiejkolwiek konstrukcji architektonicznej czy adekwatności przestrzeni znajdującej się w tak uprzywilejowanym miejscu miasta od ponad 20 lat.

Porzucone projekty

Po poprawieniu niektórych aspektów projektu z 1972 r., Który nie zadowalał władz miejskich San Sebastián, budowa budynku rozpoczęła się w 1975 r. Jednak prace zostały sparaliżowane chwilę po wybudowaniu ogrodzenia i fundamentów . W tym czasie działka przeszła z rąk prywatnych (Grand Kursaal również był prywatny) w ręce publiczne, dlatego też powstało zintegrowane konsorcjum złożone z różnych instytucji publicznych zaangażowanych w budowę nowego budynku i finansowanie tego ostatniego.

Ostateczny wybór

Projekt zatrzymano od 1972 roku, a ratusz San Sebastián skupił się na możliwości zbudowania dużej audytorium w Solar K, w 1989 roku zwołano konsultacje techniczne, na które zaproszono sześciu architektów międzynarodowego szczebla: Mario Botta , Norman Foster , Arata Isozaki , Rafael Moneo, Juan Navarro Baldeweg i Luis Peña Ganchegi . Spośród sześciu przedstawionych projektów wybraliśmy projekt architekta z Navarrese Rafaela Moneo (którego motto brzmiało „Dos Rocas Varadas”) przez „sukces w uznaniu partii K za wypadek geograficzny w ujściu rzeki Urumea do wyzwolenia przestrzenie publiczne jako platformy otwarte na morze, a zwłaszcza przez okrągłość, powagę i oryginalność propozycji ”, jak wyjaśni uchwała jury .

Rozpoczęcie i zakończenie pracy

Po przygotowaniu projektu w latach 1991–1994, w 1995 r. Wydano ostateczną zgodę na rozpoczęcie prac, które rozpoczęły się w 1996 r. I zakończą się w 1999 r. W trakcie tych prac pojawiły się pewne problemy z finansowaniem. rząd Basków (który był odpowiedzialny za 16% kosztów tej kwoty) na przedłużenie środków przeznaczonych na jego budowę. Po rozwiązaniu tych problemów prace (łącznie z przypadkowym zawaleniem się wewnętrznej klatki schodowej) zostały ostatecznie zakończone w 1999 roku.

Początkowy wpływ na krajobraz miejski San Sebastián, charakteryzujący się klasyczną architekturą w stylu francuskim, okazał się negatywny dla dużej części donostiarrak ( gentilé de Saint-Sébastien w języku baskijskim): z piaskiem kamiennym typowym dla budynków donostiarrak a jego klasyczny i ozdobny styl został skontrastowany z budynkiem o prostoliniowych i geometrycznych liniach wykonanych ze szkła . Znaczenie budynku zainaugurowano dnia23 sierpnia 1999koncert w Symphony Orchestra z Euskadi i Ainhoa Arteta został również przysłonięte przez równoległe budowy Guggenheim Muzeum Bilbao , koszt był więcej niż dwukrotnie wyższy niż Kursaal. Jednak po okresie adaptacji i dzięki bardzo pozytywnemu wpływowi budynku na gospodarkę, turystykę i życie kulturalne San Sebastian, dziś zdecydowana większość donostiarraków docenia budynek i całkowicie aprobuje jego budowę.

Budynek

Składa się głównie z dwóch dużych pryzmatycznych tomów wyłaniających się z platformy. Każdy „sześcian”, jak je potocznie nazywa się, jest utworzony przez wewnętrzny pryzmat wykonanej pracy, który od wewnątrz tworzy pomieszczenie, otoczone z kolei podwójną ścianą utworzoną z półprzezroczystych paneli z prasowanego szkła, poddanych metalowej konstrukcji, w skład której wchodzą również wejścia. i korytarze. Pomiędzy tymi dwoma sześcianami tworzy się duża powierzchnia lub praktyczny taras z widokiem na morze, zarówno na plażę Zurriola , jak i na ujście Urumea. Na tym tarasie, na dwóch różnych wysokościach (wyżej przed „małą kostką”), organizowane są różne koncerty San Sebastian Jazz Festival, a także inne atrakcje, takie jak nocna dyskoteka podczas obchodów Wielkiego Tygodnia Donostiarra.

Auditorium
Rafael Moneo otrzymało wstępne zamówienie na zaprojektowanie „audytorium”, czyli wybiegów, których wyłączną funkcją była promocja koncertów symfonicznych lub podobnych wykonań. W tym celu niezbędna była uproszczona maszyneria, a także zredukowane „hombros” (po hiszpańsku ramiona. Z łacińskiego humerus . W teatrze każda z dwóch bocznych przestrzeni sceny, niewidocznych dla publiczności, przylegających do widzialnej sceny). i „chácena” (z katalońskiego jàssena , jácena ). W niektórych teatrach duża prostokątna przestrzeń pośrodku tylnej ściany sceny pod podtrzymującą ją chácena, wykorzystywana jako tylne wejście na scenę, jako rezerwuar woluminów lub jako przedłużenie sceny) . Nie było też konieczne istnienie orkiestry. Po wygraniu konkursu Rafael Moneo otrzymał polecenie przekształcenia widowni w teatr z możliwością wystawiania oper . Oczywiście ta koncepcja pomieszczenia bardzo różni się od pierwotnie zakładanej, ponieważ studnia orkiestrowa, maszyneria, kabiny i chácena odgrywają fundamentalną rolę. Wymagania te ucierpiały w ostatecznym projekcie z powodu ograniczeń nieodłącznie związanych z przebudową pierwotnego pomysłu, tak że możliwości głównej sali Kursaal do oferowania wielkich dzieł operowych są bardzo ograniczone, chociaż mogą być warte przedstawień o średniej złożoności. Hala może pomieścić 1800 widzów. Znajduje się w „dużej kostce”, najbliżej rzeki i służy do organizacji dużych imprez. Do przedstawień operowych ma studnię, którą tworzy obniżenie w przedniej części podłogi rzędu foteli (które można przekształcić w „corbata” (z włoskiej corvatta lub crovatta , chorwacki, krawat , czyli zwany ze względu na noszone przez chorwackich jeźdźców. W teatrze zaczyna się od proscenio między krawędzią sceny a linią, na której ogólnie spoczywa kurtyna) , a także system bocznych zasłon, które pozwalają modyfikować charakterystykę akustyki pomieszczenia .
Sala Cámara
Może pomieścić 600 widzów i znajduje się w „małej kostce”. Posiada niewielką maszynerię o ograniczonej wysokości, która nie pozwala na ukrycie ozdób przymocowanych do jego prętów, uniemożliwiając większe zmiany scenerii. Na scenie ma windę fortepianową .
Sale wielofunkcyjne
Są to sale przeznaczone na koncerty, spotkania itp. z ograniczonymi możliwościami.
Hale wystawowe Są to hale wykorzystywane do wystaw.
Sale Kubo
Jest to hala wystawowa zależna od Baskijskiego Banku Oszczędnościowego ( Kutxa w języku baskijskim, Caja de ahorros w języku hiszpańskim).

W budynku znajduje się również restauracja zarządzana przez Martína Berasategui , różne małe sklepiki w piwnicach oraz parking .

Uwagi i odniesienia

(es) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z hiszpańskiej Wikipedii zatytułowanej „ Palacio de Congresos y Auditorio Kursaal ” ( zobacz listę autorów ) .

(es) „ Historia - Kursaal Donostia - San Sebastián ” on Kursaal Donostia - San Sebastián (dostęp: 20 sierpnia 2020 ) .