Kropka (retoryka)

W retoryce The okres jest schludny wyrażenie pewnej szerokości, którego rytm i ewentualnie dźwięki, daje wrażenie cyklu, uczucie kompletności, niczym muzycznej frazy, którego koniec pozwala się wyczuć - czekamy na kadencja . W starożytnej tradycji okres ten jest jednym z procesów, które wywodzą się z tego, co mówcy nazywają liczbą oratorską. Jest to najczęściej składa się z czterech członków: Protazego , antapodose , apodose , clausule . Styl okresowy, to znaczy składający się z następujących po sobie okresów, jest typowy dla mówców , na przykład Cycerona , czy dla współczesnego Bossueta czy Jeana Jaurèsa , ale także dla autora prozy pisanej, jak Chateaubriand . Ten styl jest przeciwna stylu cut zalecaną przez Seneki i retoryki duchu XVIII -tego  wieku.

Przykłady

• „Jak kolumna, której solidna masa wydaje się być najmocniejszym podporą zrujnowanej świątyni, / kiedy ta wielka budowla, którą ona podtrzymywała, spada na nią, nie niszcząc jej, / w ten sposób królowa okazuje mocne poparcie państwa / kiedy po dłuższym dźwiganiu ciężaru nie ugina się nawet pod jej upadkiem. » ( Jacques-Bénigne Bossuet , Mowa pogrzebowa Henriette-Marie de France )

• „Prawdziwy klasyk , jak chciałbym to usłyszeć, to autor, który wzbogacił ludzkiego ducha, który naprawdę powiększył swój skarb, poszedł o krok dalej, który odkrył coś jednoznacznego prawdy moralnej lub ponownie przejął jakąś odwieczną pasję w tym sercu, gdzie wszystko wydawało się znane i zbadane; kto stworzył swoją myśl, swoje spostrzeżenia lub swój wynalazek w jakiejkolwiek formie, ale szeroki i wysoki, grzywny i rozsądny, zdrowy i piękny sam w sobie; który przemawiał do wszystkich w swoim własnym stylu i który również można znaleźć w każdym, w nowym stylu, bez neologizmu, nowym i antycznym, łatwo współczesnym dla wszystkich grup wiekowych. » ( Sainte-Beuve ,„ Co to jest klasyka? ”, Poniedziałkowe rozmowy )

• „To tylko miłości, kochankowie, kochankowie, prześladowani ludzie znikający w samotnych pawilonach, stanowiska zabijane na wszystkich sztafetach, konie zabijane na wszystkich stronach, ciemne lasy, kłopoty z sercem, przysięgi, szlochy, łzy i pocałunki, kołyski w blask księżyca, słowiki w gajach, panowie dzielni jak lwy, delikatni jak baranki, cnotliwi jak nie, zawsze dobrze ubrani i płaczący jak urny. » ( Gustave Flaubert , Madame Bovary )

Bibliografia

• Agathe Sueur, Le Frein et l'Aiguillon. Elokwencja muzyczny i numer oratorium ( XVII th i XVIII th  stulecia) , Paryż, Classiques Garnier, 2013.