| Narodziny |
1869 Dijon |
|---|---|
| Śmierć |
1947 Dijon |
| Narodowość | Francja |
| Zajęcia | Rzeźbiarz , medalista |
| Inne działania | Nauczyciel |
| Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
Ovide Yencesse , urodzona w Dijon dnia3 lutego 1869 i zmarł w tym samym mieście dnia 18 lutego 1947Jest francuskim medalistą i rzeźbiarzem .
W latach 1919-1934 był dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Dijon .
Ovide Yencesse, ostatni syn rodziny rzeźników w Dijon, został przeznaczony przez rodziców do kapłaństwa. Ale nudził się w Petit-Séminaire de Plombières-lès-Dijon . Po śmierci ojca (1879) kontynuował naukę u księdza Viennota, proboszcza w Braux , który odkrył swój talent artystyczny i skłonił go do podjęcia nauki w szkole sztuk pięknych w Dijon równolegle z nauką biżuterii i rzemiosła złotniczego. że się podjął. Pasjonował się rzeźbą, przyjaźni się z Henri Bouchardem i zakochuje się w młodej malarce Marie Chapuis, którą poślubi w 1897 roku. Będą mieli czworo dzieci: Geneviève, Hubert, Jacques i Pierre. Najpierw upodobał sobie rzeźby religijne i medale (tablice komunijne itp.). W 1891 przeniósł się do Paryża, aby ukończyć naukę w National School of Fine Arts pod kierunkiem G.-J. Thomas, Ferdinand Levillain , a przede wszystkim medalista Hubert Ponscarme, którego opinie i rady sprawiły, że zdecydował się na grawerowanie jako medal. Dwukrotnie przegrał w konkursie o Prix de Rome w 1893 i 1896 roku.
Gdy jego kariera już się rozpoczęła, a jego talent dostrzegli krytycy, bardzo wpływowy Roger Marx odkrył, że wniósł do medalu „nowy dreszczyk emocji” , wprowadzając impresjonistyczny rendering . „To sztuka intymności, społecznego współczucia, zdecydowanie nowoczesna” - napisał w artykule z 1902 roku. Cechami charakterystycznymi talentu pana Yencesse są penetracja, czułość. W swoich kompozycjach, swoich portretach udaje mu się poruszyć nas w głębi duszy, przez trzeźwość inscenizacji, przez eliminację szczegółów; uogólnia to, co przypadkowe, iw ten sposób podnosi do rangi symbol każdy spektakl wokół niego. Faktura, która jest bardzo szczególna, również przyczynia się do zwiększenia zamętu, w jaki wprowadzają nas te obrazy; płaskorzeźby ledwo wychodzą z pola medalu, półmrok obejmuje wszystkie części całości, jak na obrazach Eugène Carrière . Nigdy lepiej nie ujawniono bliskiego związku między gliptyką a malarstwem. „ Ten szczególny styl, który jego twórca A. Liard doskonale znał, jak tłumaczyć, zasłużył mu, nawiązując do malarstwa Eugène Carrière, na przydomek„ Carrière de la médaille ”.
Na wystawie powszechnej w Paryżu w 1900 r. Otrzymał złoty medal i Legię Honorową (dekret z 14 grudnia 1900 r . ) .
Wśród jego prac z tamtych lat zacytujmy portrety Spullera (1895) i kilku innych parlamentarzystów burgundzkich, jego mistrza Ponscarme (1903), Berlioza (1903), Wagnera (1904), portret podwójny (z życia ) Piotra i Marii Curie (1904), portret Piotra Curie (hołd pośmiertny, 1907).
Jeszcze bardziej niż portrety, to broszury poświęcone życiu chłopskiemu i scenom intymnym naznaczyły współczesnych i nadal odznaczają się oryginalnością, zwłaszcza w rzemiośle. W pierwszej kategorii możemy przytoczyć: Le Semeur (1897), Pierrette la Pauvre , Virginie la Sage , Annette la Folle (trzech starych chłopów burgundzkich z Saint-Mesmin, 1897), François le Rémouleur , maszynę do ubijania opłatka Le Beurre itp. W drugiej kategorii: Pocałunek matki , Pocałunek dziecka , Pieszczota dziecka , Manette / Minette , Wanna , Gabinet , Dziecko z różami itp. wszystko inspirowane jego życiem rodzinnym. Wyprodukował także kilka broszur na oficjalne wydarzenia, na Wystawę Sztuk Dekoracyjnych w Mediolanie w 1906 r., Na Wystawę Powszechną w Brukseli w 1910 r., A nawet na Le Baiser de Paix (po Eugène Carrière) dla Société internationale de conciliation. (1907) .
Stworzył również biżuterię i przedmioty dekoracyjne ( La Fumée , papierośnica i La Flamme , pudełko zapałek w 1902 roku).
Wrócił do Dijon w 1906 roku, później okazał się mniej kreatywny, podejmując te same tematy w bardziej „mocnym”, ale mniej typowym stylu. Co więcej, szał na medal, związany z rozwojem sztuki zdobniczej na przełomie XIX i XX wieku, wygasł, a rozpowszechnianie jego dzieł po I wojnie światowej nie wystarczało już , aby zapewnić mu wystarczające dochody.
W 1919 r. Przejął obowiązki Maxa Blondata na stanowisku dyrektora Dijon School of Fine Arts, w której uczył także rzeźbę swoich synów, Huberta i Jacquesa . Pozostał tam do 1934 roku, a zastąpił go Pierre Vigoureux . Następnie wznowił swoją medalistyczną działalność. Wśród jego najnowszych prac znajdują się portrety Marii Curie (hołd pośmiertny, 1934) i jej przyjaciela François Pompona (1936).