W muzyce , z ornamentem , zwany także uwaga zatwierdzenia lub ozdobę , albo według włoskiego terminu abbellimenti ( „upiększeń”) jest symbolem generalnie składa się z postaciami notatki o mniejszych rozmiarach, wyznaczaniu notatki wtórnych, których zadaniem jest d ' upiększają główną linię melodyczną.
Z punktu widzenia harmonii ornament tworzy zwykle jeden lub więcej przejściowych dysonansów z akordem, na którym jest umieszczony. Nuta umieszczona pod znakiem ornamentu należy do akordu, natomiast nuty generowane przez ornament są nutami sąsiednimi (a więc obcymi dla tego akordu), wyższymi lub niższymi, które opóźniając emisję oczekiwanej nuty, wprowadzają ją w wartość.
Nawet bardziej niż oznaki intensywności , charakteru czy frazowania ozdoby, ze względu na ich bardzo dużą liczbę i zależność od instrumentu , praktycznie wymykają się jakiejkolwiek wyczerpującej klasyfikacji. Ponadto dla każdego znaku istnieje kilka interpretacji, które różnią się w zależności od epoki, kompozytora lub stylu kompozycji. W rzeczywistości badanie danego instrumentu musi koniecznie obejmować badanie dołączonych do niego ozdobnych znaków. W związku z tym znaczenie głównych ozdób wymienionych poniżej należy uważać po prostu za najbardziej powszechne i dlatego nie ma wartości bezwzględnej .
Większość ozdoby pochodzą z okresu baroku - XVII th i XVIII th stulecia - w czasie których zostały one szeroko stosowane. Carl Philipp Emanuel Bach , w końcu XVIII -go wieku , opublikował traktat w dwóch tomach ozdobnych autorytatywnych.
Od XIX th century , ich stosowanie stopniowo staje się rzadkością - te małe notatki po prostu staje normalne dane , które są zintegrowane w obliczaniu wartości każdego środka - ale nie zniknie całkowicie.
Według Nikolausa Harnoncourta (s. 77), między 1700 a 1760 rokiem dobry adagioista to muzyk, który umiał rozsądnie dekorować . Ozdoba nie powinna być pomysłowa i sportowa, ale powinna szanować fundamentalny charakter dzieła. W przypadku pieśni odpowiednia ozdoba musi pozostać dopasowana do charakteru tekstu.
Słownik Grove zawiera 125 znaków, z których niektóre są wymienione poniżej.
Po Ludwigu van Beethovenie jedynymi używanymi znakami są tryl, tremblé i krótki appogiature. Grupettos są zwykle napisane w całości lub w małych notatkach. W przypadku Fryderyka Chopina czy Franciszka Liszta długie ornamenty są wkomponowane w linię melodyczną.