Interfejs linii komend

Interfejs wiersza poleceń lub CLI (angielski interfejs wiersza poleceń , powszechnie w skrócie CLI ) jest interfejs człowiek-maszyna , w której komunikacja między użytkownikiem a komputerem odbywa się w trybie tekstowym  :

• użytkownik wpisuje wiersz poleceń , to znaczy tekst na klawiaturze, aby poprosić komputer o wykonanie operacji;
• komputer wyświetla tekst odpowiadający wynikowi wykonania wpisywanych poleceń lub pytaniom, które program zadaje użytkownikowi.

Interfejs wiersza poleceń może służyć zarówno do uruchamiania różnych programów za pomocą interpretera poleceń , jak i do prowadzenia dialogów z użytkownikiem tych programów. Jest to podstawowa interakcja między człowiekiem a komputerem (lub jakimkolwiek innym sprzętem komputerowym).

Gdy interfejs jest gotowy do odebrania polecenia, informuje o tym w wierszu polecenia . To, czasami określane jako prompt anglicism , składa się z kilku znaków na początku wiersza (zwykle nazwa konta użytkownika i / lub domyślna jednostka logiczna i / lub domyślna ścieżka. I / lub data…), kończące się dobrze znanym znakiem (często „  ]  ”, „  #  ”, „$” lub „  >  ”), zapraszającym użytkownika do wpisania polecenia.

Historyczny

Interfejs wiersza poleceń jest najstarszym interfejsem konwersacyjnym opracowanym na komputerach. Wcześniej komputery pracowały w trybie przetwarzania wsadowego  : dane zapisane na serii kart perforowanych lub taśmie perforowanej były przesyłane do komputera . Te dane mówiły komputerowi, jakie programy mają uruchamiać i jakie informacje te programy muszą uruchamiać. Wynik przetwarzania (pomyślny lub nieprawidłowy) został wydrukowany bez żadnego dialogu z użytkownikiem.

Pojawienie się teletypów w latach 60. , a później konsol z lat 70. , czyli urządzeń odbierających i wysyłających znaki do komputera, umożliwiło pracę komputera w formie sesji . Dialog między użytkownikiem a komputerem odbywał się następnie w linii poleceń.

Od 1980 roku , pojawienie terminali w trybie graficznym i myszach pozwoliły na rozwój interfejsów graficznych , bardziej cenione przez ogół społeczeństwa, być może dlatego, że nie wymaga uczenia się nazw różnych poleceń przed d. Korzystania z komputera. To zrywa z linii polecenia interfejs graficzny interfejs użytkownika (GUI), są połączone w szczególności z uruchomieniem przez firmę Apple z Lisie wStyczeń 1983, a zwłaszcza Macintosh w formacieStyczeń 1984: te dwa modele komputerów są pierwszymi komputerami ogólnodostępnymi, które używają interfejsów typu Windows, ikon, menu i urządzenia wskazującego (WIMP) , którymi można manipulować za pomocą myszy i które używają metafory pulpitu na ekranie . Jednak zwłaszcza w systemach operacyjnych wywodzących się z Uniksa , interfejsy wiersza poleceń są nadal popularne wśród niektórych informatyków , biorąc pod uwagę bogactwo ich możliwości.

Interfejs wiersza poleceń w systemie Unix

Jedną z osobliwości systemu operacyjnego Unix , z którego wywodzi się Linux , jest to, że od samego początku miał on ponad sto programów, często wykonujących bardzo proste procesy, z których wszystkich można było używać z wiersza poleceń.

Ogólna składnia poleceń

Podstawowe polecenia w systemie Unix mają postać:

$> commande options fichiers_ou_données

Polecenie pojawiające się na początku wiersza jest prawie zawsze nazwą programu. Ten program może być poleceniem systemu operacyjnego, oprogramowaniem napisanym przez użytkownika (często w języku C ) lub powłoką . Kilka polecenia, takie jak polecenia cd ( c mień od od ossier / katalogu ) nie mogą być właściwie uwzględnione przez oprogramowanie konkretnego. W tym przypadku są one wykonywane bezpośrednio przez interpreter poleceń .

Niektóre z tych poleceń można wykonać, wpisując tylko ich nazwę na klawiaturze. Jednak większość poleceń akceptuje opcje (łącznik, po którym następuje jedna lub więcej liter), które pozwalają na użycie polecenia w inny sposób niż w domyślnym trybie działania. Wreszcie, po wielu poleceniach następuje jedna lub więcej nazw plików , katalogów lub innych, z którymi będą pracować. Wszystkie informacje oddzielone spacjami po prawej stronie nazwy polecenia nazywane są argumentami wiersza poleceń .

Język C został zaprojektowany, aby ułatwić pobieranie argumentów wiersza poleceń z oprogramowania, które ich używa.

Wreszcie, aby wiedzieć, jak korzystać z oprogramowania, użytkownik ma do dyspozycji dokumentację ( strony podręcznika). Służy do poprzedzenia polecenia man .

Opcja

Co najmniej jedna opcja wiersza poleceń (czasami nazywana również flagą ) zmienia sposób działania polecenia. Efekt opcji zależy od zamówienia. Zwykle opcje są umieszczane bezpośrednio po nazwie polecenia w wierszu poleceń i są oddzielone od siebie spacjami.

Format opcji jest bardzo zmienny. Najczęściej używana składnia jest oparta na konwencji, a nie na wymaganiach systemu operacyjnego. Najczęściej w Uniksie opcje są wprowadzane przez - i uwzględniają wielkość liter. Monogramy są powszechne, ale najnowsze programy zwykle oferują opcje o dłuższych i wyraźniejszych nazwach.

Nie można z góry wiedzieć, które opcje program rozpoznaje, chyba że zajrzysz do jego dokumentacji. Jednak jest powszechną (choć nie zawsze) praktyką, że program wyświetla podsumowanie swoich opcji po uruchomieniu z wiersza poleceń z jedną z następujących opcji :? ; -? ; -h ; /? ; / h ; -help ; lub --help .

Przekierowania we / wy

Domyślnie polecenia konwersacyjne pobierają dane wpisane przez użytkownika na klawiaturze. Wynik ich wykonania wyświetlany jest na ekranie. W przypadku błędu podczas wykonywania, na ekranie pojawiają się również komunikaty o błędach.

Możliwe jest wskazanie powłoce, że dane wejściowe lub wyjściowe powinny być pobierane / przechowywane w plikach, a nie na klawiaturze i ekranie. W tym celu dostępne są różne rodzaje przekierowań wejścia / wyjścia:

• <wejście oznacza, że ​​dane polecenia zostaną odczytane z pliku z nazwą wejściową, a nie z klawiatury;
• > wyjście oznacza, że ​​dane wygenerowane przez polecenie zostaną zapisane w pliku z nazwą wyjściową, a nie na ekranie. Jeśli plik wyjściowy już istniał, jego stara zawartość jest usuwana, w przeciwnym razie plik ten jest tworzony po uruchomieniu polecenia;
• >> wyjście podobne do poprzedniego przypadku z tym wyjątkiem, że jeśli plik wyjściowy już istniał, jego stara zawartość jest zachowywana, a nowe dane są później kopiowane;
• 2> błąd oznacza, że ​​komunikaty o błędach generowane przez polecenie zostaną zapisane w pliku z błędem nazwy, a nie na ekranie. Jeśli plik błędu już istniał, jego stara zawartość jest usuwana, w przeciwnym razie plik ten jest tworzony podczas uruchamiania polecenia;
• 2 >> błąd podobny do poprzedniego, z tym wyjątkiem, że jeśli plik z błędami już istniał, jego stara zawartość jest zachowywana, a nowe komunikaty o błędach są później kopiowane;
• Komunikaty o błędach 2> & 1 są łączone z danymi wyjściowymi;
• 1> & 2 dane wyjściowe są łączone z komunikatami o błędach (rzadki przypadek).

Przykłady:

sort monfichier

wyświetla na ekranie wiersze pliku myfile w porządku alfabetycznym. Jeśli plik myfile nie istnieje, na ekranie pojawia się komunikat o błędzie.

sort monfichier > resultat 2> problemes

przechowuje w pliku wynikowym wiersze pliku myfile posortowane w porządku alfabetycznym. Jeśli plik myfile nie istnieje, w pliku problemów pojawia się komunikat o błędzie .

Sekwencja poleceń

Systemy operacyjne typu Unix pozwalają na wykonanie kilku poleceń. Dane wyjściowe z jednego polecenia są używane jako dane wejściowe do następnego polecenia bez konieczności stosowania plików pośrednich.

Ogólna składnia to:

commande1 options arguments | commande2 options | commande3...

Przykład:

find / -size +1000k -mtime -7 | sort | tee trace | less

• polecenie find przeszukuje wszystkie katalogi komputera w poszukiwaniu plików powyżej 1000 kilobajtów zmodyfikowanych w ciągu ostatnich 7 dni i wyświetla ich ścieżkę dostępu  ;
• polecenie sortowania alfabetycznie sortuje dane odebrane jako dane wejściowe;
• polecenie tee wysyła zarówno do ekranu, jak i do pliku śledzenia dane otrzymane jako dane wejściowe;
• polecenie less umożliwia wyświetlenie tekstu, który jest zbyt długi, aby zmieścił się w całości na ekranie. Możesz poruszać się po tym tekście za pomocą klawiatury.

W jednym wierszu poleceń powyższe polecenie wyszukuje we wszystkich katalogach komputera pliki powyżej 1000 kilobajtów zmodyfikowane w ciągu ostatnich 7 dni, wyświetla je strona po stronie z możliwością poruszania się po liście ścieżek posortowanych w kolejności alfabetycznej, a także przechowuje te ścieżki w pliku śledzenia .

Metaznaki

Metaznaki mogą być używane w wierszach poleceń do wyrażania nazw plików, które mają wspólną część:

• ? oznacza dowolną postać, tylko raz;
• * oznacza dowolny znak, 0, jeden lub więcej razy;
• [c1-c2] oznacza dowolny znak w uporządkowanym zestawie zaczynający się od znaku c1 i kończący się znakiem c2 . Może również znajdować się lista znaków między [];
• \ oznacza, że ​​następujący po nim znak nie powinien być traktowany jako metaznak;
• charakter . na pierwszej pozycji należy wyraźnie określić.

Przykłady:

• * oznacza wszystkie pliki w bieżącym katalogu (z wyjątkiem tych, których nazwa zaczyna się od kropki);
• / usr / bin / vi * oznacza wszystkie pliki w katalogu / usr / bin, których nazwy zaczynają się od vi  ;
• / dev / hd [abcd] [0-9] oznacza wszystkie pliki w katalogu / dev, których nazwy zaczynają się od hda , hdb , hdc , hdd , po których następuje pojedyncza liczba;
• ?w? oznacza wszystkie pliki z bieżącego katalogu, których nazwa zawiera 3 znaki z literą a pośrodku (bez kropki na początku).

Używanie wyniku jednego polecenia jako argumentu innego

W ` otaczający polecenia pozwalają wynik tego polecenia, aby być wykorzystywane jako argument (e) w wierszu poleceń.

Przykłady:

$> echo "Nous sommes le" `date +%d/%m/%y` "et il est" `date +%H:%M:%S`

wyświetla zdanie zawierające aktualną datę i godzinę. W tym celu polecenie date jest wykonywane dwukrotnie z innym formatem wyjściowym.

$> echo "2 + 2 =" `expr 2 + 2`

wyświetla 2 + 2 = 4 po wykonaniu obliczeń.

Inne cechy szczególne

• the ; w linii poleceń służy do wykonywania jedno po drugim, kilku poleceń wprowadzonych w tej samej linii;
• sekwencja znaków && (które oznaczają i ) pomiędzy dwoma częściami polecenia powoduje, że prawa część polecenia zostanie wykonana tylko wtedy, gdy lewa część zakończy się powodzeniem;
• ciągi znaków || (co oznacza lub ) pomiędzy dwoma fragmentami polecenia, powoduje, że prawa część polecenia zostanie wykonana, nawet jeśli lewa część poszła źle. W zależności od obowiązującej wersji Uniksa, prawa część może zostać wykonana tylko wtedy, gdy lewa część została źle wykonana (przykład testowy: echo test1 || echo test2);
• i na końcu polecenia służy do uruchamiania go w tle .

Interfejs wiersza poleceń MS / DOS

MS-DOS powstał na początku lat 80 . Działa z wiersza poleceń z taką samą składnią jak polecenia systemu Unix. Ale lista poleceń dostępnych w MS-DOS jest znacznie mniejsza.

Niektóre polecenia, takie jak sort, odgrywają tę samą rolę w systemach Unix i MS-DOS.

Inne polecenia mają różne nazwy w obu systemach operacyjnych. Więc polecenie znajdź  :

• umożliwia wyszukiwanie plików w systemie Unix;
• umożliwia wyszukiwanie ciągów znaków w pliku w systemie MS-DOS, co robi polecenie fgrep w systemie UNIX (lub grep -f w systemie Linux).

Wiersze poleceń MS-DOS mają zasadniczo taką samą składnię jak polecenia systemu Unix, ale możliwości są bardziej ograniczone.

MS-DOS umożliwia:

• użycie metaznaków * i ?  ;
• przekierowanie wejść / wyjść, z wyjątkiem wyjścia błędu;
• sekwencja poleceń dzięki | .

Interfejs wiersza poleceń systemu Windows NT

cmd.exe to interfejs wiersza poleceń dla systemów operacyjnych z rodziny Windows NT (w tym Microsoft Windows 2000 , Microsoft Windows XP , Microsoft Windows Vista …). Jest to ewolucja interfejsu MS-DOS .

W systemie Windows Vista pojawia się nowe środowisko wiersza poleceń Windows PowerShell , również z systemem Windows XP SP2.

Uwagi i odniesienia

1. Thierry Benjamin , Dać, by zobaczyć, pozwolić działać. Wynalazek interaktywności graficznej i pojęcie użytkownika w informatyce i telekomunikacji we Francji (1961-1990) , Paryżu (Francja),10 grudnia 2013, 1019  s. ( SUDOC  176590951 , czytaj online ) , „Interfejs graficzny Wimp, nowy dominujący paradygmat interakcji człowiek-maszyna”, str.  604-605

Powiązane artykuły

• Polecenia systemu Unix
• Konsola Win32
• Środowisko w trybie tekstowym
• Interpreter poleceń
• Odwrotna powłoka