| Narodziny |
26 kwietnia 1926 Šaľa |
|---|---|
| Śmierć |
10 września 2014(w wieku 88 lat) Praga |
| Narodowość | Czech |
| Zajęcia | Kompozytor , krytyk muzyczny , pianista , fotograf |
| Tata | František Korte ( d ) |
| Dziecko | Daniel Korte ( d ) |
| Instrument | Fortepian |
|---|---|
| Gatunki artystyczne | Muzyka klasyczna , scena muzyczna |
Oldřich František Korte (urodzony w Salas , ur26 kwietnia 1926i zmarł w Pradze dnia10 września 2014) to czeski kompozytor .
Urodzony w rodzinie sędziego i muzyka, Korte wykazywał się talentem kompozytorskim od wczesnego dzieciństwa. Po gimnazjum kontynuował studia kompozytorskie pod kierunkiem F. Pichy w Konserwatorium Praskim , przerwane w ostatnim roku wojny więzieniem w Niemczech, które ukończył w 1949 roku . Jednocześnie prywatnie studiował filozofię . Nie jest łatwo prześledzić jego kolejną karierę, charakteryzującą się różnorodną działalnością pianisty, krytyka, fotografa, dziennikarza, aktora filmowego, pisarza, podróżnika. Korte zdobył również bogate doświadczenie jako członek związku zawodowego, robotnik rolny, leśnik, robotnik budowlany, strażak itp.
Jako pianista Korte regularnie wykonywał własne kompozycje w kraju i za granicą. Występował jako solista w bardzo różnych gatunkach, w tym w jazzie: w latach 60. wystąpił jako muzyk w ponad 3000 wykonaniach na czterech kontynentach.
Od 1945 roku poświęcił się pisaniu, w szczególności jako krytyk muzyczny prasy codziennej, scenarzysta, autor serialu telewizyjnego ( Pielgrzymka do wiadomości wewnętrznej ). Pisał dla radia, wydawnictwa Supraphon, czeskich i zagranicznych magazynów. Organizował wykłady i seminaria dla czeskiej młodzieży muzycznej oraz cykle szkół zagranicznych. Największym sukcesem w tej działalności jest książka z refleksjami i esejami na temat znanych muzyków Legends in Our Midst .
Korte ma głęboką wiedzę o teatrze. Poza tym, że był dyrektorem artystycznym „Chorée Bohemica” w latach 1972 - 1974 , brał udział w działalności teatru „Latarnia Czarodziejska” od założenia tej słynnej grupy eksperymentalnej w Pradze . Od 30 lat Korte współpracuje jako kompozytor i konsultant z teatrem „Magic Lantern”, Teatrem Narodowym w Pradze, Munchner Kammerspiele i Folkteatern Goteborg.
Kompozycje Kortego stanowią znaczący wkład w powojenną muzykę czeską. Jego prace nie są liczne i były pisane w długich odstępach czasu. Kompozytor nie szuka nowinek w realnej technice, ale posługuje się własnym, krystalicznym językiem muzycznym. Wyjątkowe podejście estetyczne Kortego zostało w zasadzie dobrze zdefiniowane już w jego wczesnych ważnych dziełach, poczynając od Sinfonietty , którą ukończył w Praskim Konserwatorium w 1949 roku , wykonanej natychmiast przez Filharmonię Czeską pod kierunkiem Vaclava Neumanna . Jego nagranie zostało opisane jako „odkrycie” 17 lat później przez Revue des Disques de Paris.
Sam będąc wyjątkowym pianistą, Korte autentycznie wyraził się w sonacie fortepianowej , uznawanej obecnie za klasykę. Sam grał ją w salach koncertowych i studiach radiowych w wielu krajach europejskich i pozaeuropejskich. W 1956 roku otrzymała nagrodę specjalną na konkursie kompozytorskim im. Ferruccio Busoniego w Bolzano , gdzie wykonał ją Maurizio Pollini . Później stał się jednym z najczęściej wykonywanych utworów powojennej muzyki czeskiej.
Romantyczny i tragiczny dramat symfoniczny „Historia fletów” był kilkakrotnie wystawiany przez Czeską Orkiestrę Filharmoniczną, Orchestre de la Suisse Romande oraz kilka innych czeskich i zagranicznych orkiestr pod kierunkiem m.in. Karela Ancerla i Lovro von Matačić . To samo dotyczy jego „Chansons de Troubadour”, które oddają urok, jaki autor odczuwa w czasach gotyku i renesansu, oraz jego „dialogów filozoficznych” na skrzypce i fortepian, które po raz pierwszy wykonali w 1978 r. Josef Suk i Josef Hála .
Charakterystyczna dla jego stylu jest także opera Piraci z Fortunii , musical dla nastolatków, który w cyklicznej formie adaptuje elementy muzyki beatowej i popowej. W audiowizualnym połączeniu akcji scenicznej z kwadrofonicznym odtworzeniem została z powodzeniem prawykonana przez Theater an der Wien w 1975 roku .