Obiekt międzygwiazdowy to ciało znajdujące się w przestrzeni międzygwiazdowej, które nie jest związane grawitacyjnie z gwiazdą i które nie jest ani gwiazdą, ani obiektem podogwiazdowym . Ta kategoria może obejmować asteroidy i komety . Oprócz znanych komet w Układzie Słonecznym i znanych komet pozasłonecznych, obecnie kometę międzygwiazdową można wykryć tylko wtedy, gdy przejdzie przez Układ Słoneczny . Można go odróżnić od komety pochodzącej z chmury Oorta po jej hiperbolicznej trajektorii, która wskazuje, że obiekt nie jest związany grawitacyjnie ze Słońcem. Do 2017 roku najbardziej ekscentryczny znany obiekt, C / 1980 E1 (Bowell) , miał ekscentryczność zaledwie 1,057, znacznie mniej ekscentryczność niż powinna być kometa międzygwiazdowa .
Pierwszym obiektem międzygwiazdowym odkrytym i poznanym pod koniec 2017 roku jest 1I / ʻOumuamua . Obiekt ma ekscentryczność około 1,195. Pierwotnie nosiła nazwę C / 2017 U1, ponieważ początkowo uważano ją za kometę, ale szybko zmieniono jej nazwę na A / 2017 U1, ponieważ nie wykryto żadnej aktywności komet . Po potwierdzeniu swojej międzygwiazdowej natury obiekt został przemianowany na 1I / ʻOumuamua: "1", ponieważ jest to pierwszy odkryty obiekt tej kategorii, a "ja" na "międzygwiazdowy". Obiekt został ochrzczony hawajską nazwą „Oumuamua”, co oznacza „zwiadowca” lub „posłaniec, który przybył pierwszy z daleka”.
Po pierwszym odkryciu obiektu międzygwiazdowego Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU) zaproponowała nową serię oznaczeń małych ciał międzygwiazdowych: numer seryjny, po którym następuje łacińska wielka litera „I” (na przykład 1I / ʻOumuamua ). System ten jest podobny do stałego systemu numeracji komet okresowych (np. 1P / Halley , 2P / Encke , ...). Minor Planet Center przypisuje numery. Tymczasowe oznaczenia obiektów międzygwiazdowych będą przetwarzane przy użyciu przedrostka C / lub A / w zależności od tego, czy jest to kometa, czy mniejsza planeta .
Obiekt międzygwiazdowy znajduje się w przestrzeni międzygwiazdowej i nie jest związany grawitacyjnie z gwiazdą Obecne modele formowania się chmur Oorta wokół gwiazd przewidują, że zdecydowana większość mniejszych obiektów jest wyrzucana w przestrzeń międzygwiazdową, a nie wpychana do niej. Obłok Oorta , jest to czynnik 3 na 100. Inne symulacje sugerują, że od 90 do 99% mniejszych obiektów jest wyrzucanych. Nie ma powodu, aby sądzić, że pomniejsze obiekty powstałe w innych układach gwiezdnych nie podlegałyby tym samym prawom, a zatem byłyby podobnie rozproszone.
Jeśli istnieją obiekty międzygwiazdowe, muszą czasami przejść przez nasz wewnętrzny Układ Słoneczny . Zbliżaliby się do Układu Słonecznego z przypadkowymi prędkościami, przez większość czasu pochodziliby z regionu konstelacji Herkulesa, ponieważ Układ Słoneczny porusza się w tym kierunku. Fakt, że żaden obiekt o prędkości większej niż prędkość ucieczki Słońca nie został jeszcze zaobserwowany (przed odkryciem 1I / ʻOumuamua) ogranicza górne granice ich gęstości w przestrzeni międzygwiazdowej. Artykuł autorstwa Torbetta wskazuje, że gęstość nie przekracza 10 13 (10 bilionów) komet na parsek sześcienny. Inne analizy, oparte na danych z projektu LINEAR , ustaliły górną granicę na 4,5 × 10-4 . ua -3 , czyli 10 12 (tysiąc miliardów) komet na parsek sześcienny. Zaobserwowano komety o niemal hiperbolicznej trajektorii, ale dokładniejsze badania pokazują, że mogą one pochodzić z tego obłoku i nie wskazują na międzygwiezdne pochodzenie.
Obiekt międzygwiazdowy może prawdopodobnie, w rzadkich przypadkach, zostać schwytany i zmuszony do umieszczenia na orbicie heliocentrycznej podczas przechodzenia przez nasz Układ Słoneczny . Symulacje komputerowe pokazują, że Jowisz jest jedyną planetą na tyle masywną, że jest w stanie uchwycić takie ciało i że może się to zdarzyć raz na sześćdziesiąt milionów lat; komety 96P / Machholz i C / 1996 B2 (Hyakutake) są możliwymi kandydatami. Na tych ciałach wykryliśmy związki chemiczne nietypowe dla komet w Układzie Słonecznym .
Sugerowano, że przejście obiektów międzygwiazdowych w dyskach protoplanetarnych może wyjaśniać stosunkowo szybkie formowanie się planet; spowodowałoby to wzrost tempa powstawania planet w czasie.
Odkryto ciemny obiekt 19 października 2017 rprzez teleskop Pan-STARRS o pozornej jasności 20. Został oznaczony jako 1I / ʻOumuamua . Obserwacje wskazują, że działa on na silnie hiperbolicznej orbicie, co oznacza, że nie ma związku z grawitacją Układu Słonecznego i prawdopodobnie jest obiektem międzygwiazdowym.
Niekometarny charakter tego obiektu sugeruje pochodzenie z wewnętrznych obszarów pobliskiego układu gwiezdnego, z którego pochodził, lub że spędziłby eony przechodząc przez peryhelium swojej gwiazdy macierzystej, by stać się wymarłą kometą . Ma ekscentryczność 1,193, która była najwyższym ekscentrycznością względem Słońca, jaką kiedykolwiek zaobserwowano dla obiektu Układu Słonecznego przed 2I / Borissovem , i to z dużym marginesem.
Plik 30 sierpnia 2019 r, Kometa 2I / Borysow stał się drugim międzygwiezdny obiekt na odkrycie w Układzie Słonecznym . Jego ekscentryczność względem Słońca, większa niż 3, jest zdecydowanie najwyższa, jaką kiedykolwiek zaobserwowano.
Rozmiar pierwszych dwóch znanych obiektów międzygwiazdowych, jak również odstęp czasowy między ich dwoma odkryciami, sugerują, że w każdej chwili, przechodząc przez Układ Słoneczny, może być co najmniej tuzin obiektów międzygwiazdowych, wyższych od nich. Duże teleskopy wciąż budowane w 2019 roku mogą w przyszłości mieć miejsce dwa lub trzy w roku.