Abbe | |
---|---|
Fotel 40 Akademii Francuskiej |
Narodziny |
1715 Rouen |
---|---|
Śmierć |
20 grudnia 1786 Paryż |
Zajęcia | Kaznodzieja , pisarz |
Religia | Kościół katolicki |
---|---|
Członkiem | Akademia Francuska (1755) |
Nicolas Thyrel de Boismont , urodzony w 1715 roku w pobliżu Rouen (lub w Bosc-Bénard-Commin ), zmarł dnia20 grudnia 1786w Paryżu jest księdzem i kaznodzieją francuskim , członkiem Akademii Francuskiej.
Pochodzący z rodziny szlachty normańskiej, jest najmłodszym synem Jeana Thirela, rycerza, sieur de Boismont, a następnie Bosc Benard Commin , muszkietera króla, i Françoise Carrey.
Przeznaczony do kapłaństwa, stał urzędnik w 1730 roku, a następnie został powołany w 1744 roku kanonikiem w katedrze w Rouen . Był wówczas magistrem sztuki i licencjatem na Uniwersytecie Paryskim.
W 1748 r. Został doktorem teologii w kolegium Nawarry .
Jego predyspozycje do elokwencji skłoniły jego przyjaciół do zaproponowania mu wyjazdu z Rouen, aby w Paryżu rozwijać swoje zdolności kaznodziejskie, co uczynił w 1749 roku.
W Paryżu jego reputacja rosła dość szybko dzięki błyskotliwej wyobraźni, doskonałej znajomości postaci, pasji i manier, błyskotliwości myśli, elegancji wyrażeń.
Wybitny kaznodzieja swoich czasów, czasami naprawdę elokwentny, ale bardziej elegancki niż głęboki, Abbé de Boismont, po wyjeździe do Paryża w 1749 roku, stał się zwyczajnym kaznodzieją króla Ludwika XV .
W 1750, on wymawiał panegiryk Saint Louis , a następnie dużą liczbę pogrzebu oracji, w tym w imieniu francuskiej akademii , tych z Dauphin , królowej Marii Leszczyńskiej , króla Ludwika XV i Marie-Therese Hiszpanii .
W 1751 roku głosił Adwent i Wielki Post dla piętnastu dwudziestu i czerwonych dzieci.
Jego talent sprawił, że zauważył go krok po kroku, gdy dowcip lub zbieg okoliczności przyniósł mu sławę: głosząc przed publicznością bardziej wybitną niż poważną nawrócenie Madeleine , szczegółowo opisał doczesne życie grzesznika i dotarł do Drugi punkt, w którym miał odsłonić odpowiednik swojego pokutującego życia, pozostał krótki i zszedł z ambony. „Talent pana de Boismont”, mówi de Barrante, „przejawiał się przede wszystkim w umiejętności, z jaką skapitulował w filozofii”. Wydaje się, że zawsze prosi ją o pozwolenie na przemówienie religii: obfituje w oratorskie środki ostrożności; jego moralność jest tolerancyjna, a nawet samozadowolona, co jest bardzo ciekawe. Zwykle jest poprawne, pomysłowe, bogate w piękne wyrażenia; czasami… jego styl rośnie i staje się elokwentny… ”.
W 1756 roku zrezygnował z kanonika w Rouen i został kanonikiem honorowym.
W 1757 roku został opatem komendanta opactwa Grestain i pozostał nim aż do śmierci.
W tym samym czasie kupił seigneury Landin od księżnej Chaulnes , gdzie miał wybudowaną nad brzegiem Sekwany rezydencję sędziowską. Marie-Thérèse de La Ferté-Imbault podczas wakacji spędzonych w Château de Mauny przywołuje ich przyjaźń opartą na tej okolicy.
W 1782 r. Odznaczył się głoszeniem na rzecz założenia w Paryżu hospicjum przeznaczonego dla szeregowych żołnierzy i chorych duchownych. Zadanie podjęte po jego kazaniu przyniosło 150 000 funtów, co pozwoliło na założenie hospicjum w Montrouge .
On frequents z filozofów i salon z Julie de Lespinasse , z których jest on przyjacielem. Nie gardzi uczestniczeniem w prywatnych przedstawieniach.
Był wikariuszem generalnym Amiens i przeorem Lihons .
W 1754 roku był kandydatem do Académie Française, ale uzyskał tylko 9 głosów przeciwko d'Alembertowi , popieranym przez księżną Aiguillon i Madame du Deffand , która została wybrana 14 głosami.
W 1755 r. Wsparcie i wpływ jego opiekunki, księżnej Chaulnes , pomogły mu z kolei zostać wybranym członkiem Akademii Francuskiej.
„Można go zaliczyć”, mówi Akademia, „do akademików buduaru. Temat jego przemówienia przyjęciowego w Akademii: O potrzebie ozdabiania prawd Ewangelii pokazuje, że uczynił głoszenie innym ideałem niż Bridaines i Beauregard .
W 1778 roku był jednym z nielicznych duchownych, razem z Abbé Millotem , którzy wzięli udział w wizycie Voltaire'a w Akademii.
Po jego śmierci panegiryk został ogłoszony przez jego następcę na czterdziestym katedrze Akademii Francuskiej, Claude Carloman de Rulhière .
Jego Kompletne Dzieła Oratoryjne zostały opublikowane w 1854 roku przez Ojca Migne w jego Kompletnej i uniwersalnej kolekcji Świętych Oratorów Pierwszego i Drugiego Zakonu .