Książę |
---|
Narodziny |
9 listopada 1383 lub 1393 Ferrara |
---|---|
Śmierć |
1441 lub 26 grudnia 1441 Mediolan |
Pogrzeb | Ferrara |
Czynność | Condottiere |
Rodzina | Este House |
Tata | Alberto V d'Este |
Matka | Isotta Albaresani ( d ) |
Małżonkowie |
Gigliola da Carrara ( en ) Parisina Malatesta Ricciardia de Saluces ( en ) |
Dzieci |
Hercules Ier d'Este Meliaduse d'Este ( d ) Borso d'Este Leonello d'Este, Podestà di Ferrara ( d ) Borso d'Este, Duca di Ferrara ( d ) Sigismondo d'Este ( en ) Lionel d'Este Ugo d'Este ( en ) Ginevra d'Este Bianca d'Este ( d ) |
Różnica | Kawaler Orderu Grobu Świętego |
---|
Nicolas III d'Este , urodzony dnia9 listopada 1383 i martwe 26 grudnia 1441, jest włoskim kondotierem, członkiem rodu Este , markizem Ferrary od 1393 r. do śmierci. Dochodząc do władzy w wieku dziesięciu lat, natychmiastowo zwalczany ze wszystkich stron, stopniowo uwolnił się od Rady Regencyjnej i potężnych sponsorów, którzy go nadzorowali, a następnie opracował pragmatyczną politykę, czasem uzbrojoną, czasem dyplomatyczną, mającą na celu zwiększenie majątku i wpływów House D'Este.
Urodzony syn Alberto (V), pana Ferrary, i Isotta Albaresani, z gałęzi szlachty, którą jego ojciec poślubił po śmierci swojej żony Giovanny de 'Roberti, został legitymizowany przez papieża Bonifacego IX w 1391 roku. ludowi w dniu pogrzebu ojca (1 st sierpień 1393), a mając zaledwie dziesięć lat, odziedziczył Ferrarę, Modenę , Adrię , Comacchio , Rovigo . Z wyraźnej woli swego zmarłego ojca, bardzo młody markiz jest otoczony radą regencyjną złożoną z dziesięciu członków, z których sześciu wybieranych jest co dwa miesiące przez ludność. Pomimo dyplomatycznej życzliwości i militarnej ochrony Bolonii i Wenecji , jego pierwsze dziesięć lat u władzy było silnie kwestionowane przez innych rywali.
Musi zatem stawić czoła roszczeniom Azza, syna Francesco d'Este, który knuje z Florencji , aby odebrać mu Ferrarę. Po ujawnieniu jego intrygi wychowuje giermków Frignano , a Ferrara musi poprosić Luccę o pomoc w uspokojeniu sytuacji. W 1394 r. Azzo, wspierany w swoich interesach przez Mediolan , Rawennę i Forli , przyciągnął kilku wasali do domu D'Este i podjął nową próbę wtargnięcia do Ferrarais. Odsunięty, niszczy okolice Modeny. Ponownie próbuje szczęścia w 1395 roku, a Nicolas postanawia przekupić jednego ze swoich sojuszników, aby go zabić. Ale wymieniony morderca, po odebraniu nagrody, ratuje Azzo. Ferrarais utworzyli następnie ligę z Wenecją , Florencją i Bolonią , którą sfinansowali, przekazując Polesine di Rovigo jako zobowiązanie wobec Wenecji przeciwko 50 000 dukatów. Pod dowództwem Astorgio Manfrediego, pana Faenzy , ich wojska miażdżą rebeliantów w bitwie pod Portomaggiore i biorą tam do niewoli Azzo, którego Manfredi odmawia dostarczenia Ferrarais i który zatrzymuje w zamian za roczną pensję w wysokości 3000 dukatów .
Jednocześnie Francesco Novello da Carrara, ówczesny lord Padwy , wzywa swoją żonę Taddeę, aby zażądała od rodu Este praw do dziedziczenia po swoim wujku Mikołaju II (kulawym). 23 488 ducats d'or w 1394 roku. Inni panowie feudalni również zbuntowali się, jak Francesco da Sassuolo, który zajął Sassuolo , czy hrabia Barbiano , który zajął Vignola .
W czerwcu 1397 roku Nicolas poślubia - w sojuszu wymyślonym przez Wenecjan - 13-letnią dziewczynkę Gigliola da Carrara , córkę Francesco Novello da Carrara. W następnym roku sprzymierzył się w ten sposób przeciwko Mediolanowi z Gonzagami , Florencją, Padwą, Bolonią i Malatestą, która wówczas rządziła Rimini .
W Lipiec 1398jego teść wszedł w życie do Ferrary, zdetronizował regentów i zastąpił członków rady Padouanami na jego pensji. Osłabiony, pomimo pośrednictwa Wenecji, Nicolas stopniowo zyskiwał autonomię: wMarzec 1399, atakuje i pokonuje hrabiego Barbiano, by odebrać mu Vignolę. Poważna choroba pozwala mu zdradzić plany swojej pięknej rodziny w Ferrarze. Po przywróceniu usuwa Paduańczyków z instytucji miejskich i oczyszcza radę regencyjną, którą wkrótce przekształca w radę prywatną. Podjął również inicjatywę na szczeblu dyplomatycznym, udając się do Mediolanu, zapewniając w ten sposób wolną wolę w stosunku do kurateli, która towarzyszyła jego regencji.
W 1402 roku, po śmierci Giangaleazzo Viscontiego , po ponownym przetasowaniu kart na północy półwyspu, papież Bonifacy IX w zamian za Reggio , Parmę - po ich odzyskaniu - oraz ziemie Nonantola i Bazzano , proponuje Mikołajowi zabrać szef koalicji mającej na celu przywrócenie Bolonii Stolicy Apostolskiej . Gdy przygotowywał się do zdobycia Parmy, Mikołaj dowiedział się, że wysłannicy Papieża podpisali odrębny pokój z mediolańczykami (traktat kaledio,25 sierpnia 1403).
Sprawa nie pozostawia wiele korzyści domowi Este: uznanie jego prawowitości na Crevalcore , w okolicach Bolonii, zmyliło nadzieje dotyczące Nonantoli i Bazzano, podczas gdy Reggio i Parma wpadają w ręce Ottobuono Terzi, agresywnego kondotiera, chronionego przed Wenecjanami a nawet mając widoki na Ferrarę. W 1409 roku, zmęczony wyprawami na swoje ziemie w Modenie, Nicolas, po bezskutecznym sprzymierzeniu się z Milanem, Brescią i Cremoną, zwabił rywala w zasadzkę, zabijając go w pobliżu zamku Rubiera . To morderstwo daje mu wolne pole do zajęcia Reggio i Parmy, a także pozwala mu ustawić szlachtę, którą Terzi zmobilizował przeciwko niemu.
W 1404 r. Nicolas zgłosił się jako mediator w konflikcie między Wenecją a Domem Carrara o posiadanie Werony i Vicenzy , zanim dołączył do drugiego, który odzyskał Polesine di Rovigo w Wenecji, którą przekazał im. . Ale Wenecja jest zdeterminowana, by stanowić prawdziwe państwo na kontynencie i po zajęciu Vicenzy i wielu innych miast zmusiła Mikołaja do25 maja 1405o ostateczne odstąpienie mu Polesine, a ponadto zakazanie mu produkcji soli na terytorium Comacchio .
Wydawało się, że w 1410 roku Mikołaj zbliża się do kościoła, ale przybycie na tron papieski Jana XXII skłoniło go do poparcia Bolonii, gdy ta ostatnia, wMaj 1411, buntuje się przeciwko Ojcu Świętemu, a za nim Forlì, który oddaje się w Ferrarze. Podpisano pokój17 czerwca 1412 kończy ten okres zawirowań.
Plik 6 kwietnia 1413, wyjeżdża do Ziemi Świętej przez Polę i Zarę. Po krótkiej pielgrzymce, podczas której został rycerzem Grobu Świętego , wrócił do Ferrary (przez Cypr ) na6 lipca, aby wziąć udział w nowym sojuszu przeciwko Papieżowi, zanim oszukał swoich sojuszników, dołączając do obozu papieskiego, wspieranego przez cesarza Zygmunta . W następnym roku odbył drugą pielgrzymkę do Saint-Antoine de Vienne w Dauphiné . W drodze powrotnej zostaje schwytany i przetrzymywany jako zakładnik przez giermka San Michele Mondovi , który uwalnia go w zamian za okup.
W tym czasie równowaga polityczna półwyspu ponownie ewoluuje, zakłócona ambicjami Filippo Marii Viscontiego , który stara się zjednoczyć mediolańskie posiadłości swojego ojca, rozczłonkowanego dziesięć lat wcześniej, na rzecz innych miast-państw regionu. Prosty. W 1415 roku Nicolas dołączył do ligi utworzonej przez ten ostatni przeciwko Visconti, ale po pięciu latach niepewnych walk uznał za mądrzejsze pogodzenie się z Mediolanem. Plik13 listopada 1420porzuca Parmę i część ziemi przyłączonej do Reggio, którą jednak utrzymuje jako wasala. Plik22 stycznianastępnie Visconti daje mu Castellarano , Rodeglia, Gavardo e Carpineto .
Mediolańczycy i Wenecjanie, teraz mocno dominujący w północnych Włoszech, dom D'Este wycofał się do pozycji neutralności, a nawet pośrednika między obiema stronami, aby zagwarantować integralność swoich posiadłości. Jednak pragmatyczny Mikołaj czasami porzuca to stanowisko, jak w 1426 r., By zająć przeciw Mediolanie, partię Wenecji, sojusznika z okazji Florentczyków; udaje mu się nawet odegrać rolę pojednania, prowadząc w Ferrarze rozmowy pokojowe, które kończą się. konfrontacja,3 maja 1428.
W 1430 roku mieszkańcy Garfagnana , aby uniknąć interwencji Florencji, rzucili się w ramiona Nicolasa D'Este, a jego wikariat w regionie został uznany przez cesarza trzy lata później. W 1431 roku król Francji upoważnił go do dodania lilii do swojego herbu . W 1433 r. Był gospodarzem rozmów pokojowych w Ferrarze, które położyły kres nowym starciom między Visconti i Wenecją.
W 1416 r. Zmarła jego pierwsza żona Gigliola, nie pozostawiając mu dziedzica. Po dwóch latach wdowieństwa poślubił Parisinę, córkę Andrei Malatesty , ówczesnego lorda Ceseny . Przybywając na bardzo libertyński dziedziniec zamieszkany przez niezliczone dranie jej nowego męża, nastolatka, która dała mu oczekiwane potomstwo, zostaje złapana na całkowitym cudzołóstwie ze swoim pasierbem Ugo (Maja 1425). Uwięzieni kochankowie zostają straceni21 maja.
W 1429 roku ożenił się w trzecim małżeństwie z Ricciardą, córką Tomasza III z Saluces , poety i autora alegorycznej powieści we francuskim Le Chevalier błędnym, podkreślając dawne zainteresowanie dworu Ferrary literaturą rycerską w języku francuskim. W tym samym roku, przygotowując swoją sukcesję, uzyskał od papieża Marcina V legitymizację swojego syna Lionela , wyjaśniając w ten sposób swoje zamiary wobec swoich prawowitych synów, Herkulesa i Sigismonda.
Pod rządami Mikołaja państwa rządzone przez rodzinę D'Este ostatecznie zajęły centralne miejsce w równowadze półwyspu, bardziej dzięki dyplomacji niż siłą, która wciąż była niewystarczająca w obliczu potężnych sąsiadów. W latach 1436-37 wyrwał papieżowi Eugeniuszowi IV powrót Lugo na łono rodu Este, a następnie kupił od niego za 11 000 dukatów Bagnacavallo i Massa Lombarda . W 1438 roku Republika Wenecka, aby zapobiec zbliżeniu Ferrary i Mediolanu, zwróciła mu Polesine z Rovigo.
W 1438 r. Cieszył się wystarczającym szacunkiem, aby przyciągnąć do Ferrary, w ramach zbliżenia między Kościołem rzymskim i prawosławnym, papieżem, greckim cesarzem Janem VIII Paleologiem , Józefem, patriarchą Konstantynopola , despotą Moreą Demetrio i tłumem. obie strony.
Z punktu widzenia urbanistyki Mikołaj inauguruje prace nad wieżą katedry w Ferrarze. Zbudował mosty, kościoły i zamki, w tym rezydencję Belriguardo, a na Po, tak zwaną twierdzę Castelnuovo, w której zainstalował swoją kochankę Filippa Dalla Tavola.
Otrzymawszy staranne wykształcenie, w 1402 roku otworzył ponownie drzwi Uniwersytetu w Ferrarze, zamkniętego na osiem lat ze względów ekonomicznych, i zaprosił wybitnych nauczycieli. Był sponsorem powstania Studium de Parma. Założył bibliotekę książęcą (która stała się sławna pod nazwą Biblioteca Estense ). Nicolas zatrudnia muzyków na swoim dworze i patronuje sztuce i przemyśle: zegarmistrzostwie, biżuterii, gobelinie, hafciarstwie, miniaturach. Jednak przepych jego dworu nadwyrężył finanse państwa, a podatki osiągnęły rekordowo wysoki poziom. Ale rodzina D'Este dba o zaspokojenie potrzeb ludności, jeśli to konieczne, subsydiując zakup żywności w czasie głodu.
W ostatnim okresie swojego życia Nicolas uczestniczy w równowadze między Wenecją i Mediolanem, dwoma głównymi siłami północnych Włoch, lecąc na ratunek, jeśli to konieczne, a czasem podstępem, od słabszego przeciwko najsilniejszym.
W 1441 roku był tak blisko partii mediolańskiej, że udał się do Mediolanu. Plik26 grudnia 1441podczas gdy był tam przez kilka tygodni, zmarł nagle, prawdopodobnie otruty. Plik10 styczniaJego ciało, sprowadzone z powrotem do Ferrary, zostało bezceremonialnie pochowane w kościele Santa Maria degli Angeli. Jego wola ma kolejność, która faworyzuje Lionela, potem jego prawowitych synów, a potem jego bękartów. Bez potomków, legalnych lub nie, sukcesja musi przejść na Herkulesa i Sigismonda, dwóch synów, których miał z łóżka swojej ostatniej żony.
Mikołaj III miał około trzydziestu nieślubnych dzieci. Tylko dzieci Stelli, szlachcianki ze Sieny, zostały ogłoszone spadkobiercami z powodu braku męskich potomków z dwóch poprzednich małżeństw. Stella zostaje pierwszą damą, gdy Melladuse, drań urodzony rok po urodzeniu Ugo, zostaje wykluczony z sukcesji. Melladuse i dwaj inni synowie, Alberto i Guronne, urodzeni w związku ze sługą Filippą della Tavola, nie mogą uczestniczyć w dubbingu zarządzanym przez cesarza Zygmunta Luksemburczyka w drodze do Rzymu w 1432 roku. poślubić Stellę, okrywa ją darami i daje jej ziemię.
To na jego dworze zatrudniony jest błazen Pietro Gonnella , uwieczniony przez Jeana Fouquet .