| Narodziny |
20 lipca 1932 r Seul |
|---|---|
| Śmierć |
29 stycznia 2006(w wieku 73 lat) Miami |
| Imię w języku ojczystym | Baek Namjun |
| Poprawiona latynizacja | Baek Namjoon |
| McCune-Reischauer | Paek Namjun |
| Narodowość | amerykański |
| Trening | Uniwersytet w Tokio |
| Zajęcia | Artysta , artysta wideo , profesor uniwersytecki , kompozytor , malarz , fotograf , producent telewizyjny , autor instalacji , artysta multimedialny |
| Tata | Paik Nak-seung ( d ) |
| Małżonka | Shigeko Kubota (od1965) |
| Pracował dla | Akademia Sztuk Pięknych w Düsseldorfie |
|---|---|
| Pole | Sztuka wideo |
| Ruch | Fluxus |
| Reprezentowane przez | Electronic Arts Intermix ( en ) , Video Data Bank ( en ) , Light Cone |
| Gatunek artystyczny | Instalacja ( d ) |
| Nagrody | |
| Archiwum prowadzone przez | Smithsonian American Art Museum |
| Nam czerwca Paik | |
| Hangeul | 백남준 |
|---|---|
| Hanja | 南 |
| Poprawiona latynizacja | Baek Namjun |
| McCune-Reischauer | Paek Namjun |
Nam June Paik to południowokoreański artysta urodzony w20 lipca 1932 rw Seulu i zmarł dnia29 stycznia 2006w Miami . W swojej pracy wykorzystuje różne media i jest uważany za czołowego artystę ruchu sztuki wideo . W szczególności zdobył Nagrodę Kultury Azjatyckiej Fukuoka w 1995 roku oraz Nagrodę Kioto w 1998 roku.
Nam June Paik urodził się w Seulu w Korei w 1932 roku. Jest najmłodszym w rodzinie pięciorga dzieci. Jej ojciec jest właścicielem fabryki tekstyliów. W młodości nauczył się grać na pianinie. W 1950 roku Paik i jego rodzina uciekli z rozdartej wojną Korei. Najpierw udają się do Hongkongu, zanim osiedlą się w Japonii. Paik wstąpił na Uniwersytet Tokijski, gdzie studiował estetykę i muzykę. Studia ukończył w 1956 roku po napisaniu pracy magisterskiej na temat kompozytora Arnolda Schönberga .
W tym samym roku zdecydował się kontynuować studia w Niemczech. Studiował przez rok u kompozytora Thrasybulus Georgiades na Uniwersytecie w Monachium. Następnie przez dwa lata kontynuował naukę u kompozytora Wolfganga Fortnera w International Music College w Feiburgu. Latem 1958 uczęszczał na Międzynarodowy Letni Kurs Nowej Muzyki w Darmstadcie . Tam poznał Karlheinza Stockhausena. Pracuje z nim oraz z Luigim Nono w studiu muzyki elektronicznej Radia Kolonia.
W tym okresie Nam June Paik ocierał się o Johna Cage'a i wielu ówczesnych artystów. Reżyserował Zen dla filmu (1962-1964), archetyp filmu Fluxus, prezentowanego w Fluxhall (loft George'a Maciunasa przy Canal Street w Nowym Jorku). Pod koniec lat 60. te barwne postacie połączyły się w ruch Fluxus (wywodzący się z ruchu dadaistycznego, który mieszał muzykę, performance, sztukę wizualną i pisarstwo). Następnie Nam June Paik rozpoczyna działania muzyczne. Sonata nr 1 na skrzypce solo, jest jednym z jego pierwszych wykonań, niszczy instrumenty muzyczne na scenie. Tutaj jest to w tym przypadku skrzypce, które rozbija na statywie muzycznym. Radykalny gest ucieleśniający materialną destrukcję tradycyjnej muzyki.
1964 Papież sztuki wideo leci do Nowego Jorku, stolicy wszystkich ruchów awangardowych. Tam poznaje wiolonczelistkę Charlotte Moorman. Współpraca jest głównym świadectwem tego, co reprezentuje sztuka wideo, jest to połączenie całości z technologią. Mieszając tym samym modernizm z muzyką klasyczną (ucieleśnioną przez wiolonczelę), pieczętując wszystko awangardowym aktem materializującym spektakl.
W 2006 roku Paik zmarł na atak serca w Miami na Florydzie.
Pod koniec lat pięćdziesiątych Nam June Paik dołączył do grupy artystycznej Fluxus , zainspirowanej przez kompozytora Johna Cage'a i jego wykorzystanie zwykłych dźwięków i dźwięków do tworzenia swojej muzyki.
1962 uczestniczy w pierwszym festiwalu Fluxus: Fluxus Internationale Festspiele Neuester Musik (festiwal muzyki bardzo nowej), który odbył się w sali koncertowej Städtisches Museum w Wiesbaden z Georgem Maciunasem , Wolfem Vostellem , Emmettem Williamsem , Dickiem Higginsem i Benjaminem Pattersonem . Tam „wykonuje” „partyturę” kompozytora LaMonte Younga. Składał się z następującego wskazania: „Narysuj linię prostą i podążaj za nią”. Paik zanurza głowę, ręce i krawat w misce pełnej atramentu i soku pomidorowego, a następnie pociera je długim paskiem papieru na podłodze.
W latach 1962-1967 wyreżyserował dla Fluxusa kilka filmów: Fluxfilms. Pierwszy, Zen dla filmu, jest archetypem filmu Fluxus. Składa się z czystego, nierozwiniętego, 16-milimetrowego, 8-minutowego paska filmu . Na filmie widoczne są ślady powstałe w wyniku tarcia, kurzu i innych manipulacji związanych z projekcją. Film eksponuje czas trwania, którego jedynym przejawem jest inskrypcja przeróbek nośnika. Redukując kino do jego najistotniejszego elementu: czystego filmu, osiąga minimalistyczne doświadczenie, które staje się wzorem dla wszystkich kolejnych Fluxfilmów .
W jednej ze swoich pierwszych prac Paik zrealizował swoją solową „wystawę muzyki telewizyjnej” w 1963 roku w galerii Parnass w Wuppertalu . Kładzie trzynaście telewizorów na podłodze i używa magnesów do zakłócania i zniekształcania obrazów. Niektóre są umieszczone prosto, a inne pod kątem. Celem jest zakłócenie zwykłej relacji, jaką widz ma ze swoim odbiorcą. Będzie to oficjalny akt urodzenia sztuki wideo .
W Nowym Jorku, w 1965 roku, Nam June Paik nabył Sony Portapak, jeden z pierwszych przenośnych systemów nagrywania wideo. Używa go sfilmować papieski orszak dół 5 th Avenue. Filmuje Papieża w taksówce i tego samego wieczoru pokazuje go w popularnej wśród artystów kawiarni Go Go. Książki historyczne zainteresowane wideo uważają ten film za pierwszą reprezentację sztuki wideo.
Staje się rzecznikiem tej nowej formy sztuki. Deklaruje, że "sztuka wideo jutra jest instalacją, sztuką absolutnego czasu i przestrzeni, i konieczny będzie odczyt kodu tej nowej sztuki".
Podczas podróży do Japonii poznaje Shuyę Abe (inżyniera i specjalistę ds. telewizji). Od 1969 do 1971 pracowali razem nad stworzeniem syntezatora wideo. Pozwala im na jednoczesną edycję siedmiu filmów z różnych źródeł. Siedem połączonych kamer odbiera siedem kolorów, z których każda odbiera jeden kolor. Do sprzętu dodawane są poprawki, aby zmieniać kolory i je mieszać.
Jego pragnieniem było, aby film był tak plastyczny jak malarstwo. Żaden dostępny sprzęt nie był w stanie osiągnąć tego, co nazwał ekranem wideo w tle ( tapeta wideo) . Paik postrzega telewizję jako płótno dla nowej generacji artystów elektronicznych. Syntezator Abe-Paik umożliwia zanieczyszczanie i manipulowanie sygnałem wideo. Jest to pierwsza maszyna przeznaczona do zniekształcania wideo.
W swoim manifeście Versatile Video Synthesizer Paik wyjaśnia, jak korzystać z syntezatora, kojarząc różne ustawienia z wielkimi artystami historii: „Pozwoli nam to kształtować ekran telewizora tak swobodnie, jak Picasso, tak dokładnie, jak Leonardo […] / „Dzięki temu będziemy mogli kształtować ekran telewizora tak swobodnie, jak Picasso, tak precyzyjnie, jak Léonardo […]”
W czasach Nam June Paika telewizja stała się obiektem niemal kultu w zachodnim społeczeństwie. W wielu swoich pracach tworzy z niego instalacje. Wykorzystuje monitor jako gotowy obiekt , który koryguje.
W 1964 Paik przeniósł się do Nowego Jorku. Spotyka wiolonczelistkę Charlotte Moorman, z którą nawiąże wiele współpracy. Stara się łączyć wideo, muzykę i performance. W TV Cello układają telewizory jeden na drugim, tworząc wiolonczelę. Moorman prowadzi swój ukłon w telewizorach, które emitują obrazy pokazujące, jak wykonuje tę samą czynność, niektóre zostały wcześniej nagrane, a inne symultanicznie.
W 1967 Paik i Moorman zostali aresztowani przez policję za występy w Opera Sextronique . W pracy, Moorman, topless, przeciągnął smyczkiem po nagich plecach Paika, teraz wiolonczeli.
W 1968 wyprodukowali TV Bra . Moorman nosi tam stanik z dwoma lustrami, które odbijają kamery na jej twarzy.
W tych utworach interesuje go interpretacja i tradycyjne słuchanie muzyki. Stara się również o akceptację seksu jako tematu. Oświadcza: „Chciałem poruszyć pozbawione smaku wody tych mężczyzn i kobiet, którzy wykonują muzykę w czarnych ubraniach”.
W 1974 roku Paik wyprodukował jedno ze swoich najsłynniejszych dzieł: TV Budda . Starożytny posąg Buddy siedzi przed kamerą i patrzy w nieskończoność na ekran pokazujący swój własny obraz. Później, podczas Projektu 74, Paik zajmuje miejsce Buddy. W domyśle sugeruje antytezę między transcendentalizmem a technologią obecną w jego osobowości.
W 1984 roku Good Morning, Mr. Orwell został wyemitowany w Nowy Rok w sieci WNET New York dla 25 milionów widzów. Jest to pierwsza instalacja satelitarna na świecie. Uczestniczy w nim z artystami Johnem Cage'em , Merce Cunninghamem , Peterem Gabrielem i Josephem Beuysem .
Zwielokrotnia ekrany na niekiedy monumentalnych płaszczyznach. W Electronic Superhighway w 1995 roku. Używa ponad 300 telewizorów ustawionych na stosie, przed nimi neony śledzą mapę Stanów Zjednoczonych. Skala instalacji sugeruje konfrontację Paika w Stanach Zjednoczonych po jego przybyciu. Obrazy przesuwają się po ekranie z dużą prędkością, jak widać z samochodu. Paik przesyła materiał filmowy klipami audio z klasycznych amerykańskich filmów, takich jak Czarnoksiężnik z krainy Oz czy Oklahoma. W ten sposób sugeruje, że na nasz obraz Stanów Zjednoczonych duży wpływ ma kino i telewizja.
Już w 1964 roku budował roboty przy użyciu kabli i metalu. Później wprowadził radia i telewizory. W 1986 roku stworzył Family Robot, rodzinę robotów stworzoną przy użyciu telewizorów ustawionych w stos. Aby reprezentować różne pokolenia, bawi się modelami monitorów. Wykorzystuje zabytkowe telewizory dla dziadków i nowszy, zaawansowany technologicznie sprzęt dla dzieci.
W 1989 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Paryżu złożył hołd wróżce Elektryczności (1937) malarza Raoula Dufy'ego z okazji dwustulecia rewolucji. Składa się z 200 monitorów (odniesienie do liczby lat między 1789 a 1989) rozmieszczonych w pomieszczeniu oraz 5 robotów. Każda reprezentuje postać rewolucji. Najsłynniejszym robotem jest Olympe de Gouges .
Artystę kolekcjonują m.in. MOMA (Nowy Jork), dom Ares Collection (Genewa) oraz Centre national d'art et de culture Georges-Pompidou (Paryż).
Christie's jest rekordzistą w sprzedaży pracy Nam June Paika. To właśnie w Hong Hongu w 2007 roku odbyła się sprzedaż braci Wright (1995) za 646.896 dolarów.