Bunt z Bishopsgate ( po angielsku : Bishopsgate bunt ) odbyła się w kwietniu 1649 podczas angielskiej wojny domowej , kiedy żołnierze pułkownika Edwarda Whalley z New Model Army odmawiają posłuszeństwa zleceń opuścić Londyn .
W Styczeń 1649, Charles I st Anglii został osądzony i stracony za zdradę wobec swoich ludzi. W lutym wyżsi oficerowie, Grandees , zakazali składania petycji żołnierzom w parlamencie . W marcu ośmiu żołnierzy wyrównujących zażądało zwrotu prawa petycji do Thomasa Fairfaxa, a pięciu z nich zostało zwolnionych z wojska.
W międzyczasie 300 piechoty pod dowództwem pułkownika Johna Hewsona, który powiedział, że nie pójdzie do służby w Irlandii, dopóki program niwelatorów nie zostanie przyjęty, zostało zwolnionych z armii bez otrzymania zaległego wynagrodzenia. To jest ten sam zabieg, który został użyty w przypadku buntu Corkbush Field .
Kiedy żołnierze pułku Whalley w Bishopsgate (Londyn) wysunęli podobne żądania, rozkazano im opuścić Londyn. Odmówili, bojąc się, że kiedy opuszczą miasto, będą mieli wybór posłuszeństwa lub zwolnienia bez płacenia zaległości. Buntownicy ostatecznie poddają się po tym, jak uzasadnili ich Fairfax i Oliver Cromwell .
Pod koniec buntu aresztowano piętnastu żołnierzy i stanęli przed sądem wojskowym . Sześciu skazano na śmierć , z których pięciu ostatecznie ułaskawiono.
Żołnierz wspierający niwelatory, Robert Lockier, zostaje stracony 27 kwietnia, przed katedrą św . Pawła . Jego pogrzeb jest okazją do demonstracji niwelatorów.