Klasztor Prouilhe

Klasztor Prouilhe
Przykładowa ilustracja artykułu Klasztor Prouilhe
Prezentacja
Kult rzymskokatolicki
Rodzaj klasztor
przywiązanie Dominikanie
Dominujący styl Architektura neobizantyjska
Stronie internetowej http://www.prouilhe.com/accueil.htm
Geografia
Kraj Francja
Region Oksytania
Departament Aude
Miasto Fanjeaux
Informacje kontaktowe 43 ° 11 ′ 16 ″ na północ, 2 ° 02 ′ 04 ″ na wschód
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Klasztor Prouilhe

Klasztor Prouilhe została założona w 1206 przez św Dominika w Langwedocji wsi z Prouilhe (prąd gmina Fanjeaux w Aude ).

Historia

Pierwsza fundacja św. Dominika , klasztor Prouilhe, stanowi kolebkę zakonu dominikanów , zwanych także „ Braci Kaznodziejów ”. Odegrał ważną rolę w aktywnej obronie doktryny katolickiej w średniowieczu i jako taki jest jednym z najważniejszych królewskich klasztorów starego reżimu . Podobnie jak królewskie opactwo Fontevrault , mieściło się ono, zgodnie z wolą swojego założyciela, podwójną wspólnotą mężczyzn i kobiet na czele z przeorem i przeoryszą.

Wszystko zaczęło się, gdy św. Dominik, pochodzący z Hiszpanii , rozpoczął nauczanie w kraju „ katarów ” i osiadł w mieście niedaleko Fanjeaux. W 1208 roku miał objawienie Najświętszej Maryi Panny, która przedstawia się pod imieniem Matki Bożej Różańcowej i która wręczyła jej różaniec . Na Dominikanie będą gorliwymi propagatorami na różańcu . Prouilhe stał się symbolem duchowego i politycznego wpływu chrześcijaństwa w Rzymie i służył jako schronienie dla heretyckich kobiet w oczach nawracającego się Kościoła.

Ideał apostolski sióstr dominikanek z klasztoru Prouilhe wymagał oddzielenia od świata zewnętrznego przez surowe życie, składające się z postów, czuwania, pokuty, do których wszyscy nawróceni przez św.Dominika byli przygotowani, a ich poprzednia praktyka wymagała ich i ograniczała . do tego samego stylu życia. Wspólnota kobiet żyła w tym klasztorze zgodnie z regułą św. Augustyna i w ten sposób rządziła się vita apostolica . Prouilhe położony jest 28 km na południowy zachód od Carcassonne , która była początkiem XIII th  century jednym z najpotężniejszych bastionów opozycji w rzymskim kościele zwanym „ katarów ”.

Dlatego kobiety pozostawały w klasztorze w klauzurze i nie wolno im było głosić. Zakonnice zamieszkujące klasztor Prouilhe musiały pozostać w murach klasztoru i dbać o przyjęcie nowych pokutujących, którzy zostali ponownie nawróceni przez św. Dominika i jego braci.

Fundament kobiecej wspólnoty Prouilhe przez długi czas pozostawał najliczniejszą wspólnotą żeńską w całej Langwedocji. Pierwotnie w 1207 r. Klasztor zajmowało 12 sióstr, w 1211 r . 20 sióstr . Diegue of Osma i Dominique byli ściśle zjednoczeni podczas zakładania klasztoru. Biskup Diègue miał główną władzę. Przed powrotem do swojej diecezji w Hiszpanii zadbał o powierzenie Dominikowi kierownictwa i duchowej opieki całego personelu Prouilhe. Wspólnota urodziła się w pobliżu kościoła Sainte-Marie i początkowo była częścią grupy związanej z głoszeniem Narbonnaise . Silna obecność cystersów w regionie spowodowała, że ​​klasztor Prouilhe pozostawał pod silnym wpływem cysterskiego nurtu opactw kobiet z Fabas , Fontfroide i Boulbonne . Kiedy Diègue zmarł w grudniu 1207 roku , Dominique ponosił główną odpowiedzialność za Prouilhe. Bardzo zajęty aż do 1209 roku w głoszeniu w Lauragais , zatrudniony przez biskupa Foulques po Rady Awinionu we wrześniu 1209 , w długim kaznodziejskiej kampanii w Tuluzie , był wolny tylko naprawdę dbać o swoich sióstr. Od maja 1211 . Od tego momentu wrócił do Prouilhe i starał się z pewną skutecznością stanowić dziedzictwo i budowle wspólnoty. Wiele kart darowizn świadczy o jej sukcesie.

Podczas kazań Dominik zawsze chodził boso na znak pokory i pokuty. Pozostał nieustannie wierny praktykom wędrownych apostołów: nigdy nie odszedł ze srebrem, złotem ani jakimkolwiek innym bogactwem. Kaznodzieje nie mają innych środków do życia niż gościnność i żebranie. Święty Dominik często prosił o gościnność szlachciców „katarów”, na przykład. Skorzystał z okazji, aby spróbować nawrócić ich na wiarę chrześcijańską podczas dyskusji. Bardziej podstawową gościnność znalazł w Prouilhe. Ośrodek ten służył jako jego port macierzysty, a także dla kaznodziei. Cały dzień poświęcono na głoszenie kazań, a wieczorem kaznodzieje przychodzili, aby nakarmić i odpocząć w tym miejscu zakwaterowania.

W nocy z 4 na 5 marca 1715średniowieczne budynki zostały zniszczone przez gwałtowny pożar. Klasztor musiał zostać odbudowany. WWrzesień 1734, Ludwik XV zlecenie M gr  Daniel Bertrand de Langle, biskup św Papoul , tej przebudowy. Ze względu na trudności budżetowe gminy ciągnął się do lat czterdziestych XVIII w. W 1746 r. Biskup i mistrzowie odpowiedzialni za odbudowę przekazali projekt ministrowi odpowiedzialnemu za prowincje Haut i Bas-Languedoc, Louisowi Phélyppeaux de La Vrillière , hrabia Saint-Florentin. Minister rodziny królewskiej i wielki przyjaciel Ludwika XV. Saint-Florentin zasięgnął rady swojego ulubionego architekta, Jacquesa Hardouina-Mansarta de Sagonne (1711-1778), ostatniego z Mansartów i wnuka Julesa Hardouina-Mansarta . Mansart był bardzo znany na dworze wersalskim, ponieważ król powierzył mu budowę kościoła Saint-Louis w mieście w 1742 roku, dzięki Saint-Florentin. Decyzją rady z dnia21 maja 1746Mansart de Sagonne był oficjalnie odpowiedzialny za odbudowę klasztoru, jego drugie wielkie osiągnięcie królewskie po Saint-Louis de Versailles. W następstwie tego wyroku król tym wyrokiem przeznaczył na finansowanie projektu, będącego produktem eksploatacji pięknego lasu Ramondens .

Mansart następnie udał się do Prouilhe w Styczeń 1747, zgodnie z rozkazami króla. Zostawił instrukcje swojemu inspektorowi, Jean-Charlesowi Damesme de Furcy , który przybyłPaździernik 1746. Niestety, ten niedoświadczony młody człowiek wydał ogromne sumy pieniędzy, nie będąc w stanie wykonać swojej pracy. Przed skargami przeoryszy, M me Bellegarde, Damesme została usunięta ze swojej misjiMarzec 1751 i Mansart w Listopad 1753pomimo opóźnień Saint-Florentin. Architekt otrzymał 1000 koron w ramach rekompensaty za eksmisję. Ukończono wówczas jedynie parter skrzydła budynku. Prace wznowiono dopiero w 1757 r. Pod kierunkiem brata Raymonda Vergèsa, dominikanina z prowincji oksytańskiej. Jego wyobraźnia i energia w poszukiwaniu nowych zasobów i rozwiązań doprowadziły do ​​ukończenia projektu Mansarta w 1786 r. W 1783 r. Architekt króla i prowincji Langwedocja Jean-Arnaud Raymond został wezwany przez przeoryszę, aby kontynuuj przebudowę gotyckiego klasztoru Notre-Dame du na podstawie planu ustalonego przez Mansarta de Sagonne. Prace prowadzono w latach 1785-1787. Po tylu wysiłkach finansowych i ludzkich klasztor niestety pozostał na miejscu przez krótki czas. Przejęty i sprzedany w 1793 r. Za 165 000 funtów wybranemu rewolucyjnemu Hugues Destremowi klasztor został zburzony w celach handlowych, przekazując kamień i różne materiały okolicznym wioskom, w tym Bramowi i Fanjeaux . Te elementy, w tym niektóre ozdoby, są nadal widoczne na domach tych wiosek.

W 1857 roku słynny ojciec Henri Lacordaire postanowił ponownie założyć kolebkę zakonu. Rozpoczął jego odbudowę w obowiązującym wówczas stylu romańsko-bizantyjskim. Zbudowano tylko kościół, mimo że pozostał niedokończony.

Darowizny

Datki, które przyniosły klasztorowi darowizny, pozwoliły klasztorowi przetrwać i rozwijać się. Obejmowały one towary, ziemie, winorośle, domy, lasy, którym mogły towarzyszyć prawa seigneurowskie, takie jak opłaty drogowe, prawa do wypasu lub prawa feudalne, w tym cenzury, akaptowie, rolnicy, prawa do lóż i sprzedaży. Możliwa była również darowizna lub sprzedaż samych praw.

Dary Kościoła

Kościoły przypisywano przeoratowi Prouilhe. Pod koniec 1206 r. Darowizna dawnego kościoła parafialnego Sainte-Marie de Prouille przez Foulquesa, biskupa Tuluzy, nie przyniosła żadnego dochodu. Kościół parafialny w Limoux w 1207 r. Przez Béranger, arcybiskupa Narbonne, za zgodą kapituły Saint-Just, przyniósł dziesięcinę, pierwociny, oblacje i inne prawa parafialne. W XIII -go wieku kolejni biskupi Tuluza, dał Pań Prouilhe Saint-Julien Bram z jego dziesięcin i pierwocin kościoła Fanjeaux i dochodów, Gratelauze dziesięciny Lasserre, Radelle i Tonnens, stare okazałego kościoła Prouilhe (Saint- Martin), a także Saint-Sernin de Insula (w La Hille) i jego dimaîre, Notre-Dame de Venastvilla de Vouteville, kaplica Villefranche-du-Lauragais i jej prawa. Arcybiskup Narbonne, Pierre de Montbrun, przywiózł do Prouilhe, kościoła parafialnego Saint-André de Fontazelles, kaplicy Saint-Martin de Fenouillet i związanych z tym dochodów.

Darowizny od osób świeckich

Pierwszą bardzo ważną darowizną ziemi znaną od ludzi świeckich jest dar od panów Fenouillet, braci Ysalguier i Rayzes, którzy przekazali całą posiadaną własność na terroir Fenouillet: ziemię kultową i nieuprawną, pastwiska, lasy, ludzi. Dame Cavaers, właścicielka ziemi przylegającej do klasztoru, przekazała stary kopiec seniora, młyny, majątek położony w Cailhau wraz z prawami towarzyszącymi.

Kiedy Simon de Montfort, w ramach krucjaty przeciwko albigensom, wkroczył do różnych „heretyckich” bastionów na południu, oddał wszystko, co do niego należało na ziemiach Sauzenów oraz trochę towarów na Fanjeaux, Bram i Villepinte. Jego ludzie, baronowie z północy królestwa Francji lub wyspy Île de France, naśladowali go, zrzekając się na rzecz Prouilhe kilku dóbr, które przeznaczył im w nagrodę i których federacje zostały splądrowane. Rodzina Lévis miała prawdziwą strategię darowizn przez kilka pokoleń. Alphonse de Poitiers, brat Saint-Louis, hrabiego Poitiers i Tuluzy, markiz Prowansji, oprócz darowizn w postaci ziemi, sprzedał klasztorowi ważne dobra, zwłaszcza w lesie Ramondens. Darczyńców było wielu, niektórzy dawali ogród, ziemię, cenzury, dom, każdy według swoich możliwości. Zakończyć XIII th - Wczesna XIV th wieków klasztor był wystarczająco bogaty sklep i zwiększyć swój stan posiadania ziemi.

Majątek ziemski Prouilhe w ramach Ancien Régime

Posiadłość ziemska klasztoru pod koniec średniowiecza rozciągała się na blisko 11 000 hektarów (bez uwzględnienia pewnych censyw), podzielonych na 6 ówczesnych diecezji: Carcassonne, Lavaur, Mirepoix, Narbonne, Saint -Papoul, Tuluza. To dziedzictwo przeszło tylko kilka modyfikacji aż do rewolucji. Las Ramondens generował znaczny dochód ze sprzedaży drewna. Eksploatacja farm następnie powierzone przez rolników dzierżawy do połowy owocu (do XVII th wieku) lub renty. Poniżej znajduje się lista głównych z tych farm.

Nazwa małego gospodarstwa (zmienna w zależności od źródeł) Parafialny Obecny dział
Métairie d'Auriac Auriac-sur-Vendinelle Haute-Garonne
Wielkie Cammas i tereny wokół klasztoru siła Aude
W dobrym siła Aude
In Marie (lub In Mario) siła Aude
The Forçate Villesiscle Aude
Fonloubane Fanjeaux Aude
Fontazelles Fenouillet-du-Razès Aude
Antaux (lub Entaux) Fenouillet-du-Razès Aude
La Bourdette de Barsa Cazalrenoux Aude
Picamoure (Piquemoure) Cazalrenoux Aude
Le Mazet (lub Prouillan) Fenouillet-du-Razès Aude
Sauzens Bram Aude
La Bastide de Marion Saint-Martin-le-Vieil Aude
Agassens Payra-sur-l'Hers Aude
Valségure Villefranche-de-Lauragais Haute-Garonne
Genevrières Saint-Amans Aude
La Bezole La Bezole Aude
La Calvière Saint-Gaudéric Aude
Ramondens i jego trzy małe gospodarstwa (Le Cayrol, Borde Neuve, Ramondens) Arfons Tarn

Przeorysze

Ta lista przeoryszy Prouilhe pochodzi z rękopisu Cambrefort zawierającego kolejne adnotacje i jest przechowywana w prywatnych archiwach klasztoru Prouilhe.

XIII th century:

XIV th century:

XV th wieku:

XVI th wieku:

XVII th wieku:

XVIII th wieku:

Uwagi i odniesienia

  1. Dzisiejsi historycy wskazują, że słowo „katar” dla tych chrześcijańskich dysydentów z południa Francji jest nadużyciem języka, co w żaden sposób nie kwestionuje egzekucji i nacisków, które miały miejsce.
  2. Miejsce w mieście Lasserre-de-Prouilhe, teraz zniknęło. https://archive.org/details/dictionnairetopo00sabauoft/page/444/mode/2up
  3. La Hille lub Insula: miejsce w mieście Fanjeaux, teraz zniknęło. https://archive.org/details/dictionnairetopo00sabauoft/page/176/mode/2up
  4. Cambrefort, Księga zawierająca najbardziej niezwykłe rzeczy z życia i cuda bardzo znamienitego patriarchy świętych Dominika Firsta . założyciel zakonu kaznodziei. Fundacja pobożnego, proufnego klasztoru i kilku lęgów tego zakonu , s. 45.
  5. Zobacz na stronie BNF, Mapa Langwedocji podzielona na diecezje, 1750 . https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b531004163?rk=21459;2
  6. House of Lorraine-Guise autorstwa Étienne Pattou .

Załączniki

Bibliografia

Link zewnętrzny