Misjologii , czy misja teologia chrześcijańska jest dyscypliną teologiczną na systematycznej refleksji nad wymiarem „misji” - to znaczy, że „wysyłane” - z wiary i życia chrześcijańskiego. Tak jak Chrystus i Duch są posłani na świat przez Ojca (w inny sposób), tak każdy chrześcijanin przez swój chrzest w Chrystusie jest „posłany”, a więc misjonarzem . Jeśli Ewangelia jest rzeczywiście „dobrą nowiną”, musi być głoszona innym. Sobór Watykański II w dekrecie Ad gentes (o działalności misyjnej Kościoła) daje zasady doktrynalne założycieli misjologii (ale bez używania słowa).
Aby to ogłoszenie było szanowane dla ludzi i kultur , ważne jest, aby społeczno-kulturowe środowisko pracy misyjnej było dobrze znane i w pełni docenione. Stąd wynika praktyczny wymiar misjologii: multidyscyplinarna i międzykulturowa refleksja nad wszystkimi aspektami przekazywania wiary chrześcijańskiej, która obejmuje teologię , antropologię , historię , geografię , teorie i metody komunikacji , religię porównawczą, apologetykę chrześcijańską , rozważania metodologiczne i stosunki między różnymi wyznaniami chrześcijańskimi.
Jest w ostatniej ćwierci XIX th century że misjologii urodził się jako dyscypliny teologicznej. Przez wieki misjonarze nie zadowalali się chrzczeniem i zakładaniem kościołów na całym świecie; studiowali także religie i kraje, pisali słowniki i dzienniki z podróży. Na przykład to misjonarz Matteo Ricci był pierwszym Europejczykiem, który udał się do Wielkich Chin, a szkocki misjonarz David Livingstone, który jako pierwszy przybył z Zachodu do Afryki . I w ich ślady poszli kilku głosicieli wiary, którzy osiedlili się w różnych miejscach, a także wykonywali pracę misyjną jako geografowie, etnolodzy, lingwiści , badacze nauk religijnych i inne.
Ponieważ nauka misja uważa, zarówno pozytywne, jak i negatywne konsekwencje, jak również strategii szerzenia chrześcijaństwa, misjologii dotyka także na środowisko wpływ na ewangelizacji i miłosierdzia , w tym praktycznych aspektów chrześcijaństwa. Z międzynarodowej politycznej i rozwoju gospodarczego .
Jednym z najtrudniejszych wyzwań dla misjologa w ogóle jest rozróżnienie między praktykami, które są istotne dla chrześcijaństwa, a zatem powinny być praktykowane przez chrześcijan we wszystkich kulturach, od innych ściśle kulturowych form wyrazu świata. środowisko, które można zmieniać i dostosowywać do różnych kultur. Podczas gdy zachodnie chrześcijaństwo dominowało we wczesnych dniach nauki o misjach, dzisiejsza sytuacja jest inna i ma swoje konsekwencje dla tej nauki.
Obecność misyjna jest integralną częścią kolonizacji Ameryki Środkowej i Południowej: Hiszpanie nie mogą sobie wyobrazić ustanowienia hiszpańskiej administracji bez instytucji duchownych. W Ameryce ląduje wielu misjonarzy hiszpańskich: świeckich , ale przede wszystkim stałych bywalców . Są to franciszkanie w 1502 r., Następnie dominikanie w 1510 r., Mercedary w 1519 r., Augustianie w 1533 r. , Wreszcie jezuici w 1568 r . Wszystkie te zakony są podzielone na prowincje, zgodnie z ich regułami. Biskupi są mianowani spośród stałych bywalców.
Założona w 1540 r Towarzystwo Jezusowe stał się głównym składnikiem Kościoła rzymskokatolickiego w XVII th i XVIII -tego wieku. Jezuitów było tysiąc, w 1556 roku , po śmierci założyciela, a sześćdziesiąt lat później - trzynaście tysięcy, obecnych już na czterech kontynentach. Inwestują w najróżniejsze dzieła, a zwłaszcza misje. Francis Xavier , przyjaciel i towarzysz Ignacego Loyoli , udział w ewangelizacji Indii i Japonii przed śmiercią w 1552 roku , przy drzwiach Chin (patrz misji katolickich do XVI TH i XVII -tego wieku ).
W historii misji katolickich, po okresie refluksu obserwowanego na koniec XIX -go wieku , pojawia się fala misjonarza urodzonego we Francji przed rozprzestrzenia się na sąsiednie kraje katolickie. Jeśli, z jednej strony, ten misyjny impuls wyłania się z fali ekspansji europejskiej, która będzie wyrażała się również w kolonializmie , to można uczciwie sprecyzować, że misje są raczej przed kolonizacją. Misje, które stały się „lokalnymi kościołami”, przetrwały dekolonizację.
Jeśli z XVI th century wysiłki adaptacji kulturowej w nowo odkryta były bardzo biedny kraj (co nazywa się teraz inkulturacja ), o czym świadczy kontrowersji chińskich obrzędów w XVIII th wieku, jako missiological refleksji zdjęła tylko od środka z XX th century z ojcem Pierre Charles i Weeks missiological Leuven . Skutkuje to dokumentem Ad Gentes Soboru Watykańskiego II.
Obecnie najbardziej widocznymi ruchami chrześcijańskimi misyjnymi są tendencje ewangeliczne i zielonoświątkowe . Pierwszy nurt ( metodyści , baptyści ) ma długą tradycję zaangażowania misyjnego i przyczynił się do udoskonalenia misjologii ewangelicznej oraz do bardziej rygorystycznego i ukierunkowanego podejścia. Z biegiem czasu misjologia ewangeliczna znacznie wzbogaciła się o perspektywy innych kultur, ponieważ duża część ewangelików żyje obecnie na globalnym Południu, a nie w Ameryce czy Europie . Jeśli chodzi o zielonoświątkowców, sytuacja jest z grubsza porównywalna; ale mamy ponadto tendencję do zauważania, że ich misjologia zielonoświątkowa (która jest ewangeliczna) jest, podobnie jak zielonoświątkowość, niewątpliwie jedną z najbardziej „rozpuszczalnych” teologii chrześcijańskich w docelowych populacjach, a zatem najpowszechniejszą formą wiary. bardziej sprzyja inkulturacji . Okazuje się, że relatywizm kulturowy jest również bardziej rozwinięty, a sytuacja ta w znacznym stopniu przyczynia się do rozwoju silnie endogenicznych form chrześcijaństwa ( ewangelizacja , pentekostalizm ).