Marie-Élisabeth z Habsbourg-Lorraine

Marie-Elisabeth z Austrii

Marie-Elisabeth Austrii, arcyksiężna Austrii

Tytuł

Biografia

Tytuł	Arcyksiężna Austrii
Dynastia	Dom Habsburgów-Lotaryngii
Imię urodzenia	Marie-Élisabeth Josèphe Jeanne Antoinette
Narodziny	13 sierpnia 1743 Wiedeń , arcyksięstwo Świętego Cesarstwa Rzymskiego
Śmierć	22 września 1808 Linz , Cesarstwo Austriackie
Pogrzeb	Krypta Kapucynów
Tata	François I er , Święty Cesarz Rzymski
Matka	Maria Teresa z Austrii
Religia	katolicyzm

Mary Elisabeth Josephe Jeanne Antoinette von Habsburg, arcyksiężna Austrii, księżna Czech i Węgier jest córką cesarza Franciszka I pierwszego cesarza rzymskiego i Marii Teresy Austrii „wielkiej” . Jej przeznaczeniem była najpierw poślubienie króla Francji Ludwika XV, ale została opatą kapituły szlacheckich dam z Innsbrucku.

Dynastia

Urodzony 13 sierpnia 1743w Wiedniu arcyksiężna jest szóstym dzieckiem pary królewskiej (jej ojciec, wielki książę Toskanii , został wybrany na cesarza dopiero w 1745 r.). Dziecko otrzymuje imię jednej ze starszych sióstr zmarłej we wczesnym dzieciństwie, które jest także imieniem jej prababki Marie-Elisabeth z Austrii , byłej guwernantki austriackiej Holandii, która zmarła trzy lata wcześniej.

Kiedy się urodził, jego rodzice zostali pogrążeni w samym sercu wojny o sukcesję austriacką . Książę Bawarii został wybrany na cesarza przy wsparciu Francji i młody król Fryderyk II Wielki załączone przez zaskoczenie i przez siły Śląska , najbogatszych prowincji „Dom Austrii” mienia. Traktat z Worms podpisał ledwie miesiąc po narodziny Arcyksiężniczka pozwala Austria i jej sojuszników, aby wznowić walkę, ale zwycięstwo jest od dawna i francuskie armie podbić Niderlandy Austriackie . Jednak po śmierci bawarskiego cesarza François de Lorraine został wybrany cesarzem. W tym samym czasie cesarzowa rodzi dwóch arcyksiążąt i dwie arcyksiężniczki. Pokój zostaje podpisany w 1748 r. Marie-Thérèse znajduje lub przechowuje swój majątek z wyjątkiem Śląska, który pozostaje w Prusach.

Podczas gdy dzierżąca władzę cesarzowa zreformowała swój majątek i przeprowadziła dyplomatyczną rewolucję , wybierając, ku wielkiemu niezadowoleniu cesarza, sojusz z dziedzicznym wrogiem: Francją, narodził się pomysł unii między członkami Domu Burbonów. z domem Habsbourg-Lorraine .

Tak więc od 1760 roku Marie-Isabelle de Bourbon-Parme poślubiła następcę arcyksięcia Józefa ; w 1765 roku arcyksiążę Leopold ożenił się z Marie-Louise z Hiszpanii ; w 1768 r. arcyksiężna Marie-Caroline poślubia Ferdynanda IV, króla Neapolu i Sycylii , w 1769 r. arcyksiężna Marie-Amélie poślubia Ferdynanda I, księcia Parmy, Plaisance i Guastalli, podczas gdy coraz bardziej otwarcie przywołuje się małżeństwo najmłodszego z arcyksiężniczka Marie-Antoinette z Delfinem Francji .

A „Kokette”

W tym czasie Marie-Élisabeth, mimo że miała 24 lata, nadal była singielką. A jednak jest najładniejszą z córek pary cesarskiej. Jest też dość przesiąknięta urodą, na co narzeka jej mama, która traktuje ją po francusku używanym na dworze wiedeńskim „Kokette”. Czasami jest też trochę zdradziecka, ma skłonność do kpiny i, podobnie jak jej babcia Élisabeth-Charlotte d'Orléans , pewną otwartość.

Się wojna siedmioletnia , która trwała od 1756 do 1763 roku, to okres, w którym Arcyksiężniczka osiągnięciu wieku dojrzewania, a następnie w dorosłość, podobnie jak niewielką liczbę książąt swojego pokolenia, którzy mogliby ubiegać się z nią ożenić, nie pozwolić jej poślubić.

Jednak sojusz z Burbonami wydaje się obiecać Marie-Élisabeth jeszcze bardziej prestiżowy związek niż związek jej braci i sióstr. Ludwik XV we Francji jest od tego czasu wdowcemCzerwiec 1768, ale wciąż wesoły pomimo 58 lat; kancelarie i córki króla (które obawiają się powrotu ojca do rozpusty, co zrujnowałoby jego zdrowie i zbawienie) rozważają ponowne małżeństwo z księżniczką ich rangi. Marie-Élisabeth idealnie pasuje: jej 25 lat i znana uroda powinny uczynić ją idealną żoną.

Gdyby projekt się powiódł, dwie siostry, Marie-Élisabeth i Marie-Antoinette, byłyby kolejno królowymi Francji, najstarsza po ślubie z dziadkiem, a młodsza z wnukiem dla największego zainteresowania sojuszu austriacko-francuskiego, ale także interesy Domu Cesarskiego. Tak musi myśleć cesarzowa i królowa Marie-Thérèse.

Jednak kokietka Marie-Élisabeth nigdy nie pojedzie do Wersalu. Ospa złamie swoje nadzieje i piękno, pozostawiając niezatarte ślady na twarzy i wola który nazywany przez mieszkańców „Babeth wole” ( Kropferte Liesl ). W 1770 roku jego młodsza siostra Marie-Antoinette poślubiła Delfina, wnuka Ludwika XV, aw 1774 roku została królową Francji i Nawarry .

Szlachetna kanonika

Podobnie jak jej szwagierka Anne-Charlotte de Lorraine, która nie była w stanie wyjść za mąż, cesarzowa planowała wówczas Marie-Elisabeth do życia zakonnego (ale nie konwentualnego), mianując jej przełożoną kapituły kanoników szlacheckich w Innsbrucku, założyła ją po śmierci męża w 1765 r. Arcyksiężna, daleka od wyjazdu do Tyrolu , pozostała jednak z rodziną w Schönbrunn i Hofburgu aż do śmierci matki w 1780 r.

Jej brat, cesarz Józef II, chcąc położyć kres tej „Republice Kobiet”, wyśle na ich kapitułę swoje dwie siostry opatki. Jednak Marie-Élisabeth zamieszka ze swoją siostrą Marie-Anne , przełożoną kapituły szlachcianek z Pragi, gdzie zastąpi ją w 1789 roku. Stamtąd będzie podążać za tragicznym losem swojej młodszej siostry, królowej. Francji .

Uciekając przed armią napoleońską, schroniła się w Linzu, gdzie zginęła22 września 1808 w wieku 65 lat.