Senator Królestwa Włoch | |
---|---|
1862-1873 | |
Zastępca ( d ) | |
1860-1862 | |
Senator | |
1841-1843 | |
Konsul Generalny ( d ) | |
1836-1838 |
Hrabstwo |
---|
Narodziny |
13 lipca 1795 Cadiz |
---|---|
Śmierć |
5 stycznia 1873(77 lat) Florencja |
Imię w języku ojczystym | Emanuele Marliani |
Narodowości |
Hiszpański włoski (17 marca 1861 -5 stycznia 1873) |
Zajęcia | Polityk , dyplomata , pisarz , historyk |
Nagrody |
Wielki Krzyż Orderu Izabeli Katolickiego Zakonu Karola III |
---|
Manuel Marliani , urodzony dnia13 lipca 1795w Kadyksie i zmarł5 stycznia 1873we Florencji , jest pisarzem, politykiem i dyplomatą hiszpańskiego oryginału włoskiego .
Manuel (po hiszpańsku) lub Emanuele (po włosku) lub Emmanuel (po francusku) Marliani urodził się w Kadyksie dnia13 lipca 1795i ochrzcił się następnego dnia w parafii San Antonio. Jest jednym z ośmiorga dzieci urodzonych z małżeństwa Giuseppe Marlianiego, kupca z Kadyksu, i Françoise de Paule Cassens y Dufrenc, Hiszpanki pochodzenia belgijskiego. Rodzina Marliani, pochodząca z Mediolanu, była wówczas bardzo zamożna. Swój majątek zawdzięcza Pietro Marliani, dziadkowi Manuela, powiązanemu z rodziną Greppi w Kadyksie w przedsiębiorstwie „Greppi Marliani et Compagnie”, którego Giuseppe Marliani również został partnerem w 1777 roku.
Po śmierci Giuseppe Marlianiego w 1798 roku matka Manuela wyszła ponownie za mąż za Francuza Louisa Derville'a i osiedliła się w Marsylii. Niewiele wiadomo o dzieciństwie i okresie dojrzewania Manuela Marlianiego. Z drugiej strony wiemy, że od 1811 do 1821 mieszkał w Mediolanie ze swoim wujem Rocco Marlianim (ur. 1752 i zm. 1826, ten ostatni był prawnikiem i wybitną osobowością mediolańskiej arystokracji). W 1814 r., W wieku 19 lat, był zatrudniony na poczcie w Mediolanie , do 1821 r. W tym samym czasie był także sekretarzem hiszpańskiego dyplomaty Eusebio Bardají , ambasadora Hiszpanii w Turynie (a późniejszego ministra ds. Cudzoziemców z Hiszpanii w 1822 r.) 1836). W 1821 r. Marliani zrezygnował ze stanowiska na poczcie w Mediolanie, aby nie utracić obywatelstwa hiszpańskiego (hiszpańska konstytucja faktycznie uznała to obywatelstwo za niezgodne z zatrudnieniem za granicą).
W 1822 r. Manuel Marliani, który przejawiał liberalne i postępowe opinie, został osądzony i skazany zaocznie przez władze austriackie za zdradę stanu za udział w mediolańskim ruchu rewolucyjnym lat 1820-21. Austriackie dochodzenie nie znalazło wyraźnych dowodów na jego osobiste zaangażowanie w ruch, ale Manuel Marliani jest nadal uznawany za winnego służenia jako łącznik między rewolucjonistami z Piemontu i Lombardii.
To przekonanie prowadzi Marlianiego do spędzenia kilku lat na wygnaniu z dala od Włoch. W latach 1822–1835 przebywał najpierw w Hiszpanii (do 1823 r.), Następnie na Gibraltarze, w Londynie i wreszcie we Francji. Zdecydował się osiedlić w Marsylii i rozpocząć działalność przemysłową, stając się właścicielem kilku młynów parowych. Plik14 października 1830, poślubił w Paryżu Charlotte de Folleville, wdowę po baronie Alexandre Laporte i córkę rojalistycznego zastępcy Calvadosa Louisa de Folleville i Charlotte Aupoix de Mervilly. Od tego czasu korespondencja zwracała się do niego pod nazwiskiem hrabiego Marlianiego .
W 1833 roku opublikował w Paryżu swoją pierwszą książkę historyczną w języku francuskim: Hiszpania i jej rewolucje .
Marliani w końcu wrócił do Hiszpanii w 1835 roku, a rząd hiszpański mianował go konsulem generalnym Hiszpanii w Paryżu 8 września 1836. Marliani nie jest dyplomatą z wykształcenia, ale swoją nominację zawdzięcza sukcesowi w tajnej misji we Francji, którą powierzył mu hiszpański rząd.
W 1837 r., Jeszcze jako konsul generalny, został wysłany na specjalną misję do Londynu, aby negocjować delikatne sprawy finansowe na rzecz Korony Hiszpańskiej. Po znakomitym odegraniu tej roli królowa regentka w nagrodę za świadczone usługi nadaje muGrudzień 1837 Krzyż Kawalerski Orderu Karola III, najbardziej prestiżowe odznaczenie w Hiszpanii, zwykle zarezerwowane tylko dla szlachty.
Pomimo błyskotliwości swojego występu, Marliani został ostatecznie zmuszony do rezygnacji z funkcji konsula generalnego 25 września 1838. Rzeczywiście, rząd francuski nie przedłuża akredytacji. Z jakich powodów? Marliani jest przekonany, że tę odmowę należy postrzegać jako intrygi ambasadora Austrii przy rządzie francuskim.
Marliani pozostaje jednak w Paryżu. Jego dom pod numerem 39 rue St-Dominique stał się regularnym miejscem spotkań arystokracji, artystów, malarzy, muzyków, pisarzy i śpiewaków, a zwłaszcza inteligencji. Duszą domu jest jego żona Charlotte, bardzo bliska przyjaciółka pisarki George Sand i malarza Eugène Delacroix , a także wielu innych intelektualistów i artystów. W kręgu Marlianiego znajduje się kolejna postać: muzyk Fryderyk Chopin . Więź między nimi jest tak wielka, że Charlotte Marliani jest odpowiedzialna za opiekę, jaką wnosi Chopin, o kruche zdrowie, kiedy jest sam w Paryżu.
Po 1838 roku Marliani wykonywał nowe misje specjalne, dyplomatyczne lub gospodarcze, zawsze w imieniu Korony Hiszpańskiej. Tak więc na początku 1839 r. Udał się do Berlina i Wiednia, aby bronić prawowitości następstwa tronu hiszpańskiego Izabeli II . Misja kończy się fiaskiem i sam Metternich odmawia jej przyjęcia, zarzucając mu udział w ruchach rewolucyjnych 1821 roku w Piemoncie. WMarzec 1839, wyjechał do Londynu, aby negocjować, tym razem z powodzeniem, przyszły hiszpańsko-brytyjski traktat handlowy z 1840 roku.
W 1840 roku Marliani po raz kolejny kultywował swoją rolę historyka i ponownie opublikował w Hiszpanii swoją najsłynniejszą książkę Historia política de la España moderna , będącą już wspomnianym hiszpańskim tłumaczeniem Hiszpanii i jej rewolucji . Znaczenie tego studium historycznego jest takie, że było to jedno ze źródeł, z których skorzystali Karol Marks i Frédéric Engels, aby opublikować swoje artykuły o Hiszpanii w New York Daily Tribune w 1854 roku.
W tym samym czasie w Listopad 1840rząd Hiszpanii (za regencji generała d' Espartero ) zmienia go na konsula Hiszpanii w Paryżu. Po raz kolejny musi zrezygnować4 października 1841 w następstwie nowej odmowy akredytacji ze strony rządu francuskiego.
Marliani wystąpił w hiszpańskich wyborach senatorskich w 1841 r. I został wybrany senatorem w okręgu Balearów od 1841 do 1843 r. Jednak koniec regencji generała d' Espartero , z którym był blisko, w 1843 r., Zmusił go ponownie do odejścia Hiszpania. Osiadł w Londynie, gdzie przebywał od 1843 r. Do powrotu do Hiszpanii w 1849 r.
W 1850 roku, wbrew oszczerczym twierdzeniom wyrażonym przez Thiersa w jego Historii konsulatu i imperium , Manuel Marliani opublikował w Madrycie studium historyczne na temat bitwy pod Trafalgarem, Combate de Trafalgar: Vindicacion de La Armada Espanola , jedno z jego najwybitniejszych dzieł i które będą miały największy wpływ później. W dużej mierze zainspiruje się nim wielu znanych pisarzy i historyków, takich jak Perez Galdos czy Modesto Lafuente.
W 1851 roku, po zwycięskiej bitwie pod Trafalgarem , Marliani ze względów zdrowotnych przeniósł się do Bolonii, w sercu Państwa Kościelnego. WStyczeń 1855, został mianowany dyrektorem Hiszpańskiego Kolegium Saint-Clément de Bologne, stanowisko to piastował do Październik 1857.
Stopniowo włączał się do włoskiego życia politycznego i walczył na rzecz jedności narodowej Włoch. Plik28 sierpnia 1859został tym samym wybrany zastępcą do Zgromadzenia Ustawodawczego Emilii-Romanii, w którym poparł propozycję przyłączenia do królestwa Piemontu-Sardynii. W tym samym czasie był dwukrotnie wybierany na posła do włoskiego parlamentu przez Kolegium Budrio (VII i VIII kadencja). Plik30 listopada 1862został ostatecznie mianowany przez króla Wiktora Emanuela II senatorem Królestwa Włoch.
Jednocześnie, mając dobre stosunki z większością brytyjskich mężów stanu, został dwukrotnie wysłany do Londynu w 1860 roku z nieoficjalną misją promowania jedności Włoch. Marliani został ponownie odesłany do Londynu wiosną 1862 r., Aby negocjować traktat handlowy między Wielką Brytanią a Włochami.
W międzyczasie Marliani poślubiła w drugim małżeństwie Giulię Mathieu (pochodzenia romańsko-sabaudzkiego), czterdzieści dwa lata młodszą od niego, wdowę, która miała córkę z pierwszego małżeństwa oraz siostrę generała Mathieu.
Oprócz jedności Włoch zniesienie kary śmierci to kolejny projekt, którego Marliani aktywnie broni na włoskiej scenie politycznej. Jego argument przeciwko karze śmierci jest prosty: podsumowuje go łacińską maksymą: „Errare humanun est”, a zatem „kara nieodwracalna to nieomylny sąd, a człowiek nie”.
W Wrzesień 1868W Hiszpanii wybuchła chwalebna rewolucja, powodując upadek królowej Izabeli II . Na mocy konstytucji z 1869 r. W Hiszpanii utworzono nową demokratyczną monarchię. To ustanowiła suwerenność narodową (którą oddała w ręce Kortezów), prawo wyborcze powszechne, wolność prasy, a następnie zrzeszania się i zgromadzeń, wolność edukacji i wyznania. chociaż państwo zobowiązuje się wspierać kult katolicki. Konieczne jest jednak poszukiwanie nowego króla, który zajmie wolny tron. Dla Marlianiego jest to wreszcie okazja do promowania przybycia do Hiszpanii dynastii o liberalnej tradycji. Marliani pochyla się do House of Savoy. Pod koniec 1870 roku, książę Amédée of Savoy (drugi syn pierwszego króla Włoch) został przedstawiony jako kandydat i wybrany na króla przez hiszpańskie Kortezy. W dowód wdzięczności za aktywny udział w tym przedsięwzięciu Marliani odbiera Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej.
Plik 5 stycznia 1873, Manuel Marliani umiera we Florencji.