Manuel Marliani

Manuel Marliani Obraz w Infobox. Funkcje
Senator Królestwa Włoch
1862-1873
Zastępca ( d )
1860-1862
Senator
1841-1843
Konsul Generalny ( d )
1836-1838
Tytuł szlachecki
Hrabstwo
Biografia
Narodziny 13 lipca 1795
Cadiz
Śmierć 5 stycznia 1873(77 lat)
Florencja
Imię w języku ojczystym Emanuele Marliani
Narodowości Hiszpański
włoski (17 marca 1861 -5 stycznia 1873)
Zajęcia Polityk , dyplomata , pisarz , historyk
Inne informacje
Nagrody Wielki Krzyż Orderu Izabeli Katolickiego
Zakonu Karola III

Manuel Marliani , urodzony dnia13 lipca 1795w Kadyksie i zmarł5 stycznia 1873we Florencji , jest pisarzem, politykiem i dyplomatą hiszpańskiego oryginału włoskiego .

Biografia

Manuel (po hiszpańsku) lub Emanuele (po włosku) lub Emmanuel (po francusku) Marliani urodził się w Kadyksie dnia13 lipca 1795i ochrzcił się następnego dnia w parafii San Antonio. Jest jednym z ośmiorga dzieci urodzonych z małżeństwa Giuseppe Marlianiego, kupca z Kadyksu, i Françoise de Paule Cassens y Dufrenc, Hiszpanki pochodzenia belgijskiego. Rodzina Marliani, pochodząca z Mediolanu, była wówczas bardzo zamożna. Swój majątek zawdzięcza Pietro Marliani, dziadkowi Manuela, powiązanemu z rodziną Greppi w Kadyksie w przedsiębiorstwie „Greppi Marliani et Compagnie”, którego Giuseppe Marliani również został partnerem w 1777 roku.

Po śmierci Giuseppe Marlianiego w 1798 roku matka Manuela wyszła ponownie za mąż za Francuza Louisa Derville'a i osiedliła się w Marsylii. Niewiele wiadomo o dzieciństwie i okresie dojrzewania Manuela Marlianiego. Z drugiej strony wiemy, że od 1811 do 1821 mieszkał w Mediolanie ze swoim wujem Rocco Marlianim (ur. 1752 i zm. 1826, ten ostatni był prawnikiem i wybitną osobowością mediolańskiej arystokracji). W 1814 r., W wieku 19 lat, był zatrudniony na poczcie w Mediolanie , do 1821 r. W tym samym czasie był także sekretarzem hiszpańskiego dyplomaty Eusebio Bardají , ambasadora Hiszpanii w Turynie (a późniejszego ministra ds. Cudzoziemców z Hiszpanii w 1822 r.) 1836). W 1821 r. Marliani zrezygnował ze stanowiska na poczcie w Mediolanie, aby nie utracić obywatelstwa hiszpańskiego (hiszpańska konstytucja faktycznie uznała to obywatelstwo za niezgodne z zatrudnieniem za granicą).

Rewolucyjna młodzież

W 1822 r. Manuel Marliani, który przejawiał liberalne i postępowe opinie, został osądzony i skazany zaocznie przez władze austriackie za zdradę stanu za udział w mediolańskim ruchu rewolucyjnym lat 1820-21. Austriackie dochodzenie nie znalazło wyraźnych dowodów na jego osobiste zaangażowanie w ruch, ale Manuel Marliani jest nadal uznawany za winnego służenia jako łącznik między rewolucjonistami z Piemontu i Lombardii.

To przekonanie prowadzi Marlianiego do spędzenia kilku lat na wygnaniu z dala od Włoch. W latach 1822–1835 przebywał najpierw w Hiszpanii (do 1823 r.), Następnie na Gibraltarze, w Londynie i wreszcie we Francji. Zdecydował się osiedlić w Marsylii i rozpocząć działalność przemysłową, stając się właścicielem kilku młynów parowych. Plik14 października 1830, poślubił w Paryżu Charlotte de Folleville, wdowę po baronie Alexandre Laporte i córkę rojalistycznego zastępcy Calvadosa Louisa de Folleville i Charlotte Aupoix de Mervilly. Od tego czasu korespondencja zwracała się do niego pod nazwiskiem hrabiego Marlianiego .

W 1833 roku opublikował w Paryżu swoją pierwszą książkę historyczną w języku francuskim: Hiszpania i jej rewolucje .

Kariera dyplomatyczna

Marliani w końcu wrócił do Hiszpanii w 1835 roku, a rząd hiszpański mianował go konsulem generalnym Hiszpanii w Paryżu 8 września 1836. Marliani nie jest dyplomatą z wykształcenia, ale swoją nominację zawdzięcza sukcesowi w tajnej misji we Francji, którą powierzył mu hiszpański rząd.

W 1837 r., Jeszcze jako konsul generalny, został wysłany na specjalną misję do Londynu, aby negocjować delikatne sprawy finansowe na rzecz Korony Hiszpańskiej. Po znakomitym odegraniu tej roli królowa regentka w nagrodę za świadczone usługi nadaje muGrudzień 1837 Krzyż Kawalerski Orderu Karola III, najbardziej prestiżowe odznaczenie w Hiszpanii, zwykle zarezerwowane tylko dla szlachty.

Pomimo błyskotliwości swojego występu, Marliani został ostatecznie zmuszony do rezygnacji z funkcji konsula generalnego 25 września 1838. Rzeczywiście, rząd francuski nie przedłuża akredytacji. Z jakich powodów? Marliani jest przekonany, że tę odmowę należy postrzegać jako intrygi ambasadora Austrii przy rządzie francuskim.

Marliani pozostaje jednak w Paryżu. Jego dom pod numerem 39 rue St-Dominique stał się regularnym miejscem spotkań arystokracji, artystów, malarzy, muzyków, pisarzy i śpiewaków, a zwłaszcza inteligencji. Duszą domu jest jego żona Charlotte, bardzo bliska przyjaciółka pisarki George Sand i malarza Eugène Delacroix , a także wielu innych intelektualistów i artystów. W kręgu Marlianiego znajduje się kolejna postać: muzyk Fryderyk Chopin . Więź między nimi jest tak wielka, że ​​Charlotte Marliani jest odpowiedzialna za opiekę, jaką wnosi Chopin, o kruche zdrowie, kiedy jest sam w Paryżu.

Po 1838 roku Marliani wykonywał nowe misje specjalne, dyplomatyczne lub gospodarcze, zawsze w imieniu Korony Hiszpańskiej. Tak więc na początku 1839 r. Udał się do Berlina i Wiednia, aby bronić prawowitości następstwa tronu hiszpańskiego Izabeli II . Misja kończy się fiaskiem i sam Metternich odmawia jej przyjęcia, zarzucając mu udział w ruchach rewolucyjnych 1821 roku w Piemoncie. WMarzec 1839, wyjechał do Londynu, aby negocjować, tym razem z powodzeniem, przyszły hiszpańsko-brytyjski traktat handlowy z 1840 roku.

W 1840 roku Marliani po raz kolejny kultywował swoją rolę historyka i ponownie opublikował w Hiszpanii swoją najsłynniejszą książkę Historia política de la España moderna , będącą już wspomnianym hiszpańskim tłumaczeniem Hiszpanii i jej rewolucji . Znaczenie tego studium historycznego jest takie, że było to jedno ze źródeł, z których skorzystali Karol Marks i Frédéric Engels, aby opublikować swoje artykuły o Hiszpanii w New York Daily Tribune w 1854 roku.

W tym samym czasie w Listopad 1840rząd Hiszpanii (za regencji generała d' Espartero ) zmienia go na konsula Hiszpanii w Paryżu. Po raz kolejny musi zrezygnować4 października 1841 w następstwie nowej odmowy akredytacji ze strony rządu francuskiego.

Kariera polityczna

Marliani wystąpił w hiszpańskich wyborach senatorskich w 1841 r. I został wybrany senatorem w okręgu Balearów od 1841 do 1843 r. Jednak koniec regencji generała d' Espartero , z którym był blisko, w 1843 r., Zmusił go ponownie do odejścia Hiszpania. Osiadł w Londynie, gdzie przebywał od 1843 r. Do powrotu do Hiszpanii w 1849 r.

W 1850 roku, wbrew oszczerczym twierdzeniom wyrażonym przez Thiersa w jego Historii konsulatu i imperium , Manuel Marliani opublikował w Madrycie studium historyczne na temat bitwy pod Trafalgarem, Combate de Trafalgar: Vindicacion de La Armada Espanola , jedno z jego najwybitniejszych dzieł i które będą miały największy wpływ później. W dużej mierze zainspiruje się nim wielu znanych pisarzy i historyków, takich jak Perez Galdos czy Modesto Lafuente.

W 1851 roku, po zwycięskiej bitwie pod Trafalgarem , Marliani ze względów zdrowotnych przeniósł się do Bolonii, w sercu Państwa Kościelnego. WStyczeń 1855, został mianowany dyrektorem Hiszpańskiego Kolegium Saint-Clément de Bologne, stanowisko to piastował do Październik 1857.

Stopniowo włączał się do włoskiego życia politycznego i walczył na rzecz jedności narodowej Włoch. Plik28 sierpnia 1859został tym samym wybrany zastępcą do Zgromadzenia Ustawodawczego Emilii-Romanii, w którym poparł propozycję przyłączenia do królestwa Piemontu-Sardynii. W tym samym czasie był dwukrotnie wybierany na posła do włoskiego parlamentu przez Kolegium Budrio (VII i VIII kadencja). Plik30 listopada 1862został ostatecznie mianowany przez króla Wiktora Emanuela II senatorem Królestwa Włoch.

Jednocześnie, mając dobre stosunki z większością brytyjskich mężów stanu, został dwukrotnie wysłany do Londynu w 1860 roku z nieoficjalną misją promowania jedności Włoch. Marliani został ponownie odesłany do Londynu wiosną 1862 r., Aby negocjować traktat handlowy między Wielką Brytanią a Włochami.

W międzyczasie Marliani poślubiła w drugim małżeństwie Giulię Mathieu (pochodzenia romańsko-sabaudzkiego), czterdzieści dwa lata młodszą od niego, wdowę, która miała córkę z pierwszego małżeństwa oraz siostrę generała Mathieu.

Oprócz jedności Włoch zniesienie kary śmierci to kolejny projekt, którego Marliani aktywnie broni na włoskiej scenie politycznej. Jego argument przeciwko karze śmierci jest prosty: podsumowuje go łacińską maksymą: „Errare humanun est”, a zatem „kara nieodwracalna to nieomylny sąd, a człowiek nie”.

W Wrzesień 1868W Hiszpanii wybuchła chwalebna rewolucja, powodując upadek królowej Izabeli II . Na mocy konstytucji z 1869 r. W Hiszpanii utworzono nową demokratyczną monarchię. To ustanowiła suwerenność narodową (którą oddała w ręce Kortezów), prawo wyborcze powszechne, wolność prasy, a następnie zrzeszania się i zgromadzeń, wolność edukacji i wyznania. chociaż państwo zobowiązuje się wspierać kult katolicki. Konieczne jest jednak poszukiwanie nowego króla, który zajmie wolny tron. Dla Marlianiego jest to wreszcie okazja do promowania przybycia do Hiszpanii dynastii o liberalnej tradycji. Marliani pochyla się do House of Savoy. Pod koniec 1870 roku, książę Amédée of Savoy (drugi syn pierwszego króla Włoch) został przedstawiony jako kandydat i wybrany na króla przez hiszpańskie Kortezy. W dowód wdzięczności za aktywny udział w tym przedsięwzięciu Marliani odbiera Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej.

Plik 5 stycznia 1873, Manuel Marliani umiera we Florencji.

Dekoracje

Pracuje

Bibliografia

Bibliografia

  1. G. LIVA, „ The Archivio Greppi e attività della subsiary  di Paolo Greppi a Cadice nella corrispondenza commerciale (1769–1799)  ”, Archivio Storico Lombardo, CXXI ​​(1795) ,1996, s.  431-487
  2. Carlos Nieto Sánchez , „  Hacia una política biografía: Marliani Manuel, a luchador por la libertad  ” Mieszanki Casa de Velázquez , n os  46-1,15 kwietnia 2016 r, s.  197–217 ( ISSN  0076-230X i 2173-1306 , DOI  10.4000 / mcv.6951 , czytaj online , dostęp 15 listopada 2019 )
  3. (it) w „Dizionario Biografico”, „  Marliani, Emanuele  ” , na www.treccani.it (dostęp 15 listopada 2019 )
  4. „  Manuel Marliani Cassens  ” , w Real Academia de la Histori (dostęp 15 listopada 2019 r. )
  5. Manuel de Marliani , Hiszpania i jej rewolucje , hiszpańska księgarnia Vincenta Salvá,1833( czytaj online )
  6. (es) Manuel Marliani , Historia política de la España moderna , Antonio Bergnes,1840( czytaj online )
  7. (es) Podręcznik Marliani , From influencia del sistema prohibitive in the agricultura, industria, comercio y rentas publicas , Lib. J. Cuesta,1842( czytaj online )
  8. Philip J. Jacks , „Marliani, Giovanni Bartolomeo”, w Oxford Art Online , Oxford University Press,2003( czytaj online )

Linki zewnętrzne