Manifest des Trente lub Manifiesto de los Treinta jest tekst polityczny upublicznione w Barcelonie,Sierpień 1931przez działaczy związkowych z Narodowej Konfederacji Pracy . Jest w szczególności podpisany przez Joan Peiró (sekretarz generalny CNT w latach 1922-1923), Ángel Pestaña (sekretarz generalny CNT w 1929 r.) Lub Juan López Sánchez .
Ten ideologiczny nurt, określany jako trydentizm , broni linii zdefiniowanej jako „umiarkowana” lub „ libertariańska możliwość ” w hiszpańskim ruchu libertariańskim .
Najpierw wykluczony z Konfederacji, ponownie jednoczy się z tendencją anarchosyndykalistyczną w rMaj 1936na Kongresie w Saragossie, wokół projektu libertariańskiego komunizmu , który sprawia, że libertariańska gmina jest centralnym elementem postrewolucyjnego społeczeństwa.
Na początku lat trzydziestych XX wieku w Hiszpanii pierwsza formacja związkowa w kraju, Narodowa Konfederacja Pracy , została rozdarta przez wewnętrzny konflikt między trzema tendencjami: historycznie apolitycznym nurtem anarchosyndykalistycznym , bardzo aktywną młodą Iberyjską Federacją Anarchistyczną (1927). który opowiadał się za powstaniem przeciwko rodzącej się Rzeczypospolitej (Kwiecień 1931) oraz grupa Los Solidarios , na czele której stoją aktywiści Buenaventura Durruti , Joan García Oliver , Francisco Ascaso i Ricardo Sanz .
Po kongresie CNT w 1931 r., W sierpniu, trzydziestu wybitnych członków CNT podpisało Manifest Trzydziestu, który analizował hiszpańską sytuację gospodarczą i społeczną, w którym krytykowano zarówno rząd republikański, jak i radykalne obrzeża CNT. Protestuje przede wszystkim przeciwko ingerencji Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej (FAI) w Konfederacji. Niektórzy mówią nawet o „dyktaturze FAI”. Zwolennicy „czystego związkowców”, ci umiarkowani bojownicy opowiadają się za rodzajem rozejmu z władzami, aby działania związkowe mogły się rozwinąć i krytykować przemoc grup anarchistycznych i stosowanie nielegalnych działań.
Nie opowiadając się za porozumieniem z lewicowymi partiami i nie wymieniając umiaru CNT na korzyści społeczne, trydenci wzywają do dekonstrukcji „rewolucyjnego mitu” i proponują „przygotowanie do rewolucji” poprzez edukację i poprzez edukację. .
W centrum debaty znajduje się kwestia relacji z instytucjami. Dla „trydenistów” i ich zwolenników demokracja burżuazyjna powinna być wykorzystywana na rzecz reform pro-robotniczych, kwestii politycznych poza zasięgiem związku. Przeciwnie, anarchistyczni związkowcy wyraźnie pozują na obrońców antyparlamentaryzmu, widząc w Republice jedynie nowy sposób ucisku burżuazji i kapitalistów.
„Trentists” są w mniejszości w CNT. Muszą wtedy zrezygnować ze swoich mandatów, a sekcje związkowe są wykluczone. Te wyłączenia prowadzą do powstania „związków opozycyjnych”.
W 1932 roku trydentyzm, aw szczególności Ángel Pestaña , dały początek Partii Syndykalistycznej (Partido Sindicalista), której rewolucyjnym projektem było ustanowienie wolnościowego komunizmu opartego na spółdzielniach , związkach i gminach . Ambicją PS jest ucieleśnienie ruchu anarchosyndykalistycznego podczas wyborów.
Partia Syndykalistyczna publikuje gazeta, El Pueblo, i organizuje własną organizację młodości, Jeunesses Syndicalistes ( Juventudes Sindicalistas ). W wyborach 1936 r . Brał udział we Froncie Ludowym i uzyskał dwóch wybranych do parlamentu w Kadyksie i Saragossie, Ángela Pestaña i Benito Pabóna . Partia nigdy nie zgromadzi więcej niż 30 000 członków.
W tym samym czasie 25 lutego 1933z inicjatywy Joan Peiro , o wolnościowy federacja związkowa (-y) , która spotyka się z CNT w 1936 roku, przynosząc mu jakieś 70.000 członków.
Podczas hiszpańskiej rewolucji społecznej w 1936 roku ta wrażliwość zawsze skłaniała się do współpracy ze wszystkimi innymi siłami antyfaszystowskimi. Kiedy CNT-FAI decyduje się na udział w rządzie Republiki, ten nurt przyciąga dwóch ministrów: Juana Lópeza Sáncheza i Joana Peiro .
Juan López, Agustín Gibanel, Fornells Ricardo José Girona, Daniel Navarro, Jesús Rodríguez, Antonio Vallabriga, Ángel Pestaña , Miguel Portoles Joaquín Cortèra, Joaquín Lorente, Progrès Alfarache Peñarroya Antonio Camilo Piñón, Massinar Royán Gabés, Massaquidón Gabés, Pedaroyi Dénoro Sebastián Clara, Juan Peiro , Ramón Viñas, Federico Uleda, Peter Cane, Mariano Prat Puig Spartacus, Narciso Marco, Janvier Minguet.