Leo IV Chazar
| Leo IV Chazar | |
| Cesarz bizantyjski | |
|---|---|
 Solidus Leona IV i jego syna Konstantyna VI . | |
| Królować | |
| 14 września 775-8 września 780 4 lata, 11 miesięcy i 25 dni |
|
| Kropka | Izaurianie |
| Poprzedzony | Constantine V |
| Śledzony przez | Konstantyn VI |
| Biografia | |
| Narodziny |
25 stycznia 750 Konstantynopol |
| Śmierć |
8 września 780 Strongylon |
| Tata | Constantine V |
| Matka | Irene the Khazara |
| Żona | Irene Ateńczyk |
| Potomków | Konstantyn VI |
| Cesarz bizantyjski | |
Leon IV Chazar (po grecku: Λέων Δʹ), urodzony w Konstantynopolu 25 stycznia 750 r. I zmarł 8 września 780 r. W Strongylon, był cesarzem bizantyjskim z dynastii izaurów, który panował od 775 do 780 roku. jego krótkie panowanie. W kraju utrzymywał ikonoklastyczną politykęojca, ale pozwalał na powrót do bardziej umiarkowanego klimatu. Na zewnątrz kontynuował walkę z Arabami w Syrii (776 i 778), ale nie mógł położyć kresu ich inwazjom w Azji Mniejszej (776, 779, 780).
Sukcesja dynastyczna
Leon IV zawdzięcza swój przydomek temu, że jego matką, cesarzową Citzak, pierwszą żoną Konstantyna V , była Khazara. Zgodnie z precedensem ustanowionym przez jego ojca, Leon został współcesarzem, gdy miał zaledwie rok i bez trudu zastąpił swojego ojca we wrześniu 775, gdy miał 25 lat.
Rok po wstąpieniu na tron Leo związał swojego syna (przyszłego Konstantyna VI ) z tronem, żądając od senatorów, przedstawicieli wojska i korpusu rzemieślniczego przysięgi wierności młodemu współcesarzowi jako jedynemu spadkobiercy tronu . Gest ten wywołał gniew jego pięciu przyrodnich braci, urodzonych z trzeciej żony Konstantyna V, z których dwóch, Christophe i Nicephorus, nosiło już tytuł „Cezara” i jako tacy mogli aspirować do korony; Z pomocą swojego brata Christophe'a, Cezar Nicéphore kilka tygodni po wstąpieniu Leona na tron wykluł spisek z udziałem niewielkiej liczby spiskowców, który został szybko udaremniony. Leon wybaczył swojemu bratu Nicéphore, który po prostu stracił tytuł „Cezara”; jeśli chodzi o innych spiskowców, których egzekucję domagała się opinia publiczna, po prostu zostali pobici, przetrenowani i wygnani do Chersoniu .
Polityka wewnętrzna
Aby przyciągnąć przychylność ludności, Leon rozpoczął swoje panowanie, dokonując donativum , czyli rozdawania ludowi i armii dużych sum pieniędzy, pochodzących z łupów zgromadzonych przez jego ojca podczas różnych kampanii.
Leon IV wychował się w ikonoklastycznej tradycji swojego ojca; jednak jego żona, Ateńczyk z wpływowej rodziny Sarantapechos, którą znamy tylko pod imieniem Irene, była, podobnie jak większość Ateńczyków, ikonodulą. Być może za radą Ireny Leon IV nakazał zaprzestanie prześladowań mnichów i zwolenników ikon. Chociaż oficjalna doktryna pozostała ikonoklazmem, ikony i inne artystyczne przedstawienia Boga, Matki Boskiej i świętych były tolerowane, ale tylko w sferze prywatnej. Mnisi prześladowani i wygnani przez jego ojca mogli powrócić do swoich klasztorów, a cesarz nie wahał się wyznaczyć niektórych z nich na ważne stanowiska biskupie. Po śmierci patriarchy Nicétasa wybrał na nowego patriarchę Konstantynopola zwolennika ikon, Pawła Cypryjskiego, mimo że miał złożyć „przysięgę znienawidzenia obrazów”. Jednak dwa miesiące po konsekracji Leon odkrył, że szambelani pałacu wprowadzili tam ikony na prośbę cesarzowej. Te były biczowane, paradowały na ulicach Konstantynopola, a cesarz zerwał z żoną.
Polityka zagraniczna
Panowanie Leona IV zbiega się z rządami trzeciego kalifa Abbasydów, Al-Mahdiego , który najeżdżał terytoria bizantyjskie przy różnych okazjach od 777 do 780, ale którego armie poniosły dwie poważne klęski, jedną w Cylicji koło Germanicji w 778 r., Drugą w temat Ormian w 780 roku. Z Germanicia generał Michel Lachanodrakon, który wyróżnił się w walce z ikonodulami, sprowadził z powrotem dużą liczbę syryjskich jakobickich więźniów, którzy poszli wzmocnić szeregi kolonii Tracji utworzonych za panowania Konstantyna V . W Bułgarzy, ze swej strony, w uścisku anarchii ponieważ ich Khan Telerig uciekli do schronienia się w Konstantynopolu w 777, milczał.
Śmierć i dziedzictwo
Leon od najmłodszych lat podupadał na zdrowiu i chorował na gruźlicę. Miał umrzeć nagle 8 września 780 r., A jego żona, która właśnie na to czekała, pośpiesznie ogłosiła się regentką w imieniu dziesięcioletniego wówczas młodego Konstantyna VI .
Bibliografia
Główne źródło
- Teofan Wyznawca. Chronografia.
Drugorzędne źródła
- (fr) Auzépy, Marie-France. Ikonoklazm . Paryż, Presses Universitaires de France, Que Sais-je | nr 3769, 2006. ( ISBN 978-2-130-55808-8 ) .
- (en) Barbe, Dominique. Irene z Bizancjum, cesarz kobiety 752-803, Perrin, 2006, ( ISBN 2262024812 ) .
- (en) Bréhier, Louis. Życie i śmierć Bizancjum . Paryż, Albin Michel, 1969 [1946].
- (en) Bury, JB (2015). Historia późniejszego Cesarstwa Rzymskiego . Cambridge University Press, 2015 r. ( ISBN 978-1-108-08318-8 ) .
- (fr) Cheynet, Jean-Claude, wyd. Świat bizantyjski: tom II , Cesarstwo Bizantyjskie 641–1204 . Paryż, Presses Universitaires de France, 2006. ( ISBN 978-2-13-052007-8 ) .
- (nie) Finlay, George. Późniejsze Cesarstwo Bizantyjskie . Merkaba Press, 2017. OCLC 1886829.
- (en) Haldon, John F. Byzantium in the Seventh Century: The Transformation of a Culture . Cambridge University Press, 1990. ( ISBN 978-0-521-31917-1 ) .
- (w) Haldon, John. Wojna, państwo i społeczeństwo w świecie bizantyjskim, 565–1204 . Londyn, UCL Press, 1999. ( ISBN 1-85728-495-X ) .
- (en) Herrin, Judith. Bizancjum, zaskakujące życie średniowiecznego imperium . Princeton, Princeton University Press, 2009. ( ISBN 978-0-691-14369-9 ) .
- (w) Jenkins, Romilly. Wieki cesarskie (610-1071 AD) . Weidenfeld i Nicolson, 1966.
- (en) Kaplan, Michel. Dlaczego Bizancjum? Imperium jedenastu wieków . Paryż, Gallimard, 2016 r. ( ISBN 978-2-070-34100-9 ) .
- (en) Kazhdan, Alexander, wyd. The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York, Oxford University Press, 1991. ( ISBN 0-19-504652-8 ) .
- (de) Lilie, Ralph Johannes. Byzanz unter Eirene und Konstantin VI . (780–802) . Frankfurt am Main, Peter Lang, 1996. ( ISBN 3-631-30582-6 ) .
- (w) Norwich, John Julius. Bizancjum, wczesne stulecia , Alfred Knopf, 1989. ( ISBN 978-0-394-53778-8 ) .
- (en) Ostrogorsky, George. Historia państwa bizantyjskiego . Paryż, Payot, 1983 [1956]. ( ISBN 2-228-07061-0 ) .
- (od) Rochow, Ilse. Kaiser Konstantin V . (741–775). Materialien zu seinem Leben und Nachleben. Frankfurt nad Menem, Peter Lang, 1994. ( ISBN 3-631-47138-6 ) .
- (en) Runciman S. Historia pierwszego imperium bułgarskiego. Londyn, G. Bell & Sons, 1930.
- ( fr ) Runciman, Steven. Cywilizacja bizantyjska. Taylor & Francis, 1975. ( ISBN 978-0-416-70380-1 ) .
- (en) Settipani, Christian. Ciągłość elit w Bizancjum w średniowieczu: Kaukaskie Princes i Imperium VI th wieku do IX th wieku . Paris, De Broccard, 2006. ( ISBN 978-2-7018-0226-8 ) .
- ( fr ) Treadgold, Warren. Przebudzenie bizantyjskie, 780–842 . Stanford (Kalifornia), Stanford University Press, 1988. ( ISBN 978-0-8047-1462-4 ) .
- ( fr ) Treadgold, Warren. Historia państwa i społeczeństwa bizantyjskiego. Stanford (Kalifornia), Stanford University Press. 1997. ( ISBN 0-8047-2630-2 ) .
- (w) Whittow Mark. The Making of Byzantium, 600–1025 , University of California Press, 1996. ( ISBN 0-520-20496-4 ) .
Uwagi i odniesienia
Uwagi
- Zgodnie z tradycją zmieniła imię na Irene podczas chrztu przed ślubem z cesarzem.
- Istotne jest, że przedstawiciele handlu i rzemiosła dołączyli do trzech tradycyjnych graczy: Senatu, wojska i ludu.
Bibliografia
- Bury (2015) str. 478
- Norwich (1984) str. 366
- Ostrogorsky (1983) str. 205-206
- Treadgold (1997) str. 367-369
- Barbe 2006, VII, s. 140-150
- Jenkins (1966) str. 92
- Norwich (1989) str. 367
- Ostrogorsky (1983) str. 204
- Bréhier (1969) str. 85
- Treadgold (1997) str. 369