Narodziny |
26 listopada 1814 Gröningen |
---|---|
Śmierć |
21 grudnia 1871(w wieku 57 lat) Wangen im Allgäu |
Narodowość | Niemiecki |
Zajęcia | Pisarz , redaktor |
Luise Aston , znana również jako Louise Aston urodzona dnia26 listopada 1814w Gröningen i zmarł dalej21 grudnia 1871w Wangen im Allgäu jest niemiecką pisarką i feministką .
Była aktywistką na rzecz praw kobiet , demokracji i wolnej miłości .
Louise Aston jest najmłodszą córką teologa protestanta Johanna Gottfrieda Hoche (we) i jego żony Louise Charlotte, urodzonej w Berning. Jedną z jej starszych sióstr jest pisarka Eulalia Merx (de) . W wieku 17 lat zaaranżowano jej małżeństwo z 23-letnim Samuelem Astonem, angielskim fabrykantem z Magdeburga i przeprowadzili się do Anglii. Samuel Aston ma już czworo dzieci z nielegalnych związków zawodowych z trzema żonami, z których wszystkie adoptował. Małżeństwo Samuela i Louise Aston da początek trzem córkom.
Louise Aston prowadzi ekstrawaganckie życie i wielokrotnie wywołuje skandale w Magdeburgu i Getyndze, gdzie od czasu do czasu przebywa. W 1839 roku, za namową Samuela Astona, para rozwiodła się, a następnie w 1842 roku pojednała i ponownie wyszła za mąż. W 1844 roku separacja była ostateczna i ponownie rozwiedli się. Louise Aston opisuje historię tego związku w swojej powieści Aus dem Leben einer Frau (de) (Z życia kobiety).
Louise Aston przeniosła się do Prus ze swoją drugą córką Jenny Louise i osiadła w Berlinie. Mieszka tymczasowo z Rudolfem von Gottschallem , który dedykuje jej wiersze o wolnej miłości „Madonna” i „Magdalena”.
W poszukiwaniu kariery literacko-filozoficznej dołączyła do grona młodych heglistów (m.in. Otto von Corvin i Max Stirner ). Anonimowe skargi na nią prowadzą policję do jej monitorowania. W 1846 r. Została wydalona z Berlina, uznając ją za „osobę niebezpieczną” za jej nonkonformizm i otwarte odrzucanie wszelkich form zorganizowanej religijności. Rzeczywiście, publikuje erotyczne wiersze, nosi spodnie jak George Sand , do której jest porównywana, i pali na ulicy. W swojej późniejszej książce Meine Emanzipation, Verweisung und Rechtfertigung (Moja emancypacja, odniesienie i usprawiedliwienie) opisuje swoje doświadczenia i stawia radykalne postulaty dotyczące równości płci i praw kobiet .
Historyk sztuki Lothar Schultes podejrzewa, na podstawie podobieństwa do stalorytu Auguste Hüssenera , że obraz „Wyzwoleni” Johanna Baptist Reitera , który znajduje się w Muzeum Zamkowym w Linz , zegarek Louise Aston. Prawdopodobnie jego pochodzenie sięga 1847 roku, kiedy Aston mieszkał przez krótki czas w Szwajcarii, a być może także w Wiedniu przed rewolucją.
W 1847 roku Mathilde Franziska Anneke opublikowała traktat Das Weib im Conflict mit den socialen Verhältnissen (Kobieta w konflikcie z warunkami społecznymi), aby ją wesprzeć i potępić tłumienie roli kobiet w społeczeństwie.
W 1848 roku rewolucji, wstąpiła do Freikorps z Ludwig von der Tann jako pielęgniarka wolontariuszy i uczestniczyć w kraju Schleswig-Holstein . Podczas tej kampanii poznała swojego drugiego męża, lekarza Daniela Eduarda Meiera (1812–1873). Wrócili do Berlina, gdzie opublikowała swoją powieść Lydia, a podczas rewolucji marcowej zredagowała kilka numerów w magazynie Der Freischärler i założyła Club Emanzipierter Frauen (Klub Kobiet Emancypowanych ). Jej mąż zostaje aresztowany za swoje radykalne demokratyczne poglądy. Aston została ostatecznie wydalona z Berlina i przeniosła się do Bremy, gdzie napisała swoją powieść Revolution und Conterrevolution . Jego ostatnia publikacja, Freischärler-Reminiscenzen, ukazała się w 1849 roku i jest zbiorem wierszy. Te radykalne teksty spotkały się z ostrą krytyką ze strony ruchu feministycznego (w tym Louise Otto ).
Mąż Louise Aston został zwolniony z więzienia w 1855 r. Podczas wojny krymskiej para opuściła Niemcy, aby pracować jako ochotnik i pielęgniarka po stronie rosyjskiej po stronie rosyjskiej . Następnie mieszkali na Ukrainie, a następnie w Transylwanii, na Węgrzech i w Austrii, aż do powrotu do Niemiec w 1871 r. Mieszkała tam pod nazwiskiem Louise Meier, aby nie zostać rozpoznaną. Wkrótce potem Louise Aston zmarła biednie i odizolowana od przyjaciół w wieku 57 lat.
Została pochowana na starym cmentarzu Wangen im Allgäu ; tablicę pogrzebową zdobi epitafium „Po walce pokój” . Jej mąż Daniel Eduard Meier, który zmarł w 1873 roku, został pochowany w tym samym grobie. Na jego tabliczce pogrzebowej znajduje się również epitafium: „Śmierć z powodu współczucia gwarantuje spokój i ciszę. Bezlitośnie ścigani Meier-Aston ” . "
Aston jest prawdopodobnie jednym z najbardziej radykalnych niemieckich działaczy politycznych i pisarzy okresu Vormärz . Jej wyjątkowy punkt widzenia opiera się na porównaniu sytuacji kobiet do sytuacji klasy robotniczej w społeczeństwie kapitalistycznym. Twierdzi, że wyzwolenie obojga zależy od odrzucenia przez nich patriarchalnych instytucji : małżeństwa, kościoła i króla. Jej prowokacyjne postawy, w szczególności wyzwanie dla odgrywanych wówczas ról płciowych , odróżniały ją od innych feministek tamtych czasów, takich jak Fanny Lewald , Ida von Hahn-Hahn .
Louise Otto , redaktor naczelna jej gazety George Sand lub Aston „karykatury mężczyzn” .
Z literackiego punktu widzenia jest jedną z pierwszych pisarek, która ma w swoich powieściach bohaterkę, ale idzie dalej, ponieważ jej postacie są bardziej upolitycznione i odrzuca binarny aspekt gatunków.
Wśród jego prac są: