Logica vetus

W historii logiki termin logica vetus (stara logika) oznacza w średniowieczu główne dzieła klasyczne dostępne w logice sprzed lat 1225-1250:

1. Kategorie i interpretacja z Organon z Arystotelesa , w tłumaczeniu Boecjusza (510-512)
2. Isagogè de Porphyre (ok. 268), w przekładzie Boecjusza (508)
3. Boecjusz jest tłumaczem tych trzech pierwszych traktatów (z greki na łacinę ). Do klasyków logica vetus zaliczano niekiedy dzieła Boecjusza  : De topicis differentiis (522), De divisione , De syllogismis categoricis (ok. 515) i De syllogismis hypotheticis (517).
4. Liber seks principiorum anonimowy komentarz do ostatniej części Kategorie (długo nadana Gilbert de la Porrée ), często z nim związane.
5. Mamy również dodać tematy z Cycerona (44 pne).

Określenie Logica Vetus Pozwala z XII, XX  wieku , w przeciwieństwie do Logica Nova  ; tym razem zestaw zawiera sześć książek Organonu Arystotelesa ( Kategorie , Interpretacja , Pierwsza analiza , Druga analiza , Tematy i Wyrafinowane obalenia ). Następnie używamy łacińskiego tłumaczenia Drugiego Analityka Jacquesa de Venise (ok. 1125-1150).

Bibliografia

Źródła

• Albertus Magnus. Liber sex principiorum. Auf handschriftlicher Grundlage mit Einleitung, herausgegeben von P. Benno Sulzbacher . Rozprawa
• Arystoteles, Organon , trad. Jules Tricot, Vrin.
• Cyceron, temat . [1]
• Porfir, Isagoge . Grecki tekst Porphyry'ego, łaciński przekład Boèce'a, francuski przekład Jules Tricot (1947), wstęp Alain de Libera, Paryż, Vrin, 1995.

Studia

• Bruno Bachimont, Kurs logiki: historia i formalizm , UTC, Compiègne, 2000.
• Robert Blanché , Logic and its History , Colin, 1970.
• Johannes Clauberg , Logica vetus et nova , Amsterdam, 1654.