Lockheed D-21 jest brzęczenie z Recognition naddźwiękowy Amerykanina. D-21 został pierwotnie zaprojektowany do wystrzeliwania z M-21, wariantu Lockheeda A-12 . Dron miał maksymalną prędkość przekraczającą 3,3 Macha i praktyczny pułap 27 000 metrów. Rozwój rozpoczął się w październiku 1962 roku. Po raz pierwszy znany pod nazwą Q-12 nadaną przez Lockheeda, dron był przeznaczony do głębokiego rozpoznania na terytorium wroga.
D-21 jest przeznaczony do przechwytywania kamery o wysokiej rozdzielczości przez predefiniowaną ścieżkę, wypuszczania modułu kamery w powietrze w celu odzyskania, po czym dron ulega samozniszczeniu. Po śmiertelnym wypadku podczas startu z M-21, D-21 został przystosowany do wystrzeliwania z B-52 Stratofortress . Przeprowadzono kilka lotów testowych, a następnie cztery nieudane loty nad Chinami. Program zakończył się w 1971 roku.
Został zaprojektowany przez zespół Skunk Works firmy Lockheed . Napędzany silnikiem strumieniowym , był w stanie osiągać prędkości powyżej Mach 3.
Pierwotnie D-21 został zaprojektowany w październiku 1962 roku w celu zbadania wykonalności szybkiego drona na dużej wysokości, który miałby pomóc CIA w rozpoznaniu dalekiego zasięgu. Dron jako pierwszy otrzymał oznaczenie Q-12 w Lockheed i był ściśle strzeżoną tajemnicą. Misja miała kryptonim „Tagboard”, a dron był na miejscu nałożonym na M-21, dwumiejscową wersję A-12 i miał pylon pośrodku kadłuba między dwoma statecznikami , aby nieść drona w pozycji do podnoszenia. Dron przenosił sprzęt fotograficzny i elektroniczny we włazie z przodu pod kadłubem, który miał wyrzucać sprzęt po zakończeniu misji. Sprzęt spadochronowy został następnie przechwycony w locie przez zmodyfikowany C-130 .
Lockheed planował wypuścić go z wcześniej zmodyfikowanego SR-71 Type A-12 . Musiał wykonywać misje rozpoznawcze uznane za zbyt niebezpieczne dla pojazdu załogowego. Program został zarzucony w 1966 roku po wypadku. Podczas lotu testowego dron uderzył w pojazd transportowy Lockheed M-21 Blackbird, a oficer startujący zginął po wyrzuceniu. Samolot transportowy został nazwany M od „matki”, a dron D od „córki”.
Następca, D-21B (na zdjęciu) był używany cztery razy nad Chińską Republiką Ludową do monitorowania obiektu jądrowego Lop Nor bez powodzenia między9 listopada 1969 i 20 marca 1971. W sumie zbudowano 38 D-21.
Dwanaście D-21B można zobaczyć na wystawie w muzeach, w tym w Muzeum Lotnictwa w Seattle , jednym w Muzeum Lotnictwa PIMA w Tucson, innym na wystawie w Zakładzie Sił Powietrznych 42 i jednym w ruinie w Muzeum Chińskiego Lotnictwa , ostatnia jest jedną z kopii utraconych podczas misji.
D-21 zamontowany na M-21 rozpoczął próby w locie 22 grudnia 1964 roku. Osłony aerodynamiczne zostały początkowo umieszczone na wlocie powietrza i dyszy wylotowej D-21 w celu zmniejszenia oporu, ale musiały zostać usunięte po pierwszym testy, ponieważ nie można było ich utrzymać na 3 mah bez uszkodzenia drona lub lotniskowca.
D-21 wykonał swój pierwszy start z M-21 5 marca 1966 r. Dron został wypuszczony, ale pozostawał blisko M-21 przez kilka sekund, co według załogi wydawało się trwać dwie godziny. Drugi test odbył się 27 kwietnia 1966 roku. Dron osiągnął optymalną wysokość 27 000 mi prędkość powyżej 3,3 Macha, chociaż zawiódł z powodu pompy hydraulicznej po przelocie ponad 2 200 km. USAF nadal wykazuje zainteresowanie programem, a po drugim uruchomieniu zamówiono dodatkowe D-21. Trzeci lot odbył się 16 czerwca, podczas którego D-21 przeleciał 2900 km po zaplanowanej trasie, ale niestety drzwi kamery nie otworzyły się z powodu awarii elektroniki.
Czwarty i ostatni wystrzelony z M-21 30 lipca zakończył się katastrofalnie. W przeciwieństwie do poprzednich trzech startów, ten był wykonywany w locie poziomym w poziomie, a nie z zakrzywioną w dół ścieżką, aby pomóc dronowi oddzielić się od samolotu. D-21 miał problem z silnikiem i po separacji uderzył w ogon M-21, co doprowadziło do zniszczenia obu samolotów. Dwóch pilotów wyskoczyło i weszło do wody. Pilot Bill Park przeżył, ale wyrzutnia dronów Ray Torrick utonęła.
Po katastrofie Clarence Johnson sugeruje wystrzelenie D-21 z bombowca B-52 Stratofortress i dodanie rakiety, która przyspieszy go tak, aby osiągnął prędkość przelotową. Dron został zmodyfikowany i dodano do niego punkty mocowania na środku górnej powierzchni, dzięki czemu można go przymocować do punktu mocowania B-52H, a jego punkty mocowania na dolnej powierzchni zostały zmodyfikowane, aby pasowały do rakiety. Rozmiar płetwy został zwiększony o około 20%. Zmodyfikowana wersja drona została oznaczona jako D-21B (nie było D-21A). Dwa B-52 zostały zmodyfikowane do przenoszenia dwóch dronów przy użyciu dwóch dużych pylonów, które zastąpiły małe pylony używane w pociskach manewrujących AGM-28 Hound dog. Tylny karabin maszynowy i elektroniczne stanowisko bojowe zostały zastąpione stanowiskami startowymi dronów. Dodano systemy dowodzenia i telemetrii, a także szybkie kamery do śledzenia dronów, gdy oddzielały się od pylonów. Operator wystrzeliwujący dron na B-52H mógłby komunikować się z D-21B i spowodować jego samozniszczenie.
Rakieta na paliwo stałe była zarówno większa, jak i cięższa od drona. Miał 14 m długości i ważył 6 ton. Miał składaną płetwę z tyłu, która stabilizowała się, gdy rakieta płonęła. Rakieta miała płonąć przez 87 sekund i miała ciąg 121 kN. Podczas manewrów naziemnych wszyscy w promieniu 25 stóp (7,6 metra) musieli nosić drut antystatyczny, aby uniknąć iskier, które mogłyby spowodować zapłon rakiety.
Pierwsza próba wystrzelenia z D-21B miała miejsce 28 września 1967 r., Ale dron spadł z B-52 przed spodziewanym punktem uwolnienia z powodu złego orzecha. Johnson uznał wypadek za „bardzo żenujący”. Trzy kolejne rzuty zostały wykonane między listopadem 1967 a styczniem 1968 roku. Żaden z nich nie był skuteczny, więc Johnson nakazał swojemu zespołowi przeprowadzenie dokładnej inspekcji przed podjęciem dalszych prób rzutów. Następne uruchomienie nastąpiło 10 kwietnia 1968 r. Była to również awaria, ponieważ silnik nie odpalił. 16 lipca D-21B w końcu wykonał udany pełny lot. Leciał na swojej wysokości i prędkości przelotowej przez cały lot, a kropla została odzyskana. Kolejne dwa rzuty zakończyły się niepowodzeniem, po którym w grudniu nastąpił kolejny udany lot. Lot wykonany w lutym 1969 r. W celu sprawdzenia systemu nawigacji bezwładnościowej pod kątem rzeczywistego profilu misji nie powiódł się. Dwa loty, które nastąpiły w maju, zakończyły się sukcesem.
Cztery misje odbyły się z D-21B o kryptonimie „ Senior Bowl ”. Misje te odbywały się w Chińskiej Republice Ludowej od 9 listopada 1969 r. Do 20 marca 1971 r. W celu szpiegowania miejsca przeprowadzania testów jądrowych Lop Nor . 4200 Dywizjon Wsparcia, stacjonujący w Beale Air Force Base w Kalifornii, wykonywał misje, zwykle z Andersen Air Force Base na Guam .
Chiński rząd nigdy nie powiedział, że zauważył w locie D-21B. Pierwszy źle się odwrócił i jechał dalej prosto, uderzając w Związek Radziecki . Kolejny lot testowy został przeprowadzony 20 lutego 1970 roku w celu rozwiązania problemów, które zakończyły się sukcesem. Druga misja odbyła się 16 grudnia 1970 roku. D-21B dotarł do Lop Nor i wrócił do punktu ratunkowego, ale właz miał problem ze spadochronem i wraz ze zdjęciami całość zaginęła w morzu.
Podczas trzeciej misji 4 marca 1971 roku D-21B poleciał do Lop Nor, wrócił i zrzucił swój ładunek, który następnie otworzył spadochron, ale operacja wyciągnięcia podczas lotu nie powiodła się i ładunek wpadł do wody. Niszczyciel próbujący odzyskać ładunek uderzył w niego i utonął. Czwarta i ostatnia misja D-21B odbyła się w marcu 1971 roku. Zaginął nad Chinami w prowincji Junnan w ostatniej fazie swojej trasy. Gruz został znaleziony przez władze lokalne. W 2010 roku, po latach przebywania w rezerwacie Chińskiego Muzeum Lotnictwa, wrak drona został umieszczony na terenie wystawienniczym.
23 lipca 1971 roku program D-21B został odwołany z powodu niskich wskaźników sukcesu, wprowadzenia nowych generacji kamer satelitarnych i zbliżenia Richarda Nixona z Chinami. Zbudowano 38 dronów D-21 i D-21B, z których 21 użyto do startów. Pozostałe 17 były najpierw przechowywane w Bazie Sił Powietrznych Norton w Kalifornii, a następnie przeniesione na cmentarz w Bazie Sił Powietrznych Davis-Monthan w pobliżu Tucson w Arizonie w 1976 i 1977 roku. Wraz z otwarciem bazy dla publiczności, drony D-21 szybko zostały zauważony i sfotografowany. Baza nazywała je GTD-21B, a GT oznacza naziemne szkolenie.
Los D-21, który zaginął podczas pierwszej misji, został ostatecznie ujawniony w lutym 1986 roku, kiedy urzędnik CIA zwrócił Benowi Richowi znak, który otrzymał od agenta KGB . Dron zniszczył się nad Syberią, a Sowieci odzyskali wrak. Biuro projektowe Tupolew wykonało inżynierię wsteczną na wraku i opracowało plany radzieckiej kopii o nazwie Woron (Kruk), ale nigdy nie została zbudowana.
Pod koniec lat 90. NASA planowała użyć D-21 do przetestowania silnika hybrydowego, który zachowuje się jak silnik odrzutowy lub rakietowy w zależności od prędkości lotu. Ostatecznie NASA użyła do swoich eksperymentów pochodnej hipersonicznego pojazdu testowego X-43A .
B-52H zmodyfikowany do przenoszenia dwóch D-21 do testów w latach 1967-1969.
Lockheed D-21.