Llibre del Repartiment de Valencia (w języku francuskim : „Livre de partycja de Valence”) jest rejestrem, w którym królewscy pisarze zauważyć obietnice darowizn dokonanych na tych, którzy chcieliby uczestniczyć w rekonkwisty . Gdy rekonkwista się skończyła, spisali nazwiska osób, które faktycznie objęły to miejsce.
Valencia się poddała28 września 1238Kiedy chrześcijanie pod wodzą króla Jacques I st Aragonii wszedł do miasta, choć tradycja chce, że jest to dzień z Saint Denis , na 9 października .
Tego samego dnia rozpoczęto prace nad dokumentem. Skrupulatnie spisywano tam darowizny w postaci nieruchomości, domów, ziemi, wiosek (itp.), Które zostały przekazane wszystkim, którzy uczestniczyli w rekonkwistach, a mianowicie Aragończykom , Katalończykom , Nawarresie , Francuzom , Anglikom , Węgrom , Włochom. itp.
W tej książce możemy przeczytać pochodzenie beneficjenta domu lub majątku, jego miejsce pochodzenia oraz wykaz przypisanej własności.
Towary oferowane nowym właścicielom zostały oczywiście odebrane muzułmanom . Niektórzy z nich uciekli na południe, gdzie nadal pozostały terytoria muzułmańskie, podczas gdy inni pozostali w nowym Królestwie Walencji . Większość rdzennej ludności pochodziła z Mozarabu i obejmowała kilku Żydów .
Szacuje się, że w Królestwie Walencji mieszkało około 200 000 osób, podczas gdy nowoprzybyli to zaledwie kilka tysięcy. Wzrost populacji musiał być mniejszy niż 5 % . Imigracja przybyła mniej więcej w równych częściach z Aragonii i Katalonii.
Księga prezentowana jest w formie rejestrów nr 5, 6 i 7, przechowywanych w Archives of the Crown of Aragon (Archivo de la Corona de Aragón (ACA)).
Ten dokument ma ogromne znaczenie dla poznania toponimii Walencji. Możesz przeczytać toponimy odnoszące się do ulic, placów, bram, młynów, osad, alquerías , źródeł, rzek, wież itp.
Ważne jest również poznanie antroponimii Walencji i przybyszów chrześcijańskich (Aragończycy, Katalończycy, Nawarry, Anglicy, Węgrzy, Włosi, Oksytanie, Francuzi itd.).
Ramón Menéndez Pidal mówi, że istnieje bardzo ważny zestaw zwrotów romańskich opisujących lewantyński Mozarabicz, którym mówiono w tamtym czasie, ale pokazuje, że nie wszystkie elementy są Mozarabskie, ponieważ wiele z nich zostało napisanych przez pisarzy mówiących po katalońsku lub aragofonach, którzy pisali z poszanowaniem osobliwości ich odpowiednich składni, a także własnych praw fonetycznych.