Księga Cerne | |
![]() Portret Marka Ewangelisty, pojawiającego się w kręgu nad jego symbolem, lwem. | |
Biblioteka | Uniwersytet Cambridge |
---|---|
Miejsce pochodzenia | Dziękuję Ci |
Wsparcie | Pergamin |
Randki | IX th century |
Język | Średniowieczna łacina, staroangielski |
Księga Cerne jest modlitewnik z IX -go wieku staroangielskiego , prawdopodobnie napisany między 820 i 840 dla biskupa Lichfield Æthelwold (818-30), a teraz zachowany w bibliotece Uniwersytetu w Cambridge (MS LL. 1 10). Zawiera zbiór modlitw, psalmów i różnych elementów biblijnych, w tym historię Męki Pańskiej każdej z czterech Ewangelii , a także bardzo starą wersję liturgicznego utworu narracyjnego Zejście do piekła . Książka Cerne jest świadectwem konkurujących ze sobą wpływów, zwłaszcza irlandzkich i anglosaskich , ale także kontynentalnych w tekstach i ornamentyce.
Wokół tych starożytnych elementów centralnych, dodatki wykonane są między XIV TH i XVI -tego wieku, przywołując Opactwo Cerne w Dorset , stąd późniejsza nazwa całego dzieła.
Serce oryginalnego kodeksu, którego początki sięgają wczesnego średniowiecza anglosaskiego, składa się z sześciu odrębnych części, których połączenie zapewnia prawdziwą spójność koncepcyjną. Te sekcje są zorganizowane w następującej kolejności:
Ten rdzeń jest dodatkowo wzbogacony o dwa zestawy dokumentów, które przychodzą do ramki pochodz? Cy z XIV th wieku do początku XVI -tego wieku. Te dodatki dotyczą opactwa benedyktynów w Cerne w Dorset , stąd obecna nazwa kodeksu. Pierwsza część, która otwiera książkę, składa się z 26 arkuszy zawierających czterdzieści czartery odnoszące się do opactwa Cerne, jak również modlitwę przypisywaną św Augustyna i pochodzi z XIV th wieku. Druga część w końcowym książki zawiera 28 arkuszy obejmujących tekst z De Beata Maria , i wykaz zabytków przechowywanych w Abbey pomiędzy XIV TH i XVI p wieku (do rozpuszczania z Henry VIII ).
Tekst jest napisany kursywą małymi Mercian wysokiej jakości i bez znaczącej zmienności w poprzek wszystkie oryginalne teksty anglosaskich IX th century. Małe litery są czasami przeplatane dużymi, uncjalnymi i półunicjalnymi literami, które są wstawiane do tekstu w celu podkreślenia pewnych elementów. Prawdopodobnie jeden skryba jest odpowiedzialny za napisanie oryginalnego tekstu anglosaskiego.
Podobnie jak kilka innych rękopisów zrzeszonych w tak zwanej grupie „Canterbury / Tiberius”, skryptorium, z którego pochodzi książka Cerne'a, jest nieznane. Kwestia pochodzenia rękopisu jest przedmiotem wielu dyskusji wśród specjalistów, w szczególności z powodu dwóch odniesień do biskupa „Oeðelpalda” (Ædeluald), prawdopodobnego sponsora kodeksu. Tożsamość tego biskupa jest przedmiotem dyskusji. Dla niektórych uczonych byłby to biskup Æthilwald z Lindisfarne w Northumbrii , sprawujący urząd między 721 a 740, ale dla innych byłby to biskup Æthelwald z Lichfield w Mercji, który kierował diecezją w latach 818–830. została zaproponowana już w 1868 roku przez historyka JO Westwooda, wówczas teoria ta ma inne poparcie ze strony innych autorytetów, takich jak Bishop, Henry czy Dumville. Ale zwolennicy hipotezy Merciana obalają ten trop. To Kuypers w 1902 roku ostrożnie przedstawił nazwisko biskupa Lichfield jako sponsora książki, a ostatnie badania wykazują tendencję do wspierania tego alternatywnego podejścia u autorów takich jak Moorish, Wormald, Robinson, Brown, Walker i Webster.
Inna debata dotyczy identyfikacji pochodzenia, skryptorium, w którym powstaje pierwotny rękopis. Hipoteza o produkcji mercjanowskiej jest obecnie powszechnie uznawana za najbardziej prawdopodobną, biorąc pod uwagę występujące tam elementy paleograficzne , kodykologiczne i stylistyczne, a zwłaszcza rodzaj użytego pisma, a także elementy zdobnicze miniatur i tekstu. Niemniej jednak rękopis jest nadal często asymilowany z grupą rękopisów anglosaskich zwanych grupą Canterbury, a nawet grupą Tyberiusza, i która składa się z kilku ważnych rękopisów, takich jak Psałterz Wespazjana (London, British Library , Cotton Vespasian Ai), Codex Aureus Canterbury ( Sztokholm , Biblioteka Królewska Szwecji , MS A.135), przy czym Barberini Ewangelia ( Biblioteka apostolska Watykan , MS łac. 570) lub Królewski Bible of British Library (MS IEvi). Cechy wspólne dla tych konstrukcji są następujące:
TD Kendrick zauważa jednak, że książka Cerne'a oferuje szczególny styl, który uważa on za odrębny od innych rękopisów grupy Canterbury; następnie proponuje pochodzenie Mercian. W latach pięćdziesiątych dwaj specjaliści SM Kuhn i K. Sisam nie zgadzają się w tej kwestii: Kuhn twierdzi, że istnieje związek między rękopisem a biskupem Lichfield, co prowadzi go do przypisania całej grupy Mercii, a zwłaszcza Lichfield. Sisam potwierdza wręcz przeciwnie, że zbiór jest typu Kentic lub Canterbury; jednak rozpoznaje osobliwości książki Cerne'a i postrzega ją jako prowincjonalnego intruza lub merciana. Wreszcie, najnowsze badania ponownego wprowadzania Codex Michelle Brown w Tyberiusza Grupa Canterbury / i uważa, że są one napisane w Mercia, Wessex i Kent między VIII th i IX th stulecia rozległy region, który kwalifikuje się jako „ Schriftprovinz mercienne ” . Dalej dochodzi do wniosku, że książka Cerne została napisana albo w skryptorium w Worcester, albo w Lichfield.
Historia rękopisu po jego napisaniu jest również mało znana i prowadzi do różnych hipotez. Jest możliwe, że po napisany na przełomie IX th i X th stulecia kodeks jest przesuwany dalej w kierunku zachodnim, być może w Worcester lub w Wessex. To usunięcie, wraz z innymi rękopisami, ma następnie na celu zapewnienie bezpieczniejszego środowiska do ochrony książki przed możliwymi najazdami Wikingów .
Pomimo późniejszych uzupełnień tekstów związanych z opactwem benedyktynów w Cerne, nie jest pewne, czy dzieło zostało tam kiedykolwiek zachowane. Jedyna pewność, na podstawie badań codicological, polega na tym, że dokumenty te są przyłączone do oryginalnego rękopisu w czasie, który jest gdzieś pomiędzy rozwiązaniu klasztorów w XVI -tego wieku pod Henryka VIII , a 1697 roku.
Pierwsza historyczna wzmianka o książce Cerne znajduje się w inwentarzu osobistej biblioteki Johna Moore'a , biskupa Norwich (1691-1707), a następnie Ely (1707-1714), opublikowanej w Catalogi Librorum Manuscriptorum napisanym przez profesora Edwarda Bernarda w 1697 roku. Po śmierci Moore'a w 1714 roku cała jego biblioteka została kupiona przez króla Jerzego I za sumę 6000 gwinei . Król następnie przekazał ten fundusz na Uniwersytet w Cambridge w dniu20 września 1715.