Lista Otto to nazwa nadana do dokumentu 12-stronicowego zatytułowanym „Works wycofane ze sprzedaży przez wydawców lub zakazane przez niemieckie władze”, opublikowany28 września 1940, który wymienia książki zakazane podczas niemieckiej okupacji Francji . Jest przeciwna „liście Mathiasa”, która wymienia utwory do promowania (głównie klasyki literatury niemieckiej i nazistowskie dzieła propagandowe).
Pierwsza lista Otto, nazwana tak w nawiązaniu do ambasadora Niemiec w Paryżu , Otto Abetza , podejmuje zasadę pierwszej listy książek zakazanych przez władze niemieckie, listy Bernharda , która cenzuruje 143 książki polityczne. Ale podczas gdy ten, wdrożony w Paryżu pod koniecSierpień 1940, została sporządzona w Berlinie , lista Otto, dystrybuowana przez Propaganda Abteilung i Propagandastaffel , powstaje we współpracy z Syndykatem francuskich wydawców i wydawnictw. To Henri Filipacchi , szef działu księgarni w Hachette , napisał pierwszą wersję po konsultacji z wydawcami.
Pierwsza lista Otto opublikowana w Wrzesień 1940zawiera 1060 tytułów, w tym Mein Kampf i eseje krytykujące Niemcy lub rasizm, takie jak te autorstwa generała Mordacqa , Edmonda Vermeila , RP Pierre'a Chailleta czy Hermanna Rauschninga , a także teksty żydowskich autorów , komunistów lub przeciwników nazizmu , w tym Heinricha Heine , Thomasa Mann , Stefan Zweig , Max Jacob , Joseph Kessel , Sigmund Freud , Carl Gustav Jung , Julien Benda , Léon Blum , Karl Marx , Léon Trocki i Louis Aragon .
Po zerwaniu paktu niemiecko-radzieckiego w rCzerwiec 1941, do listy dodano inne dzieła marksistowskie . WLipiec 1941, pojawia się kolej na książki autorów brytyjskich i amerykańskich.
Lista Otto musi być stosowana we wszystkich księgarniach, wydawnictwach i bibliotekach w strefie okupowanej . Gdy tylko został wydany, operacje policyjne doprowadziły do zajęcia 713 382 książek. Przed ostrzałem są one przewożone do magazynu przy avenue de la Grande-Armée w Paryżu.
Już w dniu dystrybucji listy władze niemieckie podpisują z konsorcjum wydawców „konwencję cenzury” dotyczącą nowych utworów, która określa nowe zasady cenzury. Przestrzeganie tej „konwencji” umożliwia francuskim wydawcom kontynuowanie działalności w zamian za stosowanie zakazu rozpowszechniania utworów znajdujących się na liście.
Lista Otto zacznie obowiązywać kilka miesięcy później w wolnej strefie z inicjatywy reżimu Vichy . W szkołach i bibliotekach starostowie i burmistrzowie odpowiadają za jego egzekwowanie z upoważnienia Ministra Edukacji Narodowej i Dyrektora Szkolnictwa Wyższego.
Druga lista Otto, składająca się z piętnastu stron, zajmuje miejsce 8 lipca 1942. W klasyfikacji wydawniczej wymienia 1170 tytułów zabronionych: utwory uznane za antyniemieckie, dzieła pisarzy żydowskich lub poświęcone Żydom, książki komunistyczne, tłumaczenia autorów angielskich i polskich.
Ukaże się trzecia edycja listy „niechcianych francuskich dzieł literackich” 10 maja 1943, uzupełniony w załączniku wykazem 739 „francuskojęzycznych pisarzy żydowskich”.