| Brudne ręce | |
| Autor | Jean Paul Sartre |
|---|---|
| Kraj | Francja |
| Uprzejmy | Sztuka teatralna |
| Data utworzenia | 2 kwietnia 1948 |
| Dyrektor | Pierre Valde , Jean Cocteau |
| Miejsce powstania | Teatr Antoine |
| Redaktor | Nowoczesne czasy |
| Miejsce publikacji | Paryż |
| Data wydania | Marzec - kwiecień 1948 |
Brudne ręce to gra z Jean-Paul Sartre , w siedmiu scen, napisany w 1948 roku , a premiera odbyła się 2 kwietnia tego samego roku w Theatre Antoine w Paryżu , w tym André Luguet i Francois Perier .
Pierwszy i siódmy obraz odbywają się w 1945 r., A pozostałe pięć dwa lata wcześniej, w r Marzec 1943. Każdy obraz jest podzielony na sceny.
Hugo jest młodym burżuazyjnym intelektualistą, który w 1942 r. Zintegrował rewolucyjną partię Ilirii (tutaj przedstawioną jako państwo wschodnioniemiecko-słowiańskie). Wychodzi z więzienia i idzie do Olgi. Uzyskała pozwolenie od Louisa (innego przywódcy partii) na zbadanie stanu psychicznego Hugo i ocenę, czy można go „wyleczyć”, to znaczy czy jest gotów na nowe zadania. Ma czas do północy, po której Louis zabije Hugo, jeśli nie zostanie uratowany przez Olgę. Hugo zgadza się opowiedzieć Oldze o postępach misji powierzonej mu przez partię dwa lata wcześniej, a następnie w 1943 r. Zanurza się publiczność.
W tym czasie Hugo chciał zyskać na znaczeniu w strukturze partii; w tym celu szuka i znajduje misję o wielkim znaczeniu: zamordowanie jednego z charyzmatycznych przywódców proletariackiej partii komunistycznej, Hoederera. Zostając jego prywatnym sekretarzem, będzie się z nim stopniowo zaprzyjaźniał i będzie świadomy człowieczeństwa swojej ofiary, nawet jeśli nigdy nie podzieli swojego punktu widzenia w sprawach politycznych. Spróbuje też przekonać Hoederera, że jego teoria jest słuszna, ale bez powodzenia. Jego przywiązanie do tego ostatniego uniemożliwi mu wypełnienie misji, dopóki nie zaskoczy Hoederera splecionego z własną żoną Jessicą. Następnie Hugo podejmie decyzję i zabije Hoederera ...
W siódmym i ostatnim obrazie publiczność zostaje ponownie przeniesiona do 1945 roku, tuż po zakończeniu pierwszego obrazu. Olga wyznaje, że Hoederer został podniesiony do rangi ikony i postaci historycznej jako wizjoner.
Olga sugeruje, aby zapomniał o swojej zbrodni, swojej tożsamości i zaczął od nowa, teraz uważany za prawdziwego członka partii, który sprawdził się bronią i krwią; krótko mówiąc, można go odzyskać, jeśli twierdzi, że popełnił zbrodnię namiętności, a nie morderstwo polityczne. Nie, Hugo nie zgadza się zepsuć pamięci Hoederera: tylko twierdząc, że zamordował, będzie odpowiedzialny i wolny, i że ostatecznie zabije Hoederera z godnością. Odrzucenie ścieżki tchórzostwa i milczenia (w końcu wykrzyknik: „Nie do odzyskania!”).
Ta wersja, autoryzowana przez samego Sartre'a, który zawsze odmawiał tego od czasu powstania sztuki z 1948 roku, została wystawiona w Théâtre des Mathurins .
Sartre przeciwstawia swoją wersję swojego idealnego marksizmu , marksizmu, który jego zdaniem nie ma przyszłości bez uwzględnienia egzystencjalizmu . Bez egzystencjalizmu marksizm nie będzie mógł funkcjonować, a Hugo jest jego reprezentantem w dramacie. Hoederer reprezentuje materialistyczny pragmatyzm , który przeniknął do czystego marksizmu i go wypacza . Jednak Hoederer prowadzi politykę obowiązującą w zbiorowości , podczas gdy fenomenologia Hugo prowadzi do solipsyzmu, który będzie izolował jednostkę od możliwości odpowiedzialnego działania wobec otaczającego ją świata. Sartre odrzuca obie postaci, chce rozwiązania pośredniego: filozofii politycznej , która połączy humanizm i poczucie odpowiedzialności Hoederera z bezkompromisową postawą, umiejętnością powiedzenia Hugo „nie”. Tragiczny koniec , charakteryzujący się rodzajem metafizycznej jedności pomiędzy Hugo i Hoedererem (Hugo oddaje życie na cześć osoby Hoederera i jednocześnie protestuje przeciwko polityce tego ostatniego), w którym te dwie postacie łączą się ze sobą, zaznacza chęć Sartre'a do przybycia na tej syntezie materializmu i idealizmu na poziomie filozoficznym, którą można by wprowadzić w życie na poziomie politycznym.
Sartre, klasyczny autor zaangażowanej literatury , kwestionuje użycie przemocy politycznej w działaniach rewolucyjnych i stawia następujące pytanie: czy rewolucjonista w imię wydajności powinien zaryzykować skompromitowanie ideału?
Sztuka ilustruje rozczarowanie nadziejami komunizmu nadszarpniętymi przez zimną wojnę i stalinizm . Praca ta nie została dobrze przyjęta przez partie komunistyczne, kiedy została opublikowana. Rzeczywiście, pokazuje rozszczepienia tego ostatniego.
Ta praca może być również związana z Les Justes przez Alberta Camusa, który stwarzanego mniej więcej to samo pytanie, w tym samym czasie, w kontekście historycznym, który nadaje się również do niego.