L'Écluse (kabaret)

Zamek Kluczowe dane
Rodzaj Kabaret
Lokalizacja Paryż ( 6 th )
Informacje kontaktowe 48 ° 51 ′ 14 ″ na północ, 2 ° 20 ′ 37 ″ na wschód
Inauguracja Luty 1951
Zamknięcie 1975
Nb. pokoi 1
Stare nazwy Café de l'Écluse ( 1949 )
Kierunek Brigitte Sabouraud , Léo Noël , Marc Chevalier i André Schlesser
Kierownictwo artystyczne to samo

Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) L'Écluse (kabaret)

Sluis był kabaret w Paryżu , który był na 15, Quai des Grands Augustins , w 6 th  dzielnicy Paryża . Otwarty w lutym 1951 r. Oferował program przedstawień każdego wieczoru od 22:00 (oprócz poniedziałków).

Kabaret zamknął swoje podwoje na stałe w 1975 roku, aw 1978 zastąpił go winiarnia .

Elementy historii

Historia tego miejsca

Około 1900 roku, przy 15, quai des Grands-Augustins, można było znaleźć sprzedawcę muzyki, który sprzedawał nuty i pierwsze płyty 78 rpm przy 90 rpm. W okresie międzywojennym pan Dussart otworzył tam stodołę , do której uczęszczali marynarze i nurkowie z regionu paryskiego. Fakt ten uzasadnia część wystroju pomieszczenia: nurek, z tyłu sali z tyłu sceny, jasnozielona plandeka ozdobiona boją i siecią rybacką do przykrycia tylnej ściany. II wojna światowa, przybywa osiedlić specjalistę od starych książek Jean Marie Brunier.

W 1949 roku René Legueltel , przyszły właściciel kabaretu Galerie 55 , przejął teren pod kawiarnię Le Café de l'Écluse . Dlatego prawdopodobnie właśnie tym ostatnim możemy przypisać autorstwo nazwy miejscowości. Kawiarnia staje się wtedy miejscem reprezentacji i można odkryć początkujących artystów, takich jak Léo Ferré , Francis Lemarque , mim Marcel Marceau , duet Marc & André i inni ...

Założyciele kabaretu

Café de l'Écluse została przejęta na początku 1951 roku przez zespół 4 artystów Brigitte Sabouraud , Léo Noël , Marc Chevalier i André Schlesser, którzy chcieli uczynić to miejsce prawdziwym kabaretem poświęconym nowym artystom. France Olivia, pianistka i autorka tekstów, była pierwszym akompaniatorem artystów w 1951 roku.

Léo Noël, śpiewak deklamujący swoimi organami beczkowymi, jest prezenterem spektaklu i głównym gospodarzem kabaretu. W 1958 roku przedstawił śpiewaczkę Barbarę , ówczesną muzę kabaretu, pod nazwą „The Midnight Singer”. W 1966 roku, po śmierci Léo Noëla, duet Marc Chevalier i André Schlesser zastąpił go aż do końca kabaretu w 1975 roku. Brigitte Sabouraud, która została akordeonistką i reżyserem kabaretu, po wielu występach postanowiła porzucić przygodę. w 1970 roku.

Przesłuchania kandydatów odbywają się w każdą pierwszą środę miesiąca od 17:00 do 20:00 i szybko przepychamy się, by przesłuchać tych 4 artystów, Lock stał się około 1955 roku modnym kabaretem Dzielnicy Łacińskiej . Wybór wykonawców i artystów, którzy będą mogli zaprezentować swój numer lub ich trasę koncertową, dokonywany jest głównie w oparciu o intuicję, gust, rygor i zawód.

Czterej założyciele nadal występują na tej scenie, która jest również ich. W ten sposób Brigitte Sabouraud tworzy swój repertuar pieśni żeglarskich, tekstów Francisa Carco oraz kreacje osobiste, z których część została przejęta przez Barbarę towarzysząc sobie na akordeonie. To chyba jej pasjonatka morskiej historii możemy przypisać dobór wystroju pomieszczenia.

Kabaret L'Écluse

Kabaret L'Écluse stał się po wojnie jednym z najważniejszych miejsc Dzielnicy Łacińskiej. Przez dwie dekady będzie kształtował legendy lewego brzegu. Jacques Brel został tam odkryty w 1953 roku. Pewna Barbara po raz pierwszy pojawiła się tutaj w 1954 roku, cztery lata zanim została jego głównym „członkiem”.

Przedstawienia przeplatają się i następują po sobie od 1951 r. Do lat 70. XX w. Gdy około 1973 r. Pojawiają się problemy finansowe, wszyscy dawni mieszkańcy Śluzy zbierają się, aby pomóc go uratować, dając udział finansowy lub artystyczny. Jednak wysiłki poszły na marne: pokaz zaplanowany w Théâtre du Châtelet dalej7 listopada 1974próbując ożywić to mityczne miejsce, które pogrąża się w zapomnieniu, zostaje odwołane przez strajk maszynistów i przyczynia się do zatonięcia statku . Tymczasowo zamknięty pod koniec 1974 r. Kabaret Écluse nie mógł zostać ponownie otwarty na początku 1975 r. I na dobre zamknął swoje podwoje. Boja, zawieszona na zielonym tle sceny w 1951 roku, nie uchroni tej pięknej przygody przed zatonięciem jakieś 24 lata później. "Wtedy mały płomień zgasł, zdmuchnięty przez telewizor, yéyé,Maj 1968, przemysł muzyczny… i popularność cafe-théâtre ”. Wszystko to łączyło się wtedy, aby bardziej niż niebezpiecznie zmniejszyć częstość kabaretów.

Droga Marca i André rozdzieliła się pod koniec 1974 roku wraz z zamknięciem śluzy. Następnie kontynuują swoją karierę samodzielnie, Marc Chevalier tworzy centrum szkoleniowe w zakresie rzemiosła i komunikacji (CREAR), a André Schlesser kontynuuje karierę tłumacza przez pewien czas, zanim przejdzie na emeryturę.

Zwierzyła się Brigitte Sabouraud Maj 1998przy mikrofonie Marie-Hélène Parinaud w Radio Bleue: „Zawsze bardzo lubiłem Barbarę. To ja zacząłem to w śluzie. Śpiewałem, pisałem piosenki, ale zajmowałem się też organizacją programów. Byłem prezesem i dyrektorem generalnym Lock. "

Pierre Tchernia , świadek tamtego okresu, pisze w przedmowie do książki Marca Chevaliera Mémoires d'un Cabaret: L'Écluse  : „Piosenka do słuchania i wizualne do obejrzenia zostały precyzyjnie rozdane. Na uwagę zasługiwały zarówno teksty, jak i gesty. Jako widowisko, jako publiczność. Jednym z najważniejszych elementów stolicy L'Ecluse było tworzenie pracy młodych artystów lub raczej młodych ludzi, którzy chcieli zostać artystami. "

W ten sposób wielu młodych wschodzących artystów rozpoczęło i grasuje w swoich trasach koncertowych: Christine Sèvres , Pia Colombo , Cora Vaucaire , Jacques Brel , Barbara , Les Frères wrogowie , Jean-Pierre Darras , Philippe Noiret , lista jest długa. Robert Bouquillon , będąc jednocześnie malarzem, był tam pianistą.

Nagrania

Na tylnej okładce nagrania tego recitalu tekst podpisany przez ekipę Écluse przedstawia Barbarę: „Każdego wieczoru prezentując Barbarę publiczności Zamku, pragniemy wyrazić cały zapał, jakim ją darzymy. pierwszego dnia przybyła w to miejsce. Ciemna, ze spuszczonymi oczami, jak wściekła róża w czarnej aksamitnej bluzce, bez spojrzenia na publiczność, podeszła do fortepianu i zaśpiewała. Nigdy nie zapomnimy kantyleny utraconych miłości, cudu słów rzuconych jak kamyki, zdań posiekanych jak podarte płatki, jego szorstkiego, czułego lub hojnego głosu powtarzającego odwieczny lament radości i smutków, a potem ironicznych i okrutnych, refreny pędziły jak marionetki. w wesołym miasteczku, podczas gdy fortepian jęczał i śmiał się pod jego palcami. Ale jaki jest sens rymowania i mówienia! To jest moment, kiedy ona ma się pojawić, chwila, kiedy sąsiad mówi cicho, kiedy wszyscy w milczeniu stawiają swoje szklanki na stole, a wszystko zamarza, zapalają się światła… Oto jest! ”.Ten dysk został wydany w formacie Wrzesień 1964. Wcześniej nagrano go latem 1958 roku na żywo w śluzie. Został wydany w pierwszej wersji w 1958 roku z 5 różnymi tytułami z tej edycji. Yvonne Schmitt akompaniuje artystom na pianinie (tym, którego Barbara nazywała „  jej zapiekanką  ”). Wszystkie piosenki (plus pięć innych) zostaną zawarte na płycie CD w 1998 roku ( ref. EPM / ADES SP18 ) uzupełnionej o 5 tytułów, w tym Un vieux boxeur . Płyta ta została wydana w 1998 roku przez winiarnię L'Écluse, następczyni kabaretu, z okazji 20-lecia tych winiarni. „O 15, quai des Grands-Augustins, w cieniu Notre-Dame i Sainte-Chapelle, znajdziesz bistro tej stodoły; u jego stóp płynie Sekwana. Tutaj Brigitte Sabouraud, Léo Noël, Marc Chevalier i André Schlesser zawsze chcieli, aby prawdziwi artyści znali publiczność. Ten tekst znajdujący się na okładce płyty, obecnie bardzo rzadkiej, Un soir à l'Écluse przedstawił ten słynny kabaret.
1998  : Un soir à l'Écluse (nagranie publiczne - rozszerzona edycja CD) ( płyta EPM / ADES SP18)
  1. Głos krwi (A1) - 2:40 ∫ Wykonanie: Caroline Cler
  2. Wojna (A2) - 2:45 ∫ Wykonawca: Jacques Grello
  3. Kwiaciarka (A3) - 1:47 ∫ Wykonanie: Brigitte Sabouraud
  4. Mapa Paryża (A4) - 1:17 ∫ Wykonawca: Agnès Capri
  5. W trocinach (A5) - 1:55 ∫ Wykonanie: Agnès Capri
  6. Un supper chez Borgia (A6) - 2:35 ∫ Wykonywane przez Marc & André
  7. Souvenance (A7) - 02:05 ∫ Wykonywane przez Barbara
  8. Pot pourri 1925: W ogrodach Alhambry - Dolorosa - Nuits de Chine - L'Hirondelle du faubourg (B1) - 4:25 ∫ Wykonanie: Léo Noël
  9. Les clowns (B2) - 3:10 ∫ Wykonawca: Giani Esposito
  10. Amnesiac (B3) - 4:40 ∫ Wykonawca: Jacques Fabbri
  11. The Thing Could Have (B4) - 2:46 ∫ Wykonywane przez Corę Vaucaire
  12. Mackie's Lament - 2:10 ∫ Wykonawca: Léo Noël
  13. Grzechy główne - 3:10 ∫ w wykonaniu Jacquesa Grello
  14. Lament młodej zakonnicy nad jej sercem - 2:47 ∫ Wykonanie: Brigitte Sabouraud
  15. Piosenka farmaceuty - 1:38 ∫ Wykonywana przez Marc & André
  16. Stary bokser - 2:10 ∫ Wykonawca: Giani Esposito
Płyta z 1959 roku nagrana publicznie w kabarecie, uzupełniona o 5 innych tytułów publicznie (ponumerowanych tutaj od 12 do 16), które pojawiły się na pierwszej wersji tej płyty wydanej w 1958 roku (ref Disques Vega VEGA n ° V 30 S 800. tytuły na płycie CD zostały zmiksowane w innej kolejności niż oryginał: w przyjętej prezentacji wykorzystano wersję płyty Lp z 1959 roku.

Zajęcia

Pierwsze pokazy zaczynają się 6 lutego 1951. Wierny tradycji i duchowi lewobrzeżnego regionu, który ożywiał ówczesną dzielnicę, kabaret L'Écluse był gospodarzem kilku rodzajów działań artystycznych. Wieczór performatywny składał się z 6 numerów, których czas przelotu wynosił od 10 do 20 minut, przy czym „  punktem kulminacyjnym pokazu  ” był numer 6 w osobie zatwierdzonego artysty wieczoru. W krótkiej historii kabaretu nierzadko zdarzało się, że nieznajomi zaczynali i wracali 2-3 lata później na szóstym miejscu, takim jak piosenkarka Barbara . Przyczyniło się to również do utrzymania popularności tego miejsca, co pozwoliło na start wielu artystom. W ten sposób mogliśmy to docenić poprzez kompozycje w tym, co staje się prawdziwą szkołą spektaklu, szczególnie dla piosenki:

Rysunki i ilustracje (projekcja w formie slajdów ) LalkiMim

Hala i scena

Sala była niewielka, długa i pomieściła co najwyżej 80 widzów, o czym świadczy restauracja L'Écluse Grands-Augustins . Dzisiejsza lada bistro zajmuje w przeszłości przestrzeń przeznaczoną dla sceny. Scena o wymiarach 3,50 metra na 2 metry jest zwrócona w stronę stolików. Wzdłuż ścian ustawiono ławki z czerwonej skóry kreta, obszyte miedzianymi gwoździami, aby witać publiczność, wzmocnione przez stołki jako siedzenia podwyższające.

Na tej scenie „wielkiej jak stół”, po lewej stronie znajdujemy pianino, które prosto od Jeannette Gares czule nazywa Barbara „moja zapiekanka”. Jest również używany, w szczególności przez Yvonne Schmitt, do akompaniowania śpiewakom na scenie i występom artystów.

Ponieważ przedstawienie rozpoczyna się około godziny 23:00, tradycyjnie hala była wyprzedana przez większość czasu od 22:00, a obecni widzowie byli zapraszani do czekania na rozpoczęcie tych pokazów na lewym brzegu . Przy wejściu widz został symbolicznie powitany przez strój nurka, który zaprosił go do zanurzenia się w tym nowym wszechświecie, zbudowanym z „nieznanego” w ścisłym tego słowa znaczeniu i „nieznanego”: kabaret L 'Écluse dopuszczał długą listę tam debiutowali młodzi artyści.

Przedstawienia zakończyły się około godziny 1 w nocy.

Bibliografia

Prasa i archiwa papierowe

INA i archiwa dźwiękowe

Uwagi i odniesienia

  1. Por . Zamek - Restauracja, winiarnia, firma . Konsultacja z dnia 25 maja 2010 r. Następnie L'Écluse stało się „przyczółkiem” i nazwą handlową firmy prowadzącej 5 lokali typu winiarnia / restauracja. Jego obecna nazwa to L'Écluse Grands-Augustins .
  2. Artykuł witryny "Parisrues.com": "Historia n ° 15 quai Grands-Augustins" . Konsultacja z 22 września 2020 r.
  3. Marc Chevalier i André Schlesser: duet Marc & André, który występował w Café de l'Écluse w latach 1949-1950.
  4. Por. France Musique Les Greniers de la Mémoire autorstwa Karine Le Bail & Philippe Tétart - Diffusion z 5 września 2009 r. Oraz Karine Le Bail, bibliografia i publikacje, pisemne lub audio Konsultacje z 22 września, 2020.
  5. Ten tytuł odnosi się do pierwszej płyty 45 ™, którą właśnie nagrała, która jest piosenką poświęconą jej przejściu po północy, słynnej cyfrze 6 (zobacz na tej stronie sekcję Działania .
  6. Por. SABOURAUD Brigitte (1922-2002) . Konsultacja z 25 maja 2002 r.
  7. Por. Artykuł: Brigitte Sabouraud: kiedy syrena umilkła konsultacja z 26 maja 2010 r.
  8. Por. Artykuł Kabarety stawiają opór przez konsultacje Françoise Lemoine z 9 czerwca 2010 r.
  9. Por. Marc i André, tłumacze ustni, dyrektorzy pokoju konsultacyjnego z 7 czerwca 2010 r.
  10. „Robert Bouquillon”, Bénézit Dictionary , Gründ, 1999, str.  689 .
  11. NB: Wbrew temu, co można przeczytać tu i ówdzie, zwłaszcza w internecie, płyta ta rzeczywiście została nagrana w Cabaret l'Écluse, a niski poziom oklasków związany jest z ograniczoną pojemnością sali (około 80 miejsc). Te same kontrowersje budzi oklaski na albumach jazzmanów nagranych w klubach jazzowych. Konieczne jest jednak osadzenie się w kontekście czasu: dodane miksy ścieżki dźwiękowej pojawiły się raczej w latach sześćdziesiątych XX wieku, z np. Creedem Taylorem, który przyjechał jako dyrektor domu Verve Records . Jeśli chodzi o ten zapis, nie znajdujemy żadnych namacalnych informacji potwierdzających ten temat, a jedynie afirmacje. Z drugiej strony oczywiste wydaje się to, że na wznowieniu płyty CD skorzystaliśmy z remasteringu taśm, żeby skasować oklaski, bo wydaje się, że w tamtym czasie nie ma studyjnego nagrania tych tytułów. Wreszcie wydanie kompilacji „  Un soir à l'Écluse  ” potwierdza, że ​​rzeczywiście były w tym miejscu nagrania, w tym wielokrotnie występująca tam Barbara, dzięki temu kabaretowi, który odniósł sukces. Znajdziemy tam tytułowego n o,  2 Souvenance ze swojego albumu.
  12. Albo: odpowiednio, Brigitte Sabouraud, Léo Noël, Marc Chevalier i André Schlesser.
  13. Por . Dyskografia Gian Esposito lub konsultacja Dyskografia Gian Esposito z 25 czerwca 2010 r.
  14. Prezent korporacyjny oferowany klientom 5 restauracji, który był również dostępny w sprzedaży. Konsultacja z 26 marca 2010 r.
  15. Por. Dysk Jeden wieczór na konsultacjach śluzy 25 maja 2010 r.
  16. Tytuł zaczerpnięty z: Mack the knife = Mackie Messer = La lament de Mackie .
  17. Pewnego wieczoru na śluzie, konsultacja z 26 maja 2010 r.
  18. Por. UN SOIR AT L'ECLUSE [nagranie dźwiękowe BNF - notatka nr: FRBNF38046866 / Prezentacja Léo NOEL] konsultacje z dnia 28 maja 2010 r.
  19. Por. Les Greniers de la Mémoire, autor: Karine Le Bail & Philippe Tétart - Rozpowszechnienie z dnia 5 września 2009 r. Konsultacja z dnia 25 maja 2010 r.
  20. Pokaz slajdów z wystawy dostępny w Le cabaret L'Écluse - konsultacja sekcji rysunkowej z dnia 20 maja 2010 r.
  21. Swój pierwszy rysunek opublikował w gazecie Le Monde 7 września 1972 roku i w tym samym roku wyświetlał swoje rysunki w śluzie.
  22. Por. ( Le cabaret l'Écluse  : animowana strona retrospektywna - konsultacja z 25 maja 2010: Yves Joly jest zaprogramowany w kabarecie L'Écluse w 1957 roku, w tym samym programie, co Barbara, która rozpoczęła się tutaj w 1954 roku.
  23. Mathilde i Paul Dougnac zostali zaprezentowani w kabarecie L'Écluse przez Yves Joly. Zobacz także 3 slajdy ich lalek: Zobacz ( Le cabaret l'Écluse  : animowana strona retrospektywna - konsultacje z 25 maja 2010 r.)
  24. Zobacz ( Le cabaret l'Écluse  : animowana strona retrospektywna - konsultacja z 25 maja 2010 r .: Ta pantomima w wykonaniu trzech uczniów paryskiej szkoły hotelarskiej, Michela, Jean-Claude'a i François, została wyreżyserowana przez Alejandro Jodorowsky'ego .
  25. Por. Przedmowa Pierre Tchernia do książki Marca Chevaliera, Mémoires d'un Cabaret: L'Écluse .
  26. Por. ( Kabaret The Lock  : zdjęcie stroju nurka w wizualnej prezentacji miejsca
  27. Gilles Schlesser jest synem André Schlessera, współzałożyciela kabaretu wraz z Brigitte Sabouraud, Léo Noëlem i Markiem Chevalierem. Zobacz kabaret „Rive Gauche” - Od czerwonej róży do pijanej łodzi (1946 - 1974) przeprowadzonej przez Gillesa Schlessera podczas konsultacji z 26 maja 2010 r.
  28. Kabaret „rive gauche” , konsultacja z 16 marca 2010 r
  29. Por. Wybór funduszy zgłoszonych od 2006 r. Podczas konsultacji wydziału Performing Arts w dniu 28 maja 2008 r.
  30. Por. Konsultacja Chansons d'enfances (3) z 26 maja 2010 r.

Linki zewnętrzne

Ta strona jest obsługiwana przez stację metra Saint-Michel .