Kidung Sunda lub „Sunda Gest” to wiersz napisany w XVI -tego wieku w średnio- jawajski we wspomnianej formie tembang . Kopię znaleźliśmy na Bali . Sunda jest nazwa regionu, który obejmuje większość indonezyjskiej prowincji z West Java .
Ten wiersz opowiada historię króla Hayama Wuruka z Majapahit (panowanie 1350-89), który poślubi księżniczkę Dyah Pitalokę (zwaną również Citraresmi), córkę króla Sunda. Pitaloka zostaje przywieziona z wielką pompą do Majapahit przez swojego ojca. Delegacja obozuje w Bubat, niedaleko brzegu rzeki Brantas, gdzie wylądowała. Hayam Wuruk planuje pojechać do obozu na wesele. Ale premier ( mahapatih ) Majapahit, Gajah Mada , nie zgadza się. Uważa, że Sunda jest wasalem Majapahit i do króla należy sprowadzenie jego córki do pałacu, gdzie będzie tylko konkubiną. Oburzony król Sunda, do którego posłaniec wysłał coś, co wydaje mu się rozkazem, odmawia. W obliczu tej odmowy Gajah Mada postanawia wysłać żołnierzy do Bubat, aby zmusić króla do oddania córki. Król nie ustaje w swojej odmowie. Wywiązuje się bitwa, w której strażnik króla Sunda zostaje zmasakrowany przez żołnierzy jawajskich. Zamiast cierpieć zniewagę schwytania, Dyah popełnia samobójstwo. Kiedy Hayam Wuruk pojawia się na scenie, jest już za późno. Przyprowadzają go przed ciało księżniczki. Zakrywa ją swoim ciałem i prosi o śmierć razem z nią.
Holenderski ekspert od literatury jawajskiej, dr CC Berg , odkrył kilka wersji Kidung Sunda. Jesteśmy mu winni recenzję i publikację dwóch z tych wersji:
Kidung Sunda jest dłuższa niż Kidung Sundâyana. Z literackiego punktu widzenia pierwsza wersja jest lepsza od drugiej. To ta pierwsza wersja zostanie omówiona w następnym artykule.
Kidung Sunda ma trzy pieśni.
Hayam Wuruk, król Majapahit, szuka żony. Dlatego wysyła emisariuszy na cały archipelag indonezyjski (zwany w tekście Nusantara , „zewnętrzne wyspy” w odniesieniu do jawy), aby szukali odpowiedniej kobiety. Wracają z obrazami pięknych arystokratek. Ale niestety nikt nie może go uwieść. Wtedy król usłyszał, że księżniczka Sunda słynie z piękna. Więc przysyła malarza. Po pewnym czasie malarz wraca z portretem. W tym czasie odwiedzają go dwaj wujowie Hayama Wuruka, książę Kahuripan i książę Daha ( Kediri ). Oboje martwią się, że ich siostrzeniec wciąż jest singlem.
Hayam Wuruk kontempluje portret sundajskiej księżniczki i jest oczarowany jej pięknem. Wysyła emisariusza Madhu z prośbą o rękę.
Po sześciu dniach na morzu Madhu przybywa do Sunda. Prosi o audiencję u króla. Wyjaśnia powód swojego przyjścia. Król cieszy się, że wielki władca Majapahit wybrał jego córkę. Ale sama księżniczka nic nie powiedziała.
Madhu natychmiast poddał się Majapahit i dostarczył odpowiedź królowi Hayamowi Wurukowi. Wkrótce impreza Sunda odchodzi. Partia składa się z dwustu dużych śmieci. I w sumie jest około dwóch mil statków.
Ale kiedy królewscy Sunda wchodzą na pokład, widzą zły znak. Statek, który miał ich zabrać do Majapahit, należy do typu „chińskich śmieci”, używanego często od czasów wojny Wijaya. Wojna Wijaya była krwawą wojną domową, która szalała jakiś czas wcześniej. W tej wojnie doszło również do inwazji Chińczyków lub Mongołów na Jawę w 1293 roku .
W tej chwili jesteśmy zajęci przygotowaniami do zbiórki hostii Sunda. Dziesięć dni później szef portu Bubat informuje, że impreza Sunda jest już widoczna. Król Hayam Wuruk i jego dwaj wujkowie wyruszyli do Bubat. Ale Gajah Mada, wielki wezyr, nie zgadza się z tym. Uważa, że nie jest to właściwe dla króla, a nawet cesarza Majapahit, takiego jak Hayam Wuruk, wita wasala króla, takiego jak król Sunda. Może jest wrogiem w przebraniu.
Tak więc zamiar Hayama Wuruka, aby udać się do Bubat, zawodzi. Postępuje zgodnie z radą Gajah Mada. Dostojnicy w pałacu są zdumieni, ale nie mają odwagi nic powiedzieć.
W Bubat usłyszeliśmy ostatnie plotki w stolicy Majapahit. Więc król Sunda wysyła mu emisariusza. Udajemy się do Majapahit i idziemy prosto do mężczyzny z Gajah Mada. Tam mówią mu, że król Sunda zamierza wrócić, ponieważ wierzy, że Hayam Wuruk łamie obietnicę oficjalnego poślubienia księżniczki i przyjęcia jej na królową. Toczy się za nim gwałtowna debata, tak jak wierzy Gajah Mada, że Sondianie są wasalami Majapahit, podobnie jak inne ludy Nusantary. Więc nie mają prawa o to prosić. A potem prawie doszło do konfrontacji zbrojnej, jeśli Smaranata, królewski kapłan Majapahit, nie interweniuje.
Następnie wysłannik Sunda wraca po zapewnieniu, że król Majapahit wyda im ostateczną decyzję za dwa dni.
Potem, po przekazaniu ostatnich wiadomości królowi Sunda, jest wściekły. Mówi, że lepiej umrzeć jak rycerz niż żyć, ale upokorzony przez Majapahitów. Jego żołnierze go aprobują i mówią, że chcą go bronić.
Od tego czasu król Sunda podszedł do królowej i księżniczki. Prosi ich o powrót. Ale odmawiają i nalegają, aby z nim zostać.
Wszystko jest gotowe do walki po obu stronach. Wysyłany jest emisariusz Majapahit z komunikatem określającym warunki. Król Sunda ze złością odmawia im. Konfrontacja jest nieunikniona.
Armia Majapahita składa się z żołnierzy na linii frontu, następnie dowódców, patih (premier) Gajah Mada i wreszcie króla Hayama Wuruka i jego dwóch wujków Kahuripana i Daha.
Rozpoczyna się walka. Na początku ginie wielu żołnierzy z obozu Majapahit. Ale w końcu żołnierze Sunda przegrywają. Patih z Sunda zostaje zabity przez Gajah Mada. Król Sunda zostaje zabity przez Kahuripana i Dahę.
Prawie wszyscy Sundańczycy zostają zmasakrowani, z wyjątkiem ministra, zwanego Pitar („sprytny”) przez tego, co udaje martwego między zwłokami innych żołnierzy. Pitar ucieka i pędzi do namiotu królowej i księżniczki. Tam informuje o wyniku bitwy. Po usłyszeniu Pitar, królowa i księżniczka popełniają samobójstwo, a za nimi żony oficerów Sunda, którzy zabijają się nad ciałami swoich mężów.
Jednak Hayam Wuruk, widząc wynik bitwy, martwi się o księżniczkę. Udaje się do obozu Sundajczyków, aby się z nią zobaczyć. Znajdując ją martwą, opłakuje ją i prosi o zjednoczenie z nią.
Odbywa się ceremonia ku czci zmarłych. Wkrótce potem Hayam Wuruk również umiera z żalu. Po pogrzebie jego dwaj wujkowie omawiają poważną sytuację w Majapahit. Obciążają premiera Gajaha Madę odpowiedzialnym za tę sytuację i udają się do jego domu. Gajah Mada czuje, że nadszedł jego czas. Odchodzi jako asceta i ostatecznie znika w nicości.
Książęta Kahuripan i Daha wracają na swoje ziemie, aby zapomnieć o tej smutnej historii.
Kidung Sunda należy traktować jako dzieło literackie, a nie wiarygodny dokument historyczny, nawet jeśli opisane wydarzenia są niewątpliwie oparte na faktach.
Zwykle można powiedzieć, że historia jest opowiadana w prosty i prosty sposób. Jest inaczej, jak w przypadku innych prac z tego samego gatunku. Opowiadanie historii w przyjemny sposób łączy elementy romantyczne i dramatyczne. Dzięki żywemu zastosowaniu języka bohaterowie mogą żyć.
Raczej różni się od innych utworów z tego samego gatunku. Historia w atrakcyjny sposób łączy elementy romantyczne i dramatyczne. Dzięki opisom i żywym dialogom bohaterowie ożywają. Poza tym historia jest logiczna i prawdziwa. Nie ma żadnej wzmianki o niemożliwościach, przesadach poza wiarą i rzeczach nadprzyrodzonych, z wyjątkiem jednej rzeczy, którą jest zniknięcie Gajah Mada (jego mokszy ). to również nie odpowiada innym współczesnym źródłom historycznym. Trzeba powiedzieć, że autor lub narrator wybrał stronę Sundajczyka w tej historii. Dlatego wiele rzeczy nie odpowiada innym źródłom, jak wspomniano wcześniej pokrótce.
Wszystkie znane rękopisy Kidung Sunda pochodzą z Bali. Nie wiadomo jednak, gdzie utwór powstał, na Jawie czy na Bali. Tożsamość autora i data powstania również nie są znane. W opowiadaniu jest wzmianka o broni palnej. Ale to nie okazuje się kryterium, które do tej pory uprawomocnia tekst. Indonezyjczycy już stosunkowo wcześnie dowiedzieli się o broni palnej. Przynajmniej po tym, jak Portugalczycy przybyli na archipelag w 1511 roku , ale zapewne znacznie wcześniej od Chińczyków. Wiadomo, że Portugalczyków witano salwami, gdy przybyli na Moluki . Zresztą tę poezję trzeba napisać po 1540 r., Ponieważ istnieje opis konia Anèpakena, wezyra Sunda. Jego konia porównuje się do konia Ranggi Lawe , znanej postaci z innej poezji jawajskiej; Kidung Rangga Lawe . ostatni powstał w 1540 roku . Kidung Sunda zawiera słowa zapożyczone z perskiego i arabskiego, takie jak kabar („wiadomości”) i subandar (kapitan portu), co sugeruje, że dzieło zostało napisane w języku Java w czasach, gdy islam był już dobrze ugruntowany w kręgach rządzących.
Niektóre fragmenty tekstu zostaną przedstawione na kolejnym. Tekst pochodzi z wydania CC Berga ( 1927 ). Jednak pisownia została nieznacznie zmieniona zgodnie ze współczesnym stosowaniem. Podobnie jak w wydaniu Berg, nie ma rozróżnienia między zderzakami retrofleksowymi i zębowymi. Zapożyczenia w sanskrycie zapisuje się w sposób jawajski.
Tłumaczenie:
Tłumaczenie:
Tłumaczenie: