Narodziny | 1268 |
---|---|
Śmierć |
1325 Hall of Yoko-ji ( Japonia ) |
Szkoła / tradycja | Sōtō ( Zen ) |
Mistrzowie | Tettsū Gikai, Koun Ejō |
Znany z | „Drugi założyciel” szkoły Sōtō |
Podstawowe prace | Denkoroku |
Keizan Jōkin (瑩 山 紹瑾 禅師, 1268-1325), pośmiertnie nazwany Jōsai Daishi, jest japońskim mistrzem Zen . Jest następcą trzeciej generacji Dōgena (1200-1253). Czasami uważany jest za „drugiego założyciela” szkoły Sōtō , w rozwoju i upowszechnianiu której odegrał istotną rolę.
Keizan pochodzi z prowincji Echizen (obecnie prefektura Fukui). Niewiele wiadomo o jego dzieciństwie, ale niewątpliwie był pod wpływem swojej matki, bardzo pobożnej i wyznawczyni Awalokiteśwary . Wchodzi do świątyni Eihei-ji , niedaleko jego domu. Jako pierwszy ton w wieku ośmiu lat, aby wstąpić do nowicjatu, został wyświęcony na mnicha w wieku dwunastu lat przez Koun Ejō , pierwszego następcę Dogena . Praktykuje pod kierunkiem Tetts Gikai (1219-1309), ucznia Dogena. Po śmierci Ejô (1280) wyjechał do pobliskiego klasztoru Hôkyô-ji , prowadzonego przez innego ucznia Dôgena, Jakuena .
Najpierw praktykował pod kierunkiem Tattsû Gikai, którego stał się uczniem i dziedzicem Dharmy. W 1303 roku Gikai wycofał się z przywództwa Daijô-ji w Kanawara w prefekturze Ishikawa , a Keizan został jego opatem.
Około 1313 roku Keizan zbudował małą salę medytacyjną na ziemi, na której stała świątynia Shingon, Yōkō-ji („świątynia wiecznego światła”), u stóp półwyspu Noto . W rzeczywistości w 1312 roku otrzymał tam kawałek ziemi od kilku świeckich ludzi. Nazwie ten obszar Tôkoku , co jest aluzją do nazwy góry Dongshan, na której mieszkał Dongshan Liangjie (jap. Tôzan ), jeden z dwóch założycieli szkoły Sôtô. Jednakże, ponieważ ziemia była w dolinie, a nie na górze, Keizan zastąpiony Shan (zan) z koku ( „dolina”). W 1317 roku Keizan założył tam klasztor, który odpowiadał nazwie Tôkoku-san Yôkô-ji .
Później nabył świątynię zwaną Morookadera , którą przemianował na Sōji-ji i która wraz z Eihei-ji Dōgena stała się jednym z dwóch wielkich ośrodków Zen Sōtō. W 1322 roku cesarz Go-Daigo (Keizan przekazał mu wskazania bodhisattwy) podniósł Soji-ji i Yoko-ji do rangi oficjalnych świątyń. W 1322 roku założył również w pamięci jego matki, Enzũin , kapliczki poświęconej Kannon i zbawienia wszystkich kobiet. Kapliczka znajduje się na terenie kompleksu Yokō-ji, a zarządzanie nią powierzył zakonnicy Sonin , jej główny dobroczyńca.
W 1324 roku Keizan przekazał kierownictwo Soji-ji swojemu uczniowi Gasanowi Jôseki i wycofał się do Yôkô-ji, aby tam zakończyć swoje życie.
Keizan Zen charakteryzuje się synkretycznym aspektem, mieszającym się z „czystymi” elementami Zen Dōgen, zapożyczonymi z ezoterycznego buddyzmu i lokalnych tradycji. To właśnie ta formuła oraz talent administracyjny Keizana i jego uczniów zapewniły sukces Zen Sōtō i uczyniły z niego jedną z głównych japońskich szkół buddyjskich.
Keizan spopularyzował Zen poza klasami rządzącymi, a także wśród samurajów mieszkających na obszarach wiejskich, mieszając elementy ezoteryczne z Sôtô Zen i wprowadzając usługi pogrzebowe i ceremonie upamiętniające zmarłych dla świeckich.
Jesteśmy winni Keizanowi Denkoroku , ważnej serii biografii patriarchów zen, zazen Yojinki („Zalecenia dotyczące praktykowania zazen”), a także Keizan Shingi , kodeksowi monastycznemu, który ma regulować życie w Yôkô-ji . Ten ostatni tekst zostanie opublikowany po raz pierwszy w 1680 roku przez uczonego i mnicha Zen Manzana Dôhaku .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.