W przypadku Francji pod rządami Ancien Régime współcześni historycy wyróżniają trzy formy sprawowania wymiaru sprawiedliwości.
Historia tej sprawiedliwości to historia budowy władzy króla. Tak więc od średniowiecza król zamierza sprawować szeroką władzę nad sprawiedliwością, aby ustanowić swoją suwerenność nad całym Królestwem, a nie tylko nad Ile de France. W imieniu króla przeprowadzają go sędziowie zawodowi (burmistrzowie, komornicy, seneszalowie). W Ancien Régime sprawiedliwość ta obejmowała burmistrzów, a nad nimi komorników (północna Francja) i seneszali (południowa Francja).
Zachowana sprawiedliwość była instrumentem królewskiej propagandy, ponieważ skrystalizowała w popularnych obrazach postać króla-sprawiedliwości, to znaczy solidnej i ugruntowanej władzy monarchicznej, ponieważ była skuteczna i posłuszna. Żadna władza, nawet, a zwłaszcza sądownicza, nie mogła oprzeć się suwerennej władzy króla. Ta ostatnia jest źródłem sprawiedliwości .
Jednak suweren może w praktyce oceniać tylko kilka przypadków, wybranych zgodnie z jego osobistymi lub politycznymi interesami. Król może wtedy robić, co chce w kwestiach prawnych. Może on sam wymierzyć sprawiedliwość w sprawie przekazanej innej jurysdykcji. Może zająć się sprawą bez żadnego uzasadnienia. Ponadto może interweniować podczas procesu. Będzie mógł zastosować amnestię lub ułaskawić skazanego, którego uważa za niewinną. Król ma możliwość zaprzeczenia sprawiedliwości . A w przeciwnym kierunku może dowolnie zwiększyć wyrok jednostki.
Ta władza królewska, aw szczególności listy pieczęci , będą bardzo krytykowane przed rewolucją francuską wraz z rozwojem teorii podziału władzy , w szczególności rozwiniętej we Francji przez Montesquieu .
W czasach współczesnych koncepcja sprawiedliwości delegowanej rozwinęła się w latach siedemdziesiątych XIX wieku, a następnie w pełni przyjęła się jako 13 grudnia 1889orzeczeniem w sprawie Cadot, na mocy którego Rada Stanu zajmuje się obecnie sporami między administracją a użytkownikami. Od czasów III RP we Francji zachowana sprawiedliwość utrzymuje się, ale pozostaje szczątkowa.