| Narodziny |
18 października 1807 Eysins |
|---|---|
| Śmierć |
7 stycznia 1876(w wieku 68 lat) Genewa |
| Narodowość | szwajcarski |
| Trening | Uniwersytet w Lozannie |
| Zajęcia | Dziennikarz , poeta , pisarz |
| Małżonka | Caroline Olivier ( d ) |
Juste Olivier , urodzona w Eysins dnia18 października 1807 i martwe 7 stycznia 1876w Genewie jest pisarzem Vaud , poetą , prozaikiem, dziennikarzem i uczonym .
Syn rolnika i brata Urbaina Oliviera spędził część dzieciństwa w majątku Bois-Bougy w Nyon , gdzie jego ojciec był rolnikiem. Następnie studiował w college'u w Nyon, a następnie teologię na Akademii w Lozannie . Jednocześnie jest wychowawcą w Lozannie w rodzinie, która go mieszka i karmi. Ponadto udziela korepetycji, które pozwalają mu opłacić studia. Bellettrien w 1823, następnie Zofingien w 1824, został prezesem Zofingue na rok. Jego przedwcześnie rozwinięty talent poetycki (wygrywał konkursy poetyckie Akademii w 1825 i 1828 roku za wiersze o Markosie Botzarisie i Julii Alpinuli) zapewnił mu członkostwo w Kręgu Literackim. Jej powołanie umacnia się; kontynuował studia teologiczne, ale nie myślał zbytnio o wykonywaniu posługi .
Zachęcony przez Charlesa Monnarda Olivier zgłosił się na stanowisko profesora literatury i historii w Gymnase de Neuchâtel . Nazywa się1 st marca 1830pod warunkiem odbycia stażu pedagogicznego w Paryżu . Dlatego wyjechał do Paryża od17 kwietnia w 6 sierpnia 1830i bierze udział w kursach, zwłaszcza w Collège de France . Spotyka Victora Hugo , Alfreda de Vigny'ego , Lamartine'a i Alfreda de Musseta . Zaprzyjaźnił się także z Sainte-Beuve , którego przyciągnął do Lozanny.
Rewolucja lipca 1830 uczyniło go przyłączyć do Szwajcarii. Ożenił się w Noville the28 października Caroline Ruchet, poznała się w 1825 roku 7 listopada, rozpoczął lekcje w Neuchâtel. Po 3 latach walki między republikanami a rojalistami lojalnymi wobec Prus doprowadziły go do powrotu do Lozanny, gdzie został tymczasowo profesorem historii na Akademii. Plik25 marca, otrzymał od Neuchâtel urlop, o który się ubiegał. W 1835 roku Olivier i jego żona opublikowali zbiór wierszy The Two Voices . Juste Olivier opublikował dwa lata później pierwszy tom swego dzieła Le canton de Vaud, sa Vie, son Histoire , którego drugi tom miał ukazać się w 1841 r. W 1839 r. Został profesorem zwyczajnym historii. Od 1842 r. Współtworzył Swiss Review , publikację literacką, której wraz z żoną był jednocześnie właścicielem, redaktorem, dyrektorem i administratorem. Pisze także w Revue des Deux Mondes . W 1843 r. Prowadził również kursy w École Vinet.
Rewolucja z 1845 roku przerwał jego karierę literacką i profesora w francuskojęzycznej Szwajcarii : the Vaudois rząd został obalony. Podobnie jak kilku innych profesorów, czuje kryzys uderzający w Akademię i rezygnujeMarzec 1846. Następnie wrócił do Paryża z żoną po sprzedaży Revue suisse drukarni w Neuchâtel. Prowadzą tam internat. Juste Olivier jest odpowiedzialna za napisanie publikacji religijnej i daje lekcje literatury młodym dziewczętom. Wykładowca czasowy w Szkole Administracji Collège de France, spędzał czas na czytaniu literatury na wieczorowych zajęciach dla pracowników. Ponadto udziela prywatnych lekcji i pracuje dla Marca Ducloux, byłego drukarza z Lozanny, który również schronił się w Paryżu po rewolucji 1845 roku.
Jej syn Arnold zmarł w 1852 roku w wieku 12 lat.
Od 1858 roku Olivier wykładał w École de la Chaussée-d'Antin , placówce dla młodych dziewcząt protestanckich . Wysłał paryską kolumnę do Swiss Review i przez pewien czas współpracował z Journal de Genève . Często wraca do Szwajcarii. Jego paryski dom staje się miejscem spotkań elity literacko-artystycznej. Przyjął Sainte-Beuve , Charlesa Gleyre'a , Jean-Jacques'a Porchata , Aimé Steinlen , Eugène Rambert , Adama Mickiewicza i jego szwagra Louisa Rucheta , którzy również schronili się w Paryżu.
W 1870 r., Gdy przebywał na wakacjach w domku swojego syna Edouarda w Gryonie , wybuchła wojna francusko-pruska . Zmusi go do pozostania w Szwajcarii do końca życia. Mieszka w Gryonie i prowadzi wykłady z literatury współczesnej w Genewie , Lozannie , Neuchâtel i Morges . Potem zdaje sobie sprawę, że jego romantyzm nie jest popularny w Szwajcarii, a jego twórczość jest mało znana w jego kraju.
Jesienią 1875 roku osłabiony chorobą został przewieziony do Genewy do swojej córki Teresy Bertrand-Olivier, gdzie zmarł 7 stycznia 1876. On jest pochowany10 styczniaw Nyonie , w obecności zaledwie kilku osób. Charles Secrétan , jego przyjaciel i uczeń, składa mu ostatni hołd w imieniu Akademii w Lozannie i kantonu.
Wznieśliśmy mu w Lozannie 2 lipca 1910pomnik, dzieło Raphaëla Lugeona . Umieszczony początkowo na promenadzie Derrière-Bourg, zostanie później przeniesiony do podnóża wzgórza Montriond.
Produkcja Juste Oliviera jest bogata: opowiadania, Les Fins-Hauts i powieści Le batelier de Clarens , Le pré aux noisettes , Luze-Léonard , skąpane w świetle jego rodzinnego kraju; Paryskie kroniki, które zasilają Swiss Review ; pieśni i wiersze, w których intymne akcenty następują po bardziej popularnych nutach, gdzie zamiłowanie do idei filozoficznych nie wyklucza prostoty, która czasem graniczy z rozmachem. Jedynymi dziełami, które zostały wznowione i które są nadal czytane, są jego dzieła historyczne, zwłaszcza Le Canton de Vaud, sa vie et ses histoire, których pierwszy tom, pełen poezji, przywołuje z romantycznym uczuciem region Vaudois, jego geografia, jej zwyczaje, jej święta. Ramuz powiedział o tej książce: „Nasz jedyny klasyk Vaudois”.