Jules i Jim (film)
Jules i Jim
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Jules et Jim to francuski film wyreżyserowany przez François Truffaut , wydany w 1962 roku . Jest to adaptacja powieści o tym samym tytule autorstwa Henri-Pierre Roche , opublikowanej w 1953 roku .
Streszczenie
Prezentacja ogólna
Paryż , przed I wojną światową . Francuz Jim i Austriak Jules to nierozłączni przyjaciele. Zakochują się w tej samej kobiecie, Katarzynie, ale to Jules poślubia Catherine. Po wojnie Jim dołączył do pary w Austrii . Catherine przyznaje, że nie jest zadowolona z Julesa, który akceptuje, że jego żona bierze Jima za kochanka. Ale Catherine jest wiecznie niezadowolona i nieustannie zmienia zdanie na temat swojego wyboru w miłości.
Szczegółowe streszczenie
Jules i Jim to dwie bardzo bliskie postacie na początku filmu, ich związek budzi nawet pewne plotki w Paryżu. Jednak gdy wyjeżdżają na wakacje z Catherine, bohaterowie stają się odlegli, a ich przyjaźń ustępuje trio, w którym dwaj mężczyźni zakochują się w Katarzynie. W pierwszej połowie filmu pojawia się element fatalizmu, kiedy Jules ostrzega Jima, że Catherine będzie jego żoną i dlatego nie może jej uwodzić. Widz natychmiast uświadamia sobie tragizm filmu. Następuje niespokojny okres pierwszej wojny światowej, w którym Catherine zabiera kochanków i oddala się od dwojga przyjaciół dręczonych strachem przed zabiciem się nawzajem w walce. Po zawieszeniu broni więź między Jimem i Catherine rośnie, zaczynają pragnąć dziecka. Jednak para, którą tworzą, nie przeszkadza Julesowi, który obiecuje kochać Catherine bez względu na wszystko. Zapał i namiętność krępujące dwoje kochanków bledną i ustępują miejsca napiętego i burzliwego klimatu, w którym Catherine grozi, że zabije Jima. Najgorszego nie da się uniknąć: zabija się tym, jadąc swoim nowym samochodem zniszczonym mostem i zaniedbując hamowanie na końcu drogi. Samochód raczej opada stromo, niż sprawia wrażenie startu, co sprawia, że ten moment jest jeszcze cięższy. Jules bezradnie jest świadkiem katastrofy.
Karta techniczna
Dystrybucja
Nagrody
-
1962 :
-
1963 :
- Srebrna wstęga przyznana przez Włoski Krajowy Związek Dziennikarzy Filmowych
- Najlepszy film europejski na Bodil Awards
Filmowanie i lokalizacje
Filmowanie odbywa się od 10 kwietnia w 28 czerwca 1961.
- Valmy kładka , która znajduje się na końcu rue de Valmy i obejmuje tory kolejowe, w Charenton-le-Pont , służył jako tło dla słynnej scenie wyścigowej pomiędzy trzema bohaterów. Od tego czasu został przebudowany i nie ma już zamkniętej siatki widocznej na filmie.
- Sekwencja okopów została nakręcona w ruinach murów obronnych i średniowiecznego zamku Beaumont-sur-Oise
- Cmentarz wojskowy, który Jim odwiedza przed wizytą u Julesa i Katarzyny, to cmentarz Vieil-Armand (Hartmannswillerkopf), położony w Górnym Renu .
- Schronisko nad brzegiem Renu w Austrii, w którym Jim dołącza do Julesa i Catherine, jest w rzeczywistości schronieniem Sihlbach w Molkenrain .
- Sekwencja spaceru do tamy i jej jeziora we mgle została nakręcona nad jeziorem Lauch . Parapet tamy został przerobiony od czasu kręcenia filmu.
- Młyn, w którym Catherine i Jules mieszkają we Francji, to młyn Andé znajdujący się w Eure .
- Ostatnia scena samochodu została nakręcona na starym moście Limay w Mantes-la-Jolie (Yvelines).
Muzyka filmowa
- Muzykę do filmu skomponował Georges Delerue . Z wyjątkiem piosenki Le tourbillon de la vie , która jest piosenką napisaną i skomponowaną przez Serge'a Rezvaniego (teksty i muzyka).
- Serge Rezvani gra postać Alberta, który w filmie pisze piosenkę Le Tourbillon dla Catherine. Serge Rezvani w rzeczywistości napisał tę piosenkę kilka lat wcześniej, w nawiązaniu właśnie do pary utworzonej przez Jeanne Moreau i jej ówczesnego towarzysza Jean-Louisa Richarda (który w filmie gra klienta kawiarni) i który był także najlepszym przyjacielem Serge'a w życiu.
Analiza
Dostosowanie
Jules et Jim stanowi estetyczne nastawienie François Truffauta . Zamiast wymiany trudniejszy do dostosowania sceny powieści równoważnych scen , to proces, który potępił w słynnym artykule „Pewna trendu w kinie francuskim”, François Truffaut wolał mieć fragmenty powieści Henryka odczytywane voice-over. Pierre Roche przez Michela Subora . Proces ten pozwala przywrócić na ekran literacki posmak powieści.
Kilka elementów zostało zmienionych pomiędzy powieścią a filmem:
- Bohaterką Kathe staje się Catherine, która w powieści zmienia narodowość niemiecką na francuską w filmie.
- W powieści Kathe ma dwoje dzieci, podczas gdy w filmie ma tylko jedną córkę.
Odniesienia do Pabla Picassa
François Truffaut umieścił w filmie trzynaście reprodukcji obrazów Pabla Picassa . Zdaniem Martina Lefèbvre'a, obrazy te są obydwoma czasowymi znacznikami w filmie, którego akcja toczy się przez ponad 20 lat bez postaci noszących oznaki starzenia się i tropów odzwierciedlających stan umysłu czy przemiany postaci na pierwszym planie.
Na przykład na początku filmu François Truffaut umieszcza w mieszkaniu Julesa L'Étreinte na poddaszu, odzwierciedlając w ten sposób jego pragnienie znalezienia towarzystwa kobiety, a w mieszkaniu Jima Rodzina akrobatów z małpą odzwierciedlającą jego bardziej kapryśną postać, blisko akrobaty . Podobnie w scenie, w której Jim czeka na Katarzynę w kawiarni, widzimy w tle obraz Picassa Au Lapin agile: Arlequin au verre przedstawiający Arlekina podobnego do Pabla Picassa i Germaine Gallo, który miał opinię femme fatale z w którym Carlos Casagemas był szaleńczo zakochany.
Remake Sérénade à trois Ernsta Lubitsch
François Truffaut uwielbiał film Sérénade à trois :
„Take Lubitsch za trzy- Way Serenade , na przykład. Wcześniej, gdyby gdzieś mijał, szedłbym; wiedząc, że będę musiał poczekać może dwa lata, zanim będę mógł go ponownie zobaczyć. Od tego czasu widziałem go trzy razy w tym samym tygodniu. "
- Claude Berri, cytując słowa François Truffaut
Podstawowy zarys Sérénade à trois jest taki sam jak Julesa i Jima : dwóch przyjaciół zakochuje się w tej samej kobiecie. Ale tam, gdzie Lubitsch podpisał komedię, Truffaut reżyseruje dramat. Lubitsch mówi mniej niż Truffaut (bez dziecka, bez sceny w łóżku, bez innych kochanków lub kochanek ...); jego film również kończy się w samochodzie, ale kończy się happy endem: troje kochanków spotyka się i dalej żyje razem.
Wokół filmu
- W swojej powieści Henri-Pierre Roche czerpie w dużej mierze z autobiograficznego wątku: Jim (tutaj Henri Serre ), to on, a przynajmniej prawie; oraz Jules ( Oskar Werner ) i Kathe (w książce) / Catherine ( Janna Moreau ) są bezpośrednio inspirowane przez niemieckiego pisarza (w książce Austriak) Franza Hessela i Helen Grund (Berlinoise, córka protestanckiego pruskiego bankiera), rodziców Stéphane Hessel , normalien, oporny i dyplomata urodzony w Berlinie w 1917 roku (co sam potwierdził w niektórych opublikowanych pismach i wywiadach).
Dopiero po śmierci Helen Hessel (z domu Grund), zmarłej w 1982 roku w wieku 96 lat, ujawniono publicznie tożsamość osób, które zainspirowały to słynne trio, w szczególności w notatnikach Henri-Pierre'a. Roché zatytułowany Notebooks, The Jules and Jim Years, Part One, 1920-1921 , zeszyty wydane w 1990 roku z przedmową François Truffaut , lub przy publikacji w 1996 roku niektórych listów Helen Hessel do Henri-Pierre'a Roché w Lettres d'Helen , listy do Henri-Pierre'a Roche'a, 1920-1921 .
-
" Jules et Jim to hymn na śmierć i życie, demonstracja poprzez radość i smutek niemożliwości jakiejkolwiek romantycznej kombinacji poza parą" , napisał Truffaut na rok przed zdjęciami.
Referencje kinowe
- W 1980 roku Paul Mazursky wyreżyserował Williego i Phila, gdzie złożył hołd Julesowi i Jimowi, aby wywołać rewolucję seksualną lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Scenariusz ostatecznie pokazuje, jak bardzo ta druga współczesna rewolucja seksualna, która dotknęła wiele osób znacznie większych niż kosmopolityczna młodzież Montparnasse lat dwudziestych, była o wiele mniej wywrotowa i nijaka niż ta opisana przez François Truffauta .
- Film jest wywołany w filmie bańki przez Eytan Fox : Noam mówi do Lulu, w drodze do Nablus: „Jesteś Jeanne Moreau, jestem Jules, będziemy znaleźć Jim i umrzeć z miłości”
- W filmie jest mowa w Les Demoiselles de Rochefort przez Jacquesa Demy . Solange otwiera drzwi i odkrywa wesołe miasteczko, mówi do nich podczas zabawy „tu jest Jules i Jim”.
- Jeszcze przed jego wydaniem w 1962 roku , film został wymieniony w 1961 roku w filmie Une femme est une femme przez Jean-Luc Godard . Alfred, postać grana przez Jean-Paula Belmondo , spotyka Jeanne Moreau w kawiarni i pyta ją, czy „działa z Julesem i Jimem”; aktorka odpowiada „moderato”, tym razem nawiązując do filmu Petera Brooka wydanego w 1960 roku i inspirowanego powieścią Marguerite Duras , Moderato cantabile , w którym Jeanne Moreau gra główną rolę u boku Jean-Paula Belmondo .
- Film pojawia się w serialu Queer as Folk (wersja amerykańska), sezon 2.
- Film jest wspomniany kilka razy w filmie Bajeczne przeznaczenie Amélie Poulain .
- W Ocean's 8 (2018) w nocnym klubie pokazywana jest scena z filmu, w którym Jeanne Moreau nosi sztuczne wąsy.
Odniesienia muzyczne
-
Neil Hannon z Divine Comedy cytuje Julesa i Jima w swoim utworze Kiedy w całej Europie gasną światła na swoim albumie Promenade
- Angielska grupa Groove Armada wykorzystała fragmenty filmu do wprowadzenia swojego tytułu Bezwstydny z Bryanem Ferrym : „Biorę cię kochanie [...] Przyciskam cię całkowicie nago do mnie. "
- Piosenkarka Christine Roque przywołuje film w piosence Premiers frissons d'amour : „Przedwczoraj widzieliśmy czarno-białego Truffauta. To byli Jules i Jim . "
Uwagi i referencje
-
Miejsce kręcenia Julesa i Jima w Alzacji.
-
Biuro Turystyczne Guebwiller, na podstawie starej pocztówki od kolekcjonera.
-
Reżyseria François Truffaut (w tle wieża Saint-Maclou w Mantes).
-
Dawno, dawno temu ... Jules i Jim przez Thierry statywu , w serialu dokumentalnego Serge lipcu i Marie Genin na Arte .
-
François Truffaut, Przyjemność oczu , Champs Flammarion.
-
W objęciach na strychu , Rodzina akrobatów z małpą , Dziewczyna z mandoliną , Studium dla żonglerów - dziewczyna z psem , Au Lapin Agile , kobieta siedząca nago , Comports , szklanki, butelki, owoce , Włoszka , Dwa Saltimbanques w kawiarni , Pierrot , Siedzący Arlekin , Kochankowie , Matka z dzieckiem .
-
Martin Lefèbvre , „Truffaldinho / Picasso” , w Truffaut et ses doubles , Vrin ,2013, s. 37-38.
-
Dance with the Century , autobiografia Stéphane'a Hessela opublikowana w Seuil w 1997 roku
-
France-Inter, audycja Vincent Josse, 5 lutego 2010, biblioteka Stéphane'a Hessela
Zobacz również
Bibliografia
- Gilbert Salachas „Jules et Jim”, Telecine , n o 102, Paryż, Federacja rozrywka i filmowe Kultury (FLECC), luty-Marzec 1962, ( ISSN 0049-3287 )
- Madeleine Garrigou-Lagrange'a „Jules i Jim” TELECINE N O 105 , Paryż, Federacja rozrywka i filmowe Culture (FLECC) czerwiec-lipiec 1962, Arkusz N O 404 ( ISSN 0049-3287 )
- Patrick Glâtre, Val-d'Oise, lokalizacja filmu , Cergy-Pontoise , Komitet Turystyki i Rekreacji Val-d'Oise,2012, 118 s. , s. 22
film dokumentalny
Radio
Linki zewnętrzne