Jules Mottu

Jules Mottu Obraz w Infobox. Funkcje
Radny miasta Paris
Saint-Ambroise
30 lipca 1871 -18 kwietnia 1872
Charles Floquet
Burmistrz 11. dzielnicy Paryża
5 listopada 1870 -31 marca 1871
Arthur de Fonvielle ( d ) Charles Ruinet ( d )
Burmistrz 11. dzielnicy Paryża
15 września -18 października 1870
Anatole-Cyprien Coffard Arthur de Fonvielle ( d )
Biografia
Narodziny 17 października 1830
Saint Etienne
Śmierć 2 stycznia 1907(76)
17. dzielnica Paryża
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Zajęcia Polityk , bankier
Pokrewieństwo Hugo Wittmann ( d ) (szwagier)
Eugène Bertol-Graivil ( d ) (zięć)
Père-Lachaise - Division 90 - Bertol-Graivil 02.jpg Widok na grób.

Jules -Alexandre Mottu , urodzony dnia17 października 1830w Saint-Étienne i zmarł dalej2 stycznia 1907w Paryżu jest politykiem Francuzem .

Biografia

Rodzina i początki

Urodzony w Saint-Étienne, rue d'Artois, 17 października 1830 roku, Alexandre- Jules Mottu jest synem Adeline Marcha (1797-18 ..) i Davida- Marca Mottu (1792-1849), kupca z Genewy . Drukarz i grawer wklęsły do 1831 roku, David Mottu następnie wyjechał z Saint-Étienne do Annonay , gdzie urodziła się jego żona i gdzie stał się litografem i papiernikiem.

Jules Mottu rozpoczął karierę zawodową w 1851 roku. W następnym roku został kupcem i producentem garbarni w Anonay. 14 września 1852 ożenił się tam z Christine- Pauline Wittmann (1832-1919). Urodzona w Ulm , w królestwie Wirtembergii , Pauline jest siostrą Hugo Wittmanna ( d ) (1839-1923). Para Mottu-Wittmann będzie miała syna Georgesa (1853-1911) i córkę Jeanne (1858-1936), która poślubi w 1885 roku pisarza Eugène Domicent, znanego jako Eugène Bertol-Graivil ( d ) ( 1857-1910).

Pierwsze lata w Paryżu (1856-1870)

Skórki komisarz ds rękawice, Mottu przeniósł się do Paryża w 1856. Jego sklep znajduje się w n o  22 Rue des Deux-Portes-Saint-Sauveur . W 1860 r. Zatrudnił jako kasjera byłego republikańskiego deportowanego Charlesa Delescluze'a . Od tego czasu bywał w stołecznych kręgach demokratycznych, spółdzielczych i stowarzyszeniowych. Na przykład brał udział w założeniu Credit at Work przez Jean-Pierre Béluze w 1863 r. Oraz w założeniu gazety L'Association: międzynarodowy biuletyn spółdzielni w 1864 r.

W grudniu 1864 r. Mottu scedował własność swoich wyrobów skórzanych na swojego szwagra Hugo Wittmanna. W dniu 7 stycznia 1865 roku, otworzył banku w n o  110 Boulevard de Sewastopolu pod nazwą „Mottu i C tj  .”

W 1868 roku Jules Mottu założył nową firmę zajmującą się publikacją General Encyclopedia , encyklopedii ducha naukowca, rozprowadzanej najpierw w formie materiałów, a następnie w trzech tomach opublikowanych w latach 1869-1871. Mottu kieruje publikacją i pisze o niej kilka artykułów. jego republikańscy towarzysze.

11 Burmistrza th dzielnica (1870/71)

Cieszący się pewnym rozgłosem w zaawansowanych kręgach republikańskich, Mottu podjął polityczne obowiązki po rewolucji 4 września 1870 roku . W dniu 15 września, mer Paryża Etienne Arago powołał go na burmistrza 11 th dzielnicy zastąpić przedsiębiorcy Coffard dymisji.

Zaciekle antyklerykalny, a zatem zwolennik sekularyzacji edukacji, Mottu dopuścił się nadużycia władzy wobec szkół kongregacyjnych. Następnie został zwolniony i zastąpiony 18 października przez Arthura de Fonvielle ( d ) . To odwołanie zwiększyło popularność Mottu wśród rewolucjonistów z Faubourg Saint-Antoine , a zwłaszcza wśród Blanquistów . I tak podczas powstania 31 października 1870 r. Część powstańców przyjęła jego nazwisko wśród osobistości powołanych do powołania komitetu bezpieczeństwa publicznego .

Mottu zajmuje jego zemsty na okazji wyborów samorządowych z 5 listopada , odzyskując jej burmistrz szalik 11 th po otrzymaniu 14,251 głosów na 23,930 wyborców, lub 59,5%, wobec 39,3% (9399) do Fonvielle. Popularność Mottu wśród rewolucjonistów osłabła jednak na początku 1871 r. Tak więc po powstaniu 18 marca i zorganizowaniu nowych wyborów samorządowych 26 marca Mottu został w dużej mierze pokonany: uzyskał tylko 4 614 z 25 183 głosów, czyli 18%, zajmuje dopiero ósme miejsce w swojej dzielnicy. Kilka dni po tej porażce Mottu brał udział w powstaniu Ligi Republikańskiej Unii Praw Paryża (LUR), która bezskutecznie usiłowała uniknąć bratobójczej walki między Komuną Paryską a legalnym rządem.

Radny Paryża (1871-1872)

Popierany przez LUR i Komitet Radykalnych Republikanów, Mottu jest kandydatem na posła w uzupełniających wyborach parlamentarnych 2 lipca 1871 roku . Otrzymał 76 242 głosów, ale nie został wybrany. Szczęśliwszy jest trzy tygodnie później, podczas wyborów samorządowych 23 i 30 lipca . To jest rzeczywiście wybrany radnym w dwóch dzielnicach 11 th dzielnicy, jednej z Folie-Méricourt i że św Ambrożego , aw obszarze Pere Lachaise . W końcu wybiera Saint-Ambroise.

W październiku tego samego roku założył nową gazetę polityczną Le Radical, którą przejął. Niedługo wcześniej uczestniczył wraz ze swoimi radykalnymi kolegami w tworzeniu tygodnika La Municipalité .

Oceniana samozadowolenie przeciwko byłym komunardów, Radical budzi oburzenie konserwatywnej prasie przeciwko antyklerykalnym byłego burmistrza 11 th dzielnicy. Le Figaro d ' Hippolyte de Villemessant poprowadził następnie energiczną kampanię przeciwko Mottu, której nakazał wyjaśnić wykorzystanie funduszy zebranych w ramach abonamentu na pomnik pogrzebowy posła Baudina .

Działalność bankowa Mottu, naznaczona defraudacją, miała fatalnie wpłynąć na jego karierę polityczną. W przypadku zawieszenia płatności na ponad rok bank ogłosił upadłość w grudniu 1871 r., A jeden z jego klientów złożył skargę na Mottu i zarzucił mu sfałszowanie jego zapasów i przekierowanie powierzonych jej kwot. Aresztowany 13 marca 1872 r. I uwięziony w Mazas pod zarzutem wypłaty fikcyjnych dywidend, nadużycia zaufania i zwykłego bankructwa, 7 kwietnia 1872 r. Został skazany na dwa lata więzienia.

Po skazaniu Mottu wysłał rezygnację do przewodniczącego rady miejskiej Josepha Vautrain'a , który odczytał ją na posiedzeniu 18 kwietnia 1872 roku. Rezygnuje też z kierownictwa radykała .

Więzienie (1872-1874) i późniejsze lata

Zatrzymany w Sainte-Pélagie , został również skazany na kolejne 10 grudnia do ośmiu miesięcy więzienia w związku z upadłością domu scedowanego osiem lat wcześniej na Hugo Wittmanna. Ten ostatni, powrócony do Niemiec po wojnie , jest podejrzany o to, że był tylko nazwiskiem jego szwagra. Te dwie kary są jednak mylone. W styczniu 1874, Mottu uzyskać od rządu odpuszczenie ciągu ostatnich pięciu miesięcy jego zdaniu, aby móc wejść w posiadanie miejsce w Liège , Belgia .

Mottu powrócił do Francji przed 1885, kiedy żyje w n o  18 Baudin ul .

W 1898 roku, u szczytu afery Dreyfusa , Mottu podpisał petycję na rzecz pułkownika Picquarta .

Zmarł 2 stycznia 1907 w n o  98 Avenue Niel . Podczas cywilnego pogrzebu, który odbył się następnego dnia w krematorium Père-Lachaise , przemówili Yves Guyot i Sigismond Lacroix , byli współpracownicy radykała w 1871 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. działów archiwum Loarą Vital Saint-Etienne, rejestr urodzeń 1830 działać n O  1386 (do 122 156).
  2. Uwaga na Davida Mottu w Słownik litografowie drukarek XIX- th century , Krajowa Szkoła czarterów (dostęp 22 kwietnia 2021).
  3. Le Droit , 05 kwietnia 1872, str.  337 -338, a 06 kwietnia 1872, str.  342 .
  4. działów Archives of Ardeche Vital Annonay, połączenie zarejestrować 1852 czyn n o,  104 ( 105 do 147 ).
  5. Paryż Archives Vital 9 th dzielnica połączenie z rejestru 1885 ustawy n °  15 ( dla 8 z 31 ).
  6. Gaumont, str.  30 -31.
  7. The Universal Monitor , 12 stycznia 1865, s.  37 .
  8. Le Droit , 23 grudnia 1868, s.  1261 .
  9. General Encyclopedia , Paris, Garrousse, 1869-1871 (dostępne online w Gallica ).
  10. Le Constitutionnel , 22 września 1870, s.  2 .
  11. Étienne Arago , Hôtel de ville de Paris 4 września i podczas oblężenia: odpowiedź na hrabiego Daru i parlamentarne komisje śledcze , Paryż, 1874, s.  53 -57.
  12. Dziennik Urzędowy Republiki Francuskiej z 19 października 1870, str.  1649 .
  13. Gaumont, str.  33 .
  14. Félix Sangnier (tłum.), W Paryżu w czasie oblężenia , 2 nd edition, Paris, Ollendorff, 1888, s.  422 -425.
  15. Ernest Gay , Nos édiles , Paryż, 1895, s.  524 .
  16. Gaumont, str.  37 .
  17. Le Siècle , 30 czerwca 1871, s.  3 .
  18. Le Figaro , 10 lipca 1871, s.  2 .
  19. Gay ( op. Cit. ), P.  221 .
  20. Gay ( op. Cit. ), P.  225 .
  21. Gay ( op. Cit. ), P.  393 .
  22. Gaumont, str.  42 .
  23. Le Figaro , 21 października 1871, s.  2 .
  24. Le Constitutionnel , 19 kwietnia 1872, s.  2 .
  25. Le Droit , 11 grudnia 1872, s.  1190 .
  26. Le Constitutionnel , 15 stycznia 1874, s.  2 .
  27. Radical , 1 st grudzień 1898, s.  1 .
  28. Paryż Archives Vital 17 th dzielnica, rejestr 1907 zgonów działać n O  16 ( o 3 do 31 ).
  29. Le Siècle , 4 stycznia 1907, s.  2 .

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne