Radny miasta Paris Saint-Ambroise | |
---|---|
30 lipca 1871 -18 kwietnia 1872 | |
Charles Floquet | |
Burmistrz 11. dzielnicy Paryża | |
5 listopada 1870 -31 marca 1871 | |
Arthur de Fonvielle ( d ) Charles Ruinet ( d ) | |
Burmistrz 11. dzielnicy Paryża | |
15 września -18 października 1870 | |
Anatole-Cyprien Coffard Arthur de Fonvielle ( d ) |
Narodziny |
17 października 1830 Saint Etienne |
---|---|
Śmierć |
2 stycznia 1907(76) 17. dzielnica Paryża |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Polityk , bankier |
Pokrewieństwo |
Hugo Wittmann ( d ) (szwagier) Eugène Bertol-Graivil ( d ) (zięć) |
Jules -Alexandre Mottu , urodzony dnia17 października 1830w Saint-Étienne i zmarł dalej2 stycznia 1907w Paryżu jest politykiem Francuzem .
Urodzony w Saint-Étienne, rue d'Artois, 17 października 1830 roku, Alexandre- Jules Mottu jest synem Adeline Marcha (1797-18 ..) i Davida- Marca Mottu (1792-1849), kupca z Genewy . Drukarz i grawer wklęsły do 1831 roku, David Mottu następnie wyjechał z Saint-Étienne do Annonay , gdzie urodziła się jego żona i gdzie stał się litografem i papiernikiem.
Jules Mottu rozpoczął karierę zawodową w 1851 roku. W następnym roku został kupcem i producentem garbarni w Anonay. 14 września 1852 ożenił się tam z Christine- Pauline Wittmann (1832-1919). Urodzona w Ulm , w królestwie Wirtembergii , Pauline jest siostrą Hugo Wittmanna ( d ) (1839-1923). Para Mottu-Wittmann będzie miała syna Georgesa (1853-1911) i córkę Jeanne (1858-1936), która poślubi w 1885 roku pisarza Eugène Domicent, znanego jako Eugène Bertol-Graivil ( d ) ( 1857-1910).
Skórki komisarz ds rękawice, Mottu przeniósł się do Paryża w 1856. Jego sklep znajduje się w n o 22 Rue des Deux-Portes-Saint-Sauveur . W 1860 r. Zatrudnił jako kasjera byłego republikańskiego deportowanego Charlesa Delescluze'a . Od tego czasu bywał w stołecznych kręgach demokratycznych, spółdzielczych i stowarzyszeniowych. Na przykład brał udział w założeniu Credit at Work przez Jean-Pierre Béluze w 1863 r. Oraz w założeniu gazety L'Association: międzynarodowy biuletyn spółdzielni w 1864 r.
W grudniu 1864 r. Mottu scedował własność swoich wyrobów skórzanych na swojego szwagra Hugo Wittmanna. W dniu 7 stycznia 1865 roku, otworzył banku w n o 110 Boulevard de Sewastopolu pod nazwą „Mottu i C tj .”
W 1868 roku Jules Mottu założył nową firmę zajmującą się publikacją General Encyclopedia , encyklopedii ducha naukowca, rozprowadzanej najpierw w formie materiałów, a następnie w trzech tomach opublikowanych w latach 1869-1871. Mottu kieruje publikacją i pisze o niej kilka artykułów. jego republikańscy towarzysze.
Cieszący się pewnym rozgłosem w zaawansowanych kręgach republikańskich, Mottu podjął polityczne obowiązki po rewolucji 4 września 1870 roku . W dniu 15 września, mer Paryża Etienne Arago powołał go na burmistrza 11 th dzielnicy zastąpić przedsiębiorcy Coffard dymisji.
Zaciekle antyklerykalny, a zatem zwolennik sekularyzacji edukacji, Mottu dopuścił się nadużycia władzy wobec szkół kongregacyjnych. Następnie został zwolniony i zastąpiony 18 października przez Arthura de Fonvielle ( d ) . To odwołanie zwiększyło popularność Mottu wśród rewolucjonistów z Faubourg Saint-Antoine , a zwłaszcza wśród Blanquistów . I tak podczas powstania 31 października 1870 r. Część powstańców przyjęła jego nazwisko wśród osobistości powołanych do powołania komitetu bezpieczeństwa publicznego .
Mottu zajmuje jego zemsty na okazji wyborów samorządowych z 5 listopada , odzyskując jej burmistrz szalik 11 th po otrzymaniu 14,251 głosów na 23,930 wyborców, lub 59,5%, wobec 39,3% (9399) do Fonvielle. Popularność Mottu wśród rewolucjonistów osłabła jednak na początku 1871 r. Tak więc po powstaniu 18 marca i zorganizowaniu nowych wyborów samorządowych 26 marca Mottu został w dużej mierze pokonany: uzyskał tylko 4 614 z 25 183 głosów, czyli 18%, zajmuje dopiero ósme miejsce w swojej dzielnicy. Kilka dni po tej porażce Mottu brał udział w powstaniu Ligi Republikańskiej Unii Praw Paryża (LUR), która bezskutecznie usiłowała uniknąć bratobójczej walki między Komuną Paryską a legalnym rządem.
Popierany przez LUR i Komitet Radykalnych Republikanów, Mottu jest kandydatem na posła w uzupełniających wyborach parlamentarnych 2 lipca 1871 roku . Otrzymał 76 242 głosów, ale nie został wybrany. Szczęśliwszy jest trzy tygodnie później, podczas wyborów samorządowych 23 i 30 lipca . To jest rzeczywiście wybrany radnym w dwóch dzielnicach 11 th dzielnicy, jednej z Folie-Méricourt i że św Ambrożego , aw obszarze Pere Lachaise . W końcu wybiera Saint-Ambroise.
W październiku tego samego roku założył nową gazetę polityczną Le Radical, którą przejął. Niedługo wcześniej uczestniczył wraz ze swoimi radykalnymi kolegami w tworzeniu tygodnika La Municipalité .
Oceniana samozadowolenie przeciwko byłym komunardów, Radical budzi oburzenie konserwatywnej prasie przeciwko antyklerykalnym byłego burmistrza 11 th dzielnicy. Le Figaro d ' Hippolyte de Villemessant poprowadził następnie energiczną kampanię przeciwko Mottu, której nakazał wyjaśnić wykorzystanie funduszy zebranych w ramach abonamentu na pomnik pogrzebowy posła Baudina .
Działalność bankowa Mottu, naznaczona defraudacją, miała fatalnie wpłynąć na jego karierę polityczną. W przypadku zawieszenia płatności na ponad rok bank ogłosił upadłość w grudniu 1871 r., A jeden z jego klientów złożył skargę na Mottu i zarzucił mu sfałszowanie jego zapasów i przekierowanie powierzonych jej kwot. Aresztowany 13 marca 1872 r. I uwięziony w Mazas pod zarzutem wypłaty fikcyjnych dywidend, nadużycia zaufania i zwykłego bankructwa, 7 kwietnia 1872 r. Został skazany na dwa lata więzienia.
Po skazaniu Mottu wysłał rezygnację do przewodniczącego rady miejskiej Josepha Vautrain'a , który odczytał ją na posiedzeniu 18 kwietnia 1872 roku. Rezygnuje też z kierownictwa radykała .
Zatrzymany w Sainte-Pélagie , został również skazany na kolejne 10 grudnia do ośmiu miesięcy więzienia w związku z upadłością domu scedowanego osiem lat wcześniej na Hugo Wittmanna. Ten ostatni, powrócony do Niemiec po wojnie , jest podejrzany o to, że był tylko nazwiskiem jego szwagra. Te dwie kary są jednak mylone. W styczniu 1874, Mottu uzyskać od rządu odpuszczenie ciągu ostatnich pięciu miesięcy jego zdaniu, aby móc wejść w posiadanie miejsce w Liège , Belgia .
Mottu powrócił do Francji przed 1885, kiedy żyje w n o 18 Baudin ul .
W 1898 roku, u szczytu afery Dreyfusa , Mottu podpisał petycję na rzecz pułkownika Picquarta .
Zmarł 2 stycznia 1907 w n o 98 Avenue Niel . Podczas cywilnego pogrzebu, który odbył się następnego dnia w krematorium Père-Lachaise , przemówili Yves Guyot i Sigismond Lacroix , byli współpracownicy radykała w 1871 roku.