Józef Rosny

Józef Rosny Obraz Opis Portret Józefa Rosnego (1771-1814) .jpg. Kluczowe dane
Imię i nazwisko Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny
Narodziny 29 sierpnia 1771
Paryż
Śmierć 21 października 1814 r.
Valenciennes
Podstawowa działalność Powieściopisarz , dramaturg , historyk historia
Autor
Język pisania Francuski
Ruch rewolucja Francuska
Gatunki Powieść , Teatr , Historia

Podstawowe prace

Podpis Josepha Rosny

Joseph Rosny (Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny) to francuski pisarz wariograf urodzony29 sierpnia 1771 w Paryżu i zmarł dnia 21 października 1814 r.w Valenciennes. Jest autorem wielu powieści, kilku sztuk teatralnych i kilku prac naukowych. Jego twórczość, często mieszająca elementy autobiograficzne z fikcją, obfituje w lekcje ze świata liternictwa podczas rewolucji francuskiej .

Biografia

Rodzina

Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny urodził się w Paryżu dnia 29 sierpnia 1771.

Jego matką była Marie-Françoise Le Roy, najstarsza córka François Le Roy de la Faudignère, dentysty i wynalazcy eliksiru odontalgii. W testamencie wskazuje, że uznaje dziecko za swojego wnuka, chociaż ten urodził się przed ślubem córki z „siostrą Prunot de Rosni”. Ojciec Józefa Rosnego był jednym z dyrektorów zatrudnionych w służbach centralnych gospodarstw królewskich. Zgodnie z notatką Léona de Rosny nazywał się Antoine-Nicolas Prunaut (lub Prunol) de Rosny i miał umrzeć w 1794 roku. Według zapisu drugiego małżeństwa Josepha Rosny'ego nazywał się Antoine Jacob Roland Derosny. Jeśli wierzyć Pamiętnikom Madame de Rosny, Joseph Rosny zostałby wydziedziczony przez swojego ojca „z powodu jego poglądów politycznych na korzyść Woltera, Jean-Jacquesa Rousseau i innych encyklopedystów”. The Memoirs of a young man , opublikowane przez Josepha Rosny w 1796 roku, a następnie przekształcony w powieści pod tytułem Joseph i Caroline w następnym roku w rzeczywistości opowiada historię młodego człowieka, który zerwał z jego rodziny, aż do śmierci. Od Ojca, konsekwencje choroby, w 1794 roku. W swojej broszurze Au Government français , wydanej w roku X (1802), Joseph Rosny czyni to zerwanie argumentem dowodzącym, że dobrowolnie zrezygnował z przywilejów „starego reżimu”, rezygnując z „pracy”. 40 000 livów [res], które [jego ojciec] nosił przez prawie sześćdziesiąt lat i których przeżycie [jego] było obiecane

Odręcznie napisana i bogato oprawiona kopia powieści Nieszczęścia więźnia dedykowana jest przez Josepha Rosny'ego „jego kuzynowi Duvalowi”: wskazuje to, że około 1798 r., kiedy ta praca została opublikowana pod tytułem Les Infortunes de La Galetierre podczas reżimu decemviral Joseph Rosny chciał wzmocnić lub odnowić więzy z rodziną matki. Marie Duval była córką ciotki Françoise Le Roy i stomatologa Jacquesa René Duvala .

Joseph Rosny po raz pierwszy ożenił się z Anne Geneviève Caroline Perrier. Para ma kilkoro dzieci. W 1809 ożenił się ponownie w Valenciennes z Isbergu Thérèse Hécart, córką Gabriela Hécarta , sekretarza ratusza i miejscowego uczonego. Z tego drugiego związku urodził się Lucien de Rosny w 1810 roku, przyszły ojciec Léona de Rosny .

Kariera wojskowa

Joseph Rosny opublikował swoje akta służby wojskowej wraz z dokumentami uzupełniającymi w broszurze Au Government français . Od 1784 do 1787 był uczniem szkoły wojskowej Rebais , utworzonej rozporządzeniem z 1776 roku . W latach 1788 i 1789 był prostym żołnierzem, potem sierżantem-kwatermistrzem, odpowiedzialnym za stewardship w pułku Vexin , który następnie trzymał garnizon w fortach Marsylii. W Józefie i Karolinie (1797) opowiada o trudnościach w znoszeniu stanu żołnierza. Urlop uzyskał w 1789 r., a do kariery wojskowej powrócił w 1791 r., wstępując jako ochotnik do pierwszego batalionu departamentu Cher. Podporucznik w następnym roku, w roku 1793 był kwatermistrzem-skarbnikiem Legii Ardenów, w roku II zastępcą generała brygady Jakuba, aw roku III zastępcą adiutantów generalnych armii Zachodu. Zreformowany ze względów zdrowotnych rozpoczął następnie karierę administracyjną przerwaną na kilka miesięcy w VII roku, kiedy wznowił działalność jako kwatermistrz skarbnik 1. batalionu Aveyron.

Kariera administracyjna

W latach 1795-1802 piastował różne stanowiska w administracji wojskowej i cywilnej. W 1795 r. objął stanowisko zastępcy szefa komisji wojsk lądowych. Następnie został sekretarzem generalnym ministra policji generała Cochona . Zastępca szefa Urzędu Ducha Publicznego w Ministerstwie kilka miesięcy później (w 1797 r.), rok później, w 1798 r., nie wchodził już w skład sztabu administracji urzędów MSW. François de Neufchâteau, ale także dzięki wielokrotnym apelom do władz, został pierwszym redaktorem Instrukcji Publicznej . Na kilka miesięcy opuścił administrację cywilną dla administracji wojskowej. W 1799 r. Lucien Bonaparte powołał go na stanowisko referenta dywizyjnego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, ale Joseph Rosny przebywał tam tylko przez krótki czas. Rzeczywiście, jego obrońca zostaje odsunięty od władzy przez:Marzec 1800i znowu jest bezrobotny. Jednak rok później, w 1801 roku, został rekomendowany przez Lebruna na ministra spraw wewnętrznych Kaptali . W ten sposób zostaje dyrektorem stypendium miejskiego w Autun, ale musi też wyjechać z Paryża do Burgundii. Reszta jego kariery administracyjnej jest mniej znana. Z aktu jego drugiego małżeństwa wynika, że ​​był „kontrolerem żeglugi” w Valenciennes w 1809 roku.

Kariera literacka

W 1789 opublikował swoją pierwszą pracę, Ulamor et Feltidie , powieść "baśniową" i "alegoryczną". Jego ostatnie dzieło, Placet allegorique przedstawione HM cesarzowi i królowi przez reformowanego oficera , ukazało się w 1814 roku. Między tymi dwiema datami opublikował około sześćdziesięciu książek, ale czasami napotykał na trudności, jeśli wierzyć temu, co napisał w kilka jego tekstów. W Firmin ou le Jouet de la Fortune wydaje się, że chce uświadomić słuchaczom trudności, jakie pisarz może napotkać, aby zostać opublikowanym, umieszczając bohatera swojej opowieści w sytuacji nieszczęśliwego pisarza. W szczególności podkreśla opozycję między pisarzem uznanym a tym, który musi pisać, aby żyć. W latach 1796–1800 jego kariera literacka była związana z karierą administracyjną: jego twórczość brała udział w ruchu „republikanizacji umysłów”, popieranym przez władze Dyrektoriatu. Od 1800 roku pisał prace naukowe lub związane z Belles-Lettres, budując tożsamość autora, która jest bardziej kulturą szlachecką.

Grafika

Joseph Rosny jest wariografem , autorem bogatej i różnorodnej pracy. Pisał powieści, sztuki teatralne, prace naukowe, ale także pamiętniki, biografie i słowniki. Jego życie osobiste ma ogromny wpływ na jego twórczość, zwłaszcza w powieści Joseph et Caroline z 1797 r., wznowieniu wiernie napisanych i zebranych przez niego „Moich dwudziestu pięciu lat” czy „Wspomnienia młodzieńca”, wydanych rok wcześniej. Kolejne wydania tego tekstu mnożą wskazania autobiograficzne: wiek autora w 1796 r., jego nazwisko jako redaktora tego pierwszego wydania, imię jego i pierwszej żony w następnym tytule, nazwisko ledwo ukryte w trzech wydaniach (" R ** y").

Świadek swoich czasów

Wśród wszechobecnych w twórczości Rosny banałów ważne miejsce zajmuje poszukiwanie autentyczności . Manifestację odnajdujemy w szczególności w powieści Józef i Karolina . Pełny tytuł Joseph and Caroline, czyli Le berger de la Sologne. Wspomnienia młodego człowieka, wiernie napisane przez niego samego. Prawdziwa historia, autorstwa Josepha R ** y, oficera Legionu Ardenów , kieruje lekturę w stronę niemal historycznego rozpatrzenia dzieła, poprzez wymienienie nazwy „Wspomnienia”, przysłówka „wiernie” i przymiotnika „prawda”. ”. Te trzy terminy podkreślają pragnienie Rosny'ego, aby nadać historii prawdziwy charakter, a także jego zdolność do transkrypcji rzeczywistych sytuacji, które mogłyby oczarować czytelnika jego czasów. Sam Rosny twierdzi, że „Historia zawsze ma nad powieścią wartość rzeczywistości ” . Aby dotrzeć do Prawdy, Rosny jest świadkiem różnych rzeczywistości, których interesuje ich różnorodność: codzienność żołnierza i jego ofiary, często burzliwe relacje rodzinne, starcie klas społecznych, miłosne pytania i wybory. wzbudza pojęcie przyjaźni, a zwłaszcza szczęścia. Ta troska o autentyczność przekracza zatem wymagania „doskonałej” lub po prostu bardzo rozbudowanej prozy, ponieważ sam autor w Ostrzeżeniu , przed historią, prosi czytelników o wybaczenie im „  niewybaczalnego zaniedbania  ” swojej opowieści. Rzeczywiście, nowe wydania mogły umożliwić naprawienie tych zaniedbań; jednak „wierzył, że musi pozostawić [swoje dzieło] niedoskonałe, zamiast je zniekształcać, starając się zmienić prawdę. "

Pisanie Rewolucji

W Les Infortunes de Monsieur de La Galetierre (1797) Joseph Rosny pisze fikcyjne wspomnienia, w których maluje obraz obyczajów tamtych czasów. Romantyczna iluzja pozwala mu również pokazać swój punkt widzenia na świat: w tej powieści autor atakuje personel polityczny roku II (1793-1794) i pokazuje rząd rewolucyjny jako brutalny i barbarzyński. Wykorzystuje w ten sposób lęki związane z Terrorem , opisując klimat uogólnionej podejrzliwości, za którą odpowiedzialny byłby Robespierre i jego wspólnicy. Gwałtownie atakuje agentów na żołd Terroru i przedstawia politykę rządu rewolucyjnego jako krwawą i bezwzględną. Warunki uwięzienia i pewna śmierć więźniów zostały opisane w szczególności podczas przetrzymywania La Galetierre w Paryżu. Intencje wydawcy w stosunku do swoich odbiorców są od początku określone w Ostrzeżeniu: „przestrzegać przed nowym systemem krwi i anarchii”. Dlatego autor życzy sobie, aby ta książka zbuntowała przyszłe pokolenia i uznała ją za „pomnik wstydu i barbarzyństwa”.

Les Infortunes de La Galetierre podczas reżimu Decemviral jest naśladowany, powtarzany i stanowi źródło banałów na temat „Terroru”. Rosny zaadaptował tę powieść dla teatru w 1798 roku, wydając Le regime décemviral, fait historique, dramat w trzech aktach iw prozie . Podczas spektaklu bohaterowie wielokrotnie formułują gwałtowną krytykę władzy, w szczególności w scenie 2 aktu I, gdzie postać Rainville, obawiając się o bezpieczeństwo Monsieur de la Galetierre, powiedziała do niego: „ Czy jesteś nieświadomy wszystkich zbrodnie popełniane codziennie przez garstkę łotrów, którzy pod zwykłym pretekstem wolności uzurpują sobie prawo do mordowania swoich współbraci? Czy ignorujesz wszystkie zbrodnie, które popełnili na rzecz bezkarności? ” . Ta mało reprezentowana sztuka szybko popadła w zapomnienie, co sam Rosny rozpoznaje w przedmowie do dramatu. Sam napisał notatkę, którą udawał redaktorów, w której twierdził, że władze departamentu Indre-et-Loire wolały skrócić wystawianie sztuki, ponieważ wzbudziłoby to zbyt wiele uwagi. reakcje rojalistów i anarchistów. W ten sposób Rosny pozycjonuje się nie tylko jako krytyk republikański, ale także jako dramaturg podlegający cenzurze.

Oprócz The Decemviral Regime, fakt historyczny, dramat w trzech aktach i prozą , Joseph Rosny opublikował w 1798 drugą sztukę, Adonis ou le bon nègre: Mélodrame, w czterech aktach, z tańcami kreolskimi, pieśniami, scenografią i kostiumami , napisany wspólnie przez François Béraud de la Rochelle i reprezentowany na scenie Théâtre de l'Ambigu-Comique we Fructidor 6 roku Republiki. Ta sztuka odzwierciedla ówczesną sytuację polityczną we Francji. Akcja rozgrywa się we francuskiej kolonii w Afryce i przedstawia niewolnika Adonisa, który pomaga swemu panu i jego żonie pokonać samozwańczego czarnoskórego wyzwoliciela Afrykańczyków. W czwartym akcie chciwy rewolucjonista zostaje ostatecznie pokonany, pan mianuje Adonisa prawdziwym zbawicielem kolonii i daje wolność wszystkim niewolnikom.

Temat emigracji , czyli ucieczki z Francji w latach 1789-1800 kilku tysięcy ludzi obawiających się obalenia monarchii, jest obecny w niektórych pracach Josepha Rosny'ego, takich jak Les Infortunes de la Galetierre . W Firmin ou le Jouet de la Fortune stara się wykorzystać popularność tego tematu, wprowadzając kilka banałów na temat emigracji. Temat emigranta jest jednak słabo poruszany, ponieważ wygnanie Firmina i jego żony za granicę trwa bardzo krótko. Również pod koniec drugiej części w „Koniecznym przestrodze lub niepotrzebnej przedmowie” krytykuje wyraźny gust czytelników do tego tematu, który zmusiłby go do nadania swojej pracy „fałszywego” tytułu.

Dwie prace Rosny'ego, które zawierają w swoim tytule termin fortuna ( Firmin ou le Jouet de la Fortune i Les Infortunes de la Galetierre ), wpisują się wyraźnie w historyczny kontekst Rewolucji Francuskiej. Rewolucja, jako historyczne tło powieści, podkreśla ideę niemożliwego odwrotu. W ten sposób karmi topos fortuny, o ile przedstawia bezsilność człowieka wobec niemożności udaremnienia siły przypadku. W ten sposób, w razie potrzeby, rewolucja wydaje albo jako „nieprzewidywalną potworności” lub jako „przemoc, że jego logika”, jak fortuny w powieściach z XVIII -tego  wieku, zwłaszcza tych z Rosny.

Romantyczne banały

Na przykład w Firmin ou le Jouet de la Fortune Joseph Rosny podejmuje topos wrogiej i gwałtownej natury, burzy nadciągającej, aby oddzielić bohaterów, a także sieroty lub podrzutka: Firmin odkrywa, że ​​jest szlachetny i zmienia się stan społeczny. Postać nieobecnego, odnalezionego lub umierającego ojca jest bardzo obecna w kilku jego pracach, co wydaje się ściśle związane z jego sytuacją rodzinną.

Równie ważnym banałem jest przyjaźń. W Joseph and Caroline jest wsparciem ewolucji głównego bohatera Josepha, przerywanej jego rozmowami z trzema bliskimi przyjaciółmi. Ta epistolarna powieść, która śledzi podróż płomiennego dwudziestoletniego młodzieńca, przez jego życie rodzinne, wojskowe i miłosne, jest także powieścią edukacyjną. To postacie prawdziwego Przyjaciela lub Ojca łagodzą zapał młodego człowieka, który ma jeszcze niewielkie doświadczenie życia.

Topos fortuny jest również bardzo obecny w powieściach Josepha Rosnego. Fortuna pociąga za sobą problematyczną dialektykę między przypadkiem a koniecznością, zarówno przypadkową, jak i nieuniknioną. Ten paradoks jest szeroko wykorzystywany przez Josepha Rosny'ego, który opiera się na tym temacie, aby konstruować odsłanianie się akcji romantycznej, zwłaszcza w Le Péruvien à Paris , czy w Ulamorze i Feltidie . Dwuznaczność tematu jest szczególnie podkreślona w jednej z jego prac: Firmin czyli Zabawka fortuny . Ta powieść przedstawia fundamentalną ambiwalencję między aktywnym lub pasywnym statusem bohatera, między jego zdolnością do wykorzystywania okazji, aby wydobyć z nich to, co najlepsze, a jego pozycją jako „zabawki fortuny”.

Pasterski

Jednym z uprzywilejowanych tematów pracy Josepha Rosnego jest opieka duszpasterska. Alternatywny tytuł Józefa i Karoliny to Le Berger de la Sologne . W 1800 roku autor opublikował swoją pierwszą otwarcie pastoralną powieść: Claude et Claudine ou l'Amour au village . W 1801 opublikował jedno ze swoich najbardziej znanych dzieł: Le Bonheur rural, czyli Tableau de la vie champêtre . W przestrodze tej pracy autor deklaruje upodobanie do natury i jej opisów.

Zamiłowanie Josepha Rosny'ego do opieki duszpasterskiej należy wiązać z autorem Jean-Pierre Claris de Florian , którego praca obejmuje cztery wyraźnie duszpasterskie dzieła. Obaj mężczyźni poznali się pod koniec 1791 lub na początku 1792 i Florian zachęcił Josepha Rosny'ego do pisania. Szesnaście lat starszy od niego Florian stawia się jako model dla młodego pióra, którym był Joseph Rosny. Rzeczywiście, możemy urzeczywistnić jego podziw, gdy autor opublikował w 1797 roku dzieło biograficzne w hołdzie, Życie Jean-Pierre de Florian , trzy lata po jego śmierci. W przedmowie do tego ostatniego Joseph Rosny mówi o „uczuciu wdzięczności” wobec „[swojego] dobroczyńcy i [jego] przyjaciela”. Podobnie w 1812 opublikował Éloge de J.-P. Claris de Florian . Wiemy również, że jego dzieło Claude et Claudine ou l'Amour au village jest powieścią pastoralną naśladującą dzieło Floriana Estelle i Némorina .

W Joseph and Caroline Joseph Rosny inscenizuje swoją pierwszą rozmowę listowną z Florianem. Pierwszy list od Józefa do Floriana nosi tytuł „Zasłużony hołd”, a odpowiedź „Podejścia, hojność”.

Świat liter

Trajektoria zawodowa i literacka Josepha Rosnego jest reprezentatywna dla logiki, czasem sprzecznej, która określała status pisarza w tym okresie.

Joseph Rosny nie tylko publikował dzieła literackie, ale także oddawał swoje pióro na służbę różnym reżimom politycznym. Pierwszy redaktor oświaty publicznej w okresie Dyrektoriatu , następnie autor prac edukacyjnych mających na celu upowszechnianie wartości republikańskich, Rosny czynnie uczestniczył w legitymizacji władzy politycznej. O tym pragnieniu „pożytecznej służby ojczyźnie” świadczy jego tekst Do rządu francuskiego , opublikowany w 1802 r., w którym bezpośrednio apelował do Pierwszego Konsula o pracę.

Z pomocą Félix Nogaret i Claude-François-Félix Mercier z Compiègne, Joseph Rosny opublikował w 1800 Le Tribunal d'Apollon, czyli ostateczny wyrok wszystkich żyjących autorów , słownik zaprojektowany jako przewodnik czytania. Skupia artykuły, które wychwalają, a częściej podle zniesławiają ówczesnych pisarzy, najczęściej określanych mianem „intruzów” lub „śmiesznych Mirmidonów i pigmejów”. Charles Weiss w wnikliwy sposób komentuje notatkę poświęconą Josephowi Rosnemu, którą sam napisałby: niesłusznie obciążałby księgarzy, którzy zawsze przedkładają ilość nad jakość. Zdaniem Josepha Rosny, autorzy nie mogliby swobodnie wyrażać zakresu swojego talentu, będąc poddawani presji handlowej. Potępia degradację pola literackiego, w którym każdy bez usposobienia próbuje szczęścia.

Dzieło rozgrywa się w kontekście niezgody wstrząsającej światem literackim: „wojna” listów rozgrywa się we Francji w latach 1799-1802, wywołana po części osłabieniem rynku książki. Joseph Rosny potępia pisarzy uznanych za przeciętnych, którzy przyczyniliby się do upadku literatury. To także kwestia krytyki ochrony, jaką daje twórcom Dyrektoriat , który nie potrafi odróżnić autorów dobrych i złych. Jeśli pisarz ma służyć władzy, ta ostatnia musi być w stanie zapewnić ochronę tylko najbardziej emerytowanym, kategorii, w której sam się pozycjonuje. Więc Józef Rosny sprzyja literaturę XVII -tego  wieku ze szkodą dla oświecenia: to również sposób na podkreślenie sponsoring państwa, symbolizowane Król Ludwik XIV i że pożąda.

Wydana w 1798 roku Firmin, czyli zabawka fortuny, to także miejsce pytań o funkcję autora. Joseph Rosny czyni absolutnym przykładem Jean-Pierre Claris de Florian , o którym napisze pochwałę. Ale Rosny zdaje sobie sprawę z tego, że nie pasuje do tego modelu duszpasterskiego i wolnego pisania. Rzeczywiście, Firmin, którego można uznać za podążającego za Jean-Luc Chappeyem jako obraz autora Rosny, musi wybrać „lukratywny gatunek”, aby przetrwać, to znaczy powieść, zanim będzie musiał zwrócić się w stronę teatru, jeszcze „bardziej lukratywnego”. , co spowoduje kolejną porażkę. Joseph Rosny buntuje się przeciwko literaturze komercyjnej, która odwraca się od bardziej budującego powołania duchowego. Firmin, pierwszy malarz, jest także wizerunkiem małego pisarza, który próbuje szczęścia w literaturze, aby zarobić na życie. Joseph Rosny pisze, że stan autora „dawniej tak honorowy, jak niezależny, popadł w stan degradacji, który dał się odczuć w wyniku ogólnego przewrotu. ”.

Ostatni rozdział Podróży wokół Pont-Neuf , opublikowany w 1802 r., zwraca uwagę na ulubione rozrywki urzędników: chodzenie do teatru i pisanie. Publiczność tworzona przez pracowników biurowych wydaje się być suwerennym sędzią literatury, a jej reakcja warunkuje resztę każdej kariery. Jednak publiczność udaje się do teatru z „zapobieganiem w sercach i z góry olśnionych oczach”. Często obwinia się autorkę, której nie wysłuchano, a aktorkę docenia się przed rozpoczęciem spektaklu. Joseph Rosny ubolewa, że ​​pisarz może być postacią marginalizowaną, której ta niewrażliwa publiczność nie wie, jak rozpoznać wartość. W dodatku wszyscy zaczynają komponować wiersze o aktorce: to kolejny sposób na potępienie tych początkujących autorów, którzy zatopiliby zasługi w fali niespójnych pism.

Lista opublikowanych prac

Studia

Bibliografia

  1. Jean-Luc Chappey , „  Udręki Josepha Rosny'ego (1771-1814) pytania o status pisarza w rewolucji  ”, „ Annały historyczne rewolucji francuskiej” , n O  356,1 st kwiecień 2009, s.  119-142 ( ISSN  0003-4436 i 1952-403X , DOI  10.4000 / ahrf.10625 , czytanie online , dostęp 10 października 2018 )
  2. Charles Weiss , „Rosny (Antoine-Joseph-Nicolas de)” , w Biography Universe, Ancient and Modern , t.  39, Paryż, LG Michaud,1825( czytaj online ) , s.  34-37
  3. Joseph Rosny, Au Government français , Autun, wyśw. przez P.-P. Dejussieu, rok x, 31  s. ( czytaj online ) , s.  3
  4. Piotr Baron, "  Rodzina stomatologów w XVIII -tego  wieku: Leroy Faudignère  " History of Medical Sciences , vol.  XXXVI-1,2002, s.  61 ( przeczytaj online )
  5. Laurent-Charles d' Houry , Almanach royal, rok przestępny MDCCLXXX , Paris, Chez Laurent d'Houry,1780( czytaj online ) , s.  549
  6. Bénédicte Fabre-Muller , Pierre Leboulleux i Philippe Rothstein , Léon de Rosny 1837-1914: From the Orient to America , Presses Universitaires du Septentrion,24 listopada 2014( ISBN  978-2-7574-0894-0 ) , s.  331
  7. Akt ślubu Antoine Joseph Nicolas Derosny, Valenciennes, 10 maja 1809. Zapis zamieszczony na geneanet.org: https://www.geneanet.org/archives/releves/depgn61862/642
  8. Cyt. Bénédicte Fabre-Muller , Pierre Leboulleux i Philippe Rothstein , Léon de Rosny 1837-1914: From the Orient to America , Presses Universitaires du Septentrion,24 listopada 2014( ISBN  978-2-7574-0894-0 ) , s.  401
  9. Joseph Rosny, Mes dwadzieścia pięć lat, czyli Pamiętniki młodego człowieka, wiernie napisane i zebrane przez niego samego , Paryż, AJ Rosny,1796, 189  pkt. ( przeczytaj online )
  10. Joseph Rosny , „  Joseph i Caroline, czyli Le berger de la Sologne, wspomnienia młodego człowieka wiernie napisane przez niego samego, prawdziwa historia, przez oficera Legii Ardenów  ” , o Gallicy ,1797(dostęp 14 października 2018 )
  11. Zobacz katalog księgarni Amelie Sourget: https://www.ameliesourget.net/produit/rosny-antoine-joseph-nicolas-de-les-infortunes-dun-detenu-1798/
  12. Joseph Rosny , „  nieszczęść La Galetierre podczas decemviral reżimu  ” , na galijskiego ,1798(dostęp 14 października 2018 )
  13. Joseph Dubois , „  Z regionu Nord/Pas-de-Calais do Japonii. Cztery pokolenia literatów z północy Francji  ”, Revue du Nord , tom.  73, n o  2891991, s.  73-86 ( ISSN  0035-2624 , DOI  10.3406 / rnord.1991.4620 , czytaj online , dostęp 17 października 2018 )
  14. Rosny, Józef de (1771-1814). Autor tekstu , „  Firmin lub Le zabawka de la fortuny. Część 1 /, historia młodego emigranta, Joseph Rosny ...  ” , o Gallica , 1797-1798 (konsultacja 2 listopada 2018 r. )
  15. Rosny, Joseph de (1771/14). Autor tekstu , „  Józef i Caroline, czy Le Berger de la Sologne, wspomnienia młodego człowieka wiernie napisany przez siebie, prawda, historia, przez oficera Legii Ardenów  ” , na galijskiego ,1797(dostęp 4 listopada 2018 )
  16. Rosny, Joseph de (1771/14). Autor tekstu , „  Józef i Caroline, czy Le Berger de la Sologne, wspomnienia młodego człowieka wiernie napisany przez siebie, prawda, historia, przez oficera Legii Ardenów  ” , na galijskiego ,1797(dostęp 4 listopada 2018 )
  17. Hugette Krief, „Strachy i przerażenie  : romantyczne następstwa Roku II”.  », Dzieła literackie, Wielkie lęki, 2; Inny. , ADIREL, tom.  XVII,2004, s.  424 ( ISBN  2-9518403-2-2 , przeczytaj online )
  18. Joseph Rosny, Les Infortunes de La Galetierre podczas reżimu Decemviral, zawierający jego prześladowania, jego ucieczkę pod Robespierre'em, jego rozbicie się i pobyt na bezludnej wyspie, a następnie powrót do Francji. , Paryż, 1798-1799, 232  s. ( przeczytaj online )
  19. Joseph Rosny, Le reżimu Décemviral, fakt historyczny, dramat w trzech aktach i w prozie , Paryżu, Chez Tous Les Marchands de Actualités,1797, 131  pkt. ( przeczytaj online )
  20. Joseph Rosny, The Decemviral Regime, fakt historyczny, dramat w trzech aktach i prozą , Paryż, Chez Tous Les Marchands de Nouveautes,1797, 131  pkt. ( czytaj online ) , s.  12
  21. Joseph Rosny, Adonis ou le bon nègre: Mélodrama, w czterech aktach, z tańcami kreolskimi, pieśniami, scenografią i kostiumami , Paryż, w Glisau, Pigoreau, obywatel le Pan,1798, 47  s. ( przeczytaj online )
  22. (w) Katherine Astbury, Narrative Responses to trauma Rewolucji Francuskiej , Londyn, Legenda,2012, 196  s. ( ISBN  978-1-907975-42-4 , czytaj online ) , s.  138-139
  23. Joseph Rosny, Firmin czyli Zabawka Fortuny , Pigoreau,1798( czytaj online ) , s.  182
  24. "  Michel Delon opowiada o emigracji | BNF ESSENTIELS  ” , na gallica.bnf.fr (dostęp 5 listopada 2018 r. )
  25. przedmowa Michela Delona w Sénac de Meilhan, L'Emigré , Paryż, Gallimard, zbiór folio, 2004, s. 19
  26. Bénédicte Fabre-Muller , Pierre Leboulleux i Philippe Rothstein , Léon de Rosny 1837-1914: From the Orient to America , Presses Universitaires du Septentrion,24 listopada 2014( ISBN  978-2-7574-0894-0 ) , s.  331
  27. Encyclopædia Universalis , „  ALLEGORY  ” , na temat Encyclopædia Universalis (dostęp 5 listopada 2018 r. )
  28. Joseph Rosny, Peruwiańczyk w Paryżu, praca krytyczna, historyczno-moralna, zawierająca relację z podróży młodego Indianina odbytej we Francji na początku XIX wieku , Paryż, impr. przez Huguina,1801, 203  pkt. ( przeczytaj online )
  29. Joseph Rosny, Ulamor et Feltidie, historia alegoryczna, przekład z arabskiego przez MR.. , Paryż, Gattey,1789, 104  pkt. ( przeczytaj online )
  30. Bénédicte Fabre-Muller , Pierre Leboulleux i Philippe Rothstein , Léon de Rosny 1837-1914: From the Orient to America , Presses Universitaires du Septentrion,24 listopada 2014( ISBN  978-2-7574-0894-0 , czytaj online )
  31. Rosny, Joseph de (1771/14). Autor tekstu , „  szczęścia wiejskich lub Tabeli życia na wsi, poemat w 12 książkach i prozy, Josepha Rosny, ...  ” , na galijskiego ,1801(dostęp 14 października 2018 )
  32. Rosny, Józef de (1771-1814). Autor tekstu , „  szczęścia wiejskich lub Tabeli życia na wsi, poemat w 12 książkach i prozy, Josepha Rosny, ...  ” , na galijskiego ,1801(dostęp 5 listopada 2018 )
  33. Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny , Życie JP Floriana , Druk Didot elder,1797( przeczytaj online )
  34. Bénédicte Fabre-Muller , Pierre Leboulleux i Philippe Rothstein , Léon de Rosny 1837-1914: From the Orient to America , Presses Universitaires du Septentrion,24 listopada 2014( ISBN  978-2-7574-0894-0 , czytaj online )
  35. Claude-François-Félix Mercier de Compiègne, Félix Nogaret, Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny, Le Tribunal d'Apollon lub Wyrok w ostateczności wszystkich żyjących autorów , Paryż, Marchand,1800( czytaj online ) , „Wyrok w ostateczności” (tekst wstępny)
  36. Jean-Luc Chappey, „Joseph Rosny (1771-1814) i kwestia„ poligrafu ”, w Dinah Ribard i Nicolas Schapira, Nie możemy sprowadzić wszystkiego do strategii , Paryż, Presses universitaire de France, 2013 ( ISBN  978- 2-13-058163-5 ) , s.   51-59
  37. Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny, Firmin czyli zabawka fortuny , Paryż, Pigoreau,1798( czytaj online ) , część pierwsza, rozdział jedenasty.
  38. Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny, Firmin czyli Zabawka Fortuny , Paryż, Pigoreau,1798( czytaj online ) , s.  Rozdział 13, część pierwsza.
  39. Antoine-Joseph-Nicolas de Rosny, Podróż wokół Pont-Neuf , Paryż, Lemarchand,1802, s.125-131
  40. „  Firman or the Toy of Fortune – Wikiźródła  ” , na fr.wikisource.org (dostęp 14 października 2018 )
  41. „  Ribard, Dinah; Schapira, Nicolas, Nie da się wszystkiego sprowadzić do strategii: praktyk pisarskich i trajektorii społecznych.  "

Linki zewnętrzne