Jean Pronteau

Jean Pronteau Obraz w Infobox. Funkcjonować
Zastępca
Charente
1945-1958
Biografia
Narodziny 31 sierpnia 1919
Paryż
Śmierć 12 czerwca 1984(w wieku 64 lat)
Paryż
Narodowość Francuski
Zajęcia Polityk , ruch oporu
Inne informacje
Partie polityczne Francuska Partia Komunistyczna
Partia Socjalistyczna
Nagrody Narodowy Order Legii Honorowej
Croix de Guerre 1939-1945

Jean Pronteau , urodzony dnia31 sierpnia 1919w Paryżu ( 14 th  arrondissement), a zmarł12 czerwca 1984 w Paryżu ( 5 th  dzielnica) jest francuskim politykiem.

Członek ruchu oporu, był posłem komunistycznym Charente od 1945 do 1958 roku. Członek komitetu centralnego Francuskiej Partii Komunistycznej od 1950 roku, został usunięty z tego organu w 1961 roku wraz ze swoimi towarzyszami Marcelem Servinem i Laurentem Casanovą ( Servin-Casanova sprawa ). Wykluczony z tej partii w 1970 roku wstąpił do Partii Socjalistycznej , której został wybrany do Komitetu Sterującego w 1975 roku.Czerwiec 1981wchodzi do sekretariatu Partii Socjalistycznej. Zmarł na atak serca trzy lata później.

Biografia

Historia Jeana Pronteau jest skromna. Jego ojciec, syn robotnika rolnego, przeniósł się do Paryża w bardzo młodym wieku i odniósł sukces jako rzemieślnik. Jest wtedy VRP. Jej matka wykonuje dorywcze prace. Jean Pronteau to czysty produkt republikańskiej merytokracji. Uczony, licencjat, wstąpił do wyższej klasy literatury w Liceum Henri IV wWrzesień 1938. W następnym roku zaciągnął się do wojska dobrowolnie, przerwał studia, które wznowił dopiero w 1942 r., Uzyskując licencje filozoficzne.

Odporność

Życie uniwersyteckie, dyplomy, możliwa kariera, Jean Pronteau zostawił to wszystko, aby zaangażować się w akcję oporu przeciwko niemieckiemu najeźdźcy. Zdemobilizowany, gdy był oficerem w armii, po raz pierwszy zetknął się z ruchem Combat . Następnie wstąpił do komunistycznego ruchu oporu i został jednym z przywódców Zjednoczonych Sił Młodzieży Patriotycznej. W randze pułkownika, pod nazwiskiem Cévennes , był jednym z aktorów wyzwolenia Paryża, jego miasta. Mianowany do Zgromadzenia Doradczego , jest przedstawiany jako kandydat na deputację wPaździernik 1945Przez partię komunistyczną , do której dołączył w 1943 roku w tajemnicy „zrzucony” w departamencie Charente , uzyskał on miejsce zastępcę, który zachował się w następujących wyborów (Czerwiec 1946, Listopad 1946, Czerwiec 1951Styczeń 1956).

Komunista, następnie dysydent

Jej polityczną pozycję w Charente wzmacnia lokalny mandat radnego miasta Angoulême . Równocześnie w 1950 r. Wstąpił do Komitetu Centralnego RSW i brał udział w tworzeniu sektora „ekonomicznego” pod kierunkiem RSW . WKwiecień 1954, kieruje czasopismem Économie et Politique . Podtytuł „Revue marxiste d'économie” przedstawia pierwszy numer w następujący sposób:

„Recenzja Économie et Politique jest pierwszym marksistowskim przeglądem ekonomicznym, jaki ukazał się we Francji.
Nie ma potrzeby wykazywania decydującej roli faktów ekonomicznych w całym życiu społecznym. Rzetelna analiza tych faktów, znajomość praw, którym się przestrzegają, są niezbędne, aby lepiej rozpoznać siebie pośród złożonych i zmieniających się wydarzeń. (…) Metoda marksistowska dowiodła swojej wartości. Atakowany nieubłaganie od ponad wieku, narzucił się. (…) Reżim kapitalistyczny oddał do dyspozycji cały zastęp ekonomistów, którzy wymyślili i wciąż wymyślają wiele teorii, aby usprawiedliwić i utrwalić reżim wyzysku i degradacji człowieka, który wciąż panuje. "

Nie bez pitchingu (w Lipiec 1956redaktor naczelny przeglądu, historyk i ekonomista Jean Baby rezygnuje ze stanowiska, podczas gdy ekonomiści komunistyczni popierają teorię absolutnego zubożenia klasy robotniczej, Jean Pronteau kieruje tą recenzją doKwiecień 1961. W tym dniu Pronteau został wciągnięty w ostatnią wielką „stalinowską” erupcję partii komunistycznej , gdzie pod koniec trudnego do zrozumienia inkwizycyjnego zgromadzenia kilku przywódców „odesłano z powrotem do bazy”. Wraz z Laurentem Casanovą i Marcelem Servinem , obaj członkami najwyższego organu partii, Biura Politycznego, wysiedli ze statku Maurice Kriegel-Valrimont , Jean-Pierre Vigier , Claudine Chomat i… Jean Pronteau.

Pronteau pozostaje jednak komunistą (podobnie jak jego współoskarżeni), zakotwiczonym w Charente , gdzie jest jednym z wydziałowych przywódców partii ... W 1970 roku sygnatariusz petycji kwestionującej szczerość potępienia przez PCF Związku Radzieckiego. inwazji na Czechosłowację , kwestionując również powołanie nowego sekretarza generalnego do kierowania partią powstałą w ruchu oporu , Jean Pronteau zostaje wykluczony z partii komunistycznej.

Marksistowski intelektualista

Po wycofaniu się z czasopisma Économie et politique Jean Pronteau wrócił na uniwersytet. Był asystentem socjologii na Sorbonie , a następnie inżynierem urbanistycznym. Wraz z Serge'em Jonasem stworzył wydawnictwo specjalizujące się w socjologii krytycznej, Éditions Anthropos i kilku recenzjach, Man and Society, Autogestion, Espaces et Sociétés.

Krajowy przywódca Partii Socjalistycznej

Zainteresowanie życiem miasta doprowadziło go w 1973 roku do wstąpienia do Partii Socjalistycznej , gdzie należał do nurtu „Mitterrandian”. W 1975 roku rozpoczął drugą karierę polityczną. Delegowany przez Socjalistyczną Federację Charente , został wybrany do Komitetu Sterującego PS. WCzerwiec 1977na Kongresie w Nantes został ponownie wybrany do komitetu sterującego: znalazł się wśród 125 członków (pełnoprawnych i zastępczych) wybranych na „wniosek Mitterranda”.

W Czerwiec 1981został powołany na członka krajowego sekretariatu Partii Socjalistycznej. Pozostaje taki aż do śmierciCzerwiec 1984.

Uwagi i odniesienia

  1. Słowo „skromny” pochodzi od pióra Philippe'a Robrieux , Internal History of the Communist Party , Paryż, wydanie Fayarda, tom 4 (Biografie, chronologia, bibliografia), 1984, strony 460-462.
  2. W Charente21 października 1945lista komunistów, którą prowadzi, zajęła pierwsze miejsce w głosowaniu, uzyskując 36 517 głosów, czyli 23,82%. Jest jedynym wybranym członkiem swojej listy.
    Plik2 czerwca 1946lista komunistów uzyskała 45 573 głosów, czyli 29,10% głosów. Jego postęp pozwala mu na wybranie dwóch (w sumie czterech).
    Plik10 listopada 1946lista komunistów, którą przewodził, otrzymuje 50.545 głosów, czyli 33,68%, ale tylko jeden wybrany.
    Plik17 czerwca 1951pozostaje jedynym wybranym na swojej liście członkiem, który otrzymuje 46 779 głosów, czyli 31,5% głosów.
    Plik02 stycznia 1956, został ponownie wybrany, jego lista otrzymała 47 583 głosów (29,72%), a druga została wybrana.
    W 1958 r. Kandydat w okręgu Angoulême został pokonany w pierwszej turze (22,71% głosów).
    W listopadzie 1962 roku, mimo że został odsunięty od odpowiedzialności politycznej w kraju, partia komunistyczna Charente sprawiła, że ​​kandydował do Angoulème! W pierwszej turze trafił na głowę lewej (24,19%), w drugiej turze został pokonany bardzo mocno (36,56% głosów). Wyniki wyborów są z biografii słowników Parlamentarzystów IV RP , a specjalne zagadnienia Cahiers du komunizm  : 1947 ( sprawozdanie z postępu prac na XI XX Zjeździe Komunistycznej Partii Francji ,), 1962 ( Bitwa o wyborach wybory legislacyjne Listopad 1962 ).
  3. Économie i Politique miesięczne przegląd, N O  1, kwiecień 1954, strona 3.
  4. Numer 26 z sierpnia-września 1956 r. „ Gospodarka i polityka” poświęca dossier „stagnacji francuskiej gospodarki”, podczas gdy Francja, wychodząc z okresu odbudowy, znajduje się w środku „boomu gospodarczego”.
  5. Miś prezentacyjny pod numerem 82, maj 1961 wymienia nazwisko nowego dyrektora, związkowca Henri Jourdaina, nie zapowiadając nawet odwołania poprzedniego. Henri Jourdain w książce Zrozumienie do osiągnięcia (Social Publishing, Paryż, 1982), ujawnia swoje wspomnienia historykowi Claude'owi Willardowi. Na pytanie tego ostatniego, dotyczące Jeana Pronteau, Henri Jourdain odpowiada (str. 110) tak jak w czasie procesów stalinowskich: „Młody intelektualista, który przybył do PCF z oporu, bez specjalnego przygotowania ekonomicznego”. Ideolog z godną pochwały ambicją odgrywania wiodącej roli politycznej. Myślę, że niewdzięczna praca szefa sekcji ekonomicznej mu nie odpowiadała (…). " Z pewnością książka pochodzi z 1982 r. I jest Pronteau, narodowym sekretariatem Partii Socjalistycznej, ale jego następca, również oporny, deportowany do Mauthausen, wartość związkowca, wydaje się bardzo mały w jego wersecie przeciwko intelektualnym" ideologom ".
  6. Uprawniony Oświadczenie z dnia 5 stycznia 1970, tekst i nazwa 213 pierwszych sygnatariuszy są publikowane w czasopiśmie opozycyjnej debaty jednoczącej o socjalizm , n O  38 lutego 1970. Wśród nich, obok numeru Pronteau komunistów i byłych komunistów, znanym lub nieznanym . Do szeregów pierwszej kategorii należą: Maurice Agulhon , Jean-Jacques Becker , Jean Chaintron , Serge Depaquit , Maurice Gleize , Robert Brécy , Robert Mension, Claude Morgan , Madeleine Rebérioux , Philippe Robrieux , Evry Schatzman , René Thuillier, Charles Tillon , Jean-Pierre Vernant
  7. Por. Philippe Robrieux, Wewnętrzna historia PCF

Zobacz też

Źródła

Linki zewnętrzne