Narodziny |
Około 1505 roku Berchem |
---|---|
Śmierć |
Zanim 2 marca 1567 Monopoli |
Podstawowa działalność | Kompozytor |
Styl | Muzyka renesansowa |
Miejsca działalności | Wenecja , Werona i Monopoli |
Jacquet de Berchem (znany również jako Giachet lub Giachetto Berchem i Jakob van Berchem ), urodzony około 1505 roku i zmarł wcześniej2 marca 1567jest kompozytorem szkoły francusko-flamandzkiej . W połowie XVI E wieku , jest znanym we Włoszech dla swoich madrygały ; około dwustu jest drukowanych w Wenecji , a niektóre są publikowane kilka razy ze względu na ich dużą popularność. Rabelais wspomina o tym w Quart Livre .
Jacquet de Berchem urodził się około 1505 roku w Berchem (dzisiejsza dzielnica Antwerpii ). Pierwsza wzmianka o nim pojawia się w dokumentach pisanych do czasów współczesnych w 1539 roku; w tym czasie mieszkał w Wenecji , podobnie jak wielu muzyków z Holandii . W 1538 lub 1539 roku niektóre z jego madrygałów zostały opublikowane w Wenecji przez Antonio Gardano w zbiorach zbiorowych, zwłaszcza obok zbiorów Jacquesa Arcadelta . Prawdopodobnie uczył się u Adriena Willaerta , założyciela szkoły weneckiej ; jego reputacja rosła: jego pierwszy zbiór madrygałów ukazał się w 1546 roku. Być może za pośrednictwem Willierta poznał innych muzyków, a także wybitnych osobistości, w tym Marcantonio Trivisano , Doża Weneckiego w latach 1553-1554. Berchem poświęcił mu część swoich dzieł.
W latach 1546 i 1550, Berchem był chóru w katedrze Santa Maria Matricolare w Weronie . Niektóre z dzieł, które skomponował na początku lat pięćdziesiątych XVI wieku, są dedykowane księciu Ferrary Alfonsowi II d'Este , na którego dworze mógł szukać pracy. Około 1550 roku Berchem opuścił Weronę i zaczął szukać pracy gdzie indziej we Włoszech: spotykał patronów w Rzymie i Monopoli , a przez jednego z nich poznał Giustinę de Simeonibus, pochodzącą ze szlacheckiej rodziny z regionu, z którą ożenił się w 1553 roku. Resztę swojego życia spędził w Monopoli, gdzie dzięki patronatowi gubernatora, biskupa Monopoli i zasobom żony żył stosunkowo swobodnie.
Jacquet de Berchem napisał kilka dzieł sakralnych: z pewnością przypisuje się mu dwie msze i dziewięć motetów; są raczej "konserwatywne" w stylu, posługuje się cantus firmus , kanonem i innymi środkami, które są już powszechnie używane przez pokolenie kompozytorów poprzedzających go.
Swoją reputację zawdzięcza głównie dwustu zachowanym dziełom świeckim. Większość z nich to włoskie madrygały i francuskie piosenki. Jego styl zmieniał się w trakcie jego kariery: pierwsze madrygały, podobnie jak te z kolekcji 1546, skłaniają się ku polifonicznym teksturom powszechnym wówczas w szkole francusko-flamandzkiej , podczas gdy te drugie, podobnie jak w kolekcji 1561, są bardziej homofoniczne i sylabiczne, często z szybką deklamacją tekstu. Tematem, którym się najczęściej zajmuje, jest miłość, która zwykle jest nieodwzajemniona; ustawia teksty muzyczne Petrarcha , Ariosto , Luigiego Tansillo , Luigiego Cassoli i innych.
Jednym z jego najbardziej ambitnych przedsięwzięć jest oprawa muzyczna do 91 zwrotek z Orlando furioso Ariosto, zatytułowanych Capriccio (jest to pierwsze znane użycie tego terminu jako tytułu utworu muzycznego), wydanych po raz pierwszy w zbiorze 1561 r. , zredagowany przez Antonio Gardano i poświęcony Alfonso II d'Este . Alla dolc'ombra , opublikowana w 1544 r., Jest prawdopodobnie pierwszą próbą stworzenia cyklu madrygałów, poprzedzającego grupy madrygałów Jana Nasco (en) i Vincenzo Ruffo , również działające w tym samym czasie w północnych Włoszech. Cykl madrygałów to jedna z prekursorów muzycznych form opery .
Madrygały Berchema są szeroko drukowane i rozpowszechniane, często w wersjach instrumentalnych - tabulatury lutni . Kolekcje opublikowane w XVII -tego wieku nadal zawierać pewne prace Berchem.
Często był mylony z innymi kompozytorami tamtych czasów, również nazywanymi „Jacquet” lub „Jacques” ( Jachet de Mantoue , Jacques Buus i Jacquet Brumel, organista w Ferrarze i syn Antoine Brumel ); być może m.in. z tego powodu zabiegał o to, aby jego madrygały publikowane były w zbiorach zawierających wyłącznie jego własne utwory - praktyka w tamtych czasach nie była częsta. W przedmowie do zbioru pięcioczęściowych madrygałów opublikowanego w 1546 r. Wyraźnie nawiązuje do „wron, które ozdabiają się orlimi piórami”, wymierzonej w plagiatorów i błędy atrybucji.
François Rabelais wspomina Berchem w prologu do Quart Livre (1546), umieszczając Berchem na końcu listy najsłynniejszych muzyków tamtych czasów, która zaczyna się od Josquin des Prés i Johannes Ockeghem . W kontekście długiej historii podanej przez Priapus , w której chwali się rozmiarami swojej płci, muzycy ci śpiewają sprośną piosenkę, w której za pomocą młotka rozdziewicza pannę młodą.