| Imię urodzenia | JB Lenoir |
|---|---|
| Narodziny | 5 marca 1929w Monticello ( Mississippi - - Stany Zjednoczone ) |
| Śmierć |
29 kwietnia 1967 w Champaign ( Illinois - - Stany Zjednoczone ) |
| Gatunek muzyczny | Blues |
JB Lenoir (po angielsku [ləˈnɔːr] ), urodzony w Monticello ( Mississippi - Stany Zjednoczone ) dnia5 marca 1929i zmarł w Champaign ( Illinois - Stany Zjednoczone ) dnia29 kwietnia 1967, to amerykański bluesman , gitarzysta , piosenkarz i autor tekstów .
Nazwany JB przez swoich rodziców (te inicjały nic nie znaczą), Lenoir zaczyna grać bardzo wcześnie. W dzień pracuje, w nocy gra na gitarze, wszystkiego się po trochu się uczy. W latach czterdziestych współpracował z Sonnym Boyem Williamsonem i Elmorem Jamesem w Nowym Orleanie . W 1949 przeniósł się do Chicago i zaczął grać w klubach z Memphis Minnie , Big Maceo i Muddy Waters . W latach pięćdziesiątych Lenoir nagrał kilka piosenek w różnych wytwórniach. W tym czasie był najbardziej znany ze swoich pasiastych kostiumów, kobiecego głosu i gry na gitarze elektrycznej .
W 1965 brał udział w American Folk Blues Festival . Lenoir miał opinię wyjątkowo przyjaznego i delikatnego człowieka. Zaprzyjaźnił się i zachęcał wielu młodych artystów bluesowych, czarno-białych. Niektórzy nawet mówili, że wyglądał jak Martin Luther King, ponieważ łączyło ich wiele, w tym bycie ojcem i tragiczny koniec. Rzeczywiście, Lenoir zmarł w wieku 38 lat29 kwietnia 1967w jego domu w Champaign po wewnętrznym krwawieniu. Ten ostatni następuje po wypadku samochodowym, w którym brał udział trzy tygodnie wcześniej, ponieważ szpital nie potraktował poważnie jego obrażeń.
Angielski bluesman John Mayall zadedykował mu dwie piosenki: The Death of JB Lenoir z albumu Crusade (1967) i I'm Gonna Fight For You JB z albumu The Turning Point (1969).
Dokument dusza Man (2003) przez Wima Wendersa , część serii The Blues, muzyczną podróż przez Martina Scorsese , częściowo poświęcone tej bluesman.
W rzeczywistości piosenka Johna Mayalla naznaczyła Wima Wendersa , ówczesnego studenta filmowego, tak bardzo, że zaczął się zastanawiać, kim był JB Lenoir. Następnie Wim Wenders zostaje reżyserem i poznaje kilku fanów Lenoira. Nie mogą jednak znaleźć żadnego filmu dokumentalnego nakręconego na jego temat.
Ale pewnego dnia odkrywamy niepublikowane zdjęcia Lenoira wykonane na początku lat 60. przez dwóch studentów sztuki (Niemców i Szwedów) w Chicago . W 2002 roku Wim Wenders odwiedził tych dwóch byłych studentów, obecnie małżeństwo Seaberga. Ci drudzy myślą, że śnią: ich obrazy leżały na półce i nikt ich nie widział przez 35 lat. Stracili nadzieję, że światu (a zwłaszcza Szwecji, gdzie pokazywali swój film) zainteresuje się ich ulubionym muzykiem, który był także ich bliskim przyjacielem.
Latem 1964 roku Seabergowie nakręcili drugi film (czarno-biały, 16 mm ) na kanale JB Lenoir, ale szwedzka telewizja odmówiła przyjęcia go, podobnie jak pierwszego. W tym samym czasie na Newport Folk Festival w lipcu 1964 roku na nowo odkryliśmy bluesmana, który zniknął ze sceny przez 33 lata, Skip Jamesa , któremu również poświęca się dużą część dokumentu Wima Wendersa .