Budynek "Le Printemps"

Budynek „Le Printemps” to eklektyczny styl budynku z tendencją neobarokowym zbudowany w 1875 roku w Brukseli w Belgii przez architekta Adolphe Vanderheggen , po sklepienie z Senne i stworzeniu „bulwarów Centrum”.

Budynek ten zdobył czwartą nagrodę w konkursie architektonicznym zorganizowanym przez miasto Bruksela w latach 1872-1876 i jest znany z niezwykłego narożnego kształtu budynku oraz czterech dużych kariatyd.

Lokalizacja

Budynek stoi na n °  30-32-34 Boulevard Adolphe Max , kąt utworzony przez nią, przy ulicy St. Michael i ulica oblubienicy.

Znajduje się w dzielnicy bardzo bogatej w eklektyczne budynki, takie jak Maison des chats architekta Henri Beyaert (pierwsza nagroda w tym samym konkursie), Maison Thonet (Bruksela) (siódma nagroda, architekt Félix Laureys ), dom prezbiterium kościół Notre-Dame du Finistère (ósma nagroda, architekt Constant Almain de Hase ), Café Métropole (trzynasta nagroda, architekt Gédéon Bordiau ) oraz Passage du Nord (architekt Henri Rieck ).

Kilkadziesiąt metrów dalej znajduje się Hotel Atlanta, zaprojektowany w stylu Art Deco przez architekta Michela Polaka .

Historyczny

Sklepienie Senne i stworzenie bulwarów Centrum

Opisane w XVIII th  century nadal, jak rzeka „pożyteczne i przyjemne oczywiście” The Senne nie jest już w następnym wieku, „wysypiskiem, nie tylko przemysł skupione na brzegach, ale wszystkie domy nad rzeką” .

W 1865 r. Król Leopold II , zwracając się do młodego burmistrza Brukseli Julesa Anspacha , wyraził życzenie, aby Bruksela „zdołała pozbyć się tego szamba zwanego Senne” przed końcem jego panowania.

W Październik 1865rada miejska Brukseli przyjmuje projekt opracowany przez architekta Léona Suysa, który ma na celu usunięcie drugorzędnych odgałęzień rzeki, skorygowanie falistego biegu jej głównej odnogi i sklepienie go między Gare du Midi a na północ od miasta.

Tak powstają bulwary centralne (początkowo nazwane boulevard du Hainaut, Central, du Nord i de la Senne, a później przemianowane na bulwar Lemonnier, Anspach, Max i Jacqmain).

Konkurs architektoniczny 1872-1876 i 1876-1878

W celu stymulowania odbudowy wokół tych bulwarów, Miasto Brukseli organizuje dwa konkursy architektoniczne dla okresów 1872-1876 i 1876-1878, pozostawiając największą swobodę architektów: brak jedności stylu wnioskowano lub narzucone i monumentalna kompozycja de w rzeczywistości być eklektycznym w całej tej ogromnej perspektywie.

To właśnie w ramach konkursu architektonicznego 1872–1876 architekt Adolphe Vanderheggen (bardziej znany z budowy Halles Saint-Géry ) około 1875 r. Wybudował budynek „Le Printemps” przy bulwarze du Nord (który stał się odtąd Boulevard Adolphe Max).

Budynek zdobył IV nagrodę w konkursie organizowanym przez Miasto w latach 1872-1876 .

Zaszeregowanie

Budynek "Le Printemps" został sklasyfikowany jako zabytek od czasów 28 kwietnia 1994.

Architektura

Według Pierre'a Loze, Dominique Vautier i Mariny Vestre, „budynek Le Printemps oferuje ciekawe i niezwykłe rozwiązanie narożne” , jest „pełen architektonicznej fantazji, a nawet poezji” , łączy w sobie „renesansowe i barokowe elementy włoskie” i daje efekt „zestaw teatralny” .

Ten bardzo wąski budynek prezentuje się na południe, z widokiem na Place de Brouckère , „okrągły element narożny ozdobioną balkonami i zwieńczony kopułą” .

Parter tej narożnej wieży przedstawia naprzemiennie masywne pilastry i łukowe przęsła, których łukowe klucze zdobią maszkarony ozdobione twarzami złotych diabłów.

Na piętrze, cztery kariatydy autorstwa Antoine Bouré i Hippolyte Le Roy, znacznie bardziej udany według Pierre Łoże niż te, które zdobią fasadę Café Métropole przez Gédéon Bordiau , wspieranie balkon. Rozszerzając pilastry dolnego poziomu, te kariatydy noszą złote ozdoby składające się z koron, miseczek, naszyjników , pasów i tuniki, aby elegancko udrapować .

Piętro narożnej wieży zdobi zaokrąglony balkon i kolumny połączone z jońskimi kapitelami obramowujące pierwszą kondygnację okien zwieńczoną belkowaniem wspartym na formowanych konsolach z motywem kropli i złamanym frontonem z rzeźbionym kartuszem i drugą kondygnacją okien z prostym belkowaniem.

Wreszcie ostatnia kondygnacja ma kolumny z toskańskimi kapitelami, które tworzą dwa poziomy okien, mniejsze iz prostym belkowaniem. Zwieńczony jest w dużej mierze nadwieszonym gzymsem i niewielką kopułą pokrytą łupkami, przebitymi lukarnami o łukowatych naczółkach.

Wzdłuż bulwaru, budynek ma fasadę pięciu zatok zamkniętych do kolumn na lewo i prawo i pilastrami w centrum, oryginalności, który leży w Bel-etapowych kolumn , które wystają z wyrównania. Środkową zatokę przebijają duże drzwi z kutego żelaza , których pawęż jest oznaczony jako „Utrecht Vie” (belgijskie towarzystwo ubezpieczeń na życie Utrecht).

Dostępność

___	Ta strona jest obsługiwana przez stację metra  :  De Brouckère .

Bibliografia

1. Pierre Łoże Dominique Vautier i Marina Vestre, Przewodnik do 19 wieku Brukseli i secesji , Editions Eiffla - CFC edycjach 1990, s.  15
2. Laure Eggericx, Les boulevards du center , Collection Bruxelles, ville d'art et d'histoire , Région de Bruxelles-Capitale, 1997, str.8
3. Camille Lemonnier, La Belgique , Paryż, 1888, str. 32-38 (cytowane przez Laure Eggericx)
4. Laure Eggericx, op. cit. , s. 11
5. Laure Eggericx, op. cit. , str. 13
6. Laure Eggericx, op. cit. , p.5
7. Laure Eggericx, op. cit. , str. 19
8. The Monumental Heritage of Belgium, Bruksela, tom 1B, Pentagone EM , redaktor Pierre Mardaga, 1993, str. 455
9. Laure Eggericx, op. cit. , s. 33
10. Rejestr chronionego dziedzictwa nieruchomego w Regionie Stołecznym Brukseli