| Narodziny |
31 października 1918 Montreal |
|---|---|
| Śmierć |
8 lutego 2007(w wieku 88 lat) Charlottesville |
| Trening | Uniwersytet St Andrews i Wydział Lekarski Uniwersytetu McGill |
|---|---|
| Zawód | Psychiatra , parapsycholog i profesor uniwersytecki ( d ) |
| Pracodawca | Uniwersytet Wirginii |
Ian Stevenson (ur.31 października 1918w Montrealu , w Kanadzie i zmarł8 lutego 2007do Charlottesville do Stanów Zjednoczonych ) jest profesorem i psychiatrą , najbardziej znanym ze swojej pracy nad reinkarnacją .
Od 1967 roku aż do śmierci był kierownikiem Zakładu Studiów Osobowości (DOPS) i profesorem na Wydziale Psychiatrii Uniwersytetu Wirginii . Najbardziej znany jest z gromadzenia i skrupulatnego badania przypadków dzieci twierdzących, że pamiętają swoje przeszłe życia. Jim B. Tucker (w) jest następcą jego badań.
Stevenson spędził kilkadziesiąt lat zbierając i analizując tysiące przypadków sugerujących reinkarnację bardziej niż formalne udowadnianie jej na własnych warunkach.
Badane przypadki to małe dzieci, które prawdopodobnie nadal pamiętają swoje przeszłe życie: „dziecko w wieku od 2 do 4 lat zaczyna rozmawiać z rodziną o życiu, które prowadził gdzie indziej. Dziecko jest głęboko zafascynowane wydarzeniami z jego przeszłego życia i bardzo nalega, aby pozwolono mu wrócić do rodziny, w której twierdzi, że mieszkał. Jeśli poda wystarczająco dużo szczegółów na temat swojego poprzedniego życia, rodzice sprawdzają prawdziwość słów dziecka. Jeśli kontrole zakończą się pomyślnie, obie rodziny spotykają się i pytają dziecko, czy rozpoznaje miejsca, przedmioty i osoby z jego rzekomego poprzedniego życia. "
W wywiadzie udzielonym w 1979 r. tak opisał swoją metodę badań: „Nasze badania przywiązują wielką wagę do warunków, w jakich doszło do ponownego zjednoczenia podmiotu z miejscami i osobami jego poprzedniej inkarnacji. Często dziecko podaje z góry imię swoich głównych „poprzednich” rodziców, opisuje wioskę i dom, w którym miałby mieszkać i tak dalej. Pierwszym testem jest czasem poproszenie go o wskazanie drogi, dokąd chce wrócić. W wielu przypadkach dziecko jest w stanie prześledzić drogę, która prowadzi do miejsca jego dawnej egzystencji, nawet jeśli próbuje się go wprowadzić w błąd. Druga faza weryfikacji następuje podczas kontaktu dwóch rodzin, osoby zmarłej i podmiotu, który twierdzi, że jest reinkarnacją. Obserwujemy wtedy zjawiska rozpoznawcze: dziecko może wskazać w gronie nieznanych osób swoją „byłą żonę”, matkę i ojca, braci, siostry i dzieci, przyjaciół i sąsiadów, słowem najbardziej znaczące osoby z poprzedniego środowiska. Ta sama umiejętność może rozciągać się na miejsca i przedmioty: podmiot nawiązuje do zmian w architekturze lub wystroju, wspomina lub twierdzi, że meble, zabawki lub ubrania, które należałyby do niego w innym życiu. "
Stevenson przebadał 210 przypadków dzieci, które twierdzą, że pamiętają swoje poprzednie życie i mają wadę wrodzoną (znamię na skórze, atrofię kończyny), która według nich odpowiada urazowi (zwykle śmiertelnemu) z poprzedniego życia. Badania Stevensona potwierdzają, że dopasowanie między zmarłym a znamionami dzieci jest dokładne (43 z 49 przypadków, w których uzyskano pośmiertny raport medyczny).
Jeśli Stevenson znajdzie obrońców, nawet wielbicieli, którzy często uważają go za niezrozumianego geniusza, jego praca jest szeroko odrzucana przez środowisko naukowe, ponieważ opiera się na zeznaniach i mógł zostać oszukany przez rodziny, wpływ tłumaczy i ich przekonań na stronniczość członków jego zespołu, skłonność do stronniczości konfirmacyjnej (Stevenson nie opublikował wyników sprzecznych z jego hipotezą), a nawet łatwowierność. Tak więc New York Times donosi z okazji jego śmierci: „Pogardzany przez większość naukowców akademickich, pan Stevenson był dla swoich zwolenników niezrozumianym geniuszem, odważnie przekraczającym granice nauki. Dla swoich przeciwników był szczery, uparty, ale ostatecznie zwiedziony, zwiedziony przez łatwowierność, myślenie życzeniowe i tendencję do widzenia nauki tam, gdzie inni widzą przesądy ”.
Jego badania nad kilkoma przypadkami ksenoglosji zostały skrytykowane przez językoznawców za brak dostatecznie solidnych dowodów: badani (w stanie hipnozy ) mają tylko mały zasób słownictwa (sto słów) i nie komplikują zdań w odpowiedzi na zadawane pytania , ograniczone do kilku słów. Z drugiej strony, według badacza J. Gordona Meltona , badania Stevensona nad ksenoglosią dostarczają istotnych dowodów na korzyść reinkarnacji i według niego nikt do tej pory (w 2007 r.) nie przedstawił przekonującego obalenia jego pracy.
Międzynarodowe czasopismo medyczne Journal of the American Medical Association napisało o swojej publikacji Dziesięć przypadków w Indiach z 1975 roku: „Jeśli chodzi o reinkarnację, [Stevenson] starannie i bez uprzedzeń zebrał szereg szczegółowych przypadków…], w których dowody są trudne do wyjaśnienia na jakiejkolwiek innej podstawie. "
Według buddyjskiego duchownego Ajahna Brahma jego praca naukowo dowodzi reinkarnacji. Dominique Lormier , historyk buddyjski, w swojej książce Poprzednie życia przywołuje dogłębność badań przeprowadzonych przez Iana Stevensona i jego zespół, „godnych pracy sędziego śledczego ” i uważa, że jego badania były prowadzone z naukowym podejściem.
Według eseju napisanego przez Jima B. Tuckera i opublikowanego w 2008 roku w Journal of Scientific Exploration , Stevenson powiedział kiedyś, że umrze na próżno, ponieważ nie osiągnął swojego głównego celu, jakim było sprowadzenie nauki do poważnego rozważenia reinkarnacji jako możliwości. Rzeczywiście, jednym z jego celów było uczynienie z reinkarnacji koncepcji, którą można by rozważać na podstawie dowodów ( dowodów ), a nie wyłącznie na podstawie wiary.
Według słów autora,
Ian zakończył swój ostatni opublikowany artykuł słowami, które chociaż nie odnoszą się konkretnie do jego 40 lat badania wspomnień dzieci z przeszłych wcieleń, mogą równie dobrze odnosić się do nich: „Nikt nie sądzi, że znam odpowiedź. Ciągle szukam”.