Iaidō

Iaidō (↑ 合 道)
Haruna Matsuo sensei (1926-2002), 8 dan hanshi.
Haruna Matsuo sensei (1926-2002), 8 e  dan hanshi .
Ojczyźnie Japonia
sport olimpijski Nie

Iaido ( ↑合道 ) Czy sztuka walki z japońskiego pochodzenia oparte na działaniu rysunek miecza i uderzające talii (lub ciąg) w jednym gestem. Dokładniej, celem jest wykonanie techniki przed przeciwnikiem, wybranej w zależności od miejsca i kontekstu sytuacji. Podobnie jak w przypadku innych budō , ta dyscyplina skupia się głównie na doskonaleniu ruchów i podejściu duchowym (wpływ Zen ), z kolei sprawność techniczna staje się coraz ważniejsza wraz ze wzrostem rangi praktykującego.

W ostatnich latach niektórzy japońscy sensei opowiadali się za bardziej ofensywnym podejściem, ukierunkowanym na „walki” iaidō , bliższe iaijutsu .

Opis

Termin Iaido ( ↑合道 ) Składa się z trzech kanjis czyli w przybliżeniu:

Iaidō można zatem przetłumaczyć jako „droga życia w harmonii” lub „istnieć w jedności z drogą”. Przedrostek „i” może być również interpretowany przez cyfrę 1, jednostkę: „droga jedności jednostki”, sama w sobie, aby być w harmonii ze sobą iz innymi.

Nakamura Taisaburō hanshi , 10 th  dan, mówi tak:

„  Iai to wa, hito ni kirarezu, hito kirazu . „ Iai nie polega na zabijaniu innych i nie dawaniu się zabić przez nich w tym samym czasie. "

“  Jiko no renma ni, shuyou no michi . "" Trening, szlifowanie umiejętności, sposobem dyscypliny jest kultywowanie samego siebie. "

Większość praktyki iaidō polega na uczeniu się i wykonywaniu kata (precyzyjnych sekwencji ruchów), najczęściej wykonywanych samodzielnie i odpowiadających scenariuszowi. Zaczynają albo stojąc ( tachi iai ), klęcząc na ziemi ( seiza ), albo w pozycji z jednym kolanem na ziemi ( tate hiza ). Formy te stanowią tyle pomocy dydaktycznych i pozwalają na przekazanie wszystkich technik szkoły.

Te kata składają się w zasadzie z tych samych czterech kroków:

Istnieje również ważna część charakterystyczna dla wielu kata w zależności od szkoły: furikabutte , czyli akcja „wymachiwania mieczem”. W niektórych kata dodano wiele odmian, cięć, pchnięć, uderzeń rękojeścią szabli.

Te kata muszą być „zamieszkane” przez praktykującego i wywoływać podstawowe pojęcia specyficzne dla wszystkich budō  :

Historia

Przed XX th  wieku

Wokół praktyki miecza samurajskiego istniały dwa rodzaje komplementarnych koryū (starożytnych szkół), ken-jutsu czyli techniki posługiwania się mieczem oraz iai-jutsu , techniki polegające na cięciu poprzez rysowanie. IAI został skodyfikowany w końcu XVI -tego  wieku przez Hayashizaki Jinsuke Shigenobu i szybko rozprzestrzeniać się za pośrednictwem tradycyjnych szkołach. Shigenobu to imię osoby urodzonej w Sagami (obecnie Kanagawa), w Tenmon 17 lub w 1549 roku.

Według starszych relacji, techniki Shigenobu mają różne nazwy: hayashisaki , shinmei musō , shin musō , shigenobu . W biografii Shigenobu jest wiele odmian i trudno jest ustalić jednoznaczność pośród wszystkich tych relacji. Ale możemy powiedzieć, że mają wspólne określenie Shigenobu jako tego, który jest źródłem różnych stylów iaido . Wśród nich są Tamiya Heibei Narimasa (styl Tamiya ), Katayama Hoki Morinaga Yasu (styl Hoki ).

IAI hayashisaki sanktuarium znajduje się w Murayama , Yamagata ken .

Miyamoto Musashi stworzył koryū , nazwany najpierw Niken ryū („Szkoła dwóch mieczy”), następnie Niten ryū („Szkoła dwóch niebios”) i wreszcie Niten ichi ryū („Szkoła dwóch niebios jak jedna ziemia”) , ale mający nietypowy styl (jednoczesne użycie dwóch szabli, jedna krótka, druga długa) i mała publiczność u cesarza. Jej wkład, zarówno techniczny, jak i strategiczny (pozycjonowanie podczas wielokrotnych ataków, biorąc pod uwagę ukształtowanie terenu, środowisko, warunki pogodowe) był znaczny dla współczesnych kendoków (lub kenshi ) i iaidoków . Zrobił z bokkena broń samą w sobie, tak śmiercionośną jak katana; był łącznikiem między walką na zewnątrz z kataną i wakisashi lub samą kataną a walką w pomieszczeniach tylko z wakisashi , ze względu na rozmiar katany zbyt długi, aby była skuteczna w domach Japonii w tym czasie. Jego najbardziej emblematyczne pojedynki, z około sześćdziesięciu w sumie, zostały opisane w Kamień i szabla oraz Doskonałe światło .

Jego styl, bardzo indywidualny, jest bardziej zbliżony do pojedynku, jaki znamy na Zachodzie (jak w czasach zawadiackiej powieści , szermierki i szermierzy ). Przetrwanie jego stylu zapewnia linia mistrzów, którzy wywodzą się bezpośrednio od uczniów Musashiego. Ta szkoła to Hyōhō niten ichi ryū ("Pierwsza Szkoła Dwóch Niebios"). Hyōhō ( „strategia”) zajmuje centralne miejsce tam. Jest on zarządzany obecnie przez 11 th  następcy Miyamoto Musashi, Iwami Soke .

XX th  century

Dopiero w XX th  century, że termin Iaido pojawił, i staje się sztuką filozoficzną, przeznaczony do badań czystego gestu i duchowego przebudzenia. Ważnym nazwa cytować tego rozwoju jest Nakayama Hakudo (m.in. 29 th Soke Muso Shinden Ryu Iaido, Soke Shinto Muso Ryu Jodo).

Kata nauczane przez Koryu lista wspólnych działaniach i sytuacjach bojowych. Ich praktyka pozwala na naukę prowadzącą do płynności ruchu i szybkiej reakcji w tych sytuacjach bojowych.

Dwa koryū z największą liczbą uczniów na świecie to Musō jikiden eishin ryū i Musō shinden ryū . Podobnie jak zdecydowana większość szkół iai , wywodzą się one z hayashizaki ryū , stylu zaproponowanego przez założyciela, który następnie podzielił się na wielokrotne koryū . Chociaż pochodzą z jednej i tej samej szkoły, te dwie nauki rozdzieliły się w 1936 roku. Istnieje zatem również wiele innych aktywnych koryū , niektóre nauczają tylko iai jak Hoki ryū , inne multidyscyplinarne jak Katori shintō ryū , Suiō-ryū , Take no uchi, Kashima Shinto Ryū. Tradycja tych koryū trwa bez przerwy w nauczaniu, czasami przez kilka stuleci.

Lista z Iaijutsu Koryu z Nihon Kobudo Kyokai założona przez Guya Buyens wLuty 2009 :

  1. Hayashizaki musō ryū iaijutsu (林 崎 夢想 流 大 合 術)
  2. Musō jikiden eishin-ryū iaijutsu (無雙 直傳 英 信 流 大 合 術)
  3. Tamiya-ryū iaijutsu (田 宮 流 大 合 術)
  4. Suiō-ryū iai kenpō (水 鷗 流 大 合 剣 法)
  5. Hoki-ryu iaijutsu (伯 耆 流 大 合 術)
  6. Enshin-ryu Iai suemonogiri kenpō (円 心 流 大 合 据 物 斬 剣 法)
  7. Kanshin-ryu iaijutsu (貫 心 流 大 合 術)

Z koryū, którzy włączają iaïjutsu do swojego programu nauczania:

  1. Kashima shinto-ryū kenjutsu (鹿島 新 當 流 剣 術)
  2. Tenshin shoden katori shinto-ryū kenjutsu (天 真正 伝 香 取 神道 流 剣 術)
  3. Yagyu Shinkage-ryu kenjutsu (柳生 新 陰 流 剣 術)

Japońska federacja kendo (Zen nihon kendō renmei, znana jako ZNKR) oferuje serię dwunastu kata (form) zwanych zen ken ren iai lub seitei iai . Oryginalnie liderzy różnych koryi chcieli zapewnić swoim wykonawcom pewną multidyscyplinarność. Ta seria kata z kilku Koryu , było - to było prawie koniecznością z 5 th  dan - najwyższy poziom praktycy mieć wgląd w IAI .

Dziś ta seria oferuje praktykom kendo i nowym w iaidō spójny pakiet, który zapewnia wgląd w techniki iai bez faktycznego angażowania się w ryū . Chodzi o odsłonięcie „panoramy” starożytnych kata.

Dla niektórych purystów jest postrzegana jako połączenie różnych elementów. Na dłuższą metę kata o różnym pochodzeniu i zaprojektowane z różnymi ambicjami straciłyby swoje charakterystyczne cechy i wielorakie bogactwo. Trudno byłoby znaleźć oryginalnego ducha, który sprawia, że ​​każde kata żyje dla tego, który trzyma miecz.

Dzięki stworzeniu w 1968 roku siedmiu kata, głównie z koryū Musō shinden ryū i Musō jikiden eishin ryū, seria wzbogaciła się w 1980 roku o trzy dodatkowe formy, a następnie w 2001 roku o dwie nowe. Seria ta pozwala szkołom spotykać się wokół stylu, który, jakkolwiek „sztuczny” i współczesny może być, jest wspólny dla wielu praktyków. Daje również możliwość zdawania stopni federalnych, które są jedynymi obecnie uznawanymi przez Międzynarodową Federację Kendo (IKF) i odpowiednie ministerstwa krajowe, takie jak Młodzież i Sport we Francji (oceny uznawane na arenie międzynarodowej przez IKF).

Iaido i Iaijutsu

Proponowane są dwa terminy określające nauczanie technik miecza z pochwy: iaidō i iaijutsu .

Jeśli, co do zasady, termin iaidō jest logicznie preferowany do bieżącego użycia, ponieważ wszystkie praktyki mają dziś swoje powołanie do dō (rozwój osobisty), to znajomość tego pojęcia jutsu jest niezbędna dla właściwego zrozumienia szkół historycznych, czyli koryū w istocie przesiąknięty tym pojęciem.

Ćwiczenie Musō shinden ryū (szkoła iadō ) z umysłem jutsu nie ma większego sensu niż wykonywanie kata Katori shinto ryū (szkoła iai-jutsu ) bez idei jutsu , istotnego elementu tej szkoły, ich specyficzne kata tracą wtedy znaczna część ich technicznej i historycznej substancji. Iaido (z DO, michi „way”) podkreśla płynność i dokładność ruchu. Iaijutsu (od jutsu „Technika”) podkreśla się szybkość i realizmu cięcia. Respektowanie tych pojęć w praktyce prowokuje do różnych gestów, chwytu miecza i uwagi. Dō sprzyja płynność, estetykę, trzeźwość, jutsu dokładność i wydajność.

W dzisiejszych czasach większość nauczycieli przyznaje to rozróżnienie, uznając je za mało istotne, ponieważ jutsu implikuje pojęcie skuteczności walki (pozbywanie się wroga tak szybko, jak to możliwe).

Wreszcie, te koryū , czyli starożytne szkoły, szanujące tradycję i przekaz historyczny, same nazywają swoją praktykę iai jutsu . Taka odporność tradycji jutsu, nieustępująca żadnej nowoczesności, jest jednym z głównych wspólnych mianowników budō .

Ponadto widzimy to samo zróżnicowanie w judo i jujutsu , jōdō i jojutsu, a ekstremalny dystans dają dyscypliny, które rozeszły się jeszcze bardziej radykalnie, aby umożliwić rywalizację. Na przykład kenjutsu uczy, jak dotykać przeciwnika w słabych punktach zbroi, podczas gdy kendo przyznaje punkty za „dotknięcia” mocnych punktów zbroi, zabezpieczając w ten sposób rywalizację.

Techniczny

Strój szablowy

Miecz jest noszony i trzymany w ten sam sposób, niezależnie od tego, czy jesteś praworęczny, czy leworęczny. Prawa ręka i lewa ręka mają szczególną rolę, która nie jest bezpośrednio związana z tym, czy jest ręką dominującą, czy nie. Są też szermierze leworęczni: na przykład Saitō Hajime .

Cięcie iai jest postrzegane jako szybkie, ponieważ niewielka widoczna siła potrzebna do wyciągnięcia miecza przez cały saya (lub pochwę) zwiększa prędkość. Iaido wymaga niewiele lub nie siły, poza tym, że konieczne jest utrzymanie miecz, ponieważ długość Katana lub Shinken (ostrze 75  cm ) dodaje się do długości ramienia bardzo szybko powoduje, że koniec przesuwa się ostrze i jest ten koniec (ostatnia 1/3), który służy do krojenia. Katana waży jednak od 1 do 1,5 kilograma i porusza się z dużą prędkością, dlatego musi być trzymana na tyle mocno, aby bezwładność nie spowodowała jej odejścia.

Dłoń wykonuje chwyt „nad” szablą (ćwiczący jest zawsze za szablą, jedyną obroną przed atakiem), palce służą do „odwijania” i podtrzymywania; yakuza które zawiodły, wyciąć falangę prawej małego palca na przebłaganie i złożył go do swojego szefa, to dlatego stał się niezwykle trudny dla niego walczyć, ten palec jest niezwykle ważne, aby uchwycić obiekt (w tym przypadku szablę uchwytu, jednak dotyczy to każdego uchwytu narzędzia). Ten rytuał samookaleczenia nazywa się yubitsume lub otoshimae .

Pierwotnie yubitsume było zwyczajem właścicieli salonów gier i innych podziemnych kasyn, by karać złego klienta (między innymi). Samurajowie, którzy grali na pieniądze, obawiali się więc yubitsume , nie tylko dlatego, że ukarała ich mieczem, ale także dlatego, że ujawniła ich występek w oczach społeczeństwa, co doprowadziło do podwójnego upokorzenia.

Trening

Trening Iaidō można określić jako praktykę „indywidualną/zbiorową”.

Indywidualne, bo bez bezpośredniego partnera, poza wirtualną sytuacją kata.

Intelektualnie jest to przede wszystkim dogłębna praca nad koncentracją. Fizycznie, w często spokojnych aspektach, trening - szczególnie na starty w seiza (klęknięcie) lub tate hiza (jedno kolano na ziemi, siadanie na pięcie tej samej nogi) - angażuje silne mięśnie nóg - pośladki, przywodziciele, biodra lędźwiowo-lędźwiowy, bliźniaczy, energochłonne ścięgna podkolanowe - jak również cały pas brzuszny, od pozycji w maksymalnym zgięciu, zapewniający wysiłek właściwy dla wytrzymałości i mocy (siła-prędkość).

Ta dobrze przeprowadzona praktyka nie powoduje żadnych urazów i można ją bez problemu kontynuować do późnej starości, zachowując jednak rezerwę dla kolan. Zauważamy, że niektóre szkoły wymagają noszenia ochraniaczy na kolana, szczególnie podczas ćwiczenia kata.

Kolektywne, ponieważ ćwiczenie uczenia się wymaga określonego rytmu na każdym poziomie nauki i dla każdej szkoły. Ten rytm, to zbiorowe rozmieszczenie energii, zwane ki awase , „niesie” praktykującego daleko poza etap, na którym zatrzymałby się, gdyby był sam. Ponadto ćwiczenie polegające na dokładnym podążaniu za rytmem nauczyciela lub zaawansowanego ucznia jest częścią nauki, której celem jest natychmiastowa harmonizacja niezbędna podczas pojedynku ( i , „jednostka” i ai , „harmonia”).

Ekwipunek

Trening odbywa się z iaito lub bokkenem, aby nie uszkodzić katany ani goleni . Rzeczywiście, użycie katany może spowodować wypadek u początkujących (japońskie przysłowie mówi, że jeśli zbliżysz palce do nitki katany, zostaną one natychmiast odcięte…).

Wakizashi i katana tworzą Daisho . Wakizashi jest krótki miecz dzierżył z jednej strony, służył jako broń wtórnego i jego obecność była więc korzystna podczas najbardziej intensywnych obrazenia z broni. W średniowiecznej Japonii, raz w walce wręcz (mniej niż metr), mała szabla była rzeczywiście lepsza niż duża, aby, podobnie jak sztylet, wykończyć wroga na ziemi, celować w słabe punkty zbroi i rozciąć jego gardło lub ściąć mu głowę. Jednak iaidō jest najczęściej praktykowane z kataną.

Keikogi z iaidōka składa się z Gi bawełny, hakamy AN obi (a szerokość 13 do 14  cm ); możesz nosić tabi . Kolor „historyczny” to biały, kolor żałoby i śmierci w Japonii . Wielu iaidōka nosi indygo, ponieważ praktykują również kendo (ubiór kendo to indygo). Wykorzystywany jest również czarny, a także kombinacja tych trzech kolorów; natomiast szare, brązowe, zielone oraz czerwono-białe obi (w tym przypadku bardzo szerokie > 14  cm ) tradycyjnie zarezerwowane są dla japońskich sensei . Zasadą jest wyświetlanie spójnego stroju ( biała hakama i białe iaidogi , czarna hakama i czarne iaidogi itp.).

W wyborze kolorów nie ma pojęcia stopnia ( kyu i dan ).

Bibliografia

  1. Według profesora Yamady Jirokichi z Uniwersytetu Shoka , autora „Tradycji sztuk walki”, cytowanego w Historii Kendo w Japonii .
  2. Miyamoto Musashi, Traktat o pięciu kołach .
  3. [1] otrzymuje na załączonym zdjęciu (na dole strony) zaszczyt za swoje wysiłki w promowaniu koryū pomiędzy mistrzami Musō shinto ryū i Eishin ryū, na spotkaniu Nihon Kobudo Kyokai.
  4. Artykuł Guy Buyensa na koryu.com.

Bibliografia

Zobacz również

płyta DVD

Powiązane artykuły

Niektóre koryū zapewniają instrukcje w iaido i iaijutsu . Zobacz poniżej.

Linki zewnętrzne