Te róże hybrydowe toniki (zwane również wieczyste hybrydowy ) są częścią pierwszych róż stworzonych w Europie w celu poprawy ich remontance (to znaczy uczynić je wielokrotnie kwitną w ciągu roku). Róże Portland , orzechów laskowych i róża herbatę zaczął ten trend od początku XIX th wieku.
Wszystkie hybrydy w górę zostały stworzone przez hodowców róż w latach 1837-1900 i stanowiły przejście między starymi różami a nowoczesnymi różami . Były tematem wielu wystaw w epoce wiktoriańskiej.
Jean Laffay był, wraz z Williamem Paulem , jednym z kluczowych hodowców róż tego okresu. W 1843 roku stworzył back-to-back hybrydę „Rose de la Reine” (lub „ Królowa ”), uważany za jeden z najdoskonalszych róż następnie 32 innych uprawnych z powrotem do tyłu hybrydy. Różą „ Baronne Prévost ” Despreza „ La Reine” zapoczątkowała modę na hybrydy sięgającą lat czterdziestych XIX wieku.
Wśród hodowców róż, którzy przyczynili się do powstania powtarzających się hybryd, możemy również wymienić w szczególności Rouennais Philbert Boutigny, François Fontaine , Louis-Xavier Granger , Guillot fils , Hippolyte Jamain , François Lacharme , Antoine Levet , Jean Liabaud , Jacques Margottin , Moreau i Robert, Pierre Bernède , Eugène i Victor Verdier .
Tworzenie powtórek hybrydowych wiąże się z poszukiwaniem powtórzeń róż, czy to w Anglii, Francji czy Stanach Zjednoczonych.
W okresie Drugiego Cesarstwa, a następnie III RP , sztuka ogrodnicza jest w pełnym rozkwicie. Powtarzające się hybrydy to róże wymagające, wymagające opieki, ale ówczesna arystokracja i mieszczanie mogli poświęcić czas na ich utrzymanie dzięki zatrudnionym ogrodnikom.
Powtarzające się hybrydy są wynikiem wielokrotnych krzyżowań między w szczególności różami portlandzkimi (które same są powtarzającymi się różami damasceńskimi ), krzyżowanymi dwukrotnie z różami, których powtórzenie pochodzi od Rosa chinensis .
W mniejszym stopniu, niektóre róż galijskich , sto liści róż , Bourbon róże i róże herbaty zostały również wykorzystane bezpośrednio lub pośrednio do tworzenia hybryd Perpetual które mogą również pochodzić z krzyżówki hybrydowych wcześniej istniejących toniki.
Hybrydy powtarzane mogą być czysto białe, różowe, szkarłatne, fioletowe, a także dwukolorowe, ale ich podtekst jest często mniej bogaty i zróżnicowany niż w przypadku róż galijskich. Są przeważnie przyjemnie pachnące i tworzą krzewy od około 100 cm do 180 cm . Z jednym wyjątkiem (pnącze „Albert La Blotais” o fioletowych kwiatach), wszystkie są często niechlujnymi i odpornymi krzewami, ale są bardzo podatne na choroby grzybowe w deszczową pogodę.
Nieustanne hybrydy są często krytykowane za to, że są zwykłymi „maszynami do róż”, a nie harmonijnymi, proporcjonalnymi krzewami ogrodowymi. W czasach wiktoriańskich hodowcy róż skupiali się przede wszystkim na wyglądzie kwiatu. Tak więc mieszańce wieczne są często rozłożyste, z długimi łodygami opadającymi na ziemię z ograniczoną produkcją kwiatów na końcach długich pędów. Aby tego uniknąć, konieczne jest regularne przycinanie ich i wyginanie długich łodyg w kierunku ziemi, aby pobudzić wzrost bocznych pąków, a tym samym lepiej rozłożyć kwiaty na roślinie.
Było ich tysiące, którzy prawie wszyscy zniknęli, po części z powodu ich silnie zmutowanego charakteru i ostatecznie raczej słabej rewanżu (pomimo ich nazwy). Niewiele ma ciągłe kwitnienie, ale wszystkie wracają mniej lub bardziej regularnie. Tych historycznych, a nawet kultywowanych jest niewiele: